مرسی از شما که همراهید

ممنون ازتون

لطف شماست

حتماً در آینده

مرسی از شما

لطف دارید

باعث خوشحالیه. ممنون از همراهی تون

فیلم فوق العاده ای است فیلم رزی

👍....اگر این فیلم رزی نبود الان باد ما را خواهد بردی هم نبود

حتماً در آینده

بله حتما

در آینده حتما

@@ShavandFilmSchoolخیلی ممنون❤️❤️

سلام وممنون از شما. در بحثی که در همین کانال درمورد آدورنو و دلوز داشتم به همین نکته ی شما اشاره کردم. اساساً معتقدم داستان، با حرکت و اکشن کار می کند و حرکت گرچه با تأثیر نسبتی دارد، اما با وقفه ای که منجر به تفکر می شود نسبتی ندارد. این زمان است که وقفه ایجاد می کند. دلیل علاقه ام به سینمای اروپا این است که وقفه ایجاد می کند. سینمای کلاسیک یا سینمای امریکا با حرکت و داستان کار می کند و سینمای اروپا با زمان و وقفه و غیاب داستان... هیچکاک فی نفسه برایم مهم است اما از جان فورد فقط لذت می برم. از این بدتر اینکه از تارانتینو و اسکورسیزی و نولان حتی لذت هم نمی برم. این ها بخشی از صنعت فرهنگ هستند یقیناً و ارتباط چندانی با هنر و تأمل ندارند.

مرسی از شما و لطف تون

مرسی از توجه تون. لطف دارید

خیلی لطف دارید دوست عزیز. ممنونم

You're welcome

مرسی از شما و توجهتون

همین طوره دوست عزیز

🙌

ممنون از دیدگاه منفی، نیهیلیستی و مرگ اندیشانه تان. عالی

@@ShavandFilmSchool واقعیت را باید پذیرفت و با آن زندگی کرد!.

🙌

🙌

ممنون از شما دوست عزیز. باعث خوشحالیه

مرسی از توجهتون

مرسی از لطف تون

از حیث فیلمنامه به هر حال این تبدیل و دگردیسی باید نقطه ی اتصالی داشته باشه و اون سکانس به تنهایی احتمالاً جاییه برای شروع و معرفی این دگردیسی به بیننده. به نظر میرسه این حرف درستی است که احتمالاً فرد در نقطه ای از زندگی اش شخصی به نام پیت را یا مردی با این مشخصات کلی را می شناخته یا در حافظه اش بوده و او را احتمالاً مصداق یک جوان موفق و خوشبخت تلقی می کرده و بنابراین، طبیعی است که در فانتزی اش به دنبال تصویری از بهترین کسی که می توانست باشد بگردد. این که چرا دیگران هم پیت را می بینند احتمالاً به این دلیل که ما از این لحظه در ذهن یا در ساحت فانتزیاییِ فرد وارد می شویم. قبل از تبدیل یک دگردیسی خونین و دردناک رو می بینیم و چند لایه ی مغزی را می بینیم که گویی باز می شوند و بیننده وارد جهان ذهنی فرد می شود. اگر من در خیال پردازی خودم را جای کسی بگذارم، جوری خیال پردازی ام را تنظیم می کنم که دیگران هم من را ببینند و ...

ممنون از توضیح خوبتون جناب پارسا کاملا موافقم

@@jabermoghadam5002 🙌

لطف دارید شما. ممنونیم

🙌

🙌

مرسی از همراهی تون

مرسی از همراهی تون

لطف دارید. مرسی از همراهی تون

Glad you like it!

Welcome!

ممنون از لطف شما و مرسی بابت توضیحات و نکات. و این که بله، شباهت هایی وجود داره

بله فیلم قابل تأملی است. امیدوارم در آینده فرصتی پیش بیاید

مرسی از همراهی تون

ادای دینی به بیلی وایلدر و فیلم او و تأثیراتی که لینچ از او گرفته است. به ویژه یکی از مضامین فیلم وایلدر درمورد بازیگر زن سالخورده ی هالیوود منبطق است با رویای کاراکتر زن فیلم لینچ برای ستاره شدن و خب از این جهت هر دو منتقد هالیوود هستند...

@@ShavandFilmSchool ممنون

همین طوره. جنس این مداخله کمی شبیه به مداخله ی هانکه در بازی های سرگرم کننده است در سکانس ریموت کنترل

باعث خوشحالیه. مرسی که تماشا کردید

ممنون از همراهی تون. با توجه به درخواست های متعدد، چند فیلمساز دیگر را باید در اولویت قرار دهیم و در آینده دوباره به بونوئل برمی گردیم

مرسی از شما

مرسی از توجه تون. بهتر از من میدونید که فون تریه از تارکوفسکی تأثیرات زیادی گرفته و چه به لحاظ بصری و چه مضمونی به ویژه در این فیلم از برخی نماها و ایده های سولاریس استفاده کرده. در مصاحبه ای گفته به دلیل این تأثیرات ترجیح داده فیلم رو تقدیم کنه به تارکوفسکی. فکر می کنم اگر جستجویی بکنید بتونید مصاحبه رو پیدا کنید و جزئیات بیشتری رو در این باره بخونید

@ShavandFilmSchool خیلی ممنون جناب پارسا بابت راهنمایی تون و وقتی که گذاشتید 🙏

@@amir.gholizade مرسی از شما

همین طوره. مرسی از نکات

روشن نیست به چه بخشی اشاره دارید

🙌

ممنون از توجهتون. بله امیدوارم به زودی دوباره به لینچ برگردیم

درود. مرسی از لطف تون

من میدانم شما لارس فون تریر را بسیار دوست دارید، فیلم های فون تریر را به لحاظ مفهوم شناسی فلسفی غنی میدانید ولی بیایید کمی درباره سبک فون تریر و حسی که جهان او القا میکند صحبت کنیم. به نظر شما حرکت دوربین فون تریر بیش از اندازه اغراق آمیز نیست؟ به نظر شما این حجم از مورد ظلم قرار گرفتن شخصیت هایش، و اینکه هر بار در آثار مختلفش آن را تکرار می‌کند، کلیشه‌ای نیست؟ اهالی داگویل باید با گریس به بدترین شکل برخورد کنند، و او در نهایت انتقام بگیرد، حتی آن راننده مفلوک باید به او تجاوز کند، در نیمفومانیاک آن مرد که مثلا معصوم بود باید به کسی که برایش درد و دل کرده خیانت کند، در شکستن امواج همه زن را تحقیر میکنند یا در رقصنده در تاریکی انسان ها مثل بختک به جان آن زن افتاده‌اند، خلاصه همه انسان ها بد هستند، این دیدگاه فون تریر به ذات انسان است، حریص، بد، ترسو، متجاوز. حتی آن انجمن در احمق ها هم جرئت نمی‌کنند به توافق ضد بورژوایی شان وفادار بمانند، آثار او فانتزی های مضحکی با هدف شکست و وحشیگری هستند، انسان ها باید شکست بخورند با باید خیانت کنند یا باید تجاوز کنند یا باید قتل کنند، یا از افسردگی با واقعیت قطع ارتباط کنند، هیچ امیدی بهشان نیست.

البته ما نمیتوانیم هنرمند را برای جهان‌بینی اش سرزنش کنیم، ولی آیا کسی که اینقدر یک جانبه به بشر نگاه میکند لایق این است که تحسین شود؟ اصولا جنجالی که فون تریر دوست دارد از امر جنسی و خشونت درست کند، آیا این نحوه جنجال درست کردن مبتذل نیست؟ این دوربین روی دست که با کات های پی در پی و زوم های یک دفعه‌ای و حرکات سر درد آور بنا به بیانیه دگما ۹۵ مثلا قرار بود سینما را بیش از اندازه واقعی کند، و خب خود فون تریر از یک جایی به بعد آثارش بُعد غیر واقعی پیدا کردند، او خودش به این پیمان وفادار نماند اما این دوربین مسخره، بی منطق و سرگیجه آور را چون منتقدان جزو سبک کارش محسوب کرده بودند، همچنان نگاه داشت. خب آیا برای ترسیم یک جهان مالیخولیایی و توهم‌آمیز و غیرواقعی استفاده از همچنین دوربینی تناقض ایجاد نمیکند؟ از طرفی این واقعا برای من یک سوال است که فون تریر، مثل گاسپار نوئه و لانتیموس چرا اینقدر از نشان دادن مسائل بدیهی جنسی لذت میبرد؟ اصولا کسی که هنوز انحرافات جنسی، خشونت و بیمارهای روانی یا قاتلان زنجیره‌ای برایش بسیار جذاب است، اصلا حواسش در هنر تربیت شده؟ این مسائل واقعا از نظر شما سطح پایین نیستند؟ مثلا من بخواهم یک فیلم بسازم که به جای وقار، جنجال جنسی را انتخاب کنم چون رسانه ها بیشتر به من توجه خواهند کرد و شاید در فروش فیلم هم تاثیر گذار باشد، شاید بگویید فون تریر این کار ها را برای فروش و توجه رسانه ها و شهرت نکرده، ولی شما دوربین فون تریر در خانه ای که جک ساخت را نگاه کنید، مثل آن فرد مریض روانی هرجایی خشونت بیش از اندازه روی قربانیان اش اعمال میکند دوربین هیجان زده زوم میکند، صدا کم میشود تا تمرکز مخاطب به روی صحنه خشنی که میبیند معطوف شود، و بعد موسیقی کلاسیکی که با کشتار انسان(ما داریم درباره انسان حرف میزنیم) ترکیب میشود. فون تریر سعی می‌کند همه این مسخره بازی های چیپ را پشت مفاهیم فلسفی و اینکه این خانه استعاره ای از فضای ذهنی است که هنرمند برای خودش میسازد چون تاب واقعیت را ندارد و اینکه هنرمند در برساخت دوباره واقعیت در واقع جنایت میکند، به نظرم فیلم سالو پارزولینی هم اینگونه است، به سیوه ای مبتذل جنجال درست میکند تا ضد فاشیسم و سرمایه داری موضع بگیرد.

از طرفی برخی فون تریر را با برگمان مقایسه میکنند که به نظر من واقعا بی ربط است، چرا؟ چون در رویکرد فلسفی هر دو اینها به مشکلات زن ها میپردازند، اما یک سوال وجود دارد و آن اینکه فون تریر چرا دوست دارد شخصیت های زنش تا این حد مورد تمسخر و توهین قرار بگیرند؟ به آنها تجاوز شود، به صورتشان تف انداخته شود، اعدام شوند، خودش می‌گوید این زن‌ها پرسوناژهایی تمثیلی از موقعیت خود من هستند در قبال بشر، آیا این نحوه دیدن جهان بیش از اندازه سطحی، انتقام‌جو، عقده‌ای وار، پر از نفرت و کینه، کودکانه، یک جانبه و مسخره نیست؟ بعد چرا ایشان به عنوان یک فرد اهل اسکاندیناوی که از سنین ۱۲ سالگی رابطه جنسی دارند صحنه روابط جنسی را مثل یک جوان ایرانی تازه وارد و کارنابلد با شوق و ذوق مبتذل نشان میدهند؟ مثلا صحنه جماع جمعی در احمق ها، تجاوز به گریس در داگویل، تریسام در نیموفونیاک، کاملا مشخص است که فیلم‌ساز مثل کودکی که ذوق دارد کاردستی اش را به آدم بزرگ ها نشان دهد، این صحنه ها را ذوق فیلمبرداری کرد، یک نکاه به تیزر آثار او بیندازید، لذت میبرد از اینهمه خشونت افسارگسیخته و حیوانی. ما که فقط نمیتوانیم به مفاهیم دقت کنیم، اگر فقط بحث مفاهیم باشد فرقی بین برگمان بزرگ و مریضی مثل فون تریر نمی‌ماند، الان به نظر شما این جزئیاتی که عرض کردم هیچ اهمیتی ندارند چون اقای فون تریر مفاهیم فلسفی در آثارش گنجانده؟ آخر ایده نیچه کجا، ایده ضدمسیح فون تریر کجا. شما حتما اشعار نیچه را خوانده‌اید، او هم حرف های جنجالی درباره مسیحیت زده اما او خیلی باهوش تر از اینها بود که بخواهد با دستاویز قرار دادن مسائل جنسی و خشونت در نوشته هایش جنجال درست بکند. اولین بار که خانه ای که جک ساخت را دیدم حالت تهوع به من دست داد، این حجم از خشونت مسخره به نظرم بی‌منطق بود و پشت مفاهیم فلسفی فقط قایم شده بود، به نظرم رسید یک نفر بیمار جنسی از نشان دادن خودارضایی خودش به دیگران لذت میبرد و در واقع جنجال به پا میکند، کانسپت های جدی بهانه اند، مسئله اصلی کسانی مثل فون تریر و گاسپار نوئه با رهیافت نقد فرویدی کاملا روانی است، مثل فیلم روانی آمریکایی که به اصطلاح در نقد سرمایه داری و وال استریت بود در صورتی که خودش محصول سرمایه داری بود و این حجم از خشونت در نهایت ذهنی تلقی شد اما از ابتذال‌اش نکاهید، یا مثل آن نقاشی که در لندن به نمایش گذاشتند که با مدفوع کشیده شده بود، خب چرا با ذغال کشیده نشده بود؟ چون مدفوع جنجال به پا میکند و احتمال شهرت چند برابر می‌شود. و میتواند پشت مفاهیم “رویکرد ضد زیبایی شناسانه” یا “تبارشناسی امر زشت” هزاران تحلیل فلسفی به دست بدهد. از طرفی چرا کسی درباره طنز فون تریر صحبت نمیکند؟ این طنز انسان گریزانه است، بسیار خب تا اینجا جالب هم است ولی مثل طنز لانتیموس چرا اینقدر جنسی و مبتذل است؟ اصولا هنرمندان بزرگ طنزشان هم ظریف و جالب است، مثلا رمان نویسان بزرگی که جایزه نوبل هم گرفته‌اند حتی اگر طنزشان کنایی و انسان گریزانه باشد مثل بکت، هرولد پینتر یا الفریده یلینک، یا هجو آمیز مثل گونتر گراس، شوخ طبعی شان در حد مسائل جنسی پایین نمی‌آید یا هرگز به ذات انسانی توهین نمی‌کنند چون این شیوه خیلی مطلق و سطح پایین است، هنرمندان بزرگ هرگز تمام انواع بشر را یک جانبه فرمولیره نمیکنند. من درباره هنر والا حرف نمیزم، اصلا اعتقادی به هنر والا و هنر پست ندارم، نمیخواهم برای هنر حد و حدود تعیین کنم یا مرزبندی‌اش بکنم، ولی واقعا هیچ فرقی بین نگاه عقده‌ای و بک‌جانبه فون تریر به انسان با نگاه عمیق بکت یا برگمان به انسان وجود ندارد؟ به هر حال چه بخواهیم چه نخواهیم هنر گفتمانی است حول محور انسان.

اصولا من فیلم ها(یا رمان ها) را با چیستی شان درک نمیکنم بلکه چگونگی شان برایم مهم است. مثلا اصلا برایم اهمیتی ندارد که دیوید لینج چه می‌گوید چون سینمای این فیلمساز از نظر قاب بندی، حرکت دوربین و میزانسن از سطح زیبایی‌شناسانه بسیار پایینی برخوردار است.( شما را ارجاع میدهم به صحنه تعقیب و گریز در کوه های لس آنجلس در بزرگراه گمشده که ببینید دوربین چقدر افتضاح است) در صورتی که مثلا بونوئل به مراتب در تمام این زمینه ها بهتر است، میزانسن ها و دکور و حتی رنگ پس زمینه خیلی فکر شده انتخاب شده اند. اما متاسفانه با رویکرد فلسفی هر دو این فیلمسازها در قالب سبک سورئال به یک شکل نقد می‌شوند و در واقع هم ارزش تلقی می‌شوند. رویکرد فلسفی حتی قادر است کسی مثل فون تریر را هم سطح برگمان بکند، چون در رویکرد فلسفی فرم هنری و جزئیات سبک شناسانه جهانی که خلق شده اگر نگوییم هیچ اهمیتی ندارد، اهمیت کمی دارد و ما فقط با جهانی از مفاهیم سر و کار داریم. برای مثال فیلمسازان روشنفکر اروپایی را نگاه کنید، کدام شان مثل برگمان با دقت یک زیست شناس که حرکت حشره ای را با ذره بین کنترل کند میمیک صورت بازیگران و نورپردازی صحنه و حرکت دوربین و اندازه قاب و میزانسن را کنترل می‌کند؟ برگمان واقعا استاد است. و به نظر من جزو پنج فیلمساز برتر جهان است، برعکس آشغال های پست مدرن امروزی مثل فون تریر، ایناریتو و لانتیموس، برگمان هرگز سطح طنز اش در حد فانتزی های جنسی مبتذل نمیشود، اتفاقا در عمق طنزش همیشه یک شفقت انسانی برای نوع بشر دیده میشود. برگمان هرگز به ذات انسانی توهین نمیکند. مثلا فیلم ساراباند را به خاطر بیاورید،،جایی آن پدر لب های دخترش را میبوسد، او حتی با دخترش در یک تخت میخوابد، عمیقا دخترش را شبیه همسر از دست رفته اش میداند، برگمان مثل ایناریتو، اسکورسیزی، فون تریر، لانتیموس و گاسپار نوئه اینها را نشان نمیدهد که جنجال به پا کند. برگمان شخصیت هایش برایش اهمیت دارند، مترسک نیستند که با آنها بازی های جنسی یا خشونت‌بار به راه بیندازد چون مخاطب هیچان زده میشود. شما را ارجاع میدهم به شوخی های فیلم بردمن ایناریتو، چندش آور است سطح دغدغه فیلم‌ساز، واقعا شبیه فیلم های داستانی پورنوگرافی دهه ۶۰ اروپا است، یا فیلم های سرگرمی دهه ۴۰ کشور خودمان، جالب است اسکار هم میگیرد این فیلم. اسکورسیزی صحنه های رابطه جنسی یا صحنه های لخت شدن را برای عوام ساخته و مبتذل است، صحنه لخت شدن خواهر بزرگ تر در فریادها و نجواها باوقار است، همان طور که صحنه لخت شدن هریت اندرسون در تابستان با مونیکا، اینجا نه به خاطر آوانگاردیسمی که در آن دوران حمل میکرد و حس آزادگی که برگمان پی اش بود بلکه به خاطر دوربین، صدا، نور، چیزی که برگمان تکنیسین اش بود، حتی اندکی مبتذل نیست، نمیدانم چطور منظورم را توضیح بدهم اما اینجا شخصیت ها وقتی لخت میشوند صرفا برای لذت مخاطب نیست، یا جنبه جنسی ندارند، همانطور که نقاشی ها و مجسمه های برهنه میکل آنژ با وقار و با ارزش هستند. نوعی معصومیت در تمام این نقاشی ها است. من واقعا معتقدم با درک نسبت مولف اثر با پرسوناژ های اثر میتوان میزان اصالت اثر را دریافت. من واقعا عقیده دارم چیزی که به نام هنر اصل بتوان دسته بندی کرد وجود دارد، یکی از معیارهای این هنر مثلا گریز از ژانر و دفاع از جزئیات خرده پیرنگ ها است، این دیگر نظر من نیست، ثابت شده است فیلمنامه ای که با قرارداد های ژانر طبق فرمول های تکراری نوشته میشود بی ارزش است، پس هنر درست است که مثل علوم تجربی قابل سنجش نیست اما به هر حال اصولی وجود دارد که بشود اصل را از بدل تشخیص داد، همانطور که سورئالیزم اشعار بزرگانی چون الیوت یا سن زون پرس فرق میکند با سورئالیزم فلان شاعر جوان ایرانی که کاملا معلوم است اشعارش را نزیسته و ریشه در تجربیات زیسته یا خوانده‌اش ندارد. اما رویکرد فلسفی قادر است اسکورسیزی و فون تریر را با برگمان یکی کند. شما ببینید ژیژک چگونه فیلم ها را نقد میکند. شاید فکر کنید حرفی که میزنم اخلاقی است، و با اخلاقیات این فیلم ها مشکل دارم، اما منظور من به هیچ وجه اخلاقیات نیست، من البته سواد آنچنانی ندارم تا منظورم رو به شما به درستی منتقل کنم، ولی یک معقوله را درک میکنم و آن نسبت صاحب اثر با شخصیت های اثرش است، یکی از جاهایی که میتوان اصل از بدل را تشخیص داد اینجا است ، آیا پرسوناژ ها برای صاحب اثر اهمیت جهان شمول و حیاتی دارند؟ یا مترسک هایی هستند که میخواهد با تحقیر کردن آنها و انتقام گرفتن از آنها خودارضایی کند؟ به راستی کدام یک هنرمند واقعی است؟ در پس‌گفتار رمان خانواده تیبو مقاله ای از کامو درباره دوگار هست که در جایی از آن میگوید “یک هنرمند واقعی در نهایت همه را میبخشد”، بزرگی کار یک آرتیست واقعی در امکانی است که او در درک کردن انواع بشر دارد، نه تحقیر انواع بشر با تمام کاستی هایشان به نفع فانتزی های جنسی سطح پایین و مسخره. مثلا من با دخالت دین در سیاست موافق نیستم، به تازگی رمانی خواندم به نام برف از پاموک، پاموک هم سکولار است اما در این رمان سعی دارد طیف وسیعی از اندیشه ها را درک بکند نه آنکه قضاوت شان بکند، یکی از شخصیت های این رمان تروریستی اسلام‌گرا است، قضاوت همیشه آسان است، اما کار هنر برعکس سیاست ایجاد مفاهمه است، سنت بزرگ رمان نویسی اروپایی از تولستوی و داستایفسکی گرفته تا رومن رولان، روژه مارتن دوگار و توماس مان، همه در پی مفاهمه انواع بشر بودند، انواعی که در جهان واقعی ممکن است همدیگر را از بین ببرند، اما به نظرم در سینمای امروزی همه فقط به یک طیف خاص میپردازند، و تازه آنها را هم با یکجانبه گری قضاوت میکنند و قادر نیستند چندصدایی خلق کنند. در سینمای امروزی، از نظر من، انسان تبدیل به کاریکاتور شده.

اول اینکه ایده های خوب و ارزشمندی رو مطرح کردید که تأمل برانگیزند. ممنونم. اما حقیقت امر، تعداد ایده ها و موضوعاتی که باز کردید به قدری زیاد است که در این بخش تنگ و باریک کامنت ها نمی شود درمورد تک تک شان صحبت کرد. و در واقع نیاز به تفکیک دارند. نقدهایی که مطرح کردید کم و بیش منطقی است اما تا حد زیادی به رویکرد منتقد مربوط می شود. رویکرد من هم که فلسفی و روانکاوانه است به واسطه ی جهان فکری ام، اما این باعث نمی شود که به وجه سینمایی و بصری فیلم ها توجه نکنم. در مورد کیارستمی به رغم نقدهای مفصلی که بر سینمایش وارد شده کماکان دلایل خودم را در دفاع از او دارم. درمورد لینچ و فون تریه حتی دلایلم در دفاع از آن ها شاید کمی فنی تر باشد. لانتیموس و گاسپرنوئه را چندان جدی نمی دانم. و یقیناً برگمان را فیلمساز مهمی می دانم. اما همه ی این ها مسیر متفاوتی را رفته اند و نمی توانم بگویم برگمان مهم تر است یا تارکوفسکی، اما می توانم بگویم به واسطه ی مطالعاتم کدام برایم جذاب تر و درگیرکننده تر است. کدام شان با توجه به جهان فکری و سینمایی و کائنات شان برایم مهم است. یا شیوه ی پرداخت کدام شان به مسئله برایم مهم تر است. به هر حال، اگر خواستید می توانم هر زمان که فرصت کردم به تدریج به نکاتی که مطرح کردید پاسخ بدهم. یا می توانیم از طریق ایمیل زیر بیشتر در ارتباط باشیم. مرسی [email protected]