’ Αλάτσατα είν’ ένα βουνό Καρανταγή το λένε Έλα ταίρι μου και πιάσ’ το χέρι μου Που πάν’ οι Αλατσατιανές Και τον - και τον καημό τους λένε Έβγα να σε δω να παρηγορηθώ Τσεσμέ Βουρλά κι Αλάτσατα Και Κάτω Παναγία Άστρο της αυγής γιατ’ άργησες να βγεις Χαθήκαν οι λεβέντες σας Δεν έμεινεν ελπίδα Πρόβαλε να δεις, καρδιά που τυραννείς

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ 1966 ΓΙΑΤΙ ΤΟ 1940 ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗΣ!!!!

Στην σύναξη των ηρώων του 55 - 59 και του 74 δυστυχώς είμαστε όλοι ανάξιοι έστω και να τους κοιτάξουμε ίσια στα μάτια...

ΠΑ ΝΕ ΦΑΝΤΑΡΗ ΣΕ ΑΛ ΑΝΙΚΟ

σε ποια οικογένεια λέει πιστεύει ο ύμνος του καρνεϊσον; λοατκιΠ μονο, ζήτω η νέα παιδεραστία

Σε ευχαριστώ πολύ κ μιτσοτακι.δεν σε προδωσα δεν με προδοσες ποτε 40 χρονια φτανω τορα.συνχαριτηρια για αυτα που κανης.και καλη δηναμη στα παλληκάρια μας.12/8/2024

Άγιοι Σαράντα 🇬🇷 Δυρράχιο 🇬🇷 Χειμάρρα 🇬🇷 Κορυτσά 🇬🇷 Αργυροκαστρο 🇬🇷 Τεπελένι 🇬🇷 Πρεμετή 🇬🇷 Μοσχόπολη 🇬🇷 Ελευθερία στην Βόρεια Ήπειρο 🇬🇷☦️🇬🇷

Ο μεγαλυτερος πολιτικος του 20ου αιωνα δεν αφησαν να ολοκληρωσει το εργο του.

❤❤❤ Αυτός είναι !!!

Ειμαι απο την Αρκαδία και γνωστη ειναι η Αλωση της Τριπολιτσάς,τωρα θαρθει και η καταστροφη αυτου του εθνους ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ στην ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ στα μερη που δεν ελευθερωθηκαν το 1821και θα ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ

ΑΙΜΑ ΤΙΜΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Δείτε περισσότερα βίντεο από την πλευρά του ❤ είναι μεγάλο και αόριστα είναι 🥰 και Μέσι είναι μεγάλο του Ολυμπιακού Ρονάλντο και Μέσι

Κομμουνιστικο μοιρολοι ακουγεται και ειναι.Εχετε ξεπερασθει κομμουνιστες κανεις δεν σας δινει σημασια.Ανυπαρκτοι πολιτικα ειστε οποτε το μονο που σας ταιριαζει ειναι το μοιρολοι για παλιες "δοξες"που σας εμειναν σαν ονειρα θερινης νυκτος.Φωναζετε και θορυβειτε σαν τους αδειους ντενεκεδες...😅 1:46

Δεν αντεχω τις αγιογραφιες. Τοσο γλυψειμο στους Εγγλεζους; Τους ευχαριστει γιατι τον διεσωσαν απο την Κρητη ,ασημο δικηγορο τον ειχαν για κεμασμα οι πατριωτες Κρητικοι για τις προδοσιες του υπερ των Οθωμανων. Βρηκαν τον ιδανικο δουλοφρονα. Αυτοι τον επεβαλαν στην πολιτικη της Ελλαδος για να εφαρμοσει την πολιτικη των Εγγλεζων , εμμισθος πρακτορας. Τα αρχεια της Αγγλιας,της Γαλλιας της Ιταλιας της Γερμανιας αλλα και της Ελλαδος ,οσα δεν προλαβε να καταστρεψει, βγηκαν και τα αρχεια απο την Κρητη. Μαθαμε πλεον πολλα για τον προδοτη που εφερε συμφορα στην Ελλαδα. Τα αρχεια ειναι επισημα , κανεις δεν μπορει να τα αμφισβιτησει. Μονο η προπαγανδα, ειχα πεσει και προσωπικα ,αλλα τελικα ψαχνοντας αρχισαν να ξεκαθαριζουν τα πραγματα.

ΑθανΑτηφοβερη Φοναρα

Ζητω η Νεα Παιδεραστία

Να είναι καλά ο Μητσοτάκης

Ι Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. 5 Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως. Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. 10 Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου. Η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα. Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό. Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους. Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια, 15 μια βαθιά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα. Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους - 20 έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό κι έχουνε τον καημό βαθιά βαθιά στα μάτια τους σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι. Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσ' απ' τα άγρια γένια τους 25 όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Τόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κι η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους 30 ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους η βροχή χτυπάει στα κόκαλά τους. 35 Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού. Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους. 40 Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε - πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους 45 για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.

μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της. Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. «Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα. Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.

Δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά Βενιζέλος

Επιστροφή στην δεκαετία του80 που το βρήκατε αυτό

Τιτάνας.Πολιτικό Μέγεθος που ακτινοβόλησε διεθνώς......Η Ελλάς του οφείλει πολλά......Αν δεν τον πολεμούσε το στέμμα με τις ανοησίες του (διότι αυτό ήθελε να κυβερνά-πολλά τα παραδείγματα και με άλλους πρωθυπουργούς-τα γεγονότα είναι ΥΠΑΡΚΤΑ,ΔΕΝ ξαναγράφονται,ΟΥΤΕ αναιρούνται ΟΥΤΕ δικαιολογούνται),η πορεία της Ελλάδος θα ήταν πολύ διαφορετική.......

Ο Δημιουργός της Μεγάλης Ελλάδος....Χωρίς αυτόν,τα σύνορα θα ήταν στη Μελούνα......Ας όψεται η 1η Νοεμβρίου 1920......Τι ψήφισε ο κόσμος τότε.....Πώς παρασύρθηκε.....Θα ήμασταν πολύ πιο πέρα από σήμερα......

Ἐν μέσῳ λογισμῶν καί παραλογισμῶν ἄρχισε κι ἡ βροχή νά λιώνει τά μεσάνυχτα μ' αὐτόν τόν νικημένο πάντα ἦχο σί, σί, σί. Ἦχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ἦχος κανονικός κανονικῆς βροχῆς. Ὁμως ὁ παραλογισμός ἄλλη γραφή κι ἄλλην ἀνάγνωση μοῦ 'μαθε γιά τούς ἤχους. Κι ὅλη τή νύχτα ἀκούω καί διαβάζω τή βροχή, σίγμα πλάι σέ γιῶτα, γιῶτα κοντά στό σίγμα, κρυστάλλινα ψηφία2 πού τσουγκρίζουν καί μουρμουρμίζουν ἕνα ἐσύ, ἐσύ, ἐσύ. Κάθε σταγόνα κι ἕνα ἐσύ, ὅλη τή νύχτα ὁ ἴδιος παρεξηγημένος ἦχος, ἀξημέρωτος ἦχος, ἀξημέρωτη ἀνάγκη ἐσύ, βραδύγλωσση βροχή, σάν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ νά διηγηθεῖ καί λέει μόνο ἐσύ, ἐσύ, νοσταλγία δισύλλαβη, ἔνταση μονολεκτική, τό ἕνα ἐσύ σά μνήμη, τό ἄλλο σάν μομφή καί σάν μοιρολατρία, τόση βροχή γιά μιά ἀπουσία, τόση ἀγρύπνια γιά μιά λέξη, πολύ μέ ζάλισε ἀπόψε ἡ βροχή μ' αὐτή της τή μεροληψία ὅλο ἐσύ, ἐσύ, ἐσύ, σάν ὅλα τ' ἄλλα νά 'ναι ἀμελητέα καί μόνο ἐσύ, ἐσύ, ἐσύ.

Χαμένα πάνε εντελώσ τα λόγια των δακρύων Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει Έχει μεγάλη πείρα ο χαμόσ Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό Του ανώφελου Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν τησ η μνήμη Να δίνει ωραίεσ συμβουλέσ μακροζωίασ Σε ό, τι έχει πεθάνει Ασ σταθούμε στο πλευρό ετούτησ τησ μικρήσ Φωτογραφίασ Που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντόσ τησ: Νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι Ενώπιον ανωνύμωσ ευθυμούσησ παραλίασ Ναύπλιο εύβοια σκόπελοσ Θα πεισ Και πού δεν ήταν τότε θάλασσα

Από τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη. Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα: δεν έλυσα κανένα. Ούτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν πλάι στα παιδικά μου χρόνια: έχω ένα βαρελάκι που ’χει δυο λογιών κρασάκι. Το κράτησα ώς τώρα αχάλαστο ανεξήγητο, γιατί ώς τώρα δυο λογιών κρασάκι έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν. Συμβίωσα σκληρά μ’ έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει και δεν τον ρώτησα ποτέ ποιάς φωτιάς γιος είναι, σε ποιό θεό ανεβαίνει και μου φεύγει. Δεν του λιγόστεψα του κόσμου τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του, του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο με θυσία και με στέρηση. Με το αίμα που μου δόθηκε για να τον εξηγήσω. Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση έτσι το δέχτηκα κι έτσι τ’ αποχωρίστηκα: με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση. Αίνιγμα δανείστηκα, αίνιγμα επέστρεψα. Άφησα να μην ξέρω πώς λύνεται ένα χθες, ένα εξαρτάται, το αίνιγμα των ασυμπτώτων. Άφησα να μην ξέρω τί αγγίζω, ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι. Ούτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως να σε διακρίνω. Στάθηκα Πηνελόπη στη σκοτεινή ολιγωρία σου. Κι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι, πηγή αν είσαι ή κρήνη, θα ’ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα που, Πηνελόπες και όχι, μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού για να δοξάζεται το αίνιγμα πώς μένουμε αξεδίψαστοι. Από τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη. Αναμάρτητη: αξεδίψαστη. Στο αίνιγμα του θανάτου πάω ψυχωμένη.

Τρισάγια κάθε τόσο γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ὑπηκοότητα νεκροῦ στὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου. Ὕψιστε, τί ἐννοεῖς; ἄλλο νεκρὸς καὶ ἄλλο δοῦλος. Κι ἀπὸ πότε ἐπιτρέπεται νὰ κοιμοῦνται ἔτσι βαθιὰ ἀτιμώρητοι οἱ δοῦλοι. Τὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου. Θέ μου, ἂν ἀπελευθερώνει ὁ θάνατος ὅπως μᾶς τὸ ὑπόσχεται παρήγορη ἡ γλυκύτατη ἀβεβαιότης, ἐσὺ γιατί τὸν θὲς ντὲ καὶ καλὰ δουλέμπορο; Τὸν κεκοιμημένον. Περὶ ὕπνου πρόκειται, Κύριε; Μὰ τοῦ κολλάει ὕπνος τοῦ νεκροῦ ἔτσι εὔκολα νυστάζει ἡ ἀπώλεια τῆς ζωῆς; Ἐδῶ ἐμεῖς, δοῦλοι τοῦ ἀπάνω κόσμου ἀκόμα κι ὅμως ποιὸς κλείνει μάτι ἂν δὲν τὸν νανουρίσει ὅπως ξέρει μόνο ἡ γιαγιά του ἡ ἀβεβαιότης μὲ τὴ γλυκεῖα της ρόδινη ἀφύπνιση. Κύριε, μήπως ὅταν ἐνέκρινες αὐτοὺς τοὺς ἀνελέητους ἀνταγωνιστικοὺς ψαλμοὺς ἤσουν ἀκόμη ἄνθρωπος;

Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή Να κάνω έναν περίπατο στ’ αποκεφαλισμένα περιβόλια Να δω την ευωδιά τησ ρίγανησ Σκλάβα σε ματσάκια Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμέσ των αξιώσεων Βρίσκεισ το πράσινο εύκολο Σε φασολάκια κολοκύθια μολόχεσ και κρινάκια Ακούω εκει τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα Με την κομμένη γλώσσα των καρπών Ρήτορεσ σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα Και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση Στισ κιτρινιάρικεσ παρειέσ Μιασ μέσα βουβαμάρασ Σπάνια να ψωνίσω γιατί εκεί σου λένε διάλεξε Είναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; διαλέγεισ και μετά Πώσ το σηκώνεισ το βάροσ το ασήκωτο Που έχει η έκλογή σου Ενώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο στην αρχή Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειεσ Ασήκωτεσ κι αυτέσ Κατά βάθοσ είναι σαν να διάλεξεσ Το πολύ ν’ αγοράσω λίγο χώμα όχι για λουλούδια Για εξοικείωση Εκεί δεν έχει διάλεξε εκεί με κλειστά τα μάτια

Όταν στρώνεις το τραπέζι πριν καθίσεις να ελέγχεις σχολαστικά την αντικρινή σου καρέκλα αν είναι γερή μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί αν υποσκάπτει το σκελετό σκουλήκι γιατί εκείνος που δεν κάθεται γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.

Με διαταγή του ελευθέρωσε 3600 γερμανωπροδοτες φυλακοισμενους στον Αράξο υπάρχει έγγραφο με την υπογραφή του.

Ευτυχώς ηττήθηκαν οι Συμμορίτες - Κόκκινοι ΦΑΣΙΣΤΕΣ Ποτέ ξανά οι Συμμορίτες της Αριστεράς. Τιμή και Δόξα στον Ελληνικό Εθνικό Στρατό!

Greece is Albanian 🇬🇧 Greqia toke Shqiptar 🇦🇱 Yunanistan Arnavut 🇹🇷 Grecia es albanesa 🇪🇸 La Grecia è albanese 🇮🇹 La Grèce est albanaise 🇫🇷 A Grécia é albanesa 🇵🇹 Griechenland ist albanisch 🇩🇪 Grekland är albanskt 🇸🇪 Kreikka on albanialainen 🇫🇮 Görögország albán 🇭🇺 საბერძნეთი ალბანელია 🇬🇪 Гърция е албанска 🇧🇬 Грчка је албанска 🇷🇸 Греция - албанская 🇷🇺 Grecia este albaneză 🇵🇱 Grécko je albánske 🇸🇰 Η Ελλάδα είναι αλβανική 🇬🇷 Grecja jest Albańczykiem 🇷🇴 Griekeland is Albanees 🇿🇦 希腊是阿尔巴尼亚人 🇨🇳 ギリシャはアルバニア人 🇯🇵 ग्रीस अल्बानियाई है 🇮🇳 Հունաստանը ալբանացի է 🇦🇲 🇦🇪اليونان ألبانية

All of Greece belongs to Albania

Δεν ξεχνώ 28-2

2:14

Ψυχανώμαλος

Παρακαλώ όποιος θέλει να μάθει ας αναζητήσει την επιστολή του ΕΛ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ στον εκπρόσωπο του Κανακάρη ΡΟΎΦΟ μία εβδομάδα πριν πεθάνει στο ΠΑΡΙΣΙ , τελειώνει με την φράση του '' μέσα από την καρδιά μου φωνάζω ζήτω ο Βασιλεύς '' πλέκει μάλιστα και το εγκώμιο του στον Ι Μεταξά . Βέβαια λαός ανιστόρητος είναι εύκολος ψηφοφόρος .Βέβαια υπάρχει η επιστολή του να αποδοθεί το ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ στον ΚΕΜΑΛ . Αυτά υπάρχουν Google .

Τα ξεφτίλισε και τα τρία!!!

Ο Βενιζέλος αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ιστορικές και πολιτικές μορφές αναμφισβήτητα! Προσωπικά επειδή, μελετώ για εκείνον είναι μια πολυσχιδής και μυστηριώδης προσωπικότητα !

😊😊😊😊😊😊😊😊

Ο κος Κώστας Καραμανλής και πάλι ο ηγέτης ημών ! Έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο το "μουτράκι " τα μητσοτακεηκα σκυλοσογα /.

Όσοι χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο το νοιώθουμε αυτό το ποίημα

Ολα μεσα αριστεροι ο μπαμπας ΝΔ... Πατρίς θρησκεία οικογένεια

🔵🔵🔵🔵 νδ μόνο οποιου δεν του αρέσει να παει να γαμηθει

ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΓΆΛΑΤΕ ΠΡΌΒΑΤΑ

στην ιστορια εμεινε ως ψευτανδρέας !!

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΩΡΕ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ. ΗΣΟΥΝ ΘΕΟΣΤΑΛΤΟΣ.!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΖΑΒΕΛΑ 9 ΠΑΙΔΙΑ 7 ΑΓΟΡΙΑ ΚΑΙ 2 ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Ολπιμαζιμετονπρωθυπουργομασ τηνκυριακη ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ναβγαλωμεενυιμουςευρωβουλευτες στοευρωκοινοβουλιομσσ ρξωοι. ΠΟΥΣΤΗΣΔΕΣ ΚΑΙΤΑ κουμμοθνισ

Γιάννης.ριτσος.ο.ανθρωπος.που.αγγιξε.την.πιο.λεπτη.χορδη.της.καρδιας.μου.μου.ερχεται.να.βαλω.τα.κλαματα....