Mam 55 lat i adhd. Chciałabym by to była bzdura.

@@El_Eru A czy ADHD powoduje u Ciebie cierpienie albo jakieś komplikacje w życiu osobistym/zawodowym? Pytam bo u siebie też to podejrzewam ale nie będę się diagnozować.

Opowiedz nam proszę, coś więcej Marto, dlaczego tak uważasz, jestem ciekaw twojej argumentacji.

PS: Co do twierdzenia, że ADHD to wymysł dzisiejszych czasów - dodam, że pierwsze w pełni weryfikowalne opisy tego, co dziś nazywamy ADHD, pochodzą z 1798 roku od szkockiego lekarza Aleksandra Crichtona. Dopiero w XX wieku temat został bardziej rozwinięty i zbadany. Natomiast pierwsze wzmianki, które mogą sugerować istnienie ADHD, pochodzą już ze starożytnej Grecji i Rzymu. Opisy postaci historycznym sugerują, że niektóre z nich mogłyby być zdiagnozowane jako osoby z ADHD, opierając się na ich zachowaniu i problemach, z jakimi się zmagały. Jednak to trudne do oceny. W związku z tym z całą pewnością możemy natomiast stwierdzić, że solidna dokumentacja ADHD zaczyna się pod koniec XVIII wieku, gdy badania i medycyna oraz psychologia, zaczęły się rozwijać - to nie są "nasze czasy".

@@HalinaPretka Tak, nie byłam w stanie wytrzymać w jednej firmie dłużej niż 2 lata. Moja pamięć jest taka, że jak dzwoni kontrahent i mówi, że zróbmy tak jak uzgodniliśmy na spotkaniu, a ja ani faceta ani spotkania a co dopiero uzgodnienia, nie potrafię planować długoterminowo a jeszcze bardziej trzymać się planu, w stresie nie umiem dodawać, jeśli coś nie stanie się teraz, to się nie stanie i co to ja miałam teraz zrobić? Wszyscy to mają po trosze, ale w adhd to jest x1000 Myślisz o czymś, patrzysz za okno, a tam ptak. Ciekawe czy ptaki marzną. A gdyby tak miały kurteczki. Powinnam uprać tę kurtkę. W sobotę będzie ten gość z niemieckimi proszkami. No to się w tych Niemczech porobiło. I to się nie kończy i nie wracasz do oryginalnego wątku bo go już nie pamiętasz. Kiedy słucham wykładu muszę układać coś na komórce bo wpadam w niepokój tak w bezruchu. Potem odlatuję i muszę słuchać ponownie. To jest cierpienie. Mam milion takich rzeczy.

Owszem, trwają badania sugerujące, że ADHD może mieć związek z jedzeniem, ale wyłącznie w kontekście nasilenia objawów, i to nie w każdym przypadku. Można przejść na dietę eliminacyjną (np. indyk, ryż i kilka warzyw - i tylko to codziennie), co faktycznie może osłabić objawy ADHD, ale ich nie wyeliminuje. Działa to podobnie jak leki - jedynie na chwilę wyciszają objawy, ale ADHD pozostaje i zawsze tam będzie. Wystarczy zjeść coś niewłaściwego i „bum” - cała zabawa zaczyna się od nowa. Gdy lek przestaje działać, ADHD wraca. ADHD to nie choroba, którą można „wyleczyć.” To przypadłość, z którą żyje się na zawsze, a radzić sobie z nią można lepiej lub gorzej - chociażby, jak wspomniałeś, z pomocą odpowiedniej diety.

To nie dotyczy tylko ADHD. W większości przypadłości psychiatrycznych, nie mamy do czynienia z dyskretną zmianą (w sensie jest lub nie jest), a z kontinuum cech, które stają się problemem dopiero, kiedy upośledzają funkcjonowanie społeczne. Dlatego „nie wszyscy mamy ADHD”, ale wszyscy różnimy się poziomem skupienia uwagi, aktywności psychoruchowej czy opanowania impulsów - nawet między samym sobą w różnych momentach naszego życia. Dlatego diagnozy psychiatryczne wymagają wywiadu całego życia (tak, po to pytamy o życie od dzieciństwa 😅) i próby uznania „klimatu” danej osoby, mimo że aktualna „pogoda” może być zgoła różna (np osoba w hiperfocusie z ADHD, albo okres normotymii w chorobie afektywnej dwubiegunowej).