ഞങ്ങൾ അജ്‌മീർകു പോയിരുന്ന അമീർ പുറത്തു സാധരണ മനുഷ്യന്മാരെ പോലെ ഒരു ഉസ്താദ് അയാൾ അജ്മീറിൽ 20 കൊല്ലം നിന്നിട്ടുണ്ട് അയാൾ ഉപ്പാന്റെ സുഹൃത്തു ആണ് ഞങ്ങളെ സീറ്റിൽ വന്നു ഇരിക്കും ഞാൻ അജ്മീർ പോയപ്പോൾ അങ്ങനെ കരയും വെറുതെ കരയും ഉസ്താദ് എന്നെ ശ്രദിക്കുന്നുണ്ട് മനസിലായി ഒരു ബാപ്പ യെ പോലെ കയർ അയാളെ കൂടെ വേറെ ഒരു ചെക്കൻ ഉണ്ട് അവൻ പജ്ജാര നോട്ടം എനിക്ക് അതിനെ കാണുമ്പോൾ ദേഷ്യം വരും എന്റെ മനസിൽ ഉള്ളത് അവർ അറിയും ട്രെയിനിൽ ആ ചെക്കനെ ഞങ്ങളെ ഭാഗത്തു മാറ്റി ഉമ്മാനോട് ഉസ്താദ് ചോദിച്ചു കുഞ്ഞിമ്മു എന്തിനാ കരയുന്നതു ഞാൻ മഖാമിൽ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്ന ആളെ ഓർത്തു കരഞ്ഞിരുന്നു അത് അയാൾ അറിഞ്ഞത് പോലെ എനിക്ക് പേടി ആയി ഞാൻ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ എന്നോട് ചിരിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു ഹൈറ് വരും ട്ടോ എന്റെ മോനെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു അവൻ അയാളെ കാൾ മുകളിൽ ആയിരിക്കും അവനെ കാജ എടുത്തിട്ടുണ്ട് പറഞ്ഞു പിന്നീട് ഞാൻ ഫോൺ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു അന്ന് അജ്മീർ ഞാൻ കരഞ്ഞത് എന്തിനായിരുന്നു അപ്പോൾ ഉസ്താദ് പറഞ്ഞത് കാജാ തങ്ങൾ സ്നേഹം തിരിച്ചു കിട്ടിയ അടയാളം ആണ്