Όντως ο καλύτερος! Οπως και ο μαθητής του Θανάσης Παναγούλης , πρωτοψάλτης του Αγίου Νικολάου Λαρίσης και καθηγητής του ΔΩΛ επί σειρά ετών, που έβγαλε άξιους μαθητές και πρωτοψάλτες που κοσμούν τα αναλόγια της μητρόπολης Λαρίσης με τη γνήσια παράδοση της Βυζαντινής μουσικής! Και το ύφος του μεγάλου δασκάλου Μανώλη Χατζημαρκου!!!

Απαντώ στο σχόλιο τις μπορεί να κάνει ο Λαμπαδάριος. Σας πληροφορω ότι στο Άγιο Νικόλαο Βόλου Λαμπαδάριος ήτο ο μακαριστός Κυριάκος Αργυρόπουλος. Και όπως έλεγε ο δάσκαλος μου Χατζημαρκου δύσκολα βρίσκονταν Λαμπαδάριος που να στέκεται καλά απέναντι του. Ο Αργυρόπουλος ήτο ένας από τους λίγους που επι πολλά χρόνια έψαλλε με δεξιό τον. Χατζημαρκου. Αυτά για αλήθεια.

Αυτή η νοοτροπία του ανταγωνισμού μεταξύ των ψαλτάδων ειλικρινά είναι άθλια. Ο καθένας με το τάλαντό του υμνεί το Θεό. Και ειλικρινά μπορεί η ψαλμωδία ενός ψαλτάκου που δεν ξέρει μουσικά αλλά ξέρει να προσεύχεται καθώς ψέλνει, να είναι πολύ πιο ευάρεστος τω Κυρίω από αυτή του κάθε πολυδιαβασμένου ψάλτη. Το ψαλτήρι δεν είναι πίστα για να τίθεται θέμα διαγωνισμού και συγκρίσεως. Συνεπώς, προσωπικά πιστεύω ότι ακόμα κι αν ο αριστερός ενός τέτοιου μεγαθηρίου όπως ο Χατζημάρκος ένιωθε ότι ντρέπεται, δείγμα εγωισμού είναι και θα πρεπει να το αποβάλλει για να επιτελεί το λειτούργημά του σωστά. Ο Θεός, που Αυτόν υμνούμε - ή τουλάχιστον τα λόγια που λέμε Αυτόν υμνούν - δεν περιμένει από όλους το ίδιο. Από το Χατζημάρκο που του έδωσε 100 τάλαντα, περιμένει 100. Από μένα κι από τον καθένα, περιμένει ανάλογα.