Syune Sevada

Пікірлер

@Armyanski-Picasso 2 ай бұрын

Ես պոետ եմ մի անկեղծ Աստվածային բանաստեղծ միացեք էջիս կանխավ շնորհակալ եմ ❤❤❤

@julyettrydfe50 2 ай бұрын

Լեշը կատարյալ երջանկություն սփռող? Պրիմիտիվ էր։ Բոլորն էլ դա ապրում են ու զգում։ Չզարմացրեցիք

@ЛилитОганесян-з9д 6 ай бұрын

Հիանալի ասմունք❤

@arturart3609 6 ай бұрын

Ես եմ

@Աննա-դ7ն 8 ай бұрын

xosqer cunem

@astxikyepremyan977 8 ай бұрын

Բրավո🎉🎉🎉👏👏👏

@hakobyanhakobyan4735 10 ай бұрын

Շատ հաճույքով լսեցի

@Hyan_myan25 10 ай бұрын

Qez mayrcamaq petq chi kxzinerov yola es gnum💔💔💔💔💔💔

@karinagrigoryan7928 10 ай бұрын

Գեղեցիկ էր, հաճույքով լսեցի❤❤

@pavlikpoladyan3064 11 ай бұрын

Բառերը... հասկանալի, հուզիչ... բնական, մարդկային....

@AmalyaMkrtchyan-mr2oh 11 ай бұрын

Esel zgacmunqners chartahaytelov vorosheci aylevs chzgal...uxxaki chzgal😢😢

@haykushavagyan4566 Жыл бұрын

Իրականություն դառը💔💔

@haykushavagyan4566 Жыл бұрын

😔😔❤❤

@goqorhakobyan4367 Жыл бұрын

Ափսոս

@arsenarsen8995 Жыл бұрын

ով ստեղա ճաշակ ունեք , ով հասկանումա ամեն տողի խորությունը, շնորհավորում եմ դուք յուրահատուկների դասարանից եք))

@armikalaverdyan488 Жыл бұрын

Սոսի տաղանդը սահման չունի

@armikalaverdyan488 Жыл бұрын

Ապրեկ դուք

@armikalaverdyan488 Жыл бұрын

Պրոդուսերները շատ կփոշմանեն Սոսի տաղանդից չոգտվելով

@armikalaverdyan488 Жыл бұрын

Սոս դու Հայաստանի ամենա տաղանդավոր դերասանն եք

@xachikaslanyan5501 Жыл бұрын

erajshtutyan anun@ kaseq

@Yuurroorinakk Жыл бұрын

Axi tey grqica ❤🥺

@tehminechatoyan3853 Жыл бұрын

Ոչ ոք չի կարող սա ասմունքել այնպես ինչպես Լիլիթ Սարգսյանը

@vikasahakyan7421 Жыл бұрын

գտածդ ինձ կորցնելուն արժեր՞🙃

@АнаитКалтахчян Жыл бұрын

Սյունեն ու Տաթև ինչղ կապրի՞ն

@syuzannamaleryan6870 Жыл бұрын

👍

@emkyaj Жыл бұрын

Սյունե դու լրիվ վերջն ես։ Լրիվ խփնված։ Ապրեք բոլորդ շնորհակալություն։

@Mel-dn2ne Жыл бұрын

kzbin.info5C3Ki762rCA?feature=share

@anushmosinyan3582 Жыл бұрын

Սեր ես,Սյունե❤️

@ԱնահիտՄովսիսյան-ժ7օ Жыл бұрын

Կոպեկը նետում եմ օդ, եթե «գիր» ընկավ, կապ կհաստատեմ հետը»,-ասում ես դու ու մետաղադրամը գցում այնպես, որ հանկարծ առաջին քայլն անելու անհրաժեշտություն չլինի՝ մտքումդ հուսալով, որ ճակատագիրը դառը կատակ կանի ու համառությունդ պատի պես ճակատովդ կտա: «Գիր» չի ընկնում, ուրախանում ես ու մտածում, որ բախտդ այս անգամ էլ բերեց՝ առանց հասկանալու, որ հենց դա էր պատիժդ: «Վերնաշապիկս նետում եմ աթոռի վրա, եթե ընկավ հենակին, իմ մասին կհիշեցնեմ»,-մտածում է նա ու հագուստն աթոռին հակառակ մի կողմ գցում: Հետո զայրանում է հիմար ու անպետք օրենքների, հարաբերություններում հերթ կանգնելու, մտերմության դրսևորումները հերթականությամբ կատարելու անհեթեթության վրա, բայց շարունակում է դրանք խստորեն պահել, որովհետև…Որովհետև: Պատասխան չկա, ու դա ավելի է զայրացնում՝ խոսելու փոխարեն ստիպելով լռել: Դու խեղդվում ես կարոտից, ու գնում ես ջուր խմելու: Նա գնում է ջուր խմելու ու հասկանում, որ այն չի մաքրում քո մասին մտքերն ու պառկում է քնելու: Դու վերմակը քո վրա ես քաշում: Նա նյարդային թափահարում է բարձն ու ծխում անկողնու մեջ: Դու զարթնում ես ու մտածում՝ տեսնես ինձ հիշո՞ւմ է հիմա: Նա աչքերը բացում ու տարակուսում է. ինչի՞ համար են քո մասին այսքան մտքերը, ի՞նչ է դա նշանակում: Քեզ փակում է իր դարակում ու թաղվում այլ մարդկանց մեջ: Հետո զգում է, որ քո մասին չմտածելը մտածելուց ավելի վատ է: Նա վերադառնում է սենյակ, էլի վարակվում քեզնով ու էլի նյարդայնանում դրանից՝ մտովի թաքուն ծուռումուռ ժպտալով՝ չկարողանալով իր առաջ անկեղծ ընդունել, որ անգամ քո մասին նյարդայնանալն է հաճելի: Դու շպարվելիս դեմքիդ ամեն հատվածն իր դիմագծերի հետ ես համեմատում ու հասկանում՝ ինչքան տարբեր եք: «Երևի ոչինչ չի ստացվի, անգամ դիմագծի նմանություն չկա իր հետ, ոչ էլ՝ կապ»,- մտածում ես դու: «Մեկ է, վատ ավարտ է լինելու: Թող ինքը սկսի, որ խիղճս հանգիստ լինի»,- ասում է նա հայելու մեջ: «Չեմ սկսի»,-պատասխանում ես դու: Ու իրարից անկախ երկուսդ ձեռքը սահեցնում եք հայելու վրայով: Ու այդպես էլ չեք իմանում, որ միաժամանակ եք նայում հայելիներին, միաժամանակ եք պառկում քնելու ու իրար մեղադրում՝ մտովի բոլոր հարցերի պատասխաններն իրար տալով: Միաժամանակ եք ծամում օդում կախված ծանր լռությունը՝ ուժ չունենալով զրկվել իրարից, որովհետև ավելի լավ է զայրանալ, կատաղել, բայց հանկարծ անիրար չմնալ: Չեք իմանում, որ դիմագծերի տարբերությունը հաճախ ներքնաշխարհի նմանության ապացույցն է: Չեք հասկանում, որ ենթագիտակցության մեջ գիտակցաբար եք իրարով վարակում ձեր անգիտակցականը: Չեք ասում: Բայց մտովի էլ անընդհատ իրար հետ խոսում ու չեք լռում: Որովհետև…Որովհետև: Տարբերակ կա՞ միասին լինելու: Կամ որքա՞ն է տեսության հավանականությունը, միգուցե հավանականության տեսությո՞ւնը դրան պատասխան տա: «Իմաստ չունի ինչ-որ բան հաշվարկել: Հաշվարկներով ավելի արագ ամեն ինչ կքանդվի»,- մտածում է նա: «Հաստատ անգամ հավանականության տեսությունը կդարձներ հավանականության չտեսություն ու ինձ պարապելու բան չէր մնա՝ էնքան վատատես է: Ու չտես` զգայական առումով»,- հեռախոսը բռնած ընկերուհուդ հետ կիսում ես եզրակացությունդ ու շարունակում հաշվարկներդ անել, որ քննությունդ հանձնես: «Շատ փորձ ունենալուց են էս հարցերը, շատ անգամներ եմ սիրել, երնեկ հիմար լինեի»,-ասում է նա ու վառում ծխախոտի հերթական գլանակը: «Սխալ փորձերից է իր անկողմնորոշումը, որովհետև իրականում չի սիրել՝ ինչքան էլ հակառակը պնդի: Երանի հիմար չլիներ»,-հոգոց ես հանում դու ու բացում լուսամուտը, որ սենյակդ ու գլուխդ օդափոխվեն: Մեկդ թաղվում է ծխի, մյուսդ՝ մաքուր օդի, երկուսդ միասին՝ կասկածների մեջ: Ու աշխարհում ոչինչ չի փոխվում: «Ես հասկացա, որ ինձ ասելու բան ունես…չէ, այ սենց. ես հասկացա, որ խոսելիք կա: Չգիտեմ՝ ինչ: Նույնիսկ եթե ասելիքդ ոչ մի դրական փշուր չի պարունակում, ես այն ուզում եմ լսել: Դրա համար էլ զանգահարել եմ քեզ, որովհետև կարիք ունեմ կողմնորոշման: Որովհետև կարևոր է որոշումդ…չէ,չէ,չէ, ոչ մի դեպքում նման բան չեմ ասում: Որովհետև հավանականության տեսությունը չի օգնում, ավելի ճիշտ օգնում է, բայց միայն քննությանը: Ի դեպ, բարձր եմ ստացել: Ի դեպ, քոնը հավանականության չտեսություն է, որովհետև հավանականը տեսնել չես ուզում: Դու էլ այնքան փորձառու չես, ինչքան կարող է թվալ քեզ…չէ, սա չեմ ասի: Ու ես գիտեմ, որ դու նեղացել ես ինձնից, որ լռել եմ: Ես էլ քեզնից նեղացել եմ քո իսկ նեղանալու համար…սա էլ չեմ ասի: Բայց ինչևէ: Միգուցե հետո ինձ մեղադրեմ…մեղադրե՞մ, ինչի համար: Եթե անգամ սա սխալ է՝ գիտակից սխալ է: Ու ես չեմ ափսոսելու: Արդեն զանգել եմ: Ու ուզում եմ լսել քեզ: Կարևոր ես ինձ համար: Չասես նման բան, ապուշ»,- մտովի ապագա զանգիդ տեքստը շարադրելով դեպի տուն ես քայլում դու՝ ասֆալտին նայելով՝ մոխրագույնի վրա տեքստդ պատկերացնելով ու անպետքը ջնջելով: «Ես արդեն երեք կանգառ է՝ քայլում եմ հետևիցդ, որ քեզ ասեմ, որ մեր մեջ չսկսած՝ ամեն ինչ վերջացած է»,- տեքստդ ասֆալտին մաքրագրելու ընթացքում ասում է նա՝ ուսիդ թփթփացնելով ու ձևացնելով, թե դեմքիդ զարմանքը չի նկատում: Քեզնից անկախ ոտնաթաթով ասֆալտը լղոզում ես, որ հանկարծ տեքստը չկարդա,-«Կներես, որ անհետացա, ավելի լավ տարբերակ չգտա այդ ժամանակ, բայց հիմա գտել եմ. երկար քայլել եմ հետևիցդ, որ գամ հասնեմ քեզ ու ասեմ: Ասեմ, որ ոչնչի մի սպասիր, ոչինչ չի լինելու: Շատ եմ մտածել մեր մասին, մենք տարբեր ենք, մեզ կապող ոչինչ չկա: Ու պետք չի ամեն ինչ հասցնել այն աստիճանի, որ չկարողանանք ապրել առանց իրար: Ի՞նչ իմաստ ունի իրար սովորելը, եթե դեռ անգամ իրար չենք էլ գրկել, եթե կարելի է ի սկզբանե ամեն ինչ փչացնել ու չսպասել ավարտին: Սա գիտակից որոշումս է և փոփոխության ենթակա չէ: Գնացի: Լավ մնա»,- շնչակտուր լինելով ասում է նա: Շրջվում է քեզ մեջքով: Նայում վերև: Պտտվում: Նայում դեմքիդ: Փաթաթվում քեզ: