Bardzo dobrze to podsumowałeś, od strony technicznej to rzeczywiście interface za pomocą metod default może 'udawać' klasę abstrakcyjną, natomiast klasa abstrakcyjna może robić za interface. Należy pamiętać, że pola w inteface są jako stałe (public static final), a metod prywatnych nie możemy tworzyć. Można rozważyć różnice w ich przeznaczeniu, wówczas łatwiej będzie wybrać czego powinniśmy użyć. Klasa abstrakcyjna - użyjemy jej, kiedy będziemy chcieli użyć dziedziczenia, czyli mamy kilka klas, które dotyczą tego samego w różnych wariantach, np. TaskProcessor (różne typy zadań procesowane w różny sposób). Wówczas cały proces implementuje w klasie abstrakcyjnej, natomiast fragmenty procesu, które są różne w zależności od typu zadania, będą implementowane przez metody abstrakcyjne w klasach potomnych. Inteface - używam go jako API lub kontraktu np. pomiędzy domenami, czy innymi częściami naszej aplikacji. W ten sposób mam zapewniony kontrakt i wiem jak mogę z danego fragmentu skorzystać właśnie poprzez interface. Jeżeli mam jakąś metodę, która wszędzie lub prawie wszędzie będzie wyglądała tak samo, wówczas użyję default, jako domyślnej implementacji. Mam nadzieję, że rozjaśniłem nieco różnice. Z jednej strony mogą wyglądać bardzo podobnie, jak wspomniałeś, jednak z drugiej, są w nieco innych sytuacjach używane.

@@wrosoftacademy Tak, dzięki! Zwłaszcza podoba mi się stwierdzenie "używania interfejsu jako kontraktu"

Jest to rzecz, z której często się nie korzysta ale czasem pozwala rozwiązać zgrabnie problem. Przykład z życia. Miałem aplikację, która łączyła się z ok 20 serwisami (innymi aplikacjami) w każdym zapytaniu trzeba było dodawać dane techniczne, typu nazwa mojej aplikacji, jako klient, login zalogowanego użytkownika, data utworzenia request itp, w sumie ok 10 pól. Problem w tym, że to był XML, więc klasy były generowane i nie miały między sobą dziedziczenia. W planach rozwojowych, miały dochodzić kolejne serwisy do obsługi. Znając nazwy pól i typy danych, mogłem za pomocą refleksji w jednym miejscu zaimplementować uzupełnianie części technicznej i mieć pewność, że w każdym serwisie będzie w ten sam sposób wypełnione.

Dziękuję za komentarz. Cieszę, że filmy niosą wartość i pomagają 😊 Oczywiście w drodze sa kolejne materiały. Musiałem zrobić przerwę wakacyjna. Jednak od września ruszamy z kolejna porcją wiedzy 🚀

Jasne, Świetny pomysł 😊 W następnej części bedziemy przechodzić przez refleksje i spróbujemy aop, to w tych mechanizmach najczęściej wykorzystujemy adnotacje z retention runtime. Jeśli chodzi o lombok, to kod generowany jest na etapie kompilacji kodu.

@@wrosoftacademy Sam fakt, że kod generowany jest na etapie kompilacji jest dla mnie w miarę zrozumiały, nawet można sobie w targetach sprawdzić dokładnie jaki kod został wygenerowany. Tylko nie wiem na jakiej zasadzie adnotacje mają taką moc, że tak bardzo mogą wpływać na wygląd lub zachowanie danej klasy, pola czy metody

@@januszkuznik137 Do tego służy kilka mechanizmów. Możemy wykorzystać refleksję i bibliotekę Reflection, w springu można wykorzystać mechanizm AOP. Oba sposoby są dla Retention - runtime. Lombok z kolei korzysta z wlasnego plugina do maven lub gradle i jest uruchamiany w odpowiednim momencie. Generalnie w narzędziach tych wykorzystuje się możliwość wyszukania metod, klas i innych artefaktów posiadających konkretną adnotację. Gdy mamy juz znalezione interesujące nas miejsca możemy wykonać jakis dodatkowy kod

@@wrosoftacademy dzięki:)

Film przedstawiajacy wykorzystanie adnotacji z refleksją: kzbin.info/www/bejne/e5W3aXydlLybesk Nie jest to co prawda NonNull, ale myślę że też ciekawy i pokazuje, jak można używać adnotacji

Ach, faktycznie. Wybacz. Teraz, jak jeszcze raz odsłuchałem, rzeczywiście to zauważyłem. Poprawię ten film. Dzieki za zwrócenie uwagi 😊

W tym przypadku w łatwy sposób można szybko przełączać się pomiędzy przykładami lub wersjami aplikacji, gdy mam metody run1(), run2() itd. Generalnie idea jest taka, żeby w main było jak najmniej kodu, bo ta metoda sluzy tylko uruchomieniu aplikacji. Później na przykład w spring boot również jest tak, że w main() podnosisz tylko context spring i nic więcej, jest to jedna linijka.

Tak, to również będę omawiać. Jednak nagrania przygotowuję sam, więc potrzebuje czasu 😉 Kolejne filmy sukcesywnie wychodzą co tydzień.

Największą różnicą są zadania. Nie chodzi jednak o samą listę zadań, a o jej rozwiązania, ponieważ tam pokazuję jak je rozwiązuje. W ten sposób od samego początku przyzwyczajam uczestników do pisania kodu obiektowo. W każdym filmie z rozwiązaniem zadań są dodatkowe informacje. Podpowiedzi jak najlepiej rozwiązywać tego typu zadanie, jak inaczej można dany element wykorzystać, jak nie robić, żeby niepotrzebnie kodu nie komplikować, czy też niektóre tematy są pogłębiane. Rozwiązanie takie przyjąłem, ponieważ żeby nauczyć się programować nie wystarczy obejrzeć filmik, trzeba samemu pisać i to jest bonus dla osób próbujących rozwiązać zadania.

Każda z tych platform ma inny tryb aktualizacji kursów. Po części jest to troche niezależne ode mnie. Staram się aktualizować regularnie. Z Eduj jest dodatkowy problem, ponieważ po wysłaniu do akceptacji, mam zablokowaną możliwość edycji przez kilka dni

😆

dzięki ;)