Bóg nie istnieje to wymyślił człowiek, w każdym rejonie świata innych bogów, prawda jest taka że Bóg to fizyka chemia czy biomechanika, szkoda waszego czasu a religie nie różnią się niczym od sekt

Zastanawia mnie, dlaczego świadomi kłamstwa naukowcy a zwłaszcza chrześcijanie kłamią używając bluźnierczych dat tak zwanej 'naszej ery' odnoszących się do zmyślonego dnia narodzin Chrystusa?

Bardzo fajny kanał. Dużo się dowiedziałam dzięki tym filmikom :)

A co jeśli Bóg czyni dobro a wy katole odbieracie to jak zło ? Ciekawe prawda ?

Wielkie dzięki 🤗

Może przyczyną myślenia religijnego jest nasz wysoko ukształtowany układ nerwowy? A co za tym idzie samoświadomość, poczucie przemijania, lęk egzystencjalny? Pytanie następne, czy nasz mózg rozwinął się na drodze ewolucji i nasze myślenie religijne jest tego konsekwencją? Czy został stworzony w taki sposób, że naturalnie szuka Boga?

Jeżeli mówimy o powinnościach człowieka i o tym, czy człowiek w ogóle cokolwiek powinien, to najpierw, i nade wszystko, należałoby się zastanowić dlaczego słowo "powinność" budzi w człowieku tyle emocji i taki niepokój. Bo zobaczmy, że np. takie słowa jak "możność", "mogę coś zrobić" nie są dyskusyjne - jest dla nas tak naturalne i oczywiste to, że człowiek MOŻE różne rzeczy robić, że nie musimy w ogóle nad tym się zastanawiać, ani o tym dyskutować ;) Według mnie słowo "powinność" jest dlatego tak niepokojące, że z zasady określa relację człowieka do Boga. Dlatego porusza serce człowieka i skłania go do namysłu nad sobą. Gdyby Boga nie było - człowiek nie miałby żadnych powinności. Jeżeli Boga nie ma - wolność człowieka faktycznie jest samowolą, człowiek może robić wszystko, co tylko mu się aktualnie "zachce". Gdyby Boga nie było - człowiek nie musiałby w ogóle zastanawiać się, czy cokolwiek "powinien". Ale jeśli człowiek faktycznie coś POWINIEN, to otwiera to dla nas całkiem nową perspektywę: oto jest Ktoś ode mnie mądrzejszy, większy, mocniejszy, ze względu na Kogo POWINIENEM coś robić, lub czegoś robić NIE POWINIENEM. Są jakieś uniwersalne zasady, które podpowiadają mi co jest dla mnie - jako człowieka - dobre, a co dobre nie jest, co człowiek robić powinien, a czego powinien unikać - ze względu na swoje człowieczeństwo tj. ze względu na to coś, co wyróżnia go ze świata zwierząt. Mamy różne powinności w odniesieniu do różnych osób - do męża/żony, rodziców, dzieci, rodziny w ogóle, wychowawców, do pracodawcy itd. itp. Te powinności zawsze są względem osoby ważniejszej ode mnie, albo względem osoby, którą po prostu kocham. A ponieważ intuicyjnie czujemy, że każdy człowiek coś "powinien" - prowadzi to do konkluzji, że ostatecznie na końcu (a jednocześnie - na początku, rzeczywiście - Alfa i Omega) tego "łańcuszka powinności" jest Osoba która sama jest Miłością, Osoba ważniejsza od wszystkich innych i mocniejsza od wszystkich innych. Stąd te emocje i ten niepokój, bo przyznanie, że coś "powinienem"/"powinnam" to zgoda na pewien uniwersalny porządek świata, a ostatecznie - zgoda na to, że to nie ja jestem pępkiem świata ;) A wyjście ze swojego egoizmu i własnej pychy to pierwszy krok w stronę Boga. Pięknie o tych rozterkach pisze św. Paweł: "Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę" (1 Kor 6, 12). Więc tak - wszystko mi wolno, ale ponieważ jest Ktoś ode mnie większy, Ktoś, kogo kocham - właśnie ze względu na Niego wiele rzeczy POWINNAM, bo On uczy mnie jak powinnam żyć, żeby niczemu nie oddać się w niewolę i w efekcie - żeby żyć prawdziwą wolnością. Przepraszam za - może - przydługi komentarz i pozdrawiam +

uważam, że powninność - w pewnych kontekstach - może zostać w pewnym sensie mierzalna (t.j. na przykład można powiedzieć w niektórych sytacjach, gdzie mamy wybrać między opcją A i B, że mamy wybrać A z prawdopodobieństwem 80%). Myśląc o powinności jako rodzajem kontraktu między dwiema osobami, możemy rozważyć powtórzony dylemat więźnia. Rozpatrzmy sytuację, gdzie mamy do wyboru kooperację, lub jej brak między osobami A i B. Jeśli A chce współpracować z B i wzajemnie to obie osoby dostają po 3 punkty. Jeśli A chce współpracować, a B nie, wtedy B dostaje 5 punktów, a A 0. Jeśli żadna stron nie chce współpracować to obie osoby dostają po 1 punkcie. W tej wersji problemu jeśli gramy tylko raz to dominującą strategią jest brak współpracy. Jednak jeśli mamy grać wiele razy i nie wiemy ile partii zostało do końca to okazuje się, że współpraca staje się bardziej opłacalna. Myślę, że podobnie jest z "prawem naturalnym" i powinnością. Jeśli spojrzymy jakie strategie dominują w powtórzonym dylemacie więźnia to okazuje się, że dominująca strategia zależy od strategii reszty graczy, ale "ząb za ząb" z elementem przebaczanie bardzo często wygrywa, lub kończy wysoko. Możemy tutaj myśleć o interpretacji powinności jako wybranie odpowiedniej strategii. Ale to nie oznacza, że nie możemy pójść krok dalej. Na przykład możemy zmienić nagrody w odpowiednich sytuacjach, tak, żeby współpraca była strategią dominującą. I szczególnie trzeba rozważyć sytuację pojedynczej gry - przykład z tramwaju się tutaj wlicza, ponieważ szansa na spotkanie tej samej osoby, która Cię podsiadła jest niska, więc ta osoba nie ma za bardzo poczucia potrzeby współpracy. Myślę, że religia w pewnym sensie może spełniać rolę mediatora - na przykład podążając słowami "kochaj bliźniego swego jak siebie samego" zamieniamy wyizolowaną grę z losową osobą z tramwaju na powtórzoną grę z samym sobą.

Dziękuję. Po prostu. Pozdro z DA Winnica, z Gdańska

Nie trzeba niczego godzić. Wystarczy być ateistą i być dumną osobą o orientacji homoseksualnej - żyć w społeczeństwie, mieć przyjaciół, chodzić na randki, mieć pracę i szczęśliwie żyć. Religie to jeden wielki biznes i element kontroli społeczeństwa. Dlaczego twoja religia jest ta prawdziwa? To zwyczajny narcyzm - my znamy prawdę, my mamy rację, wyznawcy wielu innych religii są w błędzie i trafią do piekła - straszenie innych.

Problemem jest, że to, co autorka uważa za obiektywną moralność wyprowadza z aktu wiary w Boga. Tymczasem pierw powinna dowieść i uzasadnić swoje przekonanie na temat Boga --> z tego przekonania powinna pójść do drugiego przekonania i uzasadnić, że ten Bóg, o którym mówi, jest dawcą tego konkretnego objawienia --> z tego konkretnego objawienia, musi uzasadnić, że ta religia, w którą wierzy, jest objawiona przez Boga --> później musi uzasadnić, że autorytety tej religii dobrze interpretują to, co ma być Słowem Boga i ich czynnik ludzki nie popełnia tu błędu --> to dopiero uzasadni prawo moralne danej sekty chrześcijańskiej. W chwili obecnej jednak, jej religijne przekonania (które ona traktuje jako obiektywne) są moralnie krzywdzące wobec osób LGBTQ+. Co można wyprowadzić i uzasadnić w gruncie rzeczy na samej już hobbsowskiej moralności i powstania prawa/etyki, nie wspominając o bardziej współczesnych koncepcjach. Jej religijne prawa, niby dane przez Boga, nie są na drodze rozumowej uzasadnialne - można je tylko uzasadnić aktem wiary. Co z tego wynika --> ta kobieta nie powinna mieć takich przekonań, bo są one krzywdzące i nie ma prawa do ich wyrażania, a wyrażając je, ponosi pełną odpowiedzialność za krzywdy, które przyniosą.

No to już musi być zakłamanie do kwadratu żeby to pogodzić😃

Świetna rozmowa. Jedna z najlepszych, jakich słuchałam. Tak dobra, że pewnie przesłucham jeszcze raz za pewien czas. Wielkie dzięki! Przekażę znajomym. Serdecznie pozdrawiam.

Super rozmowa! :)

Świetna rozmowa. Dziękuję.

Ale fajnie, że zrobiliście ten wywiad. Dzięki!

Wartościowa rozmowa, czekamy na więcej odcinków :)

Super, czekamy na więcej odcinków :)

Brawo Janek! Dziękujemy ks Wojtkowi ❤

Melduję się na kanale 😊

suuper pomysł na kanał!

Dzięki za bardzo ciekawe spotkanie i wywiad. Wiele ciekawych wątków i myśli. Warto pogłębić odniesienie do Mszy św. jako nośnika pamięci zdarzeń zbawczych, uobecnieniu męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Szkoda, że nie było więcej o postawie ad orientem i zakorzenieniu Mszy św. w Starym Testamencie (mówią o tym czasem konwertyci z judaizmu na katolicyzm) . Kiedy Ojciec Grabowski mówi o modlitwie psalmami warto podjąć trud, aby niektóre wezwania z psalmów przyswoić, zapamiętać i modlić się nimi. Budować tożsamość przez pamięć Słowa Bożego. A propos tego tematu pamięci to przytoczę wypowiedź biskupa Erika Vardena w jednym z wywiadów: W tym kontekście kwestia przekazu wiary wydaje się fundamentalna. Natychmiast pojawiają się dwie pokusy: szybkie dostosowanie się do świata w bezkrytycznym aggiornamento lub zdecydowane odrzucenie nowoczesności. Czy przetrwanie przez wieki narodu żydowskiego w diasporze może być wzorem dla chrześcijaństwa, które również przeżywa swoją szczególną diasporę, przynajmniej na Zachodzie? Ekik Varden: Myślę, że tak. Myślę o eseju rabina Sacksa na temat przetrwania wiary żydowskiej wbrew wszelkim przeciwnościom. Pyta on: „Czy udałoby się to bez rytuałów, 613 przykazań, które wypełniają nasze dni przypomnieniami o Bożej obecności?”. Myślę, że nie. Ilekroć Żydzi porzucali życie zgodne z przykazaniami, w ciągu kilku pokoleń tracili swoją tożsamość. Bez rytuałów miłość w końcu umiera. Z nimi żarzący się żar pozostaje i wciąż ma moc, by wybuchnąć płomieniem”. Jest w tym przesłanie dla nas. Nie chodzi o odrzucenie nowoczesności. Nowoczesność to powietrze, którym oddychamy. Powinniśmy być wdzięczni, że możemy oddychać! Liczy się znalezienie sensu w nowoczesności. Aby tak się stało, nasze korzenie muszą sięgać głęboko. żródło: www.catholicworldreport.com/2024/02/15/the-one-thing-worth-fearing-is-separation-from-him-who-is-a-conversation-with-bishop-varden/ Podzielam też opinię @muliercantatinecclesia5, że Ojciec Grabowski zbyt łatwo i pobieżnie uważa, że homilia/kazanie nie pasuje do Mszy św. Kazanie nie było i nie jest przerywnikiem w liturgii, jak sugerują niektórzy badacze i niektórzy współcześni liturgiści. Kazanie było integralną częścią liturgii. Nie było ono jedynie przekazywaniem wiedzy i idei, ale stanowiło część liturgii kultu. I nie miało jak to ujmuje o. Grabowski - status zbliżony do ogłoszeń parafialnych. We Kościele pierwszych wieków i później kazanie było integralną częścią liturgii. Na przykład takie źródło jakim jest opis podany przez św. Justyna Męczennika (100-165) - podaje on dokładny opis liturgii chrześcijańskiej w swojej Pierwszej Apologii (ok. 150). Przedstawia on porządek nabożeństw, w tym celebrację eucharystyczną, modlitwy, czytania z Pisma Świętego i kazanie. Ta wczesna liturgia przebiegała według określonego schematu, który rozwinął się w ciągu dziesięcioleci po śmierci Jezusa i trwał przez cały I wiek. Kazania we wczesnym Kościele: • Wczesnochrześcijańskie liturgie obejmowały kazania, które były zazwyczaj wygłaszane przez biskupów, kapłanów lub diakonów. • Kazania te koncentrowały się na interpretacji Pisma Świętego, nauczaniu doktryny i zachęcaniu wiernych do życia zgodnie z zasadami chrześcijańskimi. • Na format kazań wpłynęła liturgia żydowska, w której modlitwa, czytanie pism świętych i homilie były już częścią nabożeństw synagogalnych.

Wartościowa rozmowa, prosimy o więcej odcinków! :)

Dziękuję za tę ciekawą i wartościową rozmowę + Jednocześnie chciałabym odnieść się do słów o. Grabowskiego (cyt.): „kazanie jest słabym pomysłem - tj. pomysł, żeby kazanie wmontować w Mszę św., co jest nowym pomysłem, bo to jest przerwa w celebracji” (17:30). Otóż wydaje mi się, że ksiądz patrzy tutaj z perspektywy osoby, która - z racji swoich obowiązków stanu - zanurzona jest głęboko w życie Kościoła, zapominając o tym, że w kościele na Mszy św. - pośród Ludu Bożego - obecne są osoby na wszystkich etapach życia duchowego. I że te osoby przychodzą tam czerpać ze Źródła, którym jest Chrystus, najpierw poprzez Sakrament Eucharystii, ale i słuchanie Słowa Bożego. Kazanie jest niezwykle potrzebne podczas tej godziny, „w której Jezus Chrystus (…) gromadzi nas na świętej wieczerzy” kiedy to „wyjaśnia nam Pisma i łamie dla nas chleb” (V modlitwa eucharystyczna). Potrzebujemy (i sądzę, iż mówię to w imieniu wielu wiernych) wyjaśniania Pisma, nawet jeżeli czasem wydaje się nam, że już wszystko bardzo dobrze rozumiemy. A we współczesnym zagonionym świecie (ale chyba i dawniej było podobnie) Msza św. jest właśnie bardzo dobrym czasem na to - nie chwila „po Mszy”, czy wieczorem, w salce katechetycznej, bo widzimy ilu wiernych przychodzi na takie dodatkowe wydarzenia, a ilu wychodzi z kościoła zaraz po ostatnim „Amen”. Sądzę też, że objaśnianie Pisma właśnie podczas Mszy św. jest wielką mądrością Kościoła również dlatego, iż jest to chyba jedyny taki czas w życiu współczesnego człowieka, kiedy może on jedynie słuchać, ale nie - polemizować. My dziś wszyscy tak cenimy - każdy swój - intelekt, że ciągle wdajemy się w dyskusje, jak i ja teraz to czynię ;) Ale podczas Mszy św. jest ten właśnie czas, kiedy mam słuchać Najlepszego Nauczyciela :) A potem - rozważać w sercu to, co usłyszałam. Osobiście jestem niewymownie wdzięczna kapłanom z mojej parafii, którzy od wielu lat codziennie, także w tygodniu, na Mszach św. o 7:00, głoszą kazania - czasem bardzo krótkie, czasem jest to jedna myśl, ale zawsze jest to bardzo cenne i serio ubogacające. Pozdrawiam serdecznie, z Panem Bogiem +