Κι ανθρώπου φωνή εδώ ποτέ δεν φτάνει, μια λέξη να μας πει ευγενική.Και η ματιά που απ΄την πόρτα πίσω μας παραμονεύει,ανελέητη είναι και σκληρή.Κι εμείς ξεχασμένοι από όλους ολοένα σιγοσβήναμε μ΄αφανισμένο το κορμί και την ψυχή. "ΜΠΑΛΑΝΤΑ" (τέταρτη πράξη)