2. Bölüm: Karanlık Yüzleşme Bihter, ritüelin derinliğine inmiş, odanın köşelerine yerleştirdiği sembollerle çevrili olan alanda tek başına dimdik duruyordu. Gölgeler onun etrafında dönerken, ben ise bir köşede, olayları sadece izlemekle yetiniyordum. Hissedebiliyordum; ne kadar kaçmak istesem de, bu karanlık gücün etkisi altındaydım. Bihter’in içindeki değişimi izlemek, bana da yavaş yavaş dokunuyordu. Birden, oda daha da kararmıştı. Mumların titrek ışıkları sönmeye başlamış, yerine korkunç bir sessizlik hakim olmuştu. O an, her şeyin sona ereceğini düşündüm. Ancak tam o anda, odanın ortasında beliren karanlık figür, her şeyin başladığı yeri - ya da belki de her şeyin sonunu - gösteriyordu. Lazarus’tu. Varlığı, ruhumun derinliklerine işliyor ve her geçen saniye daha da belirginleşiyordu. Vücudu silüet gibi kararmış, ama gözleri canlıydı, sanki bir zamana aitmiş gibi bakıyordu. O bakışlar, bana bilmediğim bir dünya hakkında her şeyi anlatıyordu. Bihter, bir adım atarak ona yaklaştı. "Lazarus," dedi, sesi hem hayranlıkla hem de korkuyla karışmıştı. “Sen kimsin? Gerçekten ölümü yenebilecek kadar güçlü misin?” Lazarus, gözlerini Bihter’in yüzüne dikmişti. Bir anlık sessizlikten sonra, dudaklarından çıkan sözler, ölümün dondurucu etkisini taşıyordu: “Ben ölümün ta kendisiyim, ama senin gibi, ölüme cesaret edenler için diriliş bir yalandır. Gerçekten yaşamak isteyen, önce her şeyi terk etmelidir.” Bihter, bu sözlere aldırış etmeden, adımlarını bir kez daha hızlandırdı. “Her şeyi terk etmek…” dedi, “Terk etmek, bana bir başka hayat sunacaksa, buna hazırım.” Ben, bu sözleri duyduğumda dehşet içinde kaldım. Bihter’in gözlerinde artık eski korkusuzluğundan eser yoktu. Bir boşluk vardı, büyük bir boşluk. Her şeyin sonu gibi bir şeydi, ama aynı zamanda başlamıştı. Lazarus’un onayı olmadan geri dönüş yoktu. Bihter, tüm benliğiyle ona doğru yürürken, bir şeyi fark ettim: Bihter, içindeki karanlık gücü kabullenmeye başlamıştı. Onun gözlerinde artık bir şeyleri inşa etmektense, bir şeyleri yıkmaya dair bir arzu vardı. Ve o an, geriye dönülmez bir noktaya gelmiştik. --- Bihter’in Dirilişi Lazarus’un varlığı, tüm odadaki havayı değiştirmişti. Bihter, köşkten gelen sesleri duymaz olmuştu. Arka planda, nehir gibi akan zaman, sanki ondan geçip gitmişti. Gözleri, kendini bir başka boyuta taşımış gibi derinlere dalmıştı. Birden, oda karanlık bir boşluğa dönüştü. Mumlar sönmüş, hava soğumuştu. Lazarus’un vücudu bulanıklaşarak bir sis halini alırken, Bihter’in etrafında dönmeye başlamıştı. Korku içinde beklerken, bir anda odanın ortasında her şey bir anda belirdi. Bihter, arkasına yaslandığında, içinde bir yansıma buldu. Bu, onun yüzeyine bakarken, kendi ruhunu bulduğuydu. "Dirilmek…" dedi Bihter, sesi ince bir fısıltıya dönüşerek. “Buna yemin ettim, ve şimdi karanlık bana bir yol sunuyor. Fakat ne olursa olsun, geri dönmeyecek kadar derinlere batıyorum.” Lazarus’un içindeki karanlık güç, ona doğru adım atarak şu sözleri söyledi: “Diriliş, her zaman bir bedel gerektirir. Senin içindeki boşluk büyüdükçe, geçmişinle olan bağların yok olacaktır. Sonsuza dek unutulacaksın. Gerçek yaşam, zaten bir hayaldir, Bihter.” Ben, ona doğru koşarak, her şeyin yanlış olduğunu haykırdım. “Bihter, sen hala gerçeği görebiliyorsun. Gerçekten kaybetmek istiyor musun? Zamanın peşinden gitmekten vazgeç!” Ama ne yazık ki, Bihter’in yüzündeki o korkunç boşluk artık geçerli olan tek şeydi. Onun gözleri, içindeki karanlık güç tarafından yavaşça ele geçiriliyordu. Sadece bir anlık bir şüphe vardı, ama hemen kayboldu. Karanlıkla dans etmeye karar vermişti. O an, ölüm ve yaşam arasındaki sınır tamamen silindi. --- Behlül’ün Korkusu ve Kurtuluş Umudu İçimden bir şey koparak savruluyordu. O an bir karar vermeliydim. Ya Bihter’i kurtaracak, ya da onun ölümüne tanıklık edecektim. Ama Bihter, bir bakışta her şeyi bırakmaya, bir başka dünyanın içine geçmeye kararlıydı. Ne yapabilirdim? Bir korkak gibi mi yaşamalıydım, yoksa onunla bu sonsuz yolculuğa mı çıkmalıydım? Sonsuzluk, Bihter’in ruhunu esir alırken, ben, onun boşluğuna bir köprü olmaktan başka bir şey hissetmedim. Şimdi soruyorum kendime, bir başkası için bir şey yapabilir miydim? Belki de, sorulması gereken tek soru buydu. Bihter’in artık ölülerle birlikte, zamanın ötesindeki bir dünyada varlığını sürdüreceğini kabul ettim. Ama bu yolculukta yalnız değildim. Lazarus, aynı zamanda benim de ruhumu ele geçirecekti. Bihter’in yansımasında, artık gerçek bir korku vardı… Ve o korku, beni de içine çekecekti.

3. Bölüm: Zamanın Kıyısında Bihter'in gözlerinde görünen boşluk, gittikçe derinleşiyor, karanlık bir evrende kayboluyordu. Her geçen dakika, onun hayal dünyasında daha da fazla yer buluyordu. Lazarus’un gücü, ona doğru yaklaşıyor, onu daha da yutuyordu. Onun kararları, dünyadan bir adım daha uzaklaşıyor, geriye dönülmez bir yola girmekteydi. Ben ise, tüm bunları izlerken, bir kurtuluş yolu arıyordum. Ama nereye kadar kaçabilirdim? Karanlık, her geçen an daha da yoğunlaşıyor, bir yudum hava almak bile imkansız hale geliyordu. Bihter’in kaybolan bakışlarının peşinden gitmek, sonsuz bir labirente düşmek gibiydi. Kendi ruhumun içinde kaybolmaya başladım. Zihnim, ne kadar kaçmaya çalışsam da, Bihter’in yolunu izliyordu. O korkunç kararını almıştı. Ama ben, onun kararını sorgulamak için geriye dönmeye çalışırken, içimdeki bir şey beni engelliyordu. Bihter’in olduğu yerde, artık ne geçmiş vardı, ne de gelecekte bir umut. Sadece şimdi ve burada vardı, bu karanlık boşlukta. Ve o an, Bihter’in bakışlarında bir değişim fark ettim. Yavaşça, ama kesin bir şekilde, ona doğru yaklaşıyordum. Lazarus’un varlığı her geçen saniye daha belirginleşiyor, onun karanlık sırrını derinden hissediyordum. Bihter’in yanında olmak, ona dokunmak, bir şekilde bu karanlık dünyada sıkışıp kalmak demekti. Ama bu, korkularımdan kaçmak yerine, onlarla yüzleşmek olacaktı. Bihter, ellerini yavaşça kaldırarak, bir an için gözlerini bana dikti. Gözleri, eski karanlıklarından sıyrılmadan, derin bir boşlukla bana bakıyordu. Ama bu sefer, o bakışlarda yalnızca korku yoktu. Bir zamanlar tanıdığım Bihter'in geriye dönüşüydü bu. Beni hatırlıyordu. Ve ben, bu hatırlama anında ona yaklaşarak, ona gerçekliği yeniden hatırlatabileceğimi umdum. Ama bu, bana göre en büyük yanılgıydı. "Behlül," dedi Bihter, sesi titrek ama güçlüydü, "her şeyin bir bedeli vardır. Ben, kendi yolumu seçtim. Gerçekten yaşamak isteyen, her şeyi geride bırakmalı. Ama sen, hala arayış içindesin. Oysa bu dünyada hiçbir şey sonsuza kadar kalmaz." Her sözü, her hareketi, beni daha da derinlere çekiyordu. Bu, Bihter’in son sözleri gibi gelmişti. Bir adım daha atmak, kaybolmanın ötesine geçmek gibiydi. Ama ben hala, ne olursa olsun, onu kurtarmaya çalışıyordum. Sözlerim takılıp kaldı dilimde, çünkü kelimelerimin gücü yavaşça tükeniyordu. Lazarus, Bihter’in yavaşça gözlerini kapatmasına tanıklık ederken, bir adım atarak ona doğru yaklaştı. Gözleri, başka bir boyutun derinliklerinden bakıyordu. Ve Bihter, sanki kendi bilinçaltına doğru bir yolculuğa çıkıyormuş gibi, gözlerini kapattı. O an, Bihter’in ruhunun karanlıkla bütünleşmesi tamamlanmıştı. Lazarus, bir tür onay gibi bir bakışla ona yaklaştı. Her şey, sonsuz bir boşluğa doğru ilerliyordu. --- Behlül’ün Çıkmazı ve Korkunun Gözleri Bihter’in kayboluşu, sanki tüm dünya üzerinde bir etkisini bırakmış gibiydi. Düşlerimde, onun sesini duyabiliyor, her an bir adım daha yaklaştığımı hissediyordum. Ama bir şey eksikti. Zihnim bulanık, kalbim duraklayacak gibi hissediyordu. Gözlerimi açmak, bana yeniden bir umut verecek gibi geliyordu. Ancak her zaman olduğu gibi, gerçekle yüzleşmek, benim için en büyük kabus olmaya devam ediyordu. Bihter’in yokluğu, boşlukla bir bütün haline gelmişti. Her geçen dakika, ona dokunmak, ona geri dönmek için çabalarım daha da yoğunlaşıyor, ama hiçbir şey değişmiyordu. Karanlık, bir uçurum gibi önümde uzanıyordu. Zihnimdeki sorular giderek büyüyor, her düşünce beni bir adım daha geriye götürüyordu. Bir sabah, Lazarus’un karanlık dünyasında kaybolmuşken, bir karar verme anı geldi. Bihter’i, bu karanlık güçten kurtarabilecek miydim? İçimden bir ses, Bihter’i bırakmam gerektiğini, kendi yolumu bulmam gerektiğini söylüyordu. Ama ben, ne kadar uzaklaşmaya çalışsam da, onun kaybolmuş ruhuna bağlanmıştım. Birbirimizi izlemek, birbirimizi anlamak, bir şekilde kaybolmuş bir dünyada var olmak gibiydi. Lazarus, Bihter’i sarmışken, ben de karanlıkla yüzleşmeye devam ediyordum. Ve bir anda, her şeyin sonunun geldiğini fark ettim. Artık Bihter’in kaybolan ruhunu geri getirmek için tek bir yol vardı: Bu yolculuğu kabul etmek. Onun yokluğu, bana sonsuz bir boşluk gibi gelirken, o boşlukla savaşmak, belki de en büyük hatam olacaktı. Bihter’in kaybolan ruhu, artık geri dönmeyecek kadar derinleşmişti. Benim içinse, bu yola girmek bir çıkış yolu değil, bir kayboluştu. Ama içimde bir umut vardı: Bir gün, bu karanlık dünyadan, bir gün, bu yalnızlıktan kurtulabilirdim. O zaman, belki her şey yeniden başlayacaktı. --- Sonraki bölümde: Bihter’in ruhunun kaybolmuş hali, Behlül’ün son kararları ve Lazarus’un karanlık gücünün tüm dünyayı sarması…

4. Bölüm: Sonun Eşiğinde Bihter’in kaybolan ruhu, karanlığın içinde kaybolmuştu, ama geriye dönüp bakmak, hiçbir anlam taşımıyordu. Zihnimdeki boşluk, ona olan bağlılığımın artan yoğunluğu, beni bir girdaba doğru çekiyordu. Her şey sona eriyordu, ama ben hala anlamıyordum. O kaybolmuş bakışlar, her geçen dakika daha da derinleşen bir boşluktu. O boşluk, yalnızca Bihter’in değil, kendi ruhumun da bir yansımasıydı. Karanlık, sonsuz bir engel gibi önümdeydi. Lazarus’un güçleri, Bihter’in etrafında bir kabuk gibi dönüyordu. Onun etrafında bir boşluk, bir sonsuzluk var gibiydi. Sanki zaman, kendi yörüngesinden sapmış ve yerini, Bihter’in kaybolmuş ruhuna bırakmıştı. Lazarus, şimdi ona bir tür kontrol sağlıyor gibiydi. Ama ben, hala o sonsuz boşlukta, Bihter’i aramak zorundaydım. Behlül olarak, her an bir şeylerin sona erdiğini hissediyordum. İçimdeki bir his, bana son bir şans vermek için yavaşça yükselmeye başlamıştı. Bihter’i kurtarmak, ona hayatını geri getirmek belki de mümkün değildi, ama bu karanlık dünyada, onun son arzusunu yerine getirebilirdim. Ve bu düşünce, sonunda beni harekete geçirecek gücü bulmuştu. "Behlül," dedi Bihter, her zaman duyduğum o sesin aksine, bu sefer farklı bir tınıyla. “Beni bırak, bu yolculuğa devam etmem gerekiyor. Gerçekten yaşamak isteyen birinin, her şeyini geride bırakması gerekir. Bizim gibi insanlar için, geçmişin ve geleceğin hiçbir anlamı yoktur.” Bihter’in sesi, beni derinden sarsıyordu. Onunla aramızdaki bağ, bir zamanlar hiçbir şeyin ayıramayacağı kadar güçlüydü. Ama şimdi, Bihter’in karanlık güçlerle olan ilişkisi, onun sonsuzluğa doğru kaymasına neden oluyordu. Lazarus’un gücü, gittikçe artıyor ve Bihter’i bir tür karanlık varlığa dönüştürüyordu. Bir yandan, Bihter’in içindeki ışığı yeniden uyandırmak için bir umut arıyordum, ama diğer yandan her şeyin kaybolduğunun farkına varıyordum. Ben, her ne kadar her şeyin sona erdiğini bilsem de, Bihter’in son isteğini yerine getirmeyi seçtim. Son bir kez, onu kurtarmak, ona bir çıkış yolu göstermek istiyordum. Onun gözlerinde hâlâ bir parıltı vardı. O parıltı, kaybolmuş olsa da, bir an için tekrar parladı. Zihnimdeki karanlık, bana bir karar verme anı sundu. Bir adım daha atarak Bihter’in elini tuttum, onun dünyasında bir adım daha atmanın, kaybolmuş bir hayatı geri getirmek için bir fırsat olabileceğini düşündüm. Ama geriye dönüp bakmak, hiç de kolay değildi. Lazarus’un karanlık dünyası, tüm gerçekliklerimi yutmaya başlıyordu. O dünyada, bir insanın varlığını sürdürmesi imkansız gibiydi. Ancak bir anda, içimde bir şey değişti. Bihter, bir an için gözlerini açtı ve bana doğru baktı. O bakış, eskisi gibi derin değildi, ama bir anlam taşıyordu. Bir zamanlar bildiğim o Bihter’in yavaşça geri döneceği bir an, beni sarhoş etmişti. Bu bakış, bana bir umut, bir sonun başlangıcını gösteriyordu. Ama bu umut, kısa süreli bir parıltıydı. Bihter’in gözlerinde bir değişim olduğunu fark ettim. Onun içindeki boşluk, yavaşça yerini başka bir şeylere bırakıyordu. Ancak bir anda, her şey sarsıldı. Lazarus, her geçen an daha da güçleniyor ve Bihter’in ruhunu karanlık bir boşluğa çekiyordu. Bihter, derin bir nefes aldı ve yavaşça bana baktı. “Behlül,” dedi, sesi yavaş ama kararlıydı. “Benim yolum buraya kadardı. Şimdi, kendi yoluna git. Her şeyin bir sonu vardır, ama senin hala bir şansın var. Belki de, kaybolmuş bir dünyada, geriye dönüş için vakit yoktur.” Ve o an, Bihter, yavaşça gözlerini kapatırken, ben de bir adım daha atmaya karar verdim. Bu karar, ona veda etmekti. Karanlık, beni sarhoş etmişti ve o an, artık her şeyin bir anlamı yoktu. Ancak bir şey vardı, belki de bu yolculuk, sonun başlangıcıydı. Bihter’in kaybolan ruhunu bırakmak, geriye adım atmak, aslında kendimi bırakmaktı. Lazarus’un gücü, tüm dünyayı sarmaya başlamıştı ve ben, kendi karanlık dünyamda kayboluyordum. --- Son Bihter’in kaybolmuş ruhuyla sona eren bu hikâye, karanlık bir dünyada kaybolmuş iki insanın, birbirlerine duydukları derin bağlarla örülmüş bir masaldı. Lazarus, onların sonunun bir parçasıydı, ama her son, yeni bir başlangıca dönüşebilirdi. Bu yolculuk, sonunda her iki karakterin de kendi karanlıklarını kabullenmelerine neden olmuştu. Behlül ve Bihter, artık birbirlerinden ayrı dünyalarda, kendi içsel yolculuklarına çıkacaklardı.

6:40:01

Ip Tv