Federico garthia lorca θανως μικρουτσικος νικος καβαδιας ανεμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθυ πορτοκάλι σου μεσοφορι αυγουστος ήτανε δεν ητανε θαρρω τοτε που φευγανε μπουλουκια οι σταυροφόροι παντιερες παγαιναν του ανεμου συνοδεια και ξεκινουσσν οι γαλερες του θανάτου στο ρογοβηζη ανατριχιαζαν τα παιδιά κι ο γερος ελιαζε ακαματις τα αχαμνα του του ταύρου ο πικασο ρουθουνιζε βαριά και στα κουβελια τοτε σαπιζε το μελι τραβερσο αναποδο πορεία προς το βορια τραβα μπροστά ξωπισω εμεις και μισε μελει κατω απ' το ήλιο αναγαλιαζαν οι ελιες και φυτροναν μικροι σταυροί στα περιβόλια της νηχτες στερφες απομεναν οι αγκαλιές τοτε που σε φερναν κατσιβελε στην μπολια ατσιγκανε κι αφεντη μου με τι να σε στολισω φερναν το μαυριτανικο σκουτι το πορφιρο στων τοίχο της Καισαριανής μας φεραν σπο πισω κι ισα ενα αντρικιο αναστιμα ψυλωσαν το σορω κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό και ξύδι κια απανω στην φοράδα σου δεμένος σταυρωτά συρε για κεινω το στερνω στην Κόρδοβα ταξίδι μεσα απ τα δυψασμενα της χωραφια τα ανοιχτά. Βάρκα του βαλτου αναστροφή φτενη δίχως καρένα συνεργα που σκουριαζουνε σε γυφτικη σπιλια σμαρη κορακια να πεταν στην ερημην αρενα. Και στο χοριο να ουρλιαζουνε την νύχτα εφτα σκυλιά