Oglądam to przed moją poprawką która mam jutro, totalnie nic nie umiem z lektur, jedynie byłbym w stanie przytoczyć własny kontekst co tez robiłem przy pierwszej próbie zdawania egzaminu, lałem wodę wręcz starałem się wydukać wszystko co przychodziło mi do głowy na temat łagrów i lagrów, lecz niestety oby dwa te pojęcia pomyliłem i stało się tak że panie egzaminujące mnie oblały za błąd kardynalny właśnie przez pomylenie pojęć. Wynikło to przy rozmowie z egzaminatorkami. Na drugi temat poniżej też mówiłem z sensem i za cała wypowiedz dostałem jedynie 1pkt jako jedyny z klasy ;(. Mam nadzieje że się uda jutro. Pozdro

Mam poczucie, że nic nie robiłem przez 26 lat życia. Czuję się jak potworne gówno i nie mam siły. Jesienią 2018 czułem się tak samo, ale po prostu żyłem z tą myślą. Może to wreszcie początek drogi ku temu by spędzić życie produktywnie nie zważając na ogromny lęk i przeszłość. Przebywam w tej chwili z rodzicami na Mazurach bo mama bała się tego abym w moim stanie psychicznym pojechał sam nad morze. Nigdy nie miałem masy znajomych, z którymi mogę pojechać nad morze czy na Mazury czy zagranicę. Wczoraj i dzisiaj na noc zjadłem paczkę mini Seven Daysów. Czemu nie mam takiego normalnego życia jak moi znajomi? Od dziesięciu lat leczę się psychiatrycznie oraz jestem osobą z niepełnosprawnością fizyczną. Zmarnowałem całe swoje dotychczasowe życie przy komputerze i telefonie. Nie mam w życiu nic i nic nie osiągnąłem, wiele rzeczy spierdoliłem sam. Nie mam matury, nie mam pracy, nie mam prawa jazdy i śpię u rodziców, mentalnie mieszkam nigdzie, nie mam mieszkania. Nigdy nie miałem dziewczyny. Nigdy nie byłem z znajomymi na wakacjach, nigdy nie potrafiłem nikogo przy sobie utrzymać. Czuję się jak gówno. Czuję potworny ból i jest mi bardzo przykro. Nie mam zbyt dużo dobrych wspomnień w życiu. Bardzo się boję, że nie uda mi się zdać 8 przedmiotów na maturze, chcę zdawać trzy rozszerzenia, pogodzić tego z egzaminem zawodowym, pracą wolnym słuchaniem Fizyki na UW. Znam chłopaka, który mając 23 lata był w Tajlandii, był 8 razy w Amsterdamie, był na Słowacji, na Litwie, w Rzymie, Włochy, Neapol, był w Mediolanie, w Maroko, w Belgii, w Luksemburgu, w wieku 26 lat na Malcie, niedawno był w Tokio, nie wiem jeszcze gdzie. Zjeździł masę krajów, jak miał 16 lat to mógł robić co chciał. Nigdy nie czułem się osobą sprawczą oraz odpowiedzialną za swoje życie, dopiero się tego uczę. Nigdy nie miałem poczucia samostanowienia o sobie. Nigdy nie byłem na Openerze, byłem cztery razy na Nowych Horyzontach. Nigdy nie uprawiałem seksu, mogłem zacząć w lipcu 2018, ale bałem się, że dziewczyna zobaczy w mnie zalęknione i zaryczane dziecko. Bałem się ogólnego odbioru przez dziewczynę. Od sierpnia 2021 przełamałem się i walczę co weekend, nie wychodzi i walczę dalej. W tym roku drugi rok z rzędu nie było mnie na Nowych Horyzontach a jeździłem od 2018 roku. Chcę nagrywać vlogi o najlepszych filmach z lat 2018,2019,2021,2022, marzę o tym sześć lat. Poszukuję pracy min. w Baristic Inclusive School i na planie filmowym. Szkoda, że żadna z kawiarnii się nie odezwała. Znam chłopaka, który chodził na nielegalne ravy w samoizolacji. Ja nigdy nie miałem tyle przestrzenii do decydowania o sobie, on był z znajomymi na wakacjach albo sam. Pierwszy raz pojechał na zagraniczne wakacje jak miał 18 lat, do Amsterdamu. Mam wrażenie, że nigdy w życiu nie przeczytałem żadnej książki i że przestałem się uczyć po 11 roku życia. Nie wiem kiedy przestałem się uczyć. Ta matura byłaby świetną rekompensatą dla samego siebie za okropny czas w liceum. Nigdy nie chciałem w wieku 26 lat siedzieć z rodzicami na Mazurach. Czuję się jak gówno i mam wszystkiego dosyć. Nie wiem co mam robić i czuję, że przegrałem życie. Brakuje mi życia, mam wrażenie, że nigdy nie żyłem i wierzę w to, że mogę zacząć wszystko od nowa. Tak bardzo boli mnie to, że nie mam po preostu nic i nigdy nie byłem nigdzie opröcz Nowych Horyzontów, np. z grupą znajomych na Mazurach. Nienawidzę swojego życia i potwornie mnie boli. Choviaż to wszystko może być początkiem do czegoś nowego. Jak spojrzę na to ile mogłem mieć pięknych podróży, doświadczeń naukowych i seksu to boli bardzo. Abstrahując od tego co przeżyłem z rodzicami to być może to ja nigdy nie dałem sobie szansy na życie i wszystko spierdoliłem zupełnie sam. Ogromnie się boję, że nigdy nie zdam matury, 8 przedmiotów za 400 zł od podejścia, nigdy nie wyprowadzę się na studia i tak sobie utknę zdając te maturę na całe wieki z zaburzeniami i rodzicami. Raz w życiu robiłem sobie obiad i dwa razy w życiu kupiłem sobie ubranie. Nigdy nie miałem poczucia kierowania własnym życiem. Moi znajomi potracili dziewictwo w wieku szesnastu lat a ja nie mam nic, oni umawiali się z dziewczynami, wychodzili z domu, rodzice nie robili im problemów z wszystkim. Myślę, że to poczucie, że nic nie robiłem może być pięknym początkiem życia. Tylko ja nie wiem jak mam żyć. Moja siostra może wszystko, a ja nic. Tak bardzo boli mnie moje życie i mam wszystkiego dość. Ona miała jechać na Mazury a pojechała z chłopakiem nad morze. Osoby, które znam, młodsi od mnie pracują w Filmwebie, jeżdżą na festiwal do Wenecji, a ja nie mam nic. Boję się, że mimo wszystko na całe wieki utknę w swojej sytuacji z maturą. Nigdy nie byłem na randce. Jedyne co mi pozostaje to walczyć, ale to wszystko tak cholernie boli gdy nie ma się nic. Chciałbym grać sety DJskie, umieć obsługiwać konsoletę, mieć tatuaże, robić tatuaże, malować obrazy, murale, martwą naturę, umieć gotować, grać na pianinie. Nienawidzę swojego życia. Niektórzy pracowali od osiemnastego roku życia a ja wtedy pracowałem nad poczuciem sprawczości i zastanawiałem się jak tu znów normalnie myśleć o pracy gdy mama zmusiła mnie do renty. Tak bardzo się wszystkiego boję i chcę nareszcie zacząć żyć. Mimo dziesięciu lat psychoterapii nadal mam bardzo niską samoocenę i żadne poczucie własnej wartości. Mam wrażenie, że nigdy w życiu nie przeczytałem książki. Wielokrotnie miałem się zabić, ale nie mam odwagi. Ja wciąż tu jestem. A może i tak nic mi się nigdy nie uda i mimo wszystko warto żyć dalej? Taki Antoni Grudniewski ma wszystko.

Zawsze można iść do szkoły policealnej jeszcze, a nie tylko studia

Komentarz dla zasięgu

Siema Emil, może jakiś odcinek na temat jak napisać pracę inżynierską, jeszcze czegoś takiego na kanale nie było, a uważam, że to całkiem ciekawy temat

Dzięki, mam duży problem z samodyscypliną nazywam to brakiem motywacji. Będę wdrażać Twoje patenty. 😊

Promujesz bardzo depresyjny i żałosny tryb życia. Harowanie jak wół i nauka w tym samym czasie - brak żadnego życia poza szkołą i pracą

To się nazywa snobizm. Jestem po szkole policealnej Faber i jestem bardzo zadowolona, że nie poszłam na studia zaraz po ukończeniu szkoły. Miałam czas, żeby odetchnąć, pomyśleć, wybrać kierunek (najpierw się zapisałam na Administrację, ale po 1 semestrze postanowiłam zrezygnować, bo nie był to MÓJ zawód) i mieć możliwość wykonywania pracy, która daje mi satysfakcję. Plus szkoły policealnej jest też taki, że rekrutacja się odbywa 2 razy na rok i można w dowolnej chwili zrezygnować

I czy jego pierwszym filmem nie było jak kupić alkohol w wieku 16 lat?

A on nie wrzucił swojego pierwszego filmu 28 Lipca 2017?

u mnie zaoczne nie trwaja dluzej

Dlatego wzięłam dość obszerne studia- prawo. Daje to dużo możliwości, nie kazdy musi iść do sądu jako sędzia czy adwokat. Można być po prostu prawnikiem - w firmach, urzędach. Studia ciężkie ale dużo ofert pasuje jak się człowiek zakręci. Chociaż mam fajny papier a nie jakieś studia dla studiów - bo większość nie jest potrzebna do pracy w zawodzie jak np dziennikarstwo- według mnie strata czasu. Co do uczelni- są lepsze i gorsze. Jakieś szkoły z Koziej Dupki a Uj to jednak jest co innego. Każdy uniwerek i kilka prywatnych to nie jest strata czasu- a nie jak kolejne Colegium Tumanum i zapłata za mgr XD

53% nie studiuje w zawodzie...bo większość studiów nie daje zawodu. Myślę też, że pojęcie zawodu dzisiaj odchodzi do lamusa. Czy manager albo analityk to zawód? Bardziej funkcja, stanowisko moim zdaniem. Ale fakt faktem studia nawet jeśli są to kierunki bardziej praktyczne w teorii to i tak jest jedno a potem życie to co innego.

Od kiedy na dyplomie jest napisany system studiów: dzienny lub zaoczny ?

Mam mikrofon krawatowy, który ma wejście typu jack. Mój telefon (Samsung s24) nie ma już gniazda typu jack. Kupiłam więc przejsciówkę. Ale po podłączeniu mikrofonu dalej on nie działa. Telefon nie widzi mikrofonu. Wiesz może jak to rozwiązać ?

część Emil, studiujesz gdzieś? Studiowałeś? co?

Gdzie studiowałeś informatykę? I i II stopień? Zastanawiam się nad pójściem na II stopień. Pozdro

zastosowalem sie do twoich rad i wybralem sgh, na pierwszym roku od razu lapie jakas prace z j. niemieckim, zeby tez go rozwijac, a co bedzie pozniej to zobaczymy

A jaki kierunek studiów wybrać jeśli nie związany z matematyką i chemią po których będzie się dobrze zarabiać?

Gadanie xd

Te wszystkie argumenty są absurydalne jeśli chodzi o szerokość kadry. Równie dobrze można krytykować szkoły branżowe i technika które mają równie dużą ilość zawodów do wybory, jeśli nie większą.

Ja właśnie idę do technikum farmaceutycznego, bo ma farmacje mi brakuje. Plus rodzice boja sie, ze nie dam rady albu rzuce te studia. Potem jak skończę policealną i spodoba mi się kierunek to może pójdę w farmację....

co myślisz o uczelniach prywatnych? wsb np, kierować się tym że pracodawcy inaczej patrzą na prywatne niż publiczne???

Jest szansa na projekt maturzysta w 2025?

Fajnie jest zobaczyć nowy wartościowy film na tym kanale z nową jakością. Mam nadzieję że po przerwie już powrót na dłużej 😁

pewnie bede musial isc do pracy od razu po rozpoczeciu studiów, jak połączyć studiowanie dzienne, prace, budowanie nowych znajomosci i przy tym sie nie wypalić?

live twitch live twitch live twitch

Program "maturzysta" jest dla tegorocznych maturzystów czy nie ma konkretnej grypy docelowej?

Nie idzie na kierunek Zdrowie Publiczne

Nie idźcie na budownictwo.

W sumie powiedziałeś nic nowego. Mnie zastanawia tylko to że większość ofert pracy to na IT a co jeśli ktoś nie chce mieć do czynienia z komputerami? W końcu nie każdy będzie specjalistą od IT.

Ja idę na politologię, bo lubię takie tematy.

Jestem także zdania, że wybór miasta jest bardzo ważny. Większość znajomych, których znam, mieszka w mieście, w ktorym się studiowało. Chciałbym dorzucić, że znaczącą rolę odgrywają kontakty z nowymi osobami. Jest to czas gdy można się na nowo zaprezentować. Nowe relacje i doświadczenia są potrzebne.

No nareszcie wróciłeś! Ile można było czekać 😂👏 Wciąż czekam na film jak ogarnąć i podejść do obrony na studiach Ja mam już ją w tym tygodniu 🙉 także good luck for me :D

Czy projekt studenciak jest w planach? 😂😂

Podobało się na kajakach w Obroczy? 😁

pytanie do tych, co robili mgr inż - Inżynierka jest cięższa od magisterki?

Wchodzimy z nową jakością i nagrywkami na 2 kamery. Daj znać czy lepiej się ogląda tak zmontowane materiały? :) W najbliższych dniach sporo ogłoszeń na ig, pierwsza już w filmie.🤠 Czekam na opinie i pogadajmy w komentarzach!

Bardzo mi pomogły twoje rady. 60% z Polskiego bez żadnych lektur i średnią ledwo 2 z przedmiotu. Dziękuję🤘

Mieszkam w mieście 80k mieszkańców i nie ma tu pracy. Na każde nowe stanowisko zgłasza się po 20-50 młodych ludzi, biorę oczywiście jedynie tych z doświadczeniem, a takich wolnych stanowisk pojawia się może kilka na całe wakacje. Wszystko rozchodzi się po znajomościach. To nie jest kwestia lenistwa czy ma się tą prace czy nie. A teraz w dobie inflancji, cięcia kosztów, zwalniania pracowników jeszcze trudniej o posadę nawet w kawiarni czy mcdonald. Szukam pracy od 3 lat bez skutku. Nie da się tego ogarnąć i tyle. Zero przydatności w tym filmie

Niestety trochę mam wrażenie, że ten kanał ma za zadanie zrobić z młodych ludzi jakiś niewolników pracy... Ja rozumiem, że jest niby ważna (choć dla mnie to tylko zbędny środek, aby móc sobie pozwolić na przyjemności), ale żeby poświęcać się jej cały czas i wyliczać tydzień po tygodniu, że to strata czasu? Szukanie czasu na pracę w każdej godzinie itd. to dla mnie bardzo szybka droga do wypalenia i innych chorób psychicznych. Takie nastawianie człowieka jak maszynę do pracy. Jaki jest sens takiego życia skoro masz wiecznie zapier**alać? Moim zdaniem lepiej wziąć rzeczy bardziej na luzie i poświęcać się pasji, a jakimś człowiekiem sukcesu ani milionerem być wcale nie muszę. Za niedługo mam obronę pracy licencjackiej na studiach zaocznych z projektowania graficznego i pracowałem 1,5 roku na pół etatu, 2 razy wyjechałem za granicę na wakacje do pracy i obecnie przyjmuję zlecenia co jakiś czas. Zamierzam pójść teraz na studia magisterskie, również na projektowanie graficzne, bo to moja pasja. Mam też psa, przez co nie mogę dnie i noce pracować, bo to jednak obowiązek, ale w życiu nie oddałbym mojego psa. Praca jakakolwiek zawsze się znajdzie i to mi osobiście wystarczy, aby mieć gdzie mieszkać i cały wolny czas spędzać oddając się mojej pasji. Nie nadaję się do tego całego wyścigu szczurów i wolę po prostu cieszyć się życiem póki je mam.

Jak ktoś się wybiera na budownictwo, to zapomnijcie o tym. Nie ma to sensu. Będziecie żałować.

Ja uważam ze bardzo ważne jest jaka uczelnie wybierasz ponieważ możesz wybrać taka ktora zniechęci cię do kontynuacji tego kierunku . Ja studiowałem na dwóch uczelniach za granica. Zdobyłem stopień Magistra i myśle o stopniu Doktora. Ale napewno na druga uczelnie nie wruce.

To jest Ohydne jak Ludzie na Wysokich Stanowiskach Wykorzystali Konflikt Zbrojny zeby zabijać Etniczność Polaków W Zadnym Kraju Tam nie Ma

#Praca

7:33 skończył p1erdolić głupoty

Nie spotykałem się z znajomymi po szkole będąc nastolatkiem, rodzice nie wypuszczali mnie samego z domu do prawie dziewiętnastego roku życia. Boli mnie to, że naprawdę nie mam nic. Jak patrzę na szesnastolatki czy młodsze osoby wychodzące w grupach to chce mi się płakać. Niektórzy mając szesnaście lat robili co chcieli i dziś są normalnymi ludźmi żyjącymi swoim życiem. Nie mam poczucia samostanowienia o sobie, czasem czuję się jakbym miał dziesięć lat Zamierzam czołgać się w życiu. Czemu nie mam normalnego życia jak mój były znajomy, który na mnie nasrał? Chciałem dziś na Pixel Heaven z powodu dość długiego poszukiwania wejścia do obiektu zrezygnowałem z wejścia. Mam ciężkie zaburzenia psychiczne i szybko tracę cierpliwość do samego i do swojego chodzenia. W poniedziałek do rodziców przyjeżdża bardzo irytująca koleżanka przed ich wyjazdem zagranicę, nie chcę mieć do czynienia z tą kobietą a niestety nie mam się gdzie podziać. Mam 25 lat i nie mam nic, jestem osobą z niepełnosprawnością fizyczną. Gdzie są moje podróże? Gdzie jest moje życie, wszystko? Powiedziałem rodzicom, że nie chcę jechać z nimi nad morze, są wściekli. Mama mi powiedziała, że nigdy nie puści mnie samego zagranicę. Czuję się jak gówno, jestem wyzywany, że tylko leżę, śmierdzę, wyglądam jak menel. Chciałbym malować murale, obrazy, graffiti, grać na syntezatorach, pianinie, robić wizualki na koncerty, grać na konsolecie DJskie, szyć i robić sitodruk, uprawiač seks, mieć dziewczyny, chodzić na randki. Chciałbym pobiegać sobie w lesie Kabackim albo Bielańskim. Bardzo boję się, że nigdy nie zdam tych 8 przedmiotów na maturze za 400 zł od podejścia. Mam OGROM pracy, ale robię jakiś 1% z tego wszystkiego. Chciałbym zdać maturę i dostać się na Fizykę do Łodzi, przestać spać u rodziców i zacząć normalnie żyć. Marzę o tym by przebiec choćby 1/20 maratonu, triathlonu, wejść na jakiś szczyt górski. Od listopada nie byłem na wolnym słuchaniu Fizyki, zjawiam się już po zajęciach. Nigdy niczego w życiu nie miałem i nigdy niczego w życiu nie osiągnąłem. Mam 25 lat i nie mam nic. Podjąłem decyzję, że w tym roku nie pojadę na Nowe Horyzonty bo muszę iść do szpitala psychiatrycznego. Założyłem sobie inne konto w banku by uciec od mamy, która na swoim miała dozór komorniczy i przyssała się do mojego. Mama załóżyła sobie teraz drugie konto i ma problem z korzystaniem z aplikacji banku bo się tego dopiero uczy. Tata komentując problem mamy powiedział: "Przelewaj sobie pieniądze na to drugie konto Karola i stamtąd płać opłaty". Jakby nie rozumiał, że nikt z nikim nie chcę być całe życie związany kodami bankowymi. Chciałbym osiągnąć coś w życiu. Raz w życiu kupiłem sobie sam koszulę, zawsze chciałem chodzić w glanach, mieć masę ciuchów i nosić się jak Depeche Mode. Mama przez całe życie bardzo mocno kontroluje to jak się ubieram. Czemu nie mam normalnego życia jak moi znajomi? Czuję ogromny ból psychiczny, czuję się pusty. Rozmawiałem o tym z znajomym z gimnazjum,on wszystko usprawiedliwia moją niepełnosprawnością, gówno wie o niepełnosprawności czy posiadaniu toksycznej rodziny. Mikołaj twierdzi, że jestem odklejony, urwałem kontakt. Raz w życiu ugotowałem obiad z względu na lęk przed moimi rodzicami. Wiele rzeczy w życiu zawaliłem sam, zmarnowałem życie przy komputerze i telefonie, żal mi życia. Od 2018 roku chcę sam dla siebie dobrze zdać maturę z Biologii, ale odkładam wszystko po pięciu minutach z względu na ogromny żal do siebie i życia. Muszę się zastanowić czy w swoim wyimaginowanym mieszkaniu mam drzwi w kuchnii, mentalnie wyprowadziłem się od rodziców, nie mam mebli, mieszkam nigdzie, mieszkam na ulicy. Miałem kiedyś zrzutkę na pokój, pieniądze zostały zamrożone z względu na zmianę regulaminu zrzutki, do tej pory nie dałem numeru dowodu. Potrzebuję 20000 na remont mieszkania, ale ja marzę choćby o pokoju w Łodzi. Nie mam pojęcia czy się uczyłem po 11 roku życia, nie mam poczucia własnej wartości a poprzez tego typu wątpliwości o staraniu w szkole wyparłem tak wiele wspomnień. Siostra mi się zaraz wyniesie a ja nie chcę być bez niej u rodziców i chcę się wynieść w tym samym momencie bo będę czuć się gorszy. To mnie pcha w stronę myśli samobójczych i muszę iść na stacjonarny. Ja nigdy nie miałem nic, znam chłopaka, który w wieku 23 lat był w Tajlandii i zjeździł masę krajów do 25 roku życia. Chcę mieć własne i odpowiedzialne życie. W wieku 20 lat w autobusie minąłem kontrabasistę w swoim wieku, mieszkał w mieszkaniu z dziewczyną, marzę o normalnym życiu. Żal mi wszystkich nieprzeczytanych książek, poprzez wątpliwości moje wspomnienia są tak wyprane, że nawet nie wiem czy kiedykolwiek w życiu przeczytałem książkę i dlaczego nie czytałem, żal mi życia i czasu. Tylko raz przeżyłem satysfakcjonującego publicznego Sylwestra, jestem zwykłym gównem. Edytuję sobie CV wpisując w umiejętności: "Przetrwanie dziesięć lat z zaburzeniami psychicznymi" .

Oglądam cie na yt jakoś od 16 roku życia, na dzień dzisiejszy mam 20 i cały czas oglądając czuję tą samą prawdziwość i sens tego co mówisz. Wielkie pozdro robisz świetną robotę 🫡

Krótki i prosty wykład, ale jednocześnie bardzo wartościowy i potrzebny. Szacunek za to

nielogiczne sensem nie jest "pracować" ale pracować mądrze w jakimś celu. Do tego potrzebne sa dobre wyniki a nie jakiekolwiek wyniki ...bo to da dobra uczelnie i dobry kierunek a nie marnowanie czasu i tzw prace bez celu