Bugün evrendeki en parlak yıldız bizim için söndü. Küçücük bedeniyle koca bir dünyaya sevgi sığdıran, sahibinin en zor günlerinde onun tek dayanağı olan asil bir ruh, sonsuzluğa karıştı. O, sadece bir kedi değildi. O, Zilli'ydi. Zilli’nin hikâyesi 2014 yılında İstanbul Büyükada’da başladı. Henüz küçücük bir yavruyken sokaklardan alındı, sıcak bir yuvaya kavuştu. Ama o sadece bir kedi değildi. O, sahibinin en iyi dostu, ailesi, nefes aldığı her anın en güzel yanıydı. Zilli, sahibinin en karanlık günlerinde ışık oldu. Acı içinde kıvrandığında, küçücük patileriyle gözyaşlarını sildi. Hastalandığında gelip göğsüne yattı, ona huzur verdi. Hayat bazen çok acımasızdı, ama Zilli her zaman oradaydı. O, sadece sevmek ve sevilmek için gelmiş bir ruh gibiydi. Zilli’nin doğum günü 1 Mayıs’tı, İşçi Bayramı’nda dünyaya geldi. Ve o, hayatı boyunca mücadelenin ne demek olduğunu en iyi bilenlerden biri oldu. Ömrü boyunca sahibine karşılıksız sevgi verdi, tüm zorluklara rağmen onunla birlikte yürüdü. Her şey bir anda değişti. 2024’ün Mart ayında, Ankara'ya taşınmasından iki hafta sonra boynunda bir şişlik çıktı. İzmir’den Ankara’ya uçakla taşınırken ona mikroçip takılmış ve kuduz aşısı yapılmıştı. 29 Mart’ta veterinerin kapısından içeri girerken sadece bir şişlikti… Ama kısa süre içinde 4. evre kanser olduğu ortaya çıktı. Bugün hâlâ kafamızda aynı soru var: Acaba biz mi sebep olduk? Çünkü Zilli, Ankara’ya taşınana kadar tamamen sağlıklı bir kediydi. Uçak yolculuğu zorunlu olarak mikroçip takılmasını ve kuduz aşısı yapılmasını gerektiriyordu. Ve bunlardan yalnızca iki hafta sonra boynunda kocaman bir şişlik çıktı. Tüm bu süreç, bir tesadüf müydü? Yoksa biz, onu korumaya çalışırken farkında olmadan zarar mı verdik? Ona sadece 1 ay ömür biçtiler, doğum gününü göremez dediler. Ama o, yılmadı, savaşmaya devam etti. 1 Mayıs 2024’te 11. doğum gününü kutladı. Ve orada da durmadı… Tüm tahminleri yıktı, acıya rağmen yaşadı, ta ki 4 Şubat 2025’e kadar. Tam 10 ay boyunca savaştı. 6 ameliyat geçirdi, her gün ağrı kesiciler ve antibiyotiklerle yaşadı. Veterinerler bile, "Zilli’nin şu an yaşıyor olması tıbben mümkün değil, bir mucize," dediler. Ama o zaten bir mucizeydi. O, küçücük bedenine sığan devasa bir sevgiydi. Ve öyle asil bir ruhtu ki, gidişini bile planladı. 4 Şubat 2025, saat 14.00’te veda etti. Ama en acı tarafı, sahibinin onu o halde görmesini istemedi. Sabah hiçbir şey yemedi, su içmedi, sadece sessizce yattı. Daha önce de böyle olmuştu, ama bu sefer farklıydı. Sahibi dışarı çıktı, sadece 1 saatliğine. Ve Zilli, işte tam o zaman, onun yokluğunda gitti. Çünkü onu üzmek istemedi. Çünkü hayatı boyunca yaptığı gibi, onu korumak istedi. Bugün, onun gidişiyle bir boşluk kaldı geriye. Ama en acı olan, onun ardından kalan eşyalarına dokunmak oldu. Zilli’nin en sevdiği ördek şeklindeki migren bandı, bugün hâlâ yatağında duruyor. Üstüne yatardı, onu almaya çalıştığımızda bırakmazdı, kimseye vermezdi. Şimdi, orada, sessizce duruyor… Bugün, onun suyunu döktük, içemediği son damlasını… Mamaları kapta kalmıştı, artık ona hiç ulaşamayacak olan mamaları… Onları da döktük. İlaçlarını verirken kullandığımız şırıngalar, her gün acıya karşı verdiği mücadelenin izleri gibi, masanın bir köşesinde duruyordu. Onları da kaldırdık. Ve en yürek burkan şey… Bugün fark ettik ki, Zilli’ye yaptığımız ilaçların izleri hâlâ koltukların üzerindeydi. Günlerce, haftalarca, onun acısını hafifletmeye çalışırken, evin her köşesine onun mücadelesinin izleri kazınmıştı. Ama biz, bunları şimdi fark ediyorduk. Çünkü artık o yoktu… Ama Zilli, sadece bu eşyalarla hatırlanmayacak. O, evin her köşesinde, sahibinin kalbinde ve onu tanıyan herkesin ruhunda yaşamaya devam edecek. Çünkü kediler sadece ölmezler. Onlar, yaşadıkları yerlere ruhlarını bırakırlar. Belki artık başını okşayamayacağız, o sevimli gözlerine bakamayacağız. Ama Zilli’nin sevgisi, onu seven herkesin kalbinde sonsuza kadar var olacak. Ve belki bir gün, bir yerlerde, sahibini bekleyecek… Çünkü bu dünyadaki 10 yıl, onun sevgisi için asla yeterli değildi. O, zamanı ve mekânı aşan bir aşkla sevilmeye devam edecek. Benim güzel kızım Yavru Kedi Prensesim Zilli. 💙

abla hani yolları nerde?

Neden insanlara kolaylık sağlanmıyor trenin önüne atlayıp paramparça oluyorlar verin gazı tertemiz bitsin

Allahım benim canımı alsın bu yorumu okuyan bana dua etsin

❤👌👍

Malesef anlattiginiz gibi aylardir dusunuyorum bunu ve icinden cikamadim. İntihar edicem cunki caresizim hic bi sorunum yok ama bu dunya bana gore degil Allah affetsin demekten baska carem yok. Herkes kendine iyi bksin ve uc kurusluk insanlar icin kendinizi uzmeyin..

Kader beni kilitledi.Çocuk engelli çaresi yok.Benden sonra kim bakacak..Çıkmazdayım.

Yaşarken cok aci çektim tek dileğim aci çekmeden ölmek ama nasil yapabilirim bilmiyorum

Olm gidin

Keşke intihar etmek günah olmasaydı.

Teknolojiyi işlerimizi ve sorumluluklarımızı aksatarak veya ihmal ederek kullanmamalıyız

Allah yardım etmiyor 43 yıldır bıktım

İntihar etmek istiyorum artık yoruldum

Hocam 2 gün önce az kalsın boğzımda kalıyordu 2 gündürk korkulu korkulu yoyorum

Kısa süreli depresif hal, insana bir süreliğine intiharı düşündürtebiliyor, bu geçici olabiliyor. Bazı vakalarda ise durum kronikleşiyor, çok uzun bir süre, insanın duygu durumundan kısmen bağımsız bir halde devam ediyor intihar isteği. Bu ikinci olan esas sıkıntılı, birincisi zaten genelde geçip gidiyor. Aradaki fark, hüzünlü duygu durumu ile gerçek depresyon arasındaki fark gibi düşünülebilir.

Ücret bilgisi alabilir miyim?

Ben uzun zamandır hayattan keyif alan bir insan değilim, çocukluğumdan beri kendimi her zaman eksik ve yalnız hissettim kimseye derdimi anlatamadım her şeyi içime attım her şeyle tek başıma mücadele ettim çünkü anlatsam da beni anlayacak kimsem yoktu zaten. Beni ne annem istiyordu ne de babam. Ben her zaman aileye yük gibi hissettim kendimi. Annem zaten her zaman benden kurtulmak istedi. Hiçbir zaman aile de önemsenen biri olamadım. Her zaman arka planda olan biri olarak hayalet gibi hayatıma devam ettim. Herkesten uzaktım tek başına vakit geçirmeyi her zaman daha çok sevdim. Çünkü zaten kimsenin umrunda değildim. Benim fikirlerim, benim düşüncelerim kimsenin umrunda değildi. Herkes bir şeylere karar verirdi ama bana fikrimi soran olmazdı. Ne istediğim kimsenin umrunda olmadı. Fazlasıyla yalnız hissederek büyüdüm. Her zaman beceriksiz olduğumu suratıma vurdular ve fazlasıyla zorbalandım. Kötü bir insan değildim ben. Ben çok merhametli iyi niyetli bir insandım. Sonrasında aileden göremediğim sevgi eksikliğini çok ama çok fazla hissettim ve sevildiğimden her zaman daha fazla emin olmak istedim. Hayatıma aldığım insanları mutlu edemiyorum. Çünkü olmak istediğim kişi dışında bir insana dönüşüyorum. Bir insanın sevgiye aç olması ve sevildiğini daha fazla hissetmek için karşısındaki insana bir savaş açması gerekmiyordu evet ama ben bunu yaptım. Evet daha fazla emin olmam lazım sevildiğimden birinin beni gerçekten ben olduğum için sevmesi lazım dedim. Her defasında üzdüm. Hayatıma çok güzel bir insan girdi sonra çok özel. Ama fazlasıyla hayal kırıklıkları, yaraları olan bir adamdı. Onunla birbirimize benziyorduk. Onu ilk gördüğüm an da birbirimize ait olacağımızı hissetmiştim. Her şey çok güzeldi ama hala aynı hataya devam ettim. Üzdüm. Daha çok sevildiğimi görmek istiyordum bundan emin olmak istiyordum buna çok aç hissediyordum kendimi. Ama çok sevdim öyle çok sevdim ki tarif edilemez bir histi. Ama mutlu edemedim onu benim içimdeki bu mutsuzluk ve eksiklik onu da mahvetti beni de. Birbirimize benziyorduk çünkü ikimiz de bir şeylere üzülmeye çok müsait insanlardık ama hiç destek olamadım ona. Kendimi öldürmeye çalıştım ama beceremedim. Onunla sohbet edememek eskisi gibi gülmemek eğlenmemek anılar biriktirememek beni çok üzüyor. Çok beklentim olmadı ondan sadece onunla birlikte anılar biriktirmek istedim ama olmadı. Şimdi ise normal hayatı bile bir arada devam ettiremeyen iki insan olduk. Mutsuzuz. Eskisi gibi değiliz. Heyecan yok enerji yok heves yok çaresizlik içinde kıvranıp duruyoruz. Halbuki tam da birbirini anlaması fazlasıyla mümkün olan iki insandık ama olmadı. Aileye suç atmak zorunda değiliz ama bir anne baba sevgisi, arkandayım cümlesi sen yaparsın sen başarırsın sana güveniyorum gibi cümlelerini çocuklarınızdan esirgemeyin. Sen ne istiyorsun, nasıl hissediyorsun diye sormayı ihmal etmeyin. Küçük gibi görünen çok büyük olan şeyler bunlar… ‘’Ölüm de kolay bir şey değil.’’

Ben çiğnedikten sonra yemeği biraz geriye atıp tam yutma refleksini yapacağım anda yutkunma refleksim beni terk ediyor. Hani öyle bir şey ki anlatamıyorum bile aşırı korkunç sanki boğazım felç geçiriyo o an.. kedim var evde 4 aylık tırmalamadığı tek bi yerim kalmadı babam aşıları pahalı diye aşılarını yaptırmamıştı ama bende aşı var 2 yıl önce 1 doz tetonoz 3 doz kuduz yaptırmıştım inşallah düşündüğüm şey değildir çok korkuyorum yutkunma güçlüğü iğrenç bi hastalık resmen yemek yemek istemiyorum artık

ml babam denilen adam ara tatil hediyesi olarak 1 kuruşcuk bile vermedi robloxa erişim engeli geldikten 2 ay öncesine kadar hiç robux almamıştım şimdi engellendi ve dolandırıcı diyip hiç almıyor 6 ay oldu artık bir oyun uğruna intihar etmek istiyorum biri bana bunun en acısız yolunu söyleyebilirmi

Hocam birsey sormak istiyorum 8 yasindaki oglum icin ilaca 4 ay ara verdim kotu oldu okuldan hergun sikayet. Tekrar basladim eskisi gibi olurmu bilgilendirirseniz sevinirim🌼

Hocam size nasıl ulaşabilirim çocuğum 3 yaşında ve endişelerimiz var görüşebilir miyiz

Daha çok küçüğüm ama sanırım yakında bu dünyada olmayıp o anneme babama abim denen mala yemek yedirtmiycem psikolojik danışmanlık hizmeti görüyodum parası fazla diye artık konuştuturmuyorlar napacağımı bilmiyorum intihar edeceğim napmalıyım intihar etmeyi ustiyorum ama minik bir üvey kardeşim var ama aynı annedeniz ama babalarımız farklı babama gidiyim desem ondan ayrı nefret ediyorum napıcam bilmiyorum artık kendimi ailem yoken bıçaklıyacağım bir planım var camın ön kısmın oturup çağrıp intihar edeceğim gerisini onlar düşünsün ölmeme ihtimalim yok çunku 7 katayız bana sanırım ayrımcılık yapılıyor çünkü abime 8 tane tekefon alındı alınma nedeni oyunu kazanamayıp duvardan duvara atılması hattı var ama benim .. daha gecen sene telefon alındı .haaa unutumu unutmadım dün abim gelmemisti uvey kiz kuzenim bizde kalacaktı uvey kardesimin babasiyla markete gitttik ve abime(o öz ama bende özüm) pahalı bir top felan alındı yatağına koydular farketsin diye kendindi odama heyecenla gittim senelerdir hat istiyordum ama alınmıyordu alacaklarini soylemislerdi yatağıma baktım kıyafetleriminiçine baktım halının altına baktım makyaj masasına baktim koltuga baktim pusetin icine kadar baktim ama hic birşey yoktu...🥺 O an anladım sevilmedigimi bur tane arkadasim vardi annem onu sevmedi diye konustuturmuyor Benden bir yas buyuk olan abim ana avrat soven video izliyo bisey demiyolar ben çocuk yasina uygun seyler izleyince bebek oluyorum lina izliyorum ıyyy sen bebekmisin düzgün seyler aç fakir.... Yaa anladımda niye hayatimin gelip icine siciyosunuz????

Hocam ben de hep hastalık kaygısı sitresten organlarım da hep lezyon lar oluyor hep kanser korkusu yaşıyorum

Temiz bir yolu varmı bişi.dicem antibiyotikler var hepsini karıştırcam bana hık diye gidermiyim

Bi avuç hapla öyle bakıyorum bende he

⁠bende aynı durumdayım dua edelim birbirimize kardeşler çok zor başedilir bir acı değil bu üçüncü kez evlat acısı yaşıyorum 😢Allah’a teslim olmalıyız başka çaremiz yok Allah güç sabır versin hepimize

Şehir dışına çalışmaya çıkmıştım ve ailem onu sokağa attı çok canım yanıyor

Ben de düşünüyorum valla intihar etmeyi aile umrumuz değil

Çok değerli bir paylaşım, ailelerin içine bu şekilde su serptiğiniz için teşekkürler🙏

Aksine annem babam olmasa intihar ederim değil. Beni intihara sürükleyen zatten onlar. Bu düşünceden kurtulmak değil en kısa nasıl intihar edebilirim onu düşünüyorum...

Hocam sesim konuşurken kısılıyor konuşmakta çok zorlanıyorum kbb ye defalarca gittim temiz çıkıyor stresten diyende oldu ama boğazımda ağrıda oluyor batmalar oluyor Sebebi sters olabilirmi öneriniz varmıdır

kendi deneyimim uzerinden konusursam yasadigim olaylardan kendimi cok suclu hissediyordum ve eger kendime zarar verirsem kendime cezalandirabilecegimi dusunuyorduk cunku bunu hak ettimi saniyordum kendime zarar vermeyi hak ediyordum ben bu aciyi üstlenmek zorundaydim yaptigim ya da icindd bulundugum olaylarda kendi sucluluk payimi bir sekilde odersem rahatlardim bu vicdan rahatliginida vicudumu kesmekle bastiriyordum cunku bu bir bedel odemisim gibi hissetiriyor ve beni rahatlatiyordu ama bir sure sonra vicudumdaki izler beni uzmeye basladi ve kendimden tiksinmeye basladim hala kendimi kesmsk istiyorum ama bu dürtüye karsi geliyorum, vicudumdaki izler yuzunden cok buyuk bir vicdan azabi cekiyorum ve bunlarin hepsi bana birer hatirlaticiydi bu duyguyu hissetmek istemiyordum bunu bir sey ile bastirmaliydim hem karsima cikan sorunlar icin hemde kendime yaptigim seyler icin bende sigarayi coğalttim zaten iciyordum ama icindeki nikotin bende depomin salgiliyor ve bir nebze olsun rahatlamama ve beynimi butun dusuncelerden uzaklastirip uyuşturmama yariyordu böylece daha fazla ictim daha fazla ictim ama bir sure sonra bagimlisi oldum, bi sure gectikten sonra piskiyatriye gitmek istedim cunku bu yaptiklarim ben gibi hissetirmiyordu ama genede yapmak istiyordum, piskiyatriye gittim ve kendime zarar vermeyi biraktim ama izler hala benimle beraber, ilaca basladim, her ne kadar ilac icip piskiyatriye gitsemde hala ara ara kendime zarar verme durtusu geliyor ve hala sigarayi birakmadim, aglamak istiyorum ama aglayamiyorum ne kadar ugrassamda aglayamiyorum buda benim kendime zarar verme durtumu daha cok arttiyor ve nerdeyse 1 senedir falan bacaklarimi kollarımı yoluyorum ve iyilesmelerine izin vermiyorum o kabuk yirtilana kadar yoluyorum buda daha cok yara ve daha cok kanamaya sebep oluyor arada sirada saclarimi cekiyorum ve bir cok kez elime igne batiriyorum bunlar beni yatistiriyor ama bundan daha sonra rahtsız oluyorum

Gece muhabbet kuşum öldü. Pamuklara sarmıştım ısınsın diye, sabah kadar kucağımda tuttum ve öptüm. Sabahta gömdüm. Gözyaşım durmuyor, içim yanıyor çok zor

Aynı ben

Ya sikerim yolunu düşüncesini ben aradığım sonucu neden bulamıyorum istemiyorum depresyondan çıkmak

Allah'a hesap vermekten korktuğum için adım atamıyorum yoksa en çok istediğim şey. Artık hiçbir şey yapmadan sadece bir ot gibi yaşamak istiyorum, kendimi o derece kötü hissediyorum. Lise dersleriyle baş edemiyorum ve ben bu eziyeti daha 4 sene boyunca çekmem gerekiyor. Ben 4 sene çekemem bu eziyeti. Ölmek istiyorum

Psikayatrine baslicam simdi

Sanırım anneme bağımlıyım.

Yaşamak istemiyorum

Sınav filmi tamda bu panik atak endişe anlatmış .

Sınav fibi zorlayıcı durumlarda gelişir panik atak

Cinsellik de deil yaşam finansal atılım egitm sınavda oluyor anksyte kaygı bozukluğu.

Abi gider diyosunda bende yıllardır var ve bundan kurtulmak istiyorum

Misolle prozac kullandım aynı anda beynimde birsey olurmu acaba

Misolle prozac kullandım aynı anda beynimde birsey olurmu acaba

Onu anladık zaten böyle şeylerin olabileceğini daa. nasıl yaklaşmak gerekir bir fikriniz var mı?

bende mükemmelliyetçi bir insanım, bu yüzden hiçbir şey yapamıyorum. Çünkü yapacağım şeyin dört dörtlük olmayacağını biliyorum ve sürekli erteliyorum

Geçen bir mektup yazdım en sevdiğim kurumun içine koydum. Beni asla affeteyeceksin kurban olduğum böyle gitmek bu yolu seçmek hiç kolay olmadı ama tek çarem bu. Sizi daha fazla üzmekten çok korkuyordum. Kızımı ve seni çok seviyorum. Beni affedin kızlarım can parcalarim.

Çok düşündüm çok ağladım ama olmadı. Başka çarem kalmadı. Bu çok bencilce bir karar ama ben eşime de kızıma da babalık yapamadım. Cripto da çok zarara girdim ve bunu anlatamam. Başka çarem yolum kalmadı. Ben ölmeye karar verdim.

0:16