ساقی و سرداری همدم و غمخواری دیگر نداری تشنه لب دریا خسته تن صحرا تو بیقراری حسین دشت بلا اتش و خون میبارد بگو ساقی با مشک و علم بردارد مشک علمدار من اب ندارد چرا علقمه در ماتم ان مهر و وفا میسوزد دل غم زده ای تشنه لب کرببلا میسوزد مشک علمدار من اب ندارد مشک تو می‌سوزد دست جدا سوزد علم ندارد چرا دشت بلا جامه ای غم می‌پوشد چرا چشم لب تشنه لبان می جوشد مشک علمدار من اب ندارد لب علقمه را سوز عطش می بارد حسین مرثیه بر ماتم او می‌خواند مشک علمدار من اب ندارد مشک و علم مانده در سینه صحرآ مشک خجالت نشست بر رخ دریا حسین ناله زنان گریه کنان جسم تورا می جوید گل گشته نگون مست جنون در یم خون می بوید مشک علمدار من آب ندارد #مـهدیــــاران