04. Ανατολή - Μηδέν & Ένα (feat. Ταφ της Τάφρου) | Μυϊκή μνήμη

[@doma_ath]

Στίχοι: Μηδέν & Ένα Και όσο γυρνάγαμε τον κόσμο νύχτες μάθαινα εκπέμπουν στο σκοτάδι φως κάτι μάτια μισάνοιχτα μα σ’ένα σώμα που άτσαλα επουλώνει τις πληγές του, μεγάλωσα όσο περπάταγες και εγώ δίπλα περπάταγα αφού σαν ευχή την κράταγα την τελευταία λέξη βλέπεις κάτω από το μανδύα του Θεού σφίγγω το θάνατο στο αριστερό μου χέρι και με ενοχλούν όσα η μάνα μου νομίζω πως ξέρει για μένα εγώ ερωτεύτηκα δύο μάτια μεθυσμένα και όση θάλασσα κατάπια τη ξεράσαμε την επόμενη μέρα πόση απόσταση διανύσαμε από το μηδέν στο ένα για να γυρίσουμε πίσω τόσο πυκνό σκοτάδι που το πιάνεις με τα χέρια άσε με να το ζωγραφίσω μία φορά μόνο πάνω στο πρόσωπό σου και εγώ θα το κάνω να μοιάζει με τέχνη εδώ κανείς δεν μας ακούει και κανείς τους δεν μας ξέρει κι αθόρυβη πτώση είναι που πονάει περισσότερο τα μάτια που συνήθισαν το πόλεμο την άνοιξη προσφέρουν μα εδώ τα σώματα θυμούνται και αρρωσταίνουν πες μου το θυμάσαι για που το έβαλες και πού πας να ξεφύγεις εγώ ήπια στάλα στάλα από τ ‘απόσταγμα της μνήμης και ότι έμεινε από αυτό σου το χαρίζω ίσα που έβρεξα τα πόδια μου στη θάλασσα και τώρα νομίζω να κολυμπήσω Ταφ της Τάφρου Δε πίστεψα ποτέ τις γενικότητες που λες μα, να ακούς μόνο καλό σου κάνει… Πετάμε πάνω από την πόλη, Γερνάμε με το ίδιο άγχος όλοι. Πάμε! Πρώτη σκηνή στο έργο αγκαλιά να σε κρατάνε και εσύ τόσος δα… Αν δεν λυγίσεις έστω μια φορά δεν πρόκειται ποτέ να ισορροπήσεις, αν δεν πας μέχρι την άλλη μεριά Οπότε το'χασα, για να το βρω ξανά. Συχνά η καθημερινότητα είν'αφόρητη, Μπελάς για τα μυαλά που κουβαλάς, Αν έχεις μείνει στα παλιά να αναρωτιέσαι σε τι ελπίζεις. Η στάση μου απέναντι στον κόσμο είν'εμπράκτως ένα επίσης. Δεν έχω χάσει καμία ευαισθησία, μόνο την υπομονή μου, Κι ας το ξέρω πως δεν υπάρχει ένας δρόμος που σε βγάζει όπου θελήσεις απευθείας, Εκτός αν είναι από τύχη. Μα αν είναι έτσι, θ'αποτυχει. Τα λέμε στην πλατεία εκτός αν, επιτέλους, βρήκες επιτέλους ένα τρόπο να ξεφύγεις. Οι άνθρωποι περιβάλλονται από σύνορα και τείχη. Χτες ξημέρωσα εκεί που γνωριστήκαμε την πρώτη μας.. Ζητιάνος στο συναίσθημα που έφθειρα μέχρι που εν τέλει ξέχασα. Δεν μιλάω τόσο πια επειδή μεγάλωσα, ή επειδή ξενέρωσα. Κατάλαβα ότι τα περισσότερα απ'τα όνειρα είν'επίπεδα και παρεμβατικά, Κι αν θες να μάθεις τι ρόλο βαράς φαντάσου το σε πιο μεγάλη κλίμακα. Θυμήσου, Πουθενά δεν στεριώνεις αν δεν κάνεις πίσω βήματα, Στα μέρη που πατάς δεν δίνουν μία για επιχειρήματα. Το σάλιο σου χαλάς. Κι έτσι από τους πάντες περισσότερο σε εκφράζει ένα απλό "άντε γαμησου". Πόλη μου οι αποχρώσεις του γκρίζου κι όλες οι μορφές του μίσους, νεύρα.. Κάθε μας σήμερα εδώ πέρα κρίνεται μόνο από εμάς, αφού Θεός για εμάς δεν υπήρξε κανένας και τα θαύματα στον τόπο αυτό γίνανε με τα ίδια μας τα χέρια. Εδώ σιχάθηκα πολλά μα πρώτα εμένα. Μα συνεχίζω. Ίσα που έβρεξα τα πόδια μου στην θάλασσα κι ήρθε η ώρα νομίζω να κολυμπήσω.

[@eleniiih]

Μαγεια .... μπιτ , φωνες , στιχοι , μας ταξιδευετε

[@unknownkostas3004]

Ο Δήμος ξεφεύγει σε αυτό ... Και το λέω από την πρώτη ακρόαση ! Τρομερό

[@panosgiare9371]

Αφού θεός για μας δεν υπήρξε κανένας κ τα θαύματα στο τόπο αυτό γίναν με τα ίδια μας τα χέρια!

[@Τανια-ο1ξ]

Οι άνθρωποι περιβάλλονται από σύνορα και τείχη

[@xristina.k]

Εγώ ερωτεύτηκα δύο μάτια μεθυσμένα.

[@Άγγελος-β8δ]

Εδώ σιχάθηκα πολλά μα πρώτα εμένα. Μα συνεχίζω

[@Anathimima_Tou_Parelthontos]

Σας ακούμε και σας ξέρουμε.... 0 1

[@TafRw]

τι παραγωγαρα επαιξες εδω ρε Λεωνίδα!......εδώ κανείς δεν μας ακούει και κανείς τους δεν μας ξέρει κι αθόρυβη πτώση είναι που πονάει περισσότερο

[@4patwma0310]

Αντε γεια