Bez bólu nie ma rozwoju | Monika i dk. Marcin Gajdowie

[@pawek3523]

Z drugiej strony ja sklejone z pałaszowaniem też może pomagać. Z nadmiaru, z odczuwania strachu przed głodem lub z chęci dzielenia się dobrem. Rzadko kiedy w życiu pojawiają się sytuacje skrajne i też błędem byłoby tylko fokusowanie się na nich. Czy wybór kandydata na męża jest w takich zestawieniach oczywisty? Potrafię sobie wyobrazić "super gościa", który głodzi 4-latka żeby był z niego facet. A później 18-latka, który przegapi tuzin okazji w codzienności aby komuś pomoc zwyczajnie, szukając takiej skrajnej, żeby mógł ostatni kawałek chleba oddać. Wg mnie to jest kwestia "estetyki moralnej", co bardziej przemawia do czyjegoś poczucia piękna moralnego. Bo mowa nie o praktyce wlasnej, tylko teoretyzowaniu. Czy trzeba za tym wędrować aż do Indian? Nb. bardzo znany tytuł "Biały kieł", pokazywał Indianina jako niewolnika alkoholu i przemocy - też typ faceta (ktorego bardziej oczywiscie nie chcialoby sie w zwiazku malzenskim). London pokazał zupelnie inne rozwiązanie, człowiek, który wziął wilka do siebie wcale nie rzucał mu ostatniego kawałka mięsa. Codziennie go karmił i przyjął do swojej rodziny (bardziej kierunek na typ gospodarza od dobrego Samarytanina) Była tam też sytuacja brzegowa, najpierw musiał dać w pysk znęcającemu się nad zwierzęciem. Ale to było raczej takie wejście do windy, to co czyniło go człowiekiem dla zwierzęcia to był proces. A dla człowieka, mogłoby to w tej sytuacji wyglądać tak - nie tyle dać komuś w pysk, co potem codziennie żyć z taką osobą, której się wyrządziło zło. Nie tyle oddać ostatni kawałek chleba, bo co to znaczy - dać kawałek - iść w swoją stronę i po problemie. Jakby od jutra cudownie miałby zacząć się chleb dla tego kogoś pojawiać. Ewentualnie moze przypominać to promień nadziei - Wow, jest jeszcze jakiś człowiek, który mnie nie skreślił. Co nie znaczy że od jutra ktoś diametralnie zmieni swoje życie. Albo wszystko się zagoi w jeden dzień. W praktyce bywają osoby bardzo wymagające, co to nie tylko ostatni kawałek chleba wezmą, ale i buty i koszulę i jeszcze będzie im mało. A miało być tak pięknie z ostatnim kawałkiem chleba! Wynika stąd że rozwój idealistów może być bardziej bolesny w kontakcie z rzeczywistością, niż z teorią. P.S. dobry Samarytanin nie dał z ostatku. P.S.2 terapeuci też zdaję się nie dają z ostatniego. A co do znoszenia uczucia głodu, to nikt nikomu nie broni. Bukłak (bidon) z wodą i do pracy na 3 dni, w końcu to nie rezerwat, ludzie w Polsce pracują. Potem rachunek z oiomu do terapeuty. Albo żonie, no bo sama takiego chciała ;-) bo banan i danonek to była kastracja. Było go wysłać po kiełbasę.