Rozsypane puzzle: Trybuna w butach. Czyta Marek Walczak

Posłuchaj opowiadania z książki ks. Mirosława Malińskiego „Rozsypane puzzle. Osobliwe przypadki ks. Maliny”
Audiobook: sklep.2ryby.pl...
Książka: sklep.2ryby.pl...
E-book: sklep.2ryby.pl...
Trybuna w butach
Wracało się ze szkoły. Rzucało się torbę w przedpokoju. Obiad prawie na stojąco. Łyżwy do ręki i pędem na lodowisko. Jeździłem nawet do późnego wieczora, bo wokół stawu paliły się latarnie. Dla mnie, dla rodziców, a nawet dla babci było absolutnie jasne, że właśnie tak trzeba. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że mróz nie będzie trwał wiecznie.
Zimy były słuszne. Czekaliśmy z niecierpliwością, aż zamarznie staw. Na środku była dzika wyspa i jeżdżenie wokół niej sprawiało prawdziwą frajdę. Było to możliwe, gdy tafla zamarzała w bezwietrzne, spokojne dni. Wtedy lód był jak szyba. Gdy wiatr gładził wodę, a mróz ścinał, pofalowana tafla nie dawała żadnych szans. Wrogiem był też śnieg. Gdy pokrył grubszą warstwą zamarzniętą toń, dostępne pozostawały tylko - odgarniane specjalną dechą nabitą na sztyl - esy-floresy, tudzież miększe prostokąty, głównie przeznaczone do hokeja. Niedzielami staw był pełen. Gęsty tłum uwijał się, a każdy w swoją stronę. Ale w dni powszednie było raczej pusto. Wtedy też przychodziły grupkom podrostków różne durne pomysły do głowy. Wśród najgłupszych i najbardziej niebezpiecznych zabaw szczytem bezmózgowia było skakanie przez przeręble. Owszem, adrenalina niezapomniana, ale niestety niektórzy przypłacili to trwałym kalectwem.
Tego dnia mróz był siarczysty, a na dodatek sypał śnieg i wiał przeszywający mroźny wiatr. Wszystko jak zwykle. Wokół stawu rozmieszczone były ławki. Zatem błyskawiczna zmiana obuwia. Łyżwy trzeba było sznurować ciasno, by noga trzymała się sztywno. Niestety, coś za coś - krążenie krwi było utrudnione. Mimo mrozu, śniegu i przeszywającego chłodu jeździło się pysznie i długo. Gdy ściągałem łyżwy, nie miałem już czucia w nogach. Teraz stopy trzeba było włożyć do zimnych jak lód butów, do których nasypało śniegu. Nie wpadłem na to, by je wytrzepać. Droga powrotna stała się prawdziwą torturą. Zgrabiałe ręce, przechłodzony organizm i stopy, które z początku wydawały się jak z drewna, a później gdzieś zupełnie zniknęły. Gdy stanąłem w drzwiach, łzy płynęły mi ciurkiem i nie mogłem ustać. Mama natychmiast zorientowała się, co się dzieje. Gdy mi zdejmowała buty, niczego nie czułem. Patrzyłem na sino-zielone stopy i wydawało mi się, że to jakieś obce nogi. Nie czułem dotyku, tylko jakiś dziwny ból, którego do tej pory nie znałem. Mama spróbowała delikatnie rozcierać stopy. Starałem się nie krzyczeć, ale łzy same płynęły z oczu. Długie rozcieranie powoli przynosiło rezultat. Ból stawał się już bardziej znany. Później letnia woda i stopniowo trochę cieplejsza. Gdy zrobiłem pierwsze ruchy, mama wstała z kolan i powiedziała: „Chyba się udało”.
Leżałem w łóżku. Strach przeszywał mi żołądek. Obawiałem się najgorszego. Za chwilę, jak skończy się film, w drzwiach pojawi się ojciec i oznajmi mi, że jutro nie ma mowy o łyżwach. Że szlaban. I zgodnie z oczekiwaniami ojciec się pojawił. W ręku trzymał gazety. Usiadł na skraju łóżka i powiedział spokojnie:
Pamiętaj, gdy zmieniasz buty na łyżwach, musisz je wsunąć pod ławkę, by nie napadało. Najlepiej do środka włożyć zmiętą gazetę - w tym momencie wysunął połać „Trybuny Ludu” i zrobił z niej kulkę. - O tak, widzisz? I to wpychasz do buta. Śnieg nie dostanie się do środka. Tu ci zostawiam, będziesz miał na jutro. A jak jest wiatr, trzeba wracać wcześniej, bo przewieje do szpiku kości.
Nie byłem w stanie nic odpowiedzieć. Wypełniało mnie szczęście.