Kiedy psychoterapia? Kiedy szpital psychiatryczny? | 7 metrów pod ziemią

Gościem odcinka jest dr n. med. Piotr Wierzbiński.
Materiał powstał w ramach kampanii „Powrót z depresji”. Więcej na: powrotzdepresji.pl
Pierwszą część wywiadu z dr. Wierzbińskim znajdziesz tutaj:
• PSYCHIATRA: 15 proc. p...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Mój Instagram: / rafal_gebura
Mój Facebook: / 7metrowpodzi. .
Mój TikTok: www.tiktok.com....
🎬 Zostań Patronem kanału i pomóż mi zrealizować film dokumentalny o pracy seksualnej w Polsce 👉 patronite.pl/7MPZ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
„7 metrów pod ziemią” w formie podcastów:
🎙Spotify 👉 spoti.fi/2UsCz7w
🎙Apple Podcasts 👉 apple.co/2Ksv7ER
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
„7 metrów pod ziemią” to internetowe wywiady o tematyce społecznej. Zaciszna atmosfera garażu sprawia, że rozmówcy wyznają prawdę, na którą nie zdobyliby się w telewizyjnym studiu. Rozmawia Rafał Gębura.
🎥 Wideo: Grzegorz Skonecki
🎵 Oprawa muzyczna: Nice Guys Studio
🎞Produkcja: Press Play

[@lucynadorf]

Przydałby się odcinek o zaburzeniach lękowych. Tego jest więcej niż depresji, a i z depresja bardzo sie wiąże.

[@koprolity]

Życzę wszystkim zdrowia w tych depresyjnych czasach.

[@kalinquest]

nie ma czegoś takiego. czasy zawsze były ciężkie. teraz to jest nagłaśniane.

[@Jola1175]

Wzajemnie

[@b.k.2804]

Koprolity nie wdaje sie w dyskusje ale wszedzie zostawiacswoj slad

[@marta8427]

Kto za 3 częścią, zostawia łapkę w górę 🙂

[@sandrakowalkowska6845]

Jestem za moim zdaniem cały cykl warto zrobić.

[@nataliarybarczyk2858]

Ja bym mogła cały temat psyhiatrii przerobić i słuchać dowiadywać się jestem za 3 częścią i kolejnymi....wszystko co tyczy się psychiki mnie w tej kwestii interesuje...

[@sandrakowalkowska6845]

Popieram

[@689marcinchyzy]

​@@nataliarybarczyk2858 Dla wszystkich którzy lubują się w psychologii, psychiatrii i nie tylko polecam książki: "Twój psychologiczny autoportret" John M. Oldham, Lois B. Morris, "Zakochane w psychopatach" Brown Sandra L., "Inteligencja emocjonalna" Daniel Goleman ❤

[@kubawas2002]

marta, prsestan rzucsc glupkowate pomysly

[@dorotas9578]

Może kolejny odcinek z lekarzem na temat zaburzeń lękowych, które są równie częste jak depresja..

[@vanillacaffelatte]

O, to cos dla mnie, chetnie bym posluchala :)

[@olcia_xx8850]

Też bym chętnie obejrzała

[@martynamalarek4641]

Tez chętnie poproszę

[@nataliadabrowska5821]

Super ze powstała następna cześć, zabieram się za oglądanie :)

[@rafamacko305]

czekam na 3 wydanie bo świetnie się to ogląda.

[@Moo0nika]

Sympatyczny lekarz z wiedzą, dużo informacji. Bardzo ważne jest, żeby część ludzi przestała się bać psychiatrów i uznawała ich, po prostu, za lekarzy - tyle, że "od głowy". Na pewno ten wywiad w tym pomaga. Super!

[@agnieszkapilarczyk7796]

Wspaniały specjalista i cudowny człowiek! Znam doktora osobiście, podniósł mnie z kolan w najgorszym momencie życia. Wybitnie potrafi odczytać problem i dobrać farmakoterapię. Obecnie jestem w nawrocie ( co niestety się zdarza) ale w takich sytuacjach zawsze zgłaszam się do doktora Piotra Wierzbinskiego. Połączenie wiedzy, profesjonalizmu i empatii na niespotykanym poziomie. Autorytet dla pacjentów i " branży" medycznej. Kocham i dziękuję, bo dzięki Panu żyje 🙂

[@emiliax1410]

Miałam niedosyt Pana doktora, wchodzę na KZbin… i nie dowierzam! Moje modły zostały wysłuchane! Genialny odcinek 🫶🏻

[@zvzv88]

Dziękuję zarówno Panu doktorowi jak i Tobie Rafale! Jutro moja pierwsza wizyta u psychiatry, rozwialiście wiele moich wątpliwości i obaw.

[@Maateuusz-kf8kp]

Mam nadzieje że będzie więcej odcinków z ponownie tymi samymi goścmi ogląda się fenomenalnie dziękuje

[@abuniaa]

Bardzo cieszę się, że ukazał się drugi film na ten temat. Wszystko przekazane konkretnie. Dziękuję ❤

[@zosiamuller9779]

Jeśli (jakimś cudem) pojawiłaby się trzecia część, to byłabym OGROMNIE wdzięczna za poruszenie tematu depresji 'przewlekłej' , długotrwałej. Mam na myśli kilkanaście, kilkadziesiąt lat. Ja sama jestem dość ciężkim przypadkiem, ponieważ moja depresja jest zarówno lekooporna (od 3 lat nie możemy dobrać leków, które dadzą jakikolwiek efekt), jak i trwająca zdecydowaną większość mojego życia, bo kilkanaście lat. Nawet nie pamiętam, jak to jest być zdrowym. O ile o depresji lekoopornej jest całkiem sporo źródeł, to o długotrwałej, wieloletniej depresji ciężko mi cokolwiek znaleźć, a czułabym się o wiele lepiej wiedząc więcej :/

[@maylee8492]

Może głupio zabrzmi i ryzykownie ale jak żadne leki nie działają ani nawet benzodiazepiny to zostaje np mocny opioid lub opiat który wywoła u ciebie euforię lub inne leki na bazie substancji psychoaktywnych ale niestety leczenie takimi sposobami wiąże się z uzależnieniem od tego najczęściej dożywotnio ale daje duży krok w bok daje filtr na wszystko głupi Tramadol dużo może pomóc ale wątpię aby np diazepam nie pomagał

[@asta9126]

Kurczę, jestem zmieszana i to bardzo. Otoczenie często radzi osobie która mówi że nie ma siły żyć, żeby wyszła na spacer, uprawiała sport. Skąd zwykli ludzie mają odróżnić czy dana osoba ma lekki, średni czy ciężki stan depresyjny? Jak zadbać o bliską osobę depresją? Często obecnie czyta się w internecie ze aktywność fizyczna nie ma wpływu na depresję. Z drugiej strony nawet w szpitalach aktywizuje się pacjentów.

[@patrycjaso.3583]

Kolejny bardzo dobry wywiad. Trzeba o tym głośno mówić, ponieważ coraz więcej ludzi bedzie zapadać na te chorobę.

[@nicolepepper7294]

Bardzo ważny wywiad. Super, że jeszcze są tacy lekarze

[@just.sil3nc3]

Poprzednią część obejrzałam z kilka razy. Bardzo podobał mi się wywiad, dotyczył wieku tematów związanych z depresją i na pewno uświadomił wielu ludziom jak ważne jest zdrowie psychiczne oraz jak różne potrafią być objawy depresji. Odcinek zapowiada się super, zabieram się za oglądanie całości :) Pozdrawiam

[@dzoana3399]

U mnie najgorsze objawy to była bezsenność. Potrafiłam nie spać 2 noce z rzędu nawet przez minutę. A potem chodzić do pracy. Jeśli usypiałam, to budziłam się nad ranem z ogromnym lękiem. Czułam się okropnie. Nie mogłam się na niczym skupić. Same czarne myśli w głowie. Na dodatek nie miałam w ogóle apetytu, co też potęgowało wyczerpanie. W końcu się poddałam i poszłam po leki i na zwolnienie, bo myślałam, że się wykończę. To nie jest zwykły smutek, jak się niektórym wydaje. Że można sobie samemu z tym poradzić. Ta choroba wpływa też w dużym stopniu na fizyczność. U mnie miało miejsce pewne bardzo nieprzyjemne wydarzenie w rodzinie. A depresja wystąpiła jakieś pół roku od tego wydarzenia, kiedy myślałam, że już mnie to nie rusza i pogodziłam sie z tym. Także to nie jest tak, że da się wziąć w garść. Ja sie wzielam, a mimo to ona przyszła, bo nie da się oszukać psychiki.

[@arerrera3612]

Mam identyczne objawy. Praktycznie po całości się pokrywa opis.Jestem świeżo po wizycie u specjalisty. Z ciekawości, jakie leki bierzesz/brałaś i czy pomogły(dużo)?

[@monikarybicka5569]

Miałam identyczną sytuację rok temu. Tylko ze nie spałam 3 noce,więc do tego jeszcze doszły omamy. Jestem pod opieką psychiatry,przyjmuje leki i w końcu funkcjonuje normalnie.

[@WiesawaWietuszynska-ld8yr]

Głowa do góry.Napewno będzie lepiej.Podeprzyj się jeszcze modlitwą za siebie i za tego lekarza, u którego się leczysz.Kocham Cię kimkolwiek jesteś. Z Panem Bogiem zostań.

[@ubogikotlet7253]

Hospitalizacja w teorii brzmi wspaniale, ale w praktyce są to braki kadrowe i brak odpowiedniej opieki nad pacjentami

[@patrycja7990]

Może zrobicie film o chorobie afektywnej dwubiegunowej. Sama mam tę przypadłość i kilka razy w roku zmagam się z epizodami depresyjnymi. 😀

[@annanowak6500]

świetny filmik! mogłabym słuchać doktora godzinami, więc apeluję o kolejne części !!!

[@janekjestem845]

Odnoszę wrażenie że nie ma już w naszym kraju osoby która nie miała by albo zaburzeń, chorób psychicznych, uzależnień albo współuzależnień….jesli nie sama to ktoś z bliskiego otoczenia

[@malgorzatastachelek4519]

Pozdrawiam wszystkich słuchaczy dziekuje

[@Yazu-Farm_Symulator]

Moim zdaniem aby wyleczyć depresję trzeba usunąć czynnik jej powodowania. Nie jednokrotnie jest to przestawienie własnego życia i niestety rodziny o 180 st. Zmiana pracy, rozstanie z ukochanymi, zmiana miejsca zamieszkania to jest coś na co nie jeden się nie może odważyć i depresja wtedy go zabija.

[@Aloszka7]

Niesamowity odcinek! Dziękuję~ Pójście do psychiatry to była najlepsza decyzja w moim życiu, ALE Największym problemem jest chyba walka z systemem NFZ. Znalezienie lekarzy i dodzwonienie się do przychodni to czasem miesiące. Oczekiwanie na psychiatrę to 2 lata. Trafienie na dobrego lekarza graniczy z cudem. Oczekiwanie na psychoterapię to kolejne 2 lata, jeśli w ogóle, bo w trzech szpitalach dostałam informację, że nie prowadzą a;bo są takie kolejki, że mogę zapomnieć (Warszawa). Badań psychologicznych się nie robi, diagnozy nie ma kto robić, bo nie ma specjalistów - od lat walczę o diagnozę autyzmu, ale że jestem dorosłą kobietą to "nie ma takich specjalistów, nie mamy narzędzi". Ośrodki leczenia snu nie robią badań snu, bo są za drogie. Wizyty z psychiatrami trwają 10 min max., systemy przyjęć pacjentów nie działają, gabinety się rozpadają, trzeba brać urlop i dojeżdżać przez pół miasta na wizytę, która trwa kilka minut i jest wypisaniem kolejnej recepty.

[@sarafaustynabolka-twyrdy1049]

Niestety to prawda ... U mnie do tego skutki uboczne oraz odstawienne, choć niby bezpieczny lek przy karmieniu, a gdy przeczytałam ulotkę to się przerazilam i niestety bez skierowania na psychoterapię :/ oczywiście prywatnie 5-10min wizyta ...

[@mazurrrr_3934]

Bardzo dziękuję za 2 cześć czekałam na to! ❤️

[@lidiabaszak]

Najlepszy odcinek. DZIĘKUJĘ by większość lakarzy wiedziała

[@aloha3710]

Super odcinek. Czekamy na 3 część :)

[@stefanbatory3875]

Ja niepotrzebnie odrzuciłem leki i to był błąd. (ale zazywalem już kilka lat) wróciłem znowu do leków i teraz trzeba czekać na efekt

[@aniczka6969]

Super wywiad, bardzo dużo wartościowych informacji. Zastanawiam się tylko, czy pacjent musi mieć taką wiedzę, piję do tego, że takich lekarzy jak ten z wywiadu brakuje, albo inaczej, w niektórych miejscach w Polsce po prostu nie ma. Albo są, tylko mają 10 min na pacjenta i nie mają jak go zbadać. To niestety tyczy się też wizyt prywatnych. Z mojego doświadczenia i rozmów z moimi znajomymi, w moim mieście wojewódzkim, na wschodzie kraju, nie ma dobrego psychiatry, a szpital psychiatryczny to dramat, niestety

[@wertom931]

Przeszłam załamanie nerwowe, depresję mam od dziecka, próby samobójcze, poszłam do psychiatry który stwierdził że że nie potrzebny mi psychiatra tylko psycholog, teraz idę do psychologa bo nie daję już rady, czuję że przyjdzie taki dzień że nałykam się tabletek nassenych i to będzie koniec coraz więcej mam takich myśli

[@monikaczech9253]

A co z depresją poporodową? Może cały odcinek na ten temat? Z tego co wiem, to trochę inny rodzaj depresji.

[@Majka-g3t]

Wyłudzanie pieniędzy. Po to żeby usłyszeć,jest pani zdrowa. Po czym orzecznictwo w Bydgoszczy (odwolanie)czytając dokumenty z mojego miasta zrobiło wielkie oczy jak to możliwe że psychiatra nie zdjagnozowal u mnie depresji,skoro jestem depresyjna gołym okiem. Może jakbym chodziła do lekarza za 400zl to by zdiagnozował

[@sagdeg6896]

Byłam 5 razy w szpitalu psych, i chciałam powiedzieć żebyście się nie bali takich miejsc, bo to często personel jest bardzo sympatyczny a atmosfera przyjazna

[@kutansky]

sąsiedzi się z Ciebie nie śmieją, że jesteś psychol z psychiatryka ?

[@krzysztofzuk1779]

No pierwszą część obejżało ponad milion ludzi. Widać skalę problemu.

[@Koroder02]

Świetna robota, dzięki Panowie

[@malgorzatasosnowska1824]

Jestem osobą w trakcie nawrotu epizodu depresji z napadami lęku. Czas oczekiwania na lekarza psychiatrę w Olsztynie NFZ to 9 miesięcy, a na terapię czeka się miesiącami. Depresję w naszym pięknym kraju leczy się prywatnie. To nie jest tania przyjemność jedna wizyta ok 250 zł, plus po miesiącu powrót kolejne 250. Na szczescie leki są stosunkowo tanie. Koszt terapii 16 spotkań to ponad 2000 zł. Niestety, w tym kraju to nie jest tania choroba.... Wiem to z autopsji...

[@danutaserafin9796]

Szkoda,że nie wiesz jak jest w innych krajach

[@malgorzatasosnowska1824]

@@danutaserafin9796 trolu w onucach z logo ZSRR przepadnij 🥰 wysyłam Ci dużo miłości i życzę samych pozytywnych chwil 🥰

[@renata5290]

Dziekuje 🌷

[@mariusz660]

jest 00; 31 zaczynam ogladac czy mam depresje . ale normanie zyje , chodze spac o 9;00- 10 00 ,wstaje 15 00- 17 00 , w weekendy ogladam ,jem, i leżę , prasuje. no zobaczymy co wyjdzie z filmu , co wywnioskuje .

[@agatasiedlecka617]

No to ja też dopisze ze ostatni wywiad dal mi dużo do myślenia i poszłam po pomoc. Swoją drogą kolejka na NFZ do psychiatry to są jakieś żarty.. jakby było ze mną gorzej to aż strach po prostu..

[@ireneuszm7886]

jakie terminy są oczekiwania na psychoterapię? :-(

[@marwikx]

Stany depresyjne leczyłam u psychiatry na nfz, jednak w pewnym momencie zostałam poinformowana o tym, że psychiatra ten zaczął przyjmować tylko prywatnie, czas oczekiwania na psychiatre na nfz jest długi, więc w tym czasie oczekiwania na wizytę u innego lekarza psychiatry udałam się do lekarza rodzinnego w celu poproszenia o kontynuację leczenia i przepisania mi leków, które przepisał mi psychiatra. Usłyszałam na to, że nie zostaną mi one przepisane, bo nie, oraz że moja matka uzależniona była od alkoholu, a ja jestem uzależniona od leków. Przez te sytuacje zostałam bez leków, bo nie miałam pieniędzy na prywatną wizytę.

[@sarafaustynabolka-twyrdy1049]

Wtedy żądaj odmowy na piśmie!

[@Anna-wr3uy]

Mikhaila Peterson “watch this before taking psychiatric medication”. Mozesz to ogladnac na utube, córka kanadyjskiego psychologa Jordana Petersona, która przez lata była na antydepresantach i opowiada jej historie, jest to rowniez wywiad z autorka książki na temat antydepresantów.

[@bartomiejadamowicz6956]

Jak to dobrze że sam w sobie pokonałem zło

[@kopiejkalupus4231]

No tak psychoterapia jest ważna, ale co kiedy pacjent - mówię o sobie ,po kilku wizytach u każdego terapeuty przestaje tam chodzić, bo czuje ze ten człowiek nie do końca mnie rozumie .....kiedy byłam w ośrodku prywatnym ,tam jakoś bardziej terapeuci byli wiarygodni, bo sami przechodzili wszelkie uzależnienia.....być może ufam bardziej ludziom ,którzy sami wiele przeszli .....a może po prostu boję się terapii ...

[@GT_TG_]

Zrób odcinek o pracy na ludzi podwodnej

[@nicolgroszewska85]

Chialam powiedzieć że większość również sama wiem od swojej psyhiatry i powiem tak że świetnie słuchać że terapia i jescze raz terapia ale naprawdę wygląda to tak że terapia jest droga a musisz chodzić minimum raz w tygodniu przy kosztach 100/200 zł a na NFZ czekasz 1/2 lata czyli tak naprawdę ktoś zdąży się zabić niż mu pomóc tak samo z szpitalami. Pozdrawiam

[@SaJmSseS]

14 Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno wyznania. 15 Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. 16 Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze Lekarstwem jest relacja z tym który powstał z martwych i Żyje. Jezus Chrystus wczoraj dziś i na wieki taki sam...

[@beata7500]

Co ty pierdolisz

[@SaJmSseS]

@@beata7500 świat wokoło nas jest depresyjny, sytuacje często bywają tragiczne. Nie sądzę że farmakologia zwalczy brak wewnętrznej siły która by burzyła mury negatywizmu. Tylko Duch Święty wewnątrz człowieka. Zaproś Jezusa bo On pragnie przez Ciebie zwyciężać...❤️

[@rafaponikiewski4869]

Dokladnie tak bracie tylko Jezus Chrystus może uzdrowić kazda osobę chorujaca na depresję i nie tylko dlatego ze jest najlepszym lekarzem na świecie. Modlitwa z wiarą i codzienne czytanie Pisma świętego ma olbrzymia moc i zalecam każdemu kto sie zmaga z depresją i nie tylko. Moje imię np.z hebrajskiego oznacza Bóg ktory uzdrowił. Wiara w Boga(Jezusa Chrystusa w trójcy jedynego)to jest fundament naszego zycia bez tego nasze zycie nie ma sensu. Pozdrawiam serdecznie wszystkich

[@SaJmSseS]

@@rafaponikiewski4869 relacja z Poznania Boga to wewnętrzna siła której nie zburzy żaden Goliat. Depresja przychodzi i szydzi z ludzi? Ta walka należy do Pana Zastępów, Jezusa Chrystusa!!!

[@vanillacaffelatte]

Ja pierdole....

[@profesorinwestor1984]

7:21 ciekawe kto zrozumiał bez googlania słowo "adolescent", bo ja akurat wiem co to znaczy, ale słowo potocznie mega rzadko używane.

[@strazakosp6074]

Mógłby Pan zrobić odcinek z psychiatrą o zaburzeniach lękowych uogólnionych. Dużo ludzi się z tym boryka.

[@lunaluvia2455]

Prawda, bardzo dużo osób się z tym zmaga a bardzo mało się o tym mówi

[@justynamoskevic8470]

To prawda, dopiero po rozpoczeciu farmakoterapii zrozumialam ze jeden z glowych problemow sa to stany lekowe. W trakcie terapii nie doszlismy do tego wniosku. Malo o tym sie mowi.

[@hehe8529]

@@justynamoskevic8470 Zgadzam się, dopiero lecząc się zdałem sobie sprawe z chociażby tego że paraliżujący ból brzucha przed każdym wydarzeniem nie jest normalny.

[@ktostam3288]

Popieram

[@DariaW123]

@@justynamoskevic8470 zdradzisz prosze objawy?

[@Oleweczka]

A może wywiad z Panem doktorem o zaburzeniach lękowych, atakach paniki? To też szeroki i bardzo ciekawy i potrzebny dla wielu ludzi temat :)

[@martynakapczynska5425]

Oj tak

[@promocyjnamama1640]

Chętnie obejrzę!

[@kuti8233]

Dokładnie 😞

[@oliwiaw3297]

Tak

[@chodznarandke]

jestem za.

[@rybzz]

Po obejrzeniu poprzedniej części tego wywiadu zacząłem leczyć depresję farmakologicznie. Sprawił, że przestałem się oszukiwać, że wszystko jest ok i przyznałem sam przed sobą, że od kilku lat po prostu mam depresję. Różnica jest ogromna.

Patryk, dzięki za ten komentarz. Dobrze wiedzieć, że te wywiady mają jakiś sens. Powodzenia! 🙌

[@Noname55625]

Jaka to dokładnie różnica? Co dokladniej się zmieniło? Jak bylo wczesniej a jak jest teraz?

[@michawojcik9802]

@@Noname55625 zapewne cieżko dobrze wyjaśnić. Chodzi o samopoczucie.

[@rybzz]

@@Noname55625 byłem na takim etapie, że nawet jedzenie nie sprawiało mi żadnej przyjemności, okresy 2-3 dni motywacji były przeplatane miesiącami, w których nie byłem w stanie nawet pójść sobie zrobić zakupów i przygotować posiłku. Jedyne co robiłem, bo musiałem aby przeżyć to chodzenie do pracy. Też w sumie bezmyślne, każdy dzień był taki sam, przepełniony obojętnością. Teraz czasami znajdę przypływ motywacji, żeby pójść na siłownię, robię sobie większość posiłków. Bywają gorsze tygodnie, ale poprawa jest znacząca.

[@annaiwanow929]

Powodzenia Patryku!

[@Paulina-mg9jh]

Filmy z lekarzami są tak kosmicznie ciekawe. Więcej więcej więcej ❤️

[@iwochmura1162]

Racja

[@aleksandrakolber91]

Taaaak! Lekarza i to co robią, jest niesamowite

[@KJEXYT]

tak! proszę o więcej wywiadów z lekarzami!

[@maciej5578]

Tak. Tkwiłem w niej latami. Problem w tym ze psychologia rozładowywuje napiecie a nie zajmuje się Duchowoscią Problem w tym, że psycholodzy leczą na podstawie artykułów, książek, które ktoś wydaje w Oxfrod, Cambridge... Przepisują leki, których sami nie biorą, a nawet czesto mowia o czymś, o czym sami nie mają do konca pojęcią... Diagnozuja zgodnie z testami - stygmatyzują Cię, etykietyzują, a potem kolejny psycholog, czas ucieka i od nowa... przepisuja jakies tabletki...diagnozują. Ba, mi nawet kolejny powiedział, że ten 5 ty, to mógł panu zaszkodzić tymi lekami... Problem w tym że żyjemy w systemie, który swą nauką, książkami, filmami... robi nam z głów pranie mózgu. Problem w tym że wyznajemy zasady Autorytetów. Problem w tym że nie zadajemy sobie pytań - skąd naprawdę pochodzimy i dokąd zmierzamy. No i problem też w tym, że nikt z Autorytetów nie mówi Ci o ŁASCE. Mnie nikt z ludzi nie wyleczyl z hazardu, nerwicy ani depresji. Tylko JEZUS :) Czy chcesz być naprawdę uleczony? - pyta JEZUS Od założenia świata mówi to samo ( Nie mylić z Watykanem!), O NOWONARODZENIU Z DUCHA ŚWIĘTEGO, O UZDROWIENIA I ŁASCE. Bez psychologicznych trików. Polecam przejrzeć kanal, oraz zobaczyć krótkometrazowe filmy 1) Dusidło kzbin.info/www/bejne/mqbdZYKeZZyBd5o 2) Ostatnia kropla. kzbin.info/www/bejne/sKiuk4aBmthkbbc

[@MegPatyczakPlowman]

a na dodatek to jest wyjątkowy lekarz i wyjątkowy człowiek. Jestem jego pacjentką z powodu zaburzeń lękowych. Nikt nie potrafił mi tak pomóc jak dr Wierzbiński. Do tego jest miły, inteligentny i nietuzinkowy. To lekarz - sportowiec i naukowiec w jednej osobie.

[@marika2209]

2 części z tym Panem nie spodziewałam się - szczerze. Warto mówić o zdrowiu psychicznym, cieszę się że tematy zostały poruszone na kanale.

[@brek2413]

Dziękuję że cały świat dowie się jak straszna i podstępna jest ta choroba to jak rak duszy. Człowiek nosi maski pozoru a w środku gnije że smutku i bezsilności

[@krzysztof4543]

Gnije sie w środku nie ze smutku i bezsilności tylko po zastosowaniu SSRI , rzeczywiście trawienie wtedy spowalnia, pojawiają sie zaparcia, itp. U mnie akurat wywołało zapalenie trzustki. Więc tak zgadzam się że gniję.

[@rysuje_noca]

Pan doktor ma rzadki i niesamowity dar tłumaczenia z żargonu naukowego na zwykły język. Świetnie się słuchało obu części, chętnie widziałabym kolejne :-)

[@8starsAND]

A mnie on wkurwia....

[@agula76ify]

​@@8starsAND 😂

[@stanislawkazimir6465]

na żargon

[@gamrotmocarny5093]

Jakbyś była mądra to byś zrozumiała bez tłumaczenia ❤

[@rysuje_noca]

@@gamrotmocarny5093 jakbyś był mądry to byś się nie wypowiadał, mam wykształcenie medyczne 🖤

[@zowsik]

Okej, lekcja biologii trwa 45 min, odcinek 53. Niemniej, uważam, że ten (jak i pierwszy z tej serii) odcinek, powinien zostać odtworzony w każdej klasie. To byłaby edukacyjnie, mega dobra sprawa. I może psychiatria w Polsce, mogłaby zacząć być odczarowywana. Świetne dwa odcinki. Pozdrawiam.

[@x._blue_windx_.x]

Zgadzam sie

[@lazarowski]

Po pierwszej części zdecydowałem, że to czas zapisać się po raz kolejny na terapię...zaczynam 4tego sierpnia. Biorę się za oglądanie kolejnej części bo ten Pan zdecydowanie wie co mówi :)

[@alexroxy8406]

Pozdrawiam serdecznie

[@vixen8052]

@@alexroxy8406 Wspaniale. Ja jestem na koncoweczce mojej drugiej terapii. Zeszlam z lekow miesiac temu. Czuje sie dobrze. Zycze powodzenia i trzymam za ciebie kciuki. Dasz rade.

[@lazarowski]

@@kk-vq9eu Nie oglądałem tego filmiku od razu po premierze. Wyświetlił mi sie w proponowanych kilka tygodni temu. Nie NFZ, a NHS. Odpowiednik służby zdrowia w UK. Ogólnie wstępny czas oczekiwania to 36 tygodni...jednakże jako, że mój przypadek był "emergancy" czekał będę około 6 tygodni od momentu zgłoszenia się do lekarza rodzinnego. Pozdrawiam

[@majawalczak7782]

Trzymaj kciuki za ciebie!:)

[@eksploracje1326]

Największym depresantem jest moja najbliższa tzw "rodzina"....

[@mrk9253]

Zakończyłem psychoterapię rok temu. Uczęszczałem na nią przez 1.5 roku, wizyty raz w tygodniu z jedną przerwą przez miesiąc. Psychoterapeuta po studiach psychologicznych, psycholog kliniczny, uczył się na psychoterapeutę w nurcie systemowym. Na terapię zdecydowałem się sam, bez sugestii otoczenia bo nie mogłem już wytrzymać dłużej w naprawdę obiektywnie beznadziejnej sytuacji. Nie miałem ochoty na żadną aktywność, miałem myśli samobójcze, każdego dnia od rana do wieczora. Myślałem, że jeszcze trochę i żeby sobie ulżyć pójdę na przejazd kolejowy położyć głowę na szyny- podobno bardzo egoistyczna metoda samobójstwa. Moje złe samopoczucie, że tak to nazwę było karmione od dziecka przez patologiczne środowisko w którym przyszło mi dojrzewać. Ojciec alkoholik, kryminalista, znęcał się nad całą rodziną, nikogo to nie obchodziło, wyroki za każdym razem w zawiasach. Różne straszne rzeczy się działy w 'domu' od zawsze. Matka choruje na schizofrenie, jest mocno ugodowa, dostosowała się do destrukcyjnej sytuacji i nie obchodziło jej to, że jej dzieci przeżywają piekło. Do tego bieda, brak pieniędzy na książki do szkoły, dwa komplety ubrań na zmianę tak by jak jedne się suszą to chodzi się w drugich. Nie raz zdarzyło się, że nie szedłem do szkoły bo ubrania jeszcze nie wyschły a te co nosiłem na bieżąco były już zbyt brudne, szczególnie zimą bo jeden piec kaflowy nie był w stanie ogrzać wszystkich pomieszczeń. W trakcie szkoły jakoś to leciało rok za rokiem do technikum ekonomicznego. Pod koniec gimnazjum zacząłem mieć czasami dość życia, zacząłem już wtedy opuszczać szkołę. Chodziłem tylko tyle żeby zdać, problemów z nauką nie miałem więc łatwo mi było zaliczyć zaległe testy. W średniej szkole już był problem z moimi nieobecnościami, nauczyciele nie godzili się żebym przy tylu nieobecnościach miał być klasyfikowany. W 3 klasie przesadziłem i dostałem kilka NKL przez co nie przeszedłem dalej. Nowego roku nie chciałem zaczynać nawet, miałem dość. Żeby jakoś żyć poszedłem do pracy na produkcji, bardzo męcząca robota. Skończyłem średnią szkołę już zaocznie, maturę zdałem ale nawet nie myślałem iść na studia, nikt z rodziny nie studiował, z tyloma deficytami to było coś nieosiągalnego. Nie mówię tu o braku zdolności bo nie jesteśmy głupi, mówię o sobie i rodzeństwie. Ja przykładowo bardzo lubiłem fizykę i matematykę, stąd średnia szkoła z rozszerzoną matmą. Nieskromnie powiem, że mimo wielu nieobecności z matematyki na poziomie rozszerzonym miałem praktycznie same 5,czasem jakaś 4 się jedna zdarzyła, najlepsza średnia w klasie jeśli chodzi o ten przedmiot bo z resztą było różnie. Teraz mnie to tylko dobija bo mam poczucie, że przez dzieciństwo zmarnowałem swój cały potencjał. Teraz mam 26 lat, pracuję w sklepie rowerowym od 5 i o ile na początku lubiłem tę pracę. Pewnie z tego powodu, że polubiłem atmosferę tam, mały rodzinny biznes i ja. To właśnie jakieś pół roku po tym jak zacząłem tam pracować pojawiły się myśli samobójcze co jakiś czas, można powiedzieć chyba, że nawet plany. Rozwalił mnie ten kontrast, jak ja miałem w domu a jak żyją dzieci mojego szefa, są w podobnym wieku co ja i zawsze mogli liczyć na wsparcie. Rozwijali swoje mocne strony, byli zachęcani do nauki, chodzili na korepetycje, mieli spokój w domu, wakacje, nie musieli się martwić o jedzenie, ubrania, o to, że w domu jest kilkanaście kotów, dwa psy i śmierdzą im ubrania. Wpadłem w dołek, byłem w tym okresie bardzo płaczliwy. W pracy, w domu, na przystanku, w autobusie, sklepie zdarzało mi się, że musiałem przecierać oczy bo bez przerwy chciało mi się wyć. Tak jak pisałem wyżej w te dni bez przerwy myślałem o zakończeniu życia. Nie miałem pomysłu co zrobić żeby się tak nie czuć. Do tego samotność, niektórzy mają wsparcie od bliskich jednak mimo, że nie każdy jest w stanie sobie to wyobrazić nawet, że rodzice mogą chcieć źle dla swoich dzieci, rodzeństwo zajęło się swoim życiem i kontakt jest słaby, znajomych nie ma przez ciągłe niskie poczucie wartości, wstyd itd. Do tego po tylu latach takiego życia duże deficyty w relacjach, szkodzące schematy reakcji, działania itd. Podczas terapii dodatkowo zauważyłem, że w pracy w której jestem tak naprawdę jestem wykorzystywany, byłem skłonny na to przymknąć oko bo po tylu latach wysłuchiwania obelg, gróźb dobrze było usłyszeć coś dobrego. Poświęcałem się, robiłem zdecydowanie więcej niż określała umowa o pracę, chodziłem w soboty praktycznie za dobre słowo krótko pisząc. Na początku terapii na szczęście ojciec dostał kolejny wyrok i ma zakaz zbliżania się przez co w domu zrobiło się spokojniej. Na drugiej wizycie u terapeuty powiedziałem, że chyba popełnię samobójstwo, właściwie poszedłem tam żeby powiedzieć to na głos, zobaczyć czy mój tok rozumowania faktycznie jest racjonalny bo takie mimo tych myśli i objawów depresji miałem wrażenie. Nawet dziś myślę, że depresja jest objawem, przynajmniej takie mam wrażenie w mojej sytuacji. Życie nie staję się złe bo zaczyna się chorować na depresję tylko choruje się na depresję przez to, że żyje się źle. Tak to widzę. Podczas terapii mówiłem szczerze o wszystkim mimo wstydu i o ile przez pierwsze miesiące nadal śmierć wydawała mi się lepszym rozwiązaniem to mówiłem sobie w głowie, że nie muszę się śpieszyć. Zabić można się zawsze, nie zawsze da się odratować kogoś po próbie, zresztą jak już się zabijać to tak żeby nie dało się odratować więc lepiej jeszcze zobaczyć co będzie dalej bo co mam do stracenia. Zacząłem więcej czytać książek z dziedziny psychologii, samorozwoju. Oglądałem nagrania na yt i chodziłem na terapię ze swoimi przemyśleniami. Czasem było lepiej czasem gorzej. Zacząłem stawiać granice w pracy, domu bo obiektywnie rzecz biorąc byłem wykorzystywany. Na początku naprawdę nie było łatwo, wszystko stopniowo. Kończąc terapię czułem się lepiej jednak nie mógłbym powiedzieć, że byłem szczęśliwy. Miałem wrażenie, że już wszystko jest 'przegadane' i teraz muszę zacząć więcej działać. Jest to dość częsty mechanizm- zamykanie się w swojej strefie komfortu by nie narazić się na dyskomfort, problem pojawia się gdy ta strefa jest bardzo ograniczona i tylko potęguje dysfunkcyjne schematy. Zacząłem chodzić w góry co jakiś czas, uczę się grać na pianinie, staram się jeździć na rowerze bo przecież sport to zdrowie ;) Faktycznie po porządnym zmęczeniu się można się lepiej poczuć, docenić drobne sprawy, nawet takie jak szklanka wody czy prysznic. Dziś gdybym miał szczerze powiedzieć czuje się gdzieś pomiędzy jakąś życiową satysfakcją a depresją- nie jest tragicznie ale też nie jest jakoś super. Nie myślę notorycznie o samobójstwie, choć czasem pojawią się w głowie taka opcja 'zawsze można się zabić', jest to dość uspokajające wbrew pozorom. Z drugiej strony nadal mam dość kiepską pracę, mam duży problem z poczuciem, że zmarnowałem potencjał i tak naprawdę nic nie umiem, do niczego się nie nadaję. Nigdy też nie miałem sprecyzowanego co chciałbym w życiu robić i nadal nie wiem. Jest to aktualnie najbardziej frustrująca część mojego życia. Jest we mnie dużo zazdrości do tych, którzy w moim wieku dostali np. mieszkanie albo pracują na dobrym stanowisku u rodziców. Zaczynam wtedy myśleć, że każdy tak ma tylko ja jestem pokrzywdzony. Mam nadzieję, że sobie z tym jakoś poradzę choć nie jest lekko. Chciałbym jednak kiedyś móc powiedzieć, że jestem po prostu szczęśliwy, że lubię życie i jest dobrze tak jak jest ;)

[@paulinatomaszek1713]

Podziwiam za takie rozwinięcie tematu. Mam nadzieję że przyjdzie taki czas gdy będziesz czuł się dobrze. Być może powinieneś kontynuować spotkania z psychoterapeutą aby uzyskać lepszy efekt. Życzę ci szczęścia ☺️

[@ronjacorkazbojnika8163]

Wielki szacunek dla Ciebie, bardzo inspirujące jest to, co piszesz! Mnóstwo już osiągnąłeś, a to piekielnie trudne, kiedy człowiek ma tak trudne (żeby nie napisać: chujowe) warunki startowe, i masz ogromną samoświadomość, co wcale nie takie częste :) Trzymam za Ciebie mocno kciuki!!!

[@jagab3754]

Tak osoby wyżej uważam, że masz ogromną samoświadomość. Poza tym piszesz w bardzo fajny, zrozumiały sposób a to bardzo ważna umiejętność. Może spróbuj pójść w tym kierunku, może spróbuj pisać...może załóż bloga. Co do myśli samobójczych i ogólnie życia, mi też kiedyś nie chciało się żyć...przez problemy w szkole, ogromną nieśmiałość i zamknięcie w sobie. W szkole byłam tzw. kozłem ofarnym i jak to określam tą osobą w klasie, z której zawsze można było się pośmiać, przezwac i takie tam...szkoda gadać. Trwało to latami. Obecnie jestem innym człowiekiem. Potrafię nawiązywać znajomości, mam 2 dzieci, męża (z którym ostatnio często się kłócę ale to oddzielny temat). On pochodzi z rozbitej, nieco konserwatywnej rodziny, z tego co się domyślam miał w domu niemały rygor...i myślę, że dlatego, że nie zna innego życia chce wprowadzić taki styl wychowania również w naszej rodzinie, ale ja nie chcę się na to zgodzić i to jest często główny temat naszych kłótni. Szkoda, że dzieci muszą tego słuchać😟 ogólnie jest nad czym pracować ale wierzę, że kiedyś może coś się poprawi. To taka dygresja, chyba też lubię się rozgadywać na różne tematy- z założenia mój komentarz miał być krótki...🙃 Wracając do tematu, obecnie uważam, że pomimo tego wszystkiego jestem szczęśliwym człowiekiem. Tak czuję. Pomimo tego wszystkiego... Kilka lat temu natrafiłam na YT na znany w kręgu internetowych katolików kanał o wierze i Bogu...i popłynęłam😉. To On sprawia, że chce mi się żyć i że czuję, że mimo trudności jest dobrze tak jak jest... Może spróbuj pójść w tą stronę

[@karo7864]

Hej Mr K, chciałam Ci napisać, że nie jesteś w tym wszystkim sam, choć doskonale wiem, że na co dzień lub w trakcie nawrotu epizodu depresji i tak ma się właśnie takie poczucie, ostamotnienia w całym tym g*wnie. Mam wrażenie, że czuję się bardzo podobnie, choć u mnie było trochę inaczej. Zawsze byłam bardzo wrażliwym i artystycznym dzieckiem, z dużymi pragnieniami i marzeniami. Gdy byłam mała, czułam, że chcę iść przez życie swoją, inną, wrażliwą i artystyczną drogą. Kiedy miałam 7 lat, u mojej mamy zdiagnozowano niezłośliwego guza mózgu, jednak dość dużego, mama przeszła dwie operacje usunięcia go. Przez parę lat było całkiem normalnie, mama wróciła w miarę możliwości do pracy, choć już na inne stanowisko, powiedzmy, że jakoś wróciliśmy w rodzinie do życia. Z czasem jednak wszystko zaczęło się zmieniać, zmiany w mózgu mamy po operacjach powodowały również duże zmiany w jej zachowaniu, niekontrolowaną agresję(choć na początku rzadko w moją stronę lub w stronę mojego rodzeństwa), nielogiczne zachowania, z upływem lat trudności w poruszaniu się. Pamiętam to wszystko trochę jak pędzący pociąg, którego nie dało się zatrzymać. Rodzice zaczęli się kłócić, dochodziło między nimi do przemocy, tata nie radził sobie z nerwami i wpadł w alkoholizm. Nieraz próbowaliśmy z rodzeństwem rozdzielać ich w trakcie kłótni, czasami dostawało się też za to nam. Tata wyprowadził się, gdy byłam na studiach, więc mama została pod opieką moją i mojego rodzeństwa, co było dla nas wręcz ciężarem nie do uniesienia, bo nikt nie jest przygotowany na taką odpowiedzialność, a co dopiero ktoś, kto dopiero wchodzi w dorosłość... Dopiero od dwóch lat mama mieszka w ośrodku, gdzie ma stałą opiekę. Jestem po terapii, długo zajęło mi to, żeby w jakimś stopniu zaakceptować to, że sytuacja jest taka, jaka jest, ale wiem, że nigdy nie będę w stanie w pełni zaakceptować tego, że nie wychowałam się w szczęśliwej rodzinie. Gdy widzę szczęśliwe rodziny, ludzi, którzy dostali od swoich rodziców tak wiele, mam łzy w oczach. Nie przez zazdrość, ale przez ból, poczucie, że mimo wszystko zawsze gdzieś we mnie jest i będzie cząstka odczuwająca brak tego, co powinno być podstawowe, naturalne, a jednak nie było - wspierający i kochający rodzice. Odkąd pamiętam, miałam ataki paniki i stany lękowe. Gdy byłam mała, myślałam, że po prostu boję się duchów i ciemności do stopnia wpadania w panikę przez to, że naooglądałam się za dużo horrorów, myślałam, że to przejdzie, gdy będę dorosła. Gdy stałam się dorosła, te same ataki paniki i lęki powróciły pod postacią hipochondrii. Na terapii zrozumiałam, że w zasadzie odkąd pamiętam, mierzę się z lękiem, poczuciem braku bezpieczeństwa, odcinaniem się od własnych potrzeb i uczuć, z depresją. W zeszłym roku radziłam sobie całkiem dobrze, na początku tego roku zmarła nam babcia, która zawsze wspierała nas w tej całej, trudnej sytuacji, była dla mnie i rodzeństwa poczuciem bezpieczeństwa. Od tego czasu jestem znowu na lekach, choć musiałam je ostatnio zmienić i od kilku miesięcy czuję, że już nic nie daje mi radości, że nie wiem, dokąd zmierzam w życiu, że wszystkie artystyczne rzeczy, które robiłam kiedyś i które kochałam, nie mają dla mnie już żadnego znaczenia. Po raz pierwszy pojawiły się myśli, że czasem łatwiej by było to wszystko po prostu zakończyć, choć wcale nie chcę się poddawać. Czuję, że cały potencjał, jaki miałam w sobie kiedyś, został zmarnowany przez sytuację w domu, przez depresję, przez brak chęci do czegokolwiek, przez wiecznie wmawiane mi "na tym nie zarobisz pieniędzy, idź do pracy na pełny etat". Planuję wrócić na terapię i przerobić czasy nastoletnie, które wyparłam z głowy myśląc, że większość problemów bierze się głównie z dzieciństwa, a powoli widzę, że nie tylko. Czasem jest bardzo trudno, a czasem powraca iskierka, którą miałam w sobie, gdy byłam dzieckiem i wierzyłam, że poukładam sobie wszystko kiedyś po swojemu. Nie jest łatwo składać części, które w dzieciństwie, czasach dojrzewania i wchodzenia w dorosłość zostały zupełnie zniszczone. Ale mam też poczucie, że skoro już tu jestem, na tej planecie, to nie chcę się po prostu poddawać, choć często brakuje sił i chęci do dalszego naprawiania wszystkiego, co kiedyś się zepsuło. Czasami żałuję, że takie historie spotyka się gdzieś właśnie w komentarzach na YT, bo to tylko chwila, kiedy można poczuć, że nie jest się w czymś samemu. Ale też doceniam, że w taki prosty sposób można nawet przez tę chwilę wiedzieć, że inni też przechodzą przez podobne rzeczy, też walczą. Depresja wydziera z życia, ale chyba warto walczyć, nawet dla takiej chwilowej iskierki, która przypomina, że jest też w życiu coś więcej, oprócz tej walki... Dużo dobrego życzę.

[@soniadr3346]

Też mam ochotę napisać o sobie, też się mierzę z depresją i przy zaostrzeniach mam lęk wolnopłynący. Ale nie będę chyba pisać o sobie bo za długo by było. Biorę leki już od lat, chodzę na terapię, czy mi pomaga? Pewnie trochę tak chociaż przy zaostrzeniach muszę brać więcej leków...A w sumie poszłam na terapię po to żeby mi terapeuta pomógł z nieradzeniem sobie z problemami życiowymi, że zbytnim przeżywaniem, denerwowaniem się, od razu się pojawiają problemy ze snem, dawniej potrafiłam nie spać bardzo długo przez nerwy z powodu jakiegoś problemu, przez nerwicę... niby nie mam najgorszego życia i nie miał najgorszego dzieciństwa a jednak... przez nieradzenie sobie emocjonalne z problemami myślę właśnie ze nie jestem przystosowana do rzeczywistości, bo jakoś niektórzy ludzie mają większe a czasem naprawdę duże problemy życiowe, ale aż tyle się nie denerwują, nie wiem jak to zmienić

[@kamilanikoniuk3737]

Pragnęła bym aby było więcej odcinków z tym psychiatrą na temat chorób psychicznych innych niż depresja. Bardzo ciekawie opowiada a wiedza którą się dzieli jest poprostu niesamowicie interesująca i przydatna.

[@koricca7674]

cztery miesiące temu, po obejrzeniu tego wywiadu zgłosiłam się do psychologa, i jest naprawdę super. DZIĘKUJĘ

[@barbarazachwieja6544]

Sama choruję na depresję już od czasów szkoły. Dziękuję za ten wywiad,który daje trochę otuchy i większej odwagi do walki

[@szymonk1741]

A ja za 10 dni zmniejszam dawkę leków zeby pozniej je odstawic, w miedzyczasie mam wsparcie psychologiczne, nawet podjalem decyzje, ze pisze mature a potem będę studiował psychologię ;)

[@pandora4102]

Powodzenia kolego 😊

[@szymonk1741]

@@pandora4102 a dzieki, przyda sie z pewnoscia ;) Miłego dnia

[@pandora4102]

@@szymonk1741 Tobie również. :)

[@soniadr3346]

Na psychologię idą z reguły ludzie ktorzy mają problemy sami że sobą żeby zrozumieć siebie :) Powodzenia Tak przy okazji polecam blog i kanał YT Psychologia Relacji Tatiany Mitkowej , to jest mistrz uczyła się w najwyższych szkołach psychologicznych na świecie, ja długo się interesowałam psychologią i dużo czytałam ale to co znalazłam na jej kanale nie znajdzie się nigdzie, także gorąco polecam :)))

[@szymonk1741]

@@soniadr3346 Ja uwielbiam pomagać innym i jestem pod wrażeniem jak Psycholog potrafi zmienić nasze życie ;)

[@PaVuLoN09]

Kurde ale ten typ jest kompetentny. Czysta przyjemność posłuchać

[@kalinquest]

to chyba Pan a nie typ

[@maciej5578]

Tak. Tkwiłem w niej latami. Problem w tym ze psychologia rozładowywuje napiecie a nie zajmuje się Duchowoscią Problem w tym, że psycholodzy leczą na podstawie artykułów, książek, które ktoś wydaje w Oxfrod, Cambridge... Przepisują leki, których sami nie biorą, a nawet czesto mowia o czymś, o czym sami nie mają do konca pojęcią... Diagnozuja zgodnie z testami - stygmatyzują Cię, etykietyzują, a potem kolejny psycholog, czas ucieka i od nowa... przepisuja jakies tabletki...diagnozują. Ba, mi nawet kolejny powiedział, że ten 5 ty, to mógł panu zaszkodzić tymi lekami... Problem w tym że żyjemy w systemie, który swą nauką, książkami, filmami... robi nam z głów pranie mózgu. Problem w tym że wyznajemy zasady Autorytetów. Problem w tym że nie zadajemy sobie pytań - skąd naprawdę pochodzimy i dokąd zmierzamy. No i problem też w tym, że nikt z Autorytetów nie mówi Ci o ŁASCE. Mnie nikt z ludzi nie wyleczyl z hazardu, nerwicy ani depresji. Tylko JEZUS :) Czy chcesz być naprawdę uleczony? - pyta JEZUS Od założenia świata mówi to samo ( Nie mylić z Watykanem!), O NOWONARODZENIU Z DUCHA ŚWIĘTEGO, O UZDROWIENIA I ŁASCE. Bez psychologicznych trików. Polecam przejrzeć kanal, oraz zobaczyć krótkometrazowe filmy 1) Dusidło kzbin.info/www/bejne/mqbdZYKeZZyBd5o 2) Ostatnia kropla. kzbin.info/www/bejne/sKiuk4aBmthkbbc

[@simonozerq]

@@maciej5578 Jezus mi nigdy nie pomógł.

[@krzaczekkiwi9988]

@@maciej5578 co ty pierdolisz

[@hienasmietnikowa7795]

TYP TO TY JESTEŚ - PO GIMNAZJUM...

[@tomaszrykwa2693]

Zabrakło informacji, że powstało mnóstwo badań na temat nieskuteczności i szkodliwości długoterminowych efektów terapii psychofarmakologicznych - im dłużej tym gorzej dla mózgu. W Niemczech np. istnieje gastroneurologia, czyli leczenie zaburzeń psychicznych odpowiednimi szczepami bakterii jelitowych, które to poprzez np. odpowiednią produkcję enzymów zmieniają biochemię mózgu na prawidłową..

[@whiteraven996]

Jelita to "drugi mózg" mają wpływ na wytwarzanie serotoniny.

[@stefannowacki53]

U nas też to jest. Może nie tak zaawansowane.

[@mektheblack]

Taka informacja się pojawiła w pierwszym wywiadzie

[@axlhyvonen461]

Pochodzę z Finlandii, ale już w Polsce jestem od kilku lat a według ONZ Finlandia jest najszczęśliwszym narodem na świecie od pięciu lat z rzędu, a nie wiem o tym, a chociaż nie wiedział bym, gdybym nie przebywał tam przez cztery miesiące dwa lata temu, skoro ogólnie wydawało mi się, że ta sytuacja tam znacznie się poprawiła od lat mojej młodości. Zresztą, koniec końców to nieważne, ponieważ najlepiej jest mi tutaj, tak po prostu, a co najważniejsze kocham, kocham Polskę, gdzie jest serce tam jest dom🤗🥰🇵🇱😊

[@monikakrolikowska4536]

Wspaniale, że odczarowujecie psychiatrię. Czas przestać szpital psychiatryczny nazywać "domem wariatów". Ja od lat kilkunastu leczę się na stany depresyjno - lękowe i nie wstydzę się o tym mówić, bo wiem , że warto pójść się leczyć i w reszcie przestać się męczyć. Świat, który się widzi jako szaro-bury dzięki leczeniu staje się kolorowy. Polecam!

[@grazynarudnik4626]

Ja też

[@krzysztof4543]

Zgadza się po SSRI też kolory wydawały mi sie niesamowite, nawet ściany zacząłem przemalowywać...

[@InfiMii]

Szkoda, że nie ma napisów dla niesłyszących, też mamy prawo się dowiadywać... :(

[@daleesunshine]

Może zostaną "dopisane" 🙂 większość tych wywiadów napisy posiada :)

[@jolla8719]

Słuszna myśl 👍👍👍👍👍❣️

[@arnoldbiernat536]

twórca nie ma obowiązku ’dawania’ napisów. To również jego prawo!

[@dominikakozdron2458]

Jeden z najlepszych wywiadów! Dziekuje za druga cześć, pierwsza była genialna! Chciałabym trafić na tak kompetentnego lekarza!

[@p0lak987]

Tak jak mówiliście. Ja poszedłem do lekarza po waszym pierwszym filmie. Od tamtego czasu biorę leki i zacząłem żyć. Także dziękuję oni wam

[@Pabloo1987]

Można wiedzieć jakie leki bierzesz?

[@magii2272]

Pierwszy epizod miałam rok temu, zlekceważyłam go. Teraz kilka dni temu znowu mnie dopadł taki że nie mogłam się dźwignąć z łóżka kilka dni. Oglądając pierwsza cześć wiedziałam że muszę zacząć szukać pomocy. I dwa dni temu rozpoczęłam psychoterapię! Super odcinek ❤️ Otwieracie oczy

[@nitexozo]

polecam udać się do lekarza. Sam się zmagałem z tą decyzją bardzo długo. Nie czekaj.

[@ewarydzewska3253]

wyidealizowany obraz rzeczywistości... w małych miasteczkach nie ma psychoterapi ... psychiatra na dzień dobry daje psychotropy i do widzenia...

[@magda1309]

Bardzo lubię ten kanał. Uważam, że ma wiele świetnych treści. Nie mniej jednak wywiad z Panem doktorem jest dla mnie na tym kanale TOP 1. Szczególnie w obecnych czasach. Pan doktor pokazuje, że psychiatra może być naprawdę człowiekiem pełnym empatii oraz wiedzy. To ogromnie ważne. Dziękuję ❤️

[@x._blue_windx_.x]

Prawda❤

[@LittleRubyBunny]

Ja nie raz chciałam udać się do specjalisty, bo notuje u siebie bardzo niepokojące objawy. Problem w Polsce jest taki, że jak zadzwoniłam na NFZ do mojej przychodni to do psychiatry/psychologa potrzebne jest skierowanie to po 1. Po 2 od razu mi babka powiedziała że terminów nie mają na razie wcale i ogólnie bez szans się dostać. W takim razie chciałam iść po pomoc do lekarza specjalisty (prywatnego), bo NFZ to wiadomo że nie liczyłam na wiele... jednakże za jedno spotkanie chcą 140-170zł. Takich spotkań powinno być kilka w miesiącu więc policzcie sobie te kwoty. Niestety ja nie mam takich możliwości finansowych... Aktualnie nie ma mi kto pomóc. Człowiek sam się zgłasza, bo nie daje rady (a to bardzo ważne że ktoś sam chce iść po pomoc) ale mimo chęci nie mam się do kogo zwrócić ani jak sobie pomóc. To jest bardzo smutne...

[@paulamroczek5826]

Na początku może i się da, ale jak robi się poważniej potrzebna jest pomoc i jest to ok.

[@Dzagi17]

Mam ten sam problem. Nie stać mnie było na prywatną terapię, a publiczna służba zdrowia mnie bardzo źle potraktowała.

[@oliwiaziutowicz4009]

Ja mam tak ze raz miałam przyjść po 2 tygodniach testowania leku a potem jak powiedzialam że git to babka powiedziała ze mam sie umówić za 3 miesiące 😗 więc chyba zależy. Możesz sie przejść i dowiedzieć czy faktycznie będziesz musiała tyla razy w miesiącu tam łazić bo może niekoniecznie

[@paulamroczek5826]

@Karolina Koper z tego co piszesz rozumiem, że masz złe doświadczenia z psychoterapią. Rzeczywiście jest wielu psychoterapeutów, którzy powinni wycofać się z zawodu. Wielu też wykonuje zawod mimo braku odpowiedniego przygotowania. W Polsce brakuje przepisów prawnych , które regulowały by zawód psychologa. Specjaliści są, ale jest ich niewielu i stąd problem wspomniany w głównym wpisie :/

[@UglyJoe92]

Nie wiem, gdzie mieszkasz i jak duża jest to miejscowość, ale ze skierowaniem wprowadzono Cię w błąd - nie jest wymagane i nie musisz iść do swojej przychodni, możesz iść do dowolnej poradni, w której psychiatra przyjmuje na NFZ - ja tak poszedłem w Krakowie i najbliższy wolny termin na fundusz był za 6 tygodni.

[@brek2413]

Wspaniały człowiek cudowny lekarz. Duża wiedza empatia. Panie Doktorze jeśli Pan to teraz czyta. To chcę podziękować. Choruję na Depresję Dwubiegunową od 20. Lat. Pozdrawiam Beata z Poznania

[@amaterasu-rc1dy]

Bliska mi osoba chorowała (i być może dalej choruje na depresję) i nie mogła pójść do specjalisty, bo nie było miejsc (wówczas wolny był za kilka miesięcy, a prywatnie za drogo). Chciałbym zwrócić uwagę na problem depresji u osób starszych (ok. 35+), bo mam wrażenie (choć może niesłusznie), że ich się "spycha na bok"/bagatelizuje, bo są już starsi. Choć oczywiście, problem depresji u nastolatków ciągle rośnie i jest to przerażające. Ale równocześnie może obok nas żyć osoba, która sobie kompletnie nie radzi psychicznie od wielu lat i nikt o tym nie wie (lub co gorsza nie reaguje). I teraz tak sobie pomyślałem, że skoro żyjemy w "czasach wojny" i imigrantom daje się przywileje takie jak służba zdrowia, w tym właśnie opiekę psychologiczną, to może być tylko gorzej.

[@cherylblossom8668]

Teraz prosimy o kolejny film z psychiatrą o depresji młodzieży, dzieci! Bo to ważny problem który był poruszony w filmie, ale wydaje mi się że poza tym w dzisiejszym świecie często jest bagatelizowany

[@sabinarogoz4059]

Temat dla mnie ciężki bo mój syn choruje na depresję. Pierwszy wywiad dał mi dużo informacji i bardzo czekałam na ten drugi. Dziękuję za powrót do tematu

[@-ReadyToDie-]

Odpocząć w szpitalu psychiatrycznym? Tam jak trafi człowiek wrażliwy/lękowy to się może jeszcze większej depresji nabawić.

[@mariamagdalena4460]

Dziękuję ❤️ dzieki pierwszemu wywiadowi poszlam do specjalisty. Biorę leki juz kilka miesięcy. Aktualnie szukam terapeuty, ktory mi pomorze

[@orbi613]

Proponuję wywiad z stomatologiem(dentystą). Dużo ludzi ma zrazę z przeszłości z powodu przeszłości a taki lekarz napewno bardzo dużo będzie mieć ciekawych historii. Zwiększyć to wiedzę Polaków o próchnicy

[@soniadr3346]

O czym by tu ze stomatologiem mógłby rozmawiać?

[@bozenaparadzinska3062]

Mój syn chory na depresje, typu melancholicznego (dowiedziałam się o tym, słuchając i oglądając film) popełnił samobójstwo w 2000 roku, mając 22 lata, strzelając do siebie w trakcie przepustki na święta Bożonarodzeniowe . Lekarz na początku zdiagnozował schizofrenię, a po paru miesiącach terapii stwierdził, że jest to psychoza maniakalna. Syn, po przestudiowaniu broszurki, która otrzymał od prowadzącego go psychiatry, stwierdził, że ma schizofrenię bezobjawową. Ja jednak po tylu latach, po wysłuchaniu wielu filmów, jak ten i przeczytaniu wielu książek na temat psychiatrii, uważam, że miał ciężką depresję, z objawami aspergera. Syn był bardzo uczulony na swój wygląd i kiedy zrobił mu się na brodzie niewielki tłuszczak (mała, zaczerwieniona grudka, zasłaniał twarz ręką, twierdząc, że wszyscy to widzą. Faktycznie, psycholog w szpitalu, po zrobieniu testów, powiedziała, że syn widzi wszystko, jakby pod mikroskopem i jest przekonany, że wszyscy widzą tak, jak on. Nie miał sił, choć był wysokim, wysportowanym, młodym człowiekiem. Zdał z bardzo dobrym wynikiem na politechnikę, na bardzo trudny kierunek i tedy to się zaczęło Przerwał studia. Po roku, bez żadnego przygotowania zdał ponownie na politechnikę, choć na inny kierunek. I znowu przerwał. Później próbował jeszcze na studia (płatne) na SGH. Opłaciłam cały semestr, a on wytrzymał 1,5 godziny pierwszego wykładu. Poprosiłam córkę, żeby mu towarzyszyła i opowiedziała mi, że już po godzinie zrobił się czerwony, a po 1,5 godziny purpurowy i wyszedł. I tak zakończył studia. Był dwa razy hospitalizowany. Pierwszy raz zabrałam go ze szpitala, kiedy dowiedziałam się, że w szpitalu przebywał mody człowiek, który ukrywał się, chcąc uniknąć wyroku sądowego, miał swój klucz i często wychodził ze szpitala, a personel o tym wiedział. Zabrałam syna ze szpitala, kiedy syn zwierzył mi się, że obawia się tego człowieka, bo on wywierał na niego wpływ i zaczął go zabierać ze sobą do meliny, która mieściła się na Woli. Drugim powodem był sam personel, a właściwie psychiatra, która była wybitnie niemiła i podejrzewałam, że złośliwie przepisywała synowi lekarstwa, po których syn męczył się bardzo, bo dostawał przykurczów, np. głowy, której nie mógł wyprostować, twierdząc, że szpital nie ma leków nowej generacji. Syn skarżył się często na ból i podejrzewał, że choroba jest fizyczna. Przebadano mu wszystkie organy, poza żołądkiem, ponieważ nie zgodził się na gastroskopię. Okazał się absolutnie zdrowy fizycznie.Fizyczne symptomy choroby to: ból, który skutkował wyciem, wysypką na rękach, wysoką 40 stopniową temperaturą, która z minuty na minutę powstawała i tak samo znikała i plam (coś w rodzaju stygmatów) na dolnej części dłoni, które były najpierw różowe, kiedy syn czuł się gorzej, ale jeszcze znośnie. Plamy ciemniały do barwy brązowej, a następnie znikały. Kiedy pokazaliśmy je lekarzowi psychiatrze, przyznał, że nie wie co to jest i dlaczego. Choć minęło tyle lat, nie umiem sobie poradzić i bardzo tęsknię i szukam w myślach, czy nie przyczyniłam się do tego co się stało.

[@towiem]

Współczuję ! Staraj już się tego nie analizować , tylko szukaj pomocy ...

[@anmaut1512]

Witam 😊 Znakomity wywiad. Lubię Pana kanał. Taka propozycja może ode mnie. Może temat dotyczący zaburzenia borderline. Moja siostrzenica, ma to zaburzenie. Chciałabym poprzez wywiad dowiedzieć się o nim coś więcej. Z czystej ciekawości i poszerzenia świadomości. Pozdrawiam serdecznie!

[@patrycjaantoniuk6977]

Choruje na depresję. Jeśli widzicie coś w sobie co się zmieniło idźcie i szukajcie pomocy ! ;(((

[@magdalena6465]

Ktoś bardzo mi bliski choruje na depresję,zaczęło się od lęków,braku chęci do czegokolwiek.Bał się wyjść do ludzi,bo kręciło mu się w głowie.Oczywiscie diagnoza,leki itd.Niestety zaczynam widzieć skutki uboczne brania leków.Przede wszystkim duże rozkojarzenie,czasami muszę dać mu chwilę zanim dotrze do niego o czym mówię.Czesto muszę powtarzać po dwa razy.Dlaczego nikt nie mówi o szkodliwości tych leków,tylko o tym jak są wspaniałym lekarstwem?

[@Thea._]

Ciekawe jaki wpływ na depresję i inne zaburzenia w Polsce miała nasza, niestety, burzliwa historia. Przecież sporo z nas wychowali ludzie, którzy przetrwali wojnę albo ludzie, wychowani przez ludzi, wychowanych przez ludzi, którzy przetrwali wojnę. Ciekawe czy są jakieś badania które pokazują różnice lub ich brak w krajach kw których od Pradziadka żył w pokoju lub nie.

[@magdalenasasin6903]

Kojarzę badania na temat dziedziczenia traumy. Ponoć trauma dziedziczona jest bardziej szkodliwa niż bezpośrednia. Jeszcze pokrewny temat: epigenetyka.

[@asikzoo4668]

Proszę, nagrajcie odcinek o schizofrenii. Jest tyle szkodliwych mitów na temat tej choroby. Pozdrawiam.

[@DorotaWu]

Moja nieżyjąca już ciocia na to chorowała. Przez większość swojego życia brała leki, kiedy czasem ich zapomniała przez kilka dni choroba silnie atakowała i najczęściej kończyło się w szpitalu,gdzie modyfikowali jej leczenie i było znowu ok. Niestety mimo że była naprawdę fajną osobą to dla osób które widziały co się z nią działo w tych gorszych momentach była po prostu "wariatką" 😢

[@sobowtoradriananowakazaroe4519]

zycie to choroba przenoszona droga plciowa

[@izabelagasior3734]

Depresja boli. Zmagam się z nią i ze stanami lekowymi od dwóch lat, tyle też biorę leki. Chodzę nawet do fizjoterapeuty, bo mam ściśnięte mięśnie stresu. Trzymajcie się wszyscy ciepło z tą choroba

[@KlaraKluczykowska]

Trzymaj się ciepło, powodzenia!

[@ewabaras1298]

Fantastycznie

[@turcjazpolski4489]

Widziałam pierwszą część. Przekazałam ją bliskiej mi osobie, która unika leczenia u psychiatry. Czytam komentarze i aż się rozpłakałam jak bardzo JEDEN film może zmienić życie tylu ludzi 😶 trzymam kciuki za Was wszystkich 💙

[@ewakusiak3286]

Super, że jest drugi wywiad. Po pierwszym zrozumiałam, że mam depresję i chodzę do psychoterapeuty. Mam nadzieję, że będzie lepiej. Oglądam drugą część i bardzo dziękuję za wywiad. Pozdrawiam

[@komentator0]

Weź się w garść. Inni mają gorzej.

[@Anecik1989]

​@@komentator0 ale pierdolenie

[@komentator0]

@@Anecik1989 Ale że co?

[@Anecik1989]

@@komentator0 nie mówi się chorym na depresję weź się w garść, to nie zadziala

[@krolllowa]

ALE SUPER ŻE JEST DRUGA CZĘŚĆ Z TYM LEKARZEM, jest świetny!!!

[@1Lunka1]

Dziękuję, za nagłaśnianie tematu

[@krzysztof4543]

Czy udałą się zmiana leków?

[@1Lunka1]

@@krzysztof4543 Hej, zmieniane miałam już kilkukrotnie, zawsze działają przez chwilę a potem przestają. Teraz mam połączenie dwóch leków i na razie jest oki :)

[@martynatysiaczna]

Gdy pojawił się pierwszy film, poszłam na terapie na oddział dzienny psychiatryczny z powodu depresji. Dziś oglądając ten film jest dużo lepiej

[@paulinaszczepankiewicz5079]

Dużo uświadamia ten wywiad. Proszę o więcej filmików z tym lekarzem. Widać, że zna się na tym czym się zajmuje.

[@madzior85]

Niestety po 4 latach leczenia farmakologicznego bilans zysków i strat jest dla mnie opłakany. Żałuję że zaczęłam brać leki. Gratuluję ludziom którym lekarze pomogli. Mi się nie udało

[@mariuszstefankiewicz5618]

Amanita muscaria sprawdź.

[@vylanell8519]

Świetny odcinek! Z pewnością pomoże wielu osobom w depresji, ale jest też zwyczajnie ciekawy. Myślę, że fajnie byłoby dalej iść z tę stronę i może porozmawiać z Panem dr. Wierzbickim, albo z kimś innym, o innych chorobach czy zaburzeniach, np. chad lub schizforenii.

[@NiepoprawnyKomentator]

Świetny odcinek z tym Panem! Chcemy więcej (albo kontynuacja tematu jeżeli będzie dużo nowych zagadnień albo jakieś inne popularne zaburzenia) Łapkujcie żeby widział że zainteresowanych jest dużo

[@Horny_Chaos]

Do wszystkich, którzy zdecydowali się na terapię/farmakoterapię, bądź wizytę u psychologa: JESTEM Z WAS MEGA DUMNA! Trzymajcie się słoneczka

[@malgosiavogel3561]

Dziękuję♥️

[@kalinquest]

spoko dzięki

[@nitexozo]

Nie dziękuje :)

[@krzaczekkiwi9988]

@@nitexozo cringe

[@BeataGolebiewska]

Po miesiącach walki namowy syn20lzdecydowall sie na leczenie jakiekolwiek chociaz dochodzano mimo ze ma skierowannie na stacjonarne tak naprawdę,sama jako matka jestem wypalona sama jadę na lekach by nie oszalec,.otoczenue w ktorym mieszkamy tez nie ulatwia...