Aanval op de watertoren van Wieringerwaard - Ooggetuigenverslag door Ger van der Haagen

Рет қаралды 657

Жыл бұрын

Interview met Ger van der Haagen. Op de dag na zijn 13e verjaardag was hij ooggetuige van de beschieting van de watertoren van Wieringerwaard.
In deze video verteld hij wat hij die dag beleefde.
Op 17 januari 1945, stegen rong half een 's middags, in totaal 32 Beaufighters en 23 Spitfires op vanaf vliegvelden in Engeland.
Het doel was een konvooi van schepen dat voor de haven van Den Helder lag.
Na de aanval vloog het eskader met een wijde bocht terug over de Kop van Noord-Holland.
Zes toestellen vlogen in de richting van de watertoren van Wieringerwaard.
De voorste twee Beaufighters botsten tegen elkaar, juist toen ze de watertoren waren gepasseerd en stortten neer.
De achterop komende vier toestellen dachten dat de twee geraakt waren door geschut vanuit de watertoren.
Hierop openden zij het vuur waarbij de watertoren zware schade opliep.
Het tragische is dat er helemaal geen afweergeschut op deze plek was.
Alle vier bemanningsleden van de twee Beaufighters kwamen bij de crash om het leven en zijn begraven op het kerkhof van Wieringerwaard.
Ger van der Haagen, was 13 jaar toen hij het zag gebeuren.
Hierbij zijn verhaal.
Wij woonden voor de oorlog in Den Helder. We moesten in 1942 vertrekken, want het werd te gevaarlijk.
Via kennissen van mijn ouders zijn we in Wieringerwaard terecht gekomen.
Dat was een schuur die hier achter deze boerderij stond.
Door stichting vluchtelingenzorg verbouwd tot een onderkomen voor ons.
Provisorisch.
Nou daar hebben we drie jaar gewoond.
17 januari 1945, ik weet het nog, omdat het precies een dag na mijn verjaardag was,
liep ik hier met een paar jongens hier op straat en toen hoorden we vliegtuigen.
En toen keken we die kant op en toen zagen we een vliegtuig aankomen,
En die kwam steeds lager en lager, richting Wieringen, maar maakte een bocht en kwam toen eigenlijk recht op ons af.
En ik lag hier in de slootkant.
Daar lag ik in dekking en ik kneep hem als een dief dat dat vliegtuig tegen de bomen zou vliegen.
En dat vliegtuig heeft toen daar, achter in het land een geslaagde noodlanding gemaakt.
We liepen daar dus op die weg, tegenover de school zo ongeveer, en nadat we in de slootkant hadden gelegen voor dekking, zagen we hier de vliegtuigen aankomen, een stuk of zes achter elkaar, en die beschoten de watertoren.
Wat ik niet eens in de gaten had eerst; ik zag onder de vleugels van die vliegtuigen rook komen, dat bleek dus het schieten te zijn, want dat geluid komt natuurlijk later bij je en toen hadden we door de watertoren wordt beschoten.
Die was in een groot rood waas gehuld; ik dacht dat ie in brand stond; dat was allemaal rood steenstof van de inslagen van die kogels.
Maar die vliegtuigen, twee daarvan, maakten een verkeerde manoeuvre, en die vlogen tegen elkaar aan.
En die stortten alle twee neer. Precies tegenover de Walingsweg.
Ik ben toen rennende die kant op gegaan. Eerst ben ik even naar mijn huis geweest om te kijken of daar alles goed was.
Ik ben doorgerend en ik kwam bij die plaats waar die vliegtuigen waren neergevallen.
En ik was er vrij snel bij.
Een andere jongen en ik.
En we zagen helemaal geen lichamen liggen, alleen wel een paar lichaamsdelen.
Een stuk van een hand en een hoofdhuid hing aan een tak.
Maar daar hadden we niet zoveel aandacht voor, want we wisten er is toen van alles gevallen.
Ook dingen die interessant waren: ik had een lichtkogelpistool in m’n zak en nog een paar dingen. En d’r lag notabene ook nog een sinasappeltje. Nou die had ik in drie jaar niet gezien.
Dus die had ik ook mee.
Toen was ik nog verder aan het kijken.
Maar toen hoorde ik motoren aankomen. Met Duitsers die kwamen van Anna Paulowna af.
En die gingen hier de zaak afzetten.
En op de brug daar stond de veldwachter. Die stond met getrokken pistool.
D’r mocht niemand meer over.
Maar ja we waren hier al. En toen dacht ik, ja ik heb mijn zakken vol, dat is link als ik gepakt word door hem of door een ander, dan wordt mijn vader, nemen ze te grazen, dus
Ik heb m’n spullen uit m’n zakken gedaan.
En d’r was toen een sloot daar.
Deze sloot was er nog niet.
En in de wallenkant heb ik m’n spullen verborgen.
Toen heb ik op dat moment niks verder gedaan. Ben naar huis gegaan.
Ik had nog wel een jampot met olie uit een tank meegenomen, want ik dacht dat is.. daar kan je een lampje op branden, maar dat was niet zo. Het was waardeloze olie, maar goed dat wist ik niet als jongen.
Maar toen ben ik … het was vroeg donker. Zo tegen vijven, ben ik weer terug gegaan.
Ik denk ik ga mijn spullen ophalen die er nog liggen.
Maar toen zag ik daar aan de overkant van de sloot, zag ik een grote witte doek liggen. Dat was een parachute.
En daaronder lagen vier lichamen.
Waarvan de voeten onder de parachute uitstaken. Ik zie nou nog een voet met een grijze wollen sok met een gat erin waaruit een teen stak.
En dat werd beschenen door de ondergaande zon. En de wind bolde langzaam dat op.
En dat was toch wel een luguber tafereel wat me nog heel lang bijgebleven is.