Abp. Bolesław Pylak

Abp Bolesław Pylak
Urodził się 20 sierpnia 1921 r. w Łopienniku (pow. Krasnystaw). W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę powszechną. Potem uczęszczał do gimnazjum i liceum w Tarnowskich Górach. Lata okupacji niemieckiej spędził w domu rodzinnym, pracując w gospodarstwie rolnym swego ojca - był plantatorem tytoniu, gdyż to chroniło przed przymusową wywózką na roboty do Niemiec. Następnie pracował w Urzędzie Gminy w Łopienniku. W 1941 r. został żołnierzem Batalionów Chłopskich, przyjmując pseudonim „Kalina”.
W listopadzie 1943 r. wstąpił do Lubelskiego Seminarium Duchownego, które ukończył w 1948 r. Święcenia kapłańskie, z rąk bp. Stefana Wyszyńskiego, przyjął 29 czerwca. W 1949 r. został skierowany na studia specjalistyczne na Katolicki Uniwersytet Lubelski, gdzie od 1952 r. został zatrudniony w Katedrze Teologii Dogmatycznej i prowadził wykłady z teologii dogmatycznej i pastoralnej. Studia specjalistyczne z zakresu teologii dogmatycznej uwieńczył doktoratem na podstawie rozprawy "Kościół - Mistyczne Ciało Chrystusa. Projekt konstytucji dogmatycznej na Soborze Watykańskim" (Lublin 1959). Habilitację z zakresu teologii dogmatycznej na podstawie rozprawy "Eucharystia - sakramentem jedności Mistycznego Ciała Chrystusa. Koncepcja teologiczna św. Tomasza z Akwinu" (Warszawa 1972) uzyskał w 1969 r. W latach 1959-1960 przebywał na studiach zagranicznych we Francji, Belgii i Włoszech. Stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1977 r., zaś profesora zwyczajnego w 1987 r. W latach 1959-1966 pełnił także obowiązki wicerektora Lubelskiego Seminarium Duchownego.
14 marca 1966 został mianowany biskupem tytularnym Midica oraz biskupem pomocniczym w diecezji lubelskiej. Sakrę biskupią otrzymał 29 maja 1966 r. z rąk bp. Piotra Kałwy. 27 czerwca 1975 objął diecezję lubelską jako biskup ordynariusz, a po reorganizacji struktur Kościoła katolickiego w Polsce i podniesieniu rangi diecezji lubelskiej do archidiecezji w 1992 r. został jej pierwszym arcybiskupem. Paliusz metropolity otrzymał 29 czerwca 1992 r. z rąk Ojca Świętego Jana Pawła II.
Jako ordynariusz lubelski był Wielkim Kanclerzem KUL. Sprawy tej Uczelni szczególnie leżały mu na sercu z racji roli i wagi, jaką KUL spełniał w tamtych czasach, gdy na wszelkie sposoby prowadzono ateizację naszego społeczeństwa. Czuwał nad jej autentycznym obliczem katolickim, odrzucając wszelkie naciski władz państwowych, usiłujących wprowadzić w ramy Uczelni ateistyczne organizacje młodzieżowe. Troszczył się też o materialne potrzeby uniwersytetu. W tym czasie KUL przeżywał okres znacznej rozbudowy dzięki staraniom kolejnych rektorów. 14 czerwca 1997 r. przeszedł na emeryturę.
Jako emeryt opublikował pracę zbiorową "W służbie Kościołowi Lubelskiemu 1975-1997. Księga upamiętniająca posługę Pasterza Diecezji" (Lublin 1998). Ukazuje ona duszpasterski obraz diecezji w czasie przekazania jej w ręce następcy. Ponadto ukazały się dalsze prace, m.in.: "Czy znasz Maryję? Rozważania mariologiczne" (Lublin, wyd. II, 1999), "Stefan Wyszyński Biskup Lubelski 1946-1949" (Lublin 2000), "Poznawać w świetle wiary" (Warszawa 2003), "Sakrament bierzmowania" (Warszawa 2004), "Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli" (J 8,32). "Apostolski skład wiary" (Warszawa 2004, s. 108), "Życie zmienia się, ale nie kończy. U progu wieczności. Rozważania" (wyd. II, Lublin 2005), "Z Chrystusem poprzez rok liturgiczny" (Lublin 2006).
W 1997 r. Rada Miasta Lublina przyznała abp. Bolesławowi Pylakowi tytuł honorowego obywatela miasta. 7 grudnia 2006 r., na wniosek Wydziału Teologii KUL, odbyła się uroczystość odnowienia jego doktoratu, najwyższa forma uhonorowania absolwentów przez własną uczelnię. W 2007 otrzymał Medal za zasługi dla KUL.
Zmarł 6 czerwca 2019 r.