Αλέξης Κούγιας Συνέντευξη στο MyPortal.gr Web TV

[@kellysexymechanic3630]

πολύ τίμιος άνθρωπος με ήθος, αξίες και αρχές. Απο τους λίγους πόυ δεν λέει ποτέ ψέματα, και δεν έχει ανακατευθεί ποτέ με παράνομες ενέργειες. μπε

[@nomoshnoparty6946]

χαχαχαχαχαχα

[@commandodim5902]

😂😂😂😂😂

[@MrSakis11]

Τον εχεις.....παρει?

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Yessssssss your right

[@mariagiap7894]

😂😂😂😃

[@manosperpirakis5488]

με εχει συγκινησε ρε παιδια ο ανθρωπος……………….τι ψυχουλα……τι αγαπητος……!!!! και η δημοσιογράφος τι αθωες και αγνες ερωτησουλες………….όλα τελεια!!!!

[@ΦωτεινηΠουλακου]

O yessssss

[@menelaos_tolias]

Exoume link Gia to melaxrino?

[@eff2845]

?

[@Aggelos650]

Ευτυχώς που δεν υπερασπίζεται παιδόφιλους και διεστραμμένες προσωπικότητες!! Άξιος Ανθρωπος!!

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Its coming

[@mariagiap7894]

Ευτυχώς ...Μόνο το Λιγνάδη..😂

[@xemalliaris]

Ανάμεσα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες μου, ανάμεσα στα χρόνια που πέρασαν και σ’ εκείνα που θα έρθουν, το μυαλό μου θα κρατάει μερικές σπάνιες και γλυκιές εικόνες. Θα κρατάει εσένα μαζί με μένα, σ’ ένα μέρος που το μυαλό δεν ξεχνάει ποτέ. Ακόμα κι αν το «μαζί» υπάρξει για πάντα ή κάποτε χαθεί, έχει η μνήμη τον τρόπο της να υπενθυμίζει εκείνη την αμηχανία και το χαμόγελο από το πρώτο «γεια σου». Και αν προσπαθούμε να ξεχάσουμε, εκείνη η στιγμή ήταν μόνο δική μας. Είναι η ανάγκη που ζητάμε προτού χαθούμε στο ενδιάμεσο. Ν’ αντέξουμε εκείνο το φόβο που έρχεται σαν κλέφτης να διαγράψει. Και να σου τώρα που περνάνε από μπροστά μου όλα εκείνα τα μέρη που συναντηθήκαμε. Απ’ το πρώτο μέχρι το τελευταίο. Κι αν προσπαθώ να σου δώσω εκείνο το στίγμα που θα σε οδηγήσει πάλι εκεί, δυσκολεύομαι. Γιατί η κάθε φορά ήτανε σαν την πρώτη. Ακόμα κι όταν όλα αλλάξανε. Ακόμα κι όταν αλλάξαμε κι εμείς. Σου προσφέρω ό,τι αγάπη έχω. Σου δίνω ό,τι κι αν κρυβόταν μέσα μου. Σου χαρίζω εκείνο το βλέμμα μου, απλά και μόνο, για να μπορείς να θυμάσαι. Δεν τα αρνήθηκες κι έτσι έκλεψα κάτι δικό σου. Το χαμόγελό σου. Κι αν οι μεγάλοι έρωτες από κάπου ξεκινάνε και κάπου αφήνουν τη σφραγίδα τους, εκεί πρέπει να δίνουν ραντεβού ξανά. Εκεί θα πρέπει να βρίσκονται. Ακόμα κι αν οι δρόμοι μας αλλάξουν πορεία, ακόμα κι αν το παρελθόν δεν περπατιέται. Αξίζει μία στιγμή και μόνο. Για σένα κι για μένα. Εσύ ήσουν εσύ, να χαζεύεις τη θάλασσα και το ολόγιομο φεγγάρι. Ανάμεσα σ’ έναν ουρανό που πάλευε να κρατήσει τον κόκκινο ήλιο του κι ένα φεγγάρι που άρχιζε δειλά να κάνει την εμφάνισή του. Μέχρι το δικό μου χέρι ν’ ακουμπήσει την πλάτη σου. Μέχρι να γυρίσεις δειλά το κεφάλι σου και ν’ ανταλλάξουμε τα βλέμματά μας. Ν’ ανταλλάξουμε κουβέντες και στο τέλος ένα φιλί για καληνύχτα. Εγώ περίμενα σ’ εκείνο το γνωστό μέρος. Ακουμπισμένος σε μια καρέκλα δίπλα στη δικιά σου. Έμεινα να χαζεύω τα ρετρό χρώματα και τα ποτήρια του κρασιού κρεμασμένα πάνω απ’ το μπαρ. Έμεινα να χαζεύω το παλιό πιάνο και να ταξιδεύω με τη μουσική. Μέχρι που άνοιξε η πόρτα και μπήκες εσύ. Μέχρι που έκατσες δίπλα μου κι είπα, μέσα μου, ότι η θέση σου είναι εδώ. Εμείς, σ’ ένα ταξίδι στα άστρα. Κι ένα ραντεβού μέσα σ’ ένα πλανητάριο να ψάχνουμε να βρούμε τον δικό μας πλανήτη. Να ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να εξημερώσουμε έναν έρωτα που ξεκινούσε από δύο σφικτά δεμένα χέρια. Για να γράψουμε τη δική μας ιστορία κάπου ανάμεσα στο άγνωστο σύμπαν. Ποια, όμως, απ’ όλες αυτές τις στιγμές ήταν η πρώτη μας, δεν ξέρω. Ποια ήταν αυτή που, επί της ουσίας, μας γνώρισε, ακόμα δεν ξέρω. Ξέρω ποια ήταν όμως η πιο έντονη μας. Κι εκεί σου δίνω ένα ραντεβού ξανά. Εκεί θέλω να βρεθούμε πάλι. Θέλω να νιώσω όλα εκείνα τα δικά σου. Να νιώσεις κι εκείνα τα δικά μου. Να δεις αν ακόμα τα χέρια μου μπορούν να τρέμουν στο άγγιγμα σου. Να δω αν ακόμα το χαμόγελο σου μπορεί να με ταξιδέψει. Να δεις ότι οι στιγμές δε χάνονται μέσα στο χρόνο. Απλά χανόμαστε εμείς. Επομένως, επιλέγω την πιο έντονη μας, την πιο δυνατή μας, την πιο όμορφή μας συνάντηση. Εκείνη είναι κι η πρώτη για μένα. Και θα σε περιμένω εκεί. Αν είναι και για εσένα η ίδια, τότε κάτι όλο αυτό σημαίνει. Έλα εσύ και θα το ανακαλύψουμε…

[@Ismini-jh6js]

Κύριε Κούγια ..δεν υποστηρίζεται παιδοφιλία;;;;;;Με τον Λιγνάδη;τι φάση;

[@dimitrath.1193]

Την αθωότητα του Λιγναδη την υποστηρίζει πιο πολυ κι από τον ιδιο το Λιγναδη

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Yaaaaaaaa

[@aleksthegreat4130]

Ο Σαββιδης ήταν ιδιοκτήτης μιας απο τις μεγαλύτερες εταιρίας παραγωγής καπνού,την οποία πούλησε νομίμως,όποτε να αφήσεις τα υπονοούμενα Κουγια όταν μιλάς για λαθρεμπόριο,ναρκωτικά και αλλά,εκτός και αν αναφέρεσαι σε κάποιον άλλο

[@redtrychguy8676]

Αυτο ειναι το αποτελεσμα οταν ο ερμαφρόδιτος διαβολος αναπαραγεται.

[@ph8928]

Ελα ελα εχω μπλουζες για ψηλούς!!!!

[@0-pad]

Κυρία Σαμολαδά, πιστεύετε ότι το ύφος των δημοσιογράφων στις συνεντεύξεις που παίρνουν από διάφορα πρόσωπα, σε συνδυασμό με το περιεχόμενο των ερωτήσεων που τους απευθύνουν, επηρεάζει την αγία ουδετερότητα που ευαγγελίζονται; Σας ευχαριστώ.

[@TT-bc1es]

Στο 10:00

[@dimitraxantz6739]

ΑΛΕΞΗ ΣΑΓΑΠΑΜΕ ΕΛΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

[@JUSTARISTV]

Τα σκέφτεσαι αυτά που λες 😅

[@ΣτελλαΜουρ]

Είμαι σε φάση που ακούω βλέπω και δεν μιλάω!!!

[@athanasiamiti6310]

Ο ανθρωπος ειναι ενα φωτεινο αστερι του Ουρανου.

[@vsls85]

10:14 - περιεργο

[@spalamosxou]

@vvv όπως ο λιγνάδης

[@ΗρώΠάντζου]

τζάμπα αναλάβατε ποτέ αμφιβάλλω, ένα φτωχό τον βοηθάτε αμφιβάλλω

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Hay kougia when you invite sombody in your office . Talk like a pearson. Allright.

[@AriadneStark]

Ωραία συνέντευξη, αντικειμενικά.

[@panedeu21]

pws eisai etsi vre geloie?

[@andrewkonkon1451]

Μια χαρά είναι ο άνθρωπος τι έχει;

[@panedeu21]

@@andrewkonkon1451 ένα σκουπιδίστικο λαμόγιο είναι!

[@dimitrisa537]

@@andrewkonkon1451 καλά μαλακας είσαι?

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Trueeeeeeeeee hay this thing talks like a radio tape. Oooo yes how much he wonts to talk

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Hay talk in court. Cant hear you any more. Thing

[@ΛυδιαΣτατηρη]

Όμορφη συνέντευξη.

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Ooooo

[@CreeperTheOriginal]

AHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAAHAHAAHAHHAHAHAHAHAHHAHAHHAHAHAHAHA

[@Spiros813]

Ta timimena tropaia dipla tou kai ta aggizei.. ee oxi re file

[@panagiotispetropoulos5314]

0

[@leon.castle]

AGWGH TRIWN EKATOMMYRIWN

[@mixalhsa]

Ενας δικηγορος σεμηναριο για τους καινουριους δικηγορους.Καθαρος.

[@ΦωτεινηΠουλακου]

Kathar

[@xemalliaris]

Ανάμεσα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες μου, ανάμεσα στα χρόνια που πέρασαν και σ’ εκείνα που θα έρθουν, το μυαλό μου θα κρατάει μερικές σπάνιες και γλυκιές εικόνες. Θα κρατάει εσένα μαζί με μένα, σ’ ένα μέρος που το μυαλό δεν ξεχνάει ποτέ. Ακόμα κι αν το «μαζί» υπάρξει για πάντα ή κάποτε χαθεί, έχει η μνήμη τον τρόπο της να υπενθυμίζει εκείνη την αμηχανία και το χαμόγελο από το πρώτο «γεια σου». Και αν προσπαθούμε να ξεχάσουμε, δεν γίνεται, εκείνη η στιγμή ήταν μόνο δική μας. Είναι η ανάγκη που ζητάμε προτού χαθούμε στο ενδιάμεσο. Ν’ αντέξουμε εκείνο τον φόβο που έρχεται σαν κλέφτης να διαγράψει. Και να σου τώρα που περνάνε από μπροστά μου όλα εκείνα τα μέρη που συναντηθήκαμε. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο. Κι αν προσπαθώ να σου δώσω εκείνο το στίγμα που θα σε οδηγήσει πάλι εκεί, δυσκολεύομαι. Γιατί η κάθε φορά ήταν σαν την πρώτη για μένα. Ακόμα κι όταν όλα αλλάξανε. Ακόμα κι όταν αλλάξαμε κι εμείς. Σου προσφέρω ό,τι αγάπη έχω. Σου δίνω ό,τι κι αν κρυβόταν μέσα μου. Σου χαρίζω εκείνο το βλέμμα μου, απλά και μόνο, για να μπορείς να θυμάσαι. Δεν τα αρνήθηκες κι έτσι έκλεψα κάτι δικό σου. Το χαμόγελό σου. Κι αν οι μεγάλοι έρωτες από κάπου ξεκινάνε και κάπου αφήνουν τη σφραγίδα τους, εκεί πρέπει να δίνουν ραντεβού ξανά. Εκεί θα πρέπει να βρίσκονται. Ακόμα κι αν οι δρόμοι μας αλλάξουν πορεία, ακόμα κι αν το μέλλον δεν περπατιέται. Αξίζει μία στιγμή και μόνο. Για σένα και για μένα. Εσύ είσαι για μένα η μοναδική, εσύ, να χαζεύεις τη θάλασσα και το ολόγιομο φεγγάρι. Ανάμεσα σ’ έναν ουρανό που πάλευε να κρατήσει τον κόκκινο ήλιο του κι ένα φεγγάρι που άρχιζε δειλά να κάνει την εμφάνισή του. Μέχρι το δικό μου χέρι ν’ ακουμπήσει την πλάτη σου. Μέχρι να γυρίσεις δειλά το κεφάλι σου και ν’ ανταλλάξουμε τα βλέμματά μας. Ν’ ανταλλάξουμε κουβέντες και στο τέλος ένα φιλί για καληνύχτα. Εγώ περίμενα σ’ εκείνο το γνωστό μέρος. Ακουμπισμένος σε μια καρέκλα δίπλα στη δικιά σου. Έμεινα να χαζεύω τα ρετρό χρώματα και τα ποτήρια του κρασιού κρεμασμένα πάνω απ’ το μπαρ. Έμεινα να χαζεύω το παλιό πιάνο και να ταξιδεύω με τη μουσική. Μέχρι που άνοιξε η πόρτα και μπήκες εσύ. Μέχρι που έκατσες δίπλα μου κι είπα, μέσα μου, ότι η θέση σου είναι εδώ. Εμείς, σ’ ένα ταξίδι στα άστρα. Κι ένα ραντεβού μέσα σ’ ένα πλανητάριο να ψάχνουμε να βρούμε τον δικό μας πλανήτη. Να ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να εξημερώσουμε έναν έρωτα που ξεκινούσε από δύο σφικτά δεμένα χέρια. Για να γράψουμε τη δική μας ιστορία κάπου ανάμεσα στο άγνωστο σύμπαν. Ποια, όμως, απ’ όλες αυτές τις στιγμές ήταν η πρώτη μας, δεν ξέρω. Ποια ήταν αυτή που, επί της ουσίας, μας γνώρισε, ακόμα δεν ξέρω. Ξέρω ποια ήταν όμως η πιο έντονη μας. Κι εκεί σου δίνω ένα ραντεβού ξανά. Εκεί θέλω να βρεθούμε πάλι. Θέλω να νιώσω όλα εκείνα τα δικά σου. Να νιώσεις κι εκείνα τα δικά μου. Να δεις αν ακόμα τα χέρια μου μπορούν να τρέμουν στο άγγιγμα σου. Να δω αν ακόμα το χαμόγελο σου μπορεί να με ταξιδέψει. Να δεις ότι οι στιγμές δε χάνονται μέσα στο χρόνο. Απλά χανόμαστε εμείς. Επομένως, επιλέγω την πιο έντονη μας, την πιο δυνατή μας, την πιο όμορφή μας συνάντηση. Εκείνη είναι κι η πρώτη για μένα. Και θα σε περιμένω εκεί. Αν είναι και για εσένα η ίδια, τότε κάτι όλο αυτό σημαίνει. Έλα εσύ και θα το ανακαλύψουμε…

[@spalamosxou]

Wtf? Βλέπεις σε ποιον τα λες??

[@xemalliaris]

Ανάμεσα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες μου, ανάμεσα στα χρόνια που πέρασαν και σ’ εκείνα που θα έρθουν, το μυαλό μου θα κρατάει μερικές σπάνιες και γλυκιές εικόνες. Θα κρατάει εσένα μαζί με μένα, σ’ ένα μέρος που το μυαλό δεν ξεχνάει ποτέ. Ακόμα κι αν το «μαζί» υπάρξει για πάντα ή κάποτε χαθεί, έχει η μνήμη τον τρόπο της να υπενθυμίζει εκείνη την αμηχανία και το χαμόγελο από το πρώτο «γεια σου». Και αν προσπαθούμε να ξεχάσουμε, δεν γίνεται, εκείνη η στιγμή ήταν μόνο δική μας. Είναι η ανάγκη που ζητάμε προτού χαθούμε στο ενδιάμεσο. Ν’ αντέξουμε εκείνο τον φόβο που έρχεται σαν κλέφτης να διαγράψει. Και να σου τώρα που περνάνε από μπροστά μου όλα εκείνα τα μέρη που συναντηθήκαμε. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο. Κι αν προσπαθώ να σου δώσω εκείνο το στίγμα που θα σε οδηγήσει πάλι εκεί, δυσκολεύομαι. Γιατί η κάθε φορά ήταν σαν την πρώτη για μένα. Ακόμα κι όταν όλα αλλάξανε. Ακόμα κι όταν αλλάξαμε κι εμείς. Σου προσφέρω ό,τι αγάπη έχω. Σου δίνω ό,τι κι αν κρυβόταν μέσα μου. Σου χαρίζω εκείνο το βλέμμα μου, απλά και μόνο, για να μπορείς να θυμάσαι. Δεν τα αρνήθηκες κι έτσι έκλεψα κάτι δικό σου. Το χαμόγελό σου. Κι αν οι μεγάλοι έρωτες από κάπου ξεκινάνε και κάπου αφήνουν τη σφραγίδα τους, εκεί πρέπει να δίνουν ραντεβού ξανά. Εκεί θα πρέπει να βρίσκονται. Ακόμα κι αν οι δρόμοι μας αλλάξουν πορεία, ακόμα κι αν το μέλλον φαίνεται ότι δεν περπατιέται, αξίζει μία στιγμή ηδονής και μόνο. Για σένα και για μένα. Εσύ είσαι για μένα η μοναδική, εσύ, που χαζεύεις τη θάλασσα και το ολόγιομο φεγγάρι. Ανάμεσα σ’ έναν ουρανό που πάλευε να κρατήσει τα αστέρια του που άρχιζαν δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους, επειδή δεν αντέχουν την σύγκριση μαζί σου. Μέχρι το δικό μου χέρι ν’ ακουμπήσει την πλάτη σου και τον υπέροχο λαιμό σου. Μέχρι να γυρίσεις δειλά το κεφάλι σου και ν’ ανταλλάξουμε τα βλέμματά μας. Ν’ ανταλλάξουμε κουβέντες και στο τέλος ένα φιλί για καληνύχτα. Εγώ περίμενα σ’ εκείνο το γνωστό μέρος. Ακουμπισμένος σε μια καρέκλα δίπλα στη δικιά σου. Έμεινα να χαζεύω τα ρετρό χρώματα και τα ποτήρια του κρασιού κρεμασμένα πάνω απ’ το μπαρ. Έμεινα να χαζεύω το παλιό ντεκόρ και να ταξιδεύω με τη μουσική. Μέχρι που άνοιξε η πόρτα και μπήκες εσύ φουριόζα. Μέχρι που έκατσες δίπλα μου κι είπα, μέσα μου, ότι η θέση σου είναι όντως εδώ. Εμείς, σ’ ένα ταξίδι στα άστρα. Κι ένα ραντεβού μέσα σ’ ένα πλανητάριο να ψάχνουμε να βρούμε τον δικό μας πλανήτη. Να ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να εξημερώσουμε έναν έρωτα που ξεκινούσε από δύο σφικτά δεμένα χέρια. Για να γράψουμε τη δική μας ιστορία κάπου ανάμεσα στο άγνωστο σύμπαν. Ποια, όμως, απ’ όλες αυτές τις στιγμές ήταν η πρώτη μας, δεν ξέρω. Ποια ήταν αυτή που, επί της ουσίας, μας γνώρισε, ακόμα δεν ξέρω. Ξέρω ποια ήταν όμως η πιο έντονη μας. Κι εκεί σου δίνω ένα ραντεβού ξανά. Εκεί θέλω να βρεθούμε πάλι. Θέλω να νιώσω όλα εκείνα τα δικά σου. Να νιώσεις κι εκείνα τα δικά μου. Να δεις αν ακόμα τα χέρια μου μπορούν να τρέμουν στο άγγιγμα σου. Να δω αν ακόμα το χαμόγελο σου μπορεί να με ταξιδέψει. Να δεις ότι οι στιγμές δε χάνονται μέσα στο χρόνο. Απλά χανόμαστε εμείς. Επομένως, επιλέγω την πιο έντονη μας, την πιο δυνατή μας, την πιο όμορφή μας χθεσινή συνάντηση. Εκείνη είναι κι η πρώτη για μένα. Και θα σε περιμένω εκεί. Αν είναι και για εσένα η ίδια, τότε κάτι όλο αυτό σημαίνει. Έλα εσύ και θα το ανακαλύψουμε…