Рет қаралды 30,823
«Άσε που εδώ δε μας ζητούσανε μινόρε... Βλέπεις εμείς στη Σμύρνη λέγαμε τον καμό μας μ' αυτό... Εδώ ήμαστε λεύτεροι... δεν είχε αξία... Εδώ δεν αρχίζαμε με μινόρε... δεν τελειώναμε με μινόρε... δε μας το παραγγέλνανε συνέχεια όπως στη Σμύρνη που τόχανε καμάρι να το παραγγείλουνε, να το ακούσουνε και να το ξανακούσουνε, όπως στην εκκλησιά που ανάβει ο καθένας το δικό του το κερί στην Παναγιά... με το μινόρε τραγουδούσαμε τον πόνο μας πούμαστε σκλαβωμένοι στην τουρκιά... με το μινόρε δεν το ξεχνούσαμε... θέλαμε όλο να το θυμόμαστε... ν' ανάβουμε μέσα μας καντήλι... ελπίδα... ζεστασιά...
"Μόνο μια ώρα χαίρομαι όταν γλυκοχαράζει,
που αναπαύεται η καρδιά και δεν αναστενάζει"
και εννοούσαμε τη σκλαβιά...
"Όταν ο κόραξ λευκανθεί και η χιών μαυρίσει,
τότε κι από το στήθος μου αυτή η φωτιά θα σβήσει"
και εννοούσαμε τη σκλαβιά...
Στη Σμύρνη λέγαμε τον καμό μας με το τραγούδι, αλλά και τον μεγάλο τον καμό δεν τον ξέραμε... Ξέρεις ποιος είναι ο μεγάλος ο καμός;
Ο μεγάλος ο καμός είναι να σε φλοΐζουνε, να σε τσιτσιρίζουνε, να σε σφάζουνε, να σε καταστρέφουνε, κι όταν ξαναγεννηθείς και σε ρωτήσουνε: "Τι θες να γένεις;" Εσύ ν' απαντήσεις: "Πάλι Ρωμιά... πάλι Σμυρνιά... πάλι Αγγελική Παπάζογλου... κι όταν ξαναπεθάνω, ξαναβάλτε μου πικροδάφνη στο στόμα,
για το ινάτι πούμουνα Ρωμιά
για το ινάτι πούμουνα Σμυρνιά
που δεν έβλεπα...»
(Από το βιβλίο «Τα χαΐρια μας εδώ» που περιέχει διηγήσεις της Αγγελικής Μαρωνίτη - Πάπάζογλου ταταγεγραμμένες από το γιο της Γιώργο Παπάζογλου).
Πηγή: chingoleleta.blogspot.gr/2015/...
Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε γύρω στα 1980. Την Αγγελική Παπάζογλου συνοδεύει ο γιος της Γιώργος.
Πηγή: rebetiko.sealabs.net/str.php?f...