Anoreksja i Bulimia czyli zaburzenia odżywiania

Udzielam porad psychiatrycznych on-line:
1.Przez telefon
2.Przez Whatsapp, Skype, Zoom itp.
Po uprzednim dokonaniu przelewu:
Specjalistyczna Praktyka Lekarska Mariusz Hendel
41-500 Chorzów, Gwarecka 53/19
ING Bank Śląski S.A.
Numer konta:
05 1050 1243 1000 0090 7748 3551
IBAN:
PL 05 1050 1243 1000 0090 7748 3551
Kod BIC SWIFT: INGBPLPW
Tytuł przelewu: Porada lekarska
Kwota 140zł za 20 minut
Datę i godzinę ustalić można na stronie:
www.znanylekarz.pl/mariusz-he...

[@suporek]

Mam wrażenie, że zaburzenia odżywiania to moim najwierniejsi przyjaciele. Nie opuszczają mnie od nastoletnich lat. Każdy posiłek to wyrzuty sumienia. W ciągu kilkunastu lat (od około 14 do 32) moja waga jeździ po całym normalnym BMI - od 52kg do 70kg (mam 170cm wzrostu). Szybko tyję i szybko chudnę - cyklicznie. W tym roku poszłam na rekord i straciłam na wadze 35kg po ciąży (ciąża 17kg, reszta to moje tkanki), póki co końca nie widać, bo nie dość, ze straciłam apetyt to jeszcze odezwały się anorektyczne zapędy oraz robienie trochę na złość wszystkim, trochę manifestacja emocji, których nie potrafię odkryć i nazwać (do takich wniosków doszłam obserwując to zjawisko i sposób w jaki się zmienia od roku). Można mi tłumaczyć, że jestem chuda i brzydka itd., mogę to rozumieć, ale nie przyswoję tego, bo się zapętliłam: jest się chudym, ale za mało chudym, pojawia się strach przed każdym dodatkowym gramem, bo przecież tyle razy musiałam się odchudzić i jest to trudne, każda zjedzona rzecz to duży dyskomfort (np. poczucie ciężaru na żołądku i takiego wstrętu), komfortem jest pusty żołądek, ale organizm chce być najedzony i trzeba mu coś dać, bo nie odpuści, a głowa nie chce, a jak zacznę karmić ciało, to się rozhulam i przejem i przytyję itd. itp dzień po dniu. Zaburzenia odżywiania to "przygoda życia", bliskie otoczenie kompletnie takiego człowieka nie rozumie (o ile ten człowiek rozumie sam siebie). ....ale i tak mam wrażenie, że są gorsze uczucia (lub ich brak) niż walka z jedzeniem....

[@martinus12]

Dokładnie takie emocjonalne stany chciałem przybliżyć. Bardzo dziękuję za rozbudowaną wypowiedź gdyż opis Pani jest nader trafny.

[@suporek]

@@martinus12 Panie Doktorze, ja dziękuję za kolejny cenny filmik i za to, że dzieli się Pan z nami swoją wiedzą. Wiedza teoretyczna z książek to tylko fragmencik możliwości danego tematu, dopiero praktyka temat prawdziwie rozwija :). Wyglądam za kolejnym Pańskim nagraniem :).

[@BialaWilk]

mogła by pani pujść na terapie lub na jakiś turnus bo tam raczej z tego co słyszałam dużo osób z tego wychodzi ale musiała by pani zdobyc sie na odwage co proste nie jest miała bym dla pani rade niech pani weźmie kartki rozpisze komplementy na nich i codziennie je czyta lub niech pani mąż je czyta dla pani i gdy zdobędzie się już na odpowiedni pułap odwagi żeby iść na terapie niech pani idzie wiem że może to głupio brzmi ale mi pomaga jak w głowie powiem sobie coś miłego niech pomysli pani że mąż i dziecko są z panią i panią kochają niech pani zrobi to dla siebie i dla nich wiem że może być możliwość że już pani była na takowych turnusach lub leczeniu w sytuacji gdy to nie pomaga raczej radziła bym udać się do lekarza rodzinnego po skierowanie do psychiatry i tam najprawdopodobniej będą bardziej w stanie pani pomóc bo psychiatrzy mają stopień lekarza i mogą pani wypisać leki na zaburzenia lękowe lub na uspokojenie i może objawy zaburzeń odrzywiania pani troche zelżeją i dopiero wtedy pujść na terapie i turnus a potem do dietetyka oczywiście za zgodą psychologa bo może to również nie być dobre bo przez kurczowe trzymanie się diety można dostać kręćka a jeżeli chodzi o manifestacje emocji może to mieć podłoże w dzieciństwie jak większość zaburzeń np tym że pani nie zbyt słuchano jak była pani młodsza to tylko moje domysły nic nie sugeruję jeżeli mówi pani o tym że nie da się pani wytłumaczyć pewnych kwestii to niech pani odetchnie dwa razy i spokojnie podejdzie do tematu można mieć owszem wybuchowy charakter ale jeżeli zagraża to zdrowiu nie powinno się go słuchać polecam również usiąść i poświęcić godzine na zastanawianie się w czym pani jest dobra i myślenie o pozytywach początki zawsze są trudne ale po jakimś czasie zauwarzy pani poprawe mam taką nadzieje i jak pani zdobędzie się na pierwszy krok w zwalczeniu choroby która sprawiła że jedyną przyjemnością u pani jest głód to mam nadzieje że będzie coraz lepiej ps: starałam się pani pomóc i pocieszyć ps2: przepraszam za nieskładność pisowni i za błędy ale pisałam to bardzo szybko ps3: mam 14 lat nie wiem zbytnio dużo o życiu więc wybaczy pani moje braki w edukacji jeżeli takowe tu wystąpiły

[@januszgorski5532]

Panie Mariuszu, zauważyłem że występuje takie niewykluczone zjawisko, jeżeli jesteśmy na przyjęciu, zjemy tyle ile jest nam potrzebne do zaspokojenia głodu jest ok.Jak zaczniemy jeść więcej niż nam potrzebne, to im więcej jemy jesteśmy jeszcze bardziej głodni. (Ciekawe zjawisko )Dziękuję za ciekawy filmik 🙋 pazdrawiam 👍 👍 👍

[@martinus12]

Człowiek z natury nie zna umiaru a życie uczy, że należy swoje impulsy limitować. Dziękuję za aktywność na kanale:)

[@MiMitoja]

Bardzo ciekawy komentarz, dał mi do myślenia

[@BialaWilk]

Trochę krótko i anegdotycznie powiedziane ale bardzo mądrze zgadzam się z panem Bardzo mądrze zgadzam się z panem ale trochę krótko i anegdotycznie powiedziane kto zauważył różnice ;) Pozdrawiam

[@OlaBiegaczka92]

Witam, choruje na anoreksję. Próbuje z tego wyjść. Zachorowałam w wieku 26 lat. Obecnie mam 28. Czy osoby dorosłe trudniej się regenerują po tej chorobie? Mam niedoczynnosc tarczycy, hiperprolaktynemie czynnościowa, rok nie miałam miesiączki (mam skurczone niewydolne otorbielone jajniki) oraz zaburzona prace trzustki- hipoglikemie reaktywna. W przeszłości byłam uzależniona od narkotyków i alkoholu. Moje zaburzenia są fatalne czy jest szansa z tego wyjść? Patrzę na inne osoby one jedzą i zdrowieja a moje zaburzenia nie ustępują.

[@kamilpranszke7463]

Teraz żyjesz jeszcze ?

[@BialaWilk]

powiem tak jeżeli tylko będziesz próbować wyjść i będziesz chcieć i dąrzyć to tak jak nie będziesz mieć motywacji trudniej ale możliwe jeśli naprawde jest aż tak źle to prosze idź na terapie lub do psychologa to naprawde pomaga wierz mi całym sercem jestem z tobą

[@derekseedorf8006]

Panie Mariuszu. Wiem, że to nie ten film, nie ten post. Pytałam się pana w pańskim filmiku pt: "Konsekwencje picia wódki!". Panie Mariuszu, mam pytanie. Proszę też mi odpowiedzieć. Dla mnie to bardzo ważne. Moja znajoma (a nawet więcej - przyjaciółka) była zaawansowaną alkoholiczką. Była na 2-miesięcznej kuracji odwykowej. Oczywiście teraz nie pije, ale boję się że za jakiś czas ponownie wróci do picia. Specyfika najbliższego otoczenia. To osoba o dość specyficznym charakterze (uparta, czasami w pewnych kwestiach niekomunikatywna). Słyszałam, że dużo kobiet po kuracji odwykowej, nawet zakończonej pomyślnie, ponownie po miesiącu, dwóch, trzech czasami trochę dłużej powraca do picia. Czy to prawda? Przeglądałam dane NIK na przestrzeni kilku ostatnich lat odnośnie tej tematyki i tam doczytałam się, że od 60 do 70% mężczyzn ponownie wraca do alkoholizmu, a w przypadku kobiet procent ten sięga nawet 85%. Czy to prawda? Jak temu zapobiec? Pozdrawiam

[@martinus12]

Niestety to prawda. Rok czasu bez picia to dopiero coś znaczy.

[@derekseedorf8006]

@@martinus12 spodziewałam się po panu bardziej wyczerpującej odpowiedzi i pomocy jako bądź co bądź specjalisty a nie tylko potwierdzenia faktu, którego sama się doczytałam

[@BialaWilk]

Jeżeli owa sytuacja by nastąpiła mogła by pani iść z nią na spotkania aa pod pretekstem wyjścia na kawe a jeśli nie jest pani dobrą aktorką polecam zapisać przyjaciółkę do psychologa i powiedzieć że już zapłacone raczej taka persfazja powinna pomóc (przepraszam za pisownię ale naprawdę nie wiem jak to się pisze) jeżeli chciała by pani jeszcze jakoś pomóc swojej przyjaciółce mogła by pani odciągnąć jej myśli od alkoholu np wspólnymi wyjściami na których nie będzie o nich wspominane ale niestety jeżeli sam chory nie będzie chciał się leczyć nic się z tym nie da zrobić Nie wiem nie spotkałam się z takimi informacjami o odwykach raczej należało by nie wystawiać przyjaciółki na bodźce związane z alkoholem i nie prowokować do picia go jeżeli wystąpiła w środowisku osoba która namawia do takich czynów trzeba delikatnie powiedzieć przyjaciółce że osoba nie jest dla niej dobrym towarzystwem przypominając nałogi może nie koniecznie ale można zasłonić się zdrowiem bo ono jest najważniejsze ps; przepraszam jeżeli wystąpiły braki w wiedzy można mnie poprawić tłumaczę to moim młodym wiekiem i starałam się żeby moja wypowiedź brzmiała jak najbardziej merytorycznie wiem data ale chciałam i tak coś powiedzieć od siebie

[@ilylanaaf]

Ja mam mega problem z jedzeniem nie umiem

[@wiktoria1898]

Ja tak samo

[@BialaWilk]

chcesz pogadać o tym? może moge ci jakoś pomuc?

[@wiktoria1898]

@@BialaWilk dam radę sama

[@BialaWilk]

pomóc przepraszam nie umiem pisać

[@BialaWilk]

@@wiktoria1898 napewno raczej mówi się tak przy zaczynaniu wpadek z chorobą ale no dobrze nie zmuszam pozdrawiam trzymaj się