Anoreksja - jak ją rozpoznać

Anoreksja jest chorobą, której pierwsze objawy bardzo łatwo przeoczyć. Jeśli jesteś rodzicem, możesz nie zwrócić uwagi na symptomy, które wskazują, że twoje nastoletnie dziecko zaczyna się niezdrowo odchudzać. Choć sama chęć zrzucenie kilku kilogramów nie musi być czymś złym, to już stopniowe zmniejszanie ilości przyjmowanych pokarmów, powinno wzbudzić twoje zainteresowanie.
Nastolatki szukają sukcesu i bycia dostrzeżonym. Chcą też kontrolować, ale jeśli kontrola ta skierowana jest na niejedzenie, nie zmierza to w dobrym kierunku.
W jaki sposób możesz rozpoznać, czy zaburzenie jedzenia, które pojawia się u twojego dziecka, to są początki anoreksji, czy też zmierza to w kierunku anoreksji?
Wiedza na ten temat może pomóc ci nie tylko uchronić nastolatka przed chorobą, ale też przed śmiercią, do której nierzadko ona prowadzi.

[@magorzataiga2251]

Tak, to prawda, aczkolwiek drodzy rodzice i lekarze: nigdy nie diagnozujcie anoreksji po BMI. Znam wiele dziewcząt, które przy wskaźniku 14/15 w wieku 11-12 lat już miesiączkowały , mając oczywiście odpowiedni poziom tkanki tłuszczowej (a nawet zawyżony przy niskiej wadze) Podobnie jest z kobietami dorosłymi o niskim wzroście. Masa ciała tych drobnych pań może zaskakiwać aczkolwiek o niczym jeszcze nie świadczy. Tymczasem bywa, że z góry przypisuje się wówczas zaburzenia odżywiania. Nie koniecznie anoreksję gdy wyniki badań są dobre ale medycy doszukują się ortoreksji albo bulimii. Warto po prostu do każdego człowieka podchodzić bardzo indywidualnie. Stosowanie określonego menu (keto, wegańskiego) też nie kwalifikuje człowieka pod doszukiwanie się złych relacji z jedzeniem. Bardziej należy przyjrzeć się psychice. Są to kwestie lęku przed wysokokalorycznymi produktami lub jedzeniem ogólnie je ujmując, silne poczucie winy po spożyciu posiłku i to o czym Pani wspomina, a więc izolowanie się, osłabienie relacji z ludźmi, zaburzony obraz siebie, chęć dążenia do celu, którego nie osiągnie nikt z nas, bo nie ma ideałów.