Apokalipsa. Wprowadzenie

Autorstwo księgi przypisuje się apostołowi Janowi, który był jednym z uczniów Jezusa Chrystusa, bądź też osobie należącej do tzw. szkoły Janowej. Historia powstania Apokalipsy owiana jest tajemnicą, wiadomo jednak, że księga została napisana pod koniec I wieku po Chr. (prawdopodobnie około 95 roku.) lub na początku II wieku. Jan przebywał na wygnaniu na wyspie Patmos, gdy otrzymał objawienie od Boga. Księga jest wynikiem tego objawienia.
Apokalipsa jest jednym z najbardziej symbolicznych i enigmatycznych tekstów w Biblii. Opowiada o dziejach siedmiu Kościołów Azji Mniejszej, o historii Kościoła w ogóle i ostatecznych wydarzeniach, które mają nastąpić przed końcem czasów i powrotem Chrystusa. Treść księgi skupia się na wizjach, symbolach i proroctwach. Apokalipsa przedstawia walkę dobra ze złem, opisuje nadejście Antychrysta; zawiera również liczne alegorie i symbole, takie jak cztery jeźdźcy Apokalipsy, Bestia z morza, Bestia z ziemi, Wielki Babilon i Nowe Jeruzalem.
Księga Apokalipsy ma istotne znaczenie dla chrześcijańskiej teologii i eschatologii (nauki o końcu czasów). W ostatnich latach badacze mocno podkreślają jej charakter liturgiczny (ściślej: eucharystyczny).