Չոքել էի տատիկիս տան դիմաց ու չգիտեի՝ ի՞նչ անել․ Սվետլանա Բալայան․ «Կյանքին ասել այո՛»

«Հեքիաթ, որի գլխավոր հերոսուհին ես էի, իմ հայրենիքում ամեն օրը գրքի նոր էջ էր, որը ես էի գրում՝ այնպես, ինչպես ուզում էի»։ Սվետան հենց այսպես է նկարագրում իր կյանքը Արցախում մինչև պատերազմը։ Ծնվել է 2010 թվականին Ստեփանակերտում։ Քանի որ մայրը դասավանդում էր Ասկերանի շրջանի Բերքաձոր գյուղում, հենց այնտեղ էլ փոքրիկը դպրոց գնաց։ 5-րդ դասարանում էր, երբ սկսվեց 44-օրյա պատերազմը։ Փոքրիկ աղջիկը տեսավ նաև շրջափակում, դատարկ խանութներ, սով, փոքրիկ կոնֆետ, որը բազմաթիվ մասերի էին բաժանում։ Հետո նորից պատերազմ էր՝ 2023-ին, իսկ Հակարին ջրբաժանն էր՝ հեքիաթի ու կարոտի միջև։ Երբ հայտնեցին, որ պիտի հեռանան Արցախից, տատիկի տանն էր, որտեղ մանկության իր հեքիաթի լավագույն պահերն էր ապրել։ «Ես չոքել էի տատիկիս տան դիմաց ու չգիտեի՝ ինչ անել, որ այդ ամենը թողնելուց հետո հետագայում ինձ համար շատ ցավոտ չլիներ»,-պատմում է Սվետլանան։
Ծնողների ու եղբոր հետ ապրում են Երևանում, վարձով բնակարանում։ Սովորում է թիվ 175 միջնակարգ դպրոցում։ Հարմարվե՞լ ես արդյոք, հարցին Սվետլանան պատասխանում է․ «Դու չես կարող հարմարվել մի վայրում, երբ մի ուրիշ վայրում քո ամենաթանկ հիշողություններն են։ Տասնչորս ամյա Սվետլանայի նպատակը հոգեբան դառնալն է։ Ուզում է դառնալ մեկը, ում հետ մարդիկ կարող են հույզեր կիսել, ինչպես ինքն է ցանկանում կյանքի ամենածանր պահերին։