Küfe - Mehmet Akif Ersoy- Safahat- Yusuf Ziya Özkan

Рет қаралды 8,873

Күн бұрын

Пікірлер

@zubeyirkarabay249 11 ай бұрын

BU ses gönülden konuşuyor.Bu seste katakulle yok.Bu ses güzel Akif'lerin sesi.Hazırlayandan emeği geçenden Allah razı olsun

@TuncayUngec-pg7vy Жыл бұрын

Allah gani gani rahmet eylesin mekanı Cennet olsun Efendim

@beklenenkoleksiyon2136 5 жыл бұрын

Küfe Beş-on gün oldu ki, mu’tada inkıyâd ile ben Sabahleyin çıkıvermiştim evden erkenden. Bizim mahalle de İstanbul’un kenârı demek: Sokaklarında gezilmez ki yüzme bilmeyerek! Adım başında derin bir buhayre dalgalanır, Sular karardı mı, artık gelen gelir dayanır! Bir elde olmalı kandil, bir elde iskandil , Selâmetin yolu insan için bu, başka değil! Elimde bir koca değnek, onunla yoklayarak, Önüm adaysa basıp, yok, denizse atlayarak, Ayakta durmaya elbirliğiyle gayret eden, Lisân-ı hâl ile amma rükûa niyyet eden O sâlhurde , harab evlerin saçaklarına, Sığınmış öyle giderken, hemen ayaklarına Delîlimin koca bir şey takıldı… Baktım ki: Genişçe bir küfe yatmakta, hem epey eski. Bu bir hamal küfesiymiş… Aceb kimin? Derken; On üç yaşında kadar bir çocuk gelip öteden, Gerildi, tekmeyi indirdi öyle bir küfeye: Tekermeker küfe bîtâb düştü tâ öteye. - Benim babam senin altında öldü, sen hâlâ Kurumla yat sokağın ortasında böyle daha! O anda karşıki evden bir orta yaşlı kadın Göründü: - Oh benim oğlum, gel etme kırma sakın! Ne istedin küfeden, yavrum? Ağzı yok dili yok, Baban sekiz sene kullandı… Hem de derdi ki: “Çok Uğurlu bir küfedir, kalmadım hemen yüksüz…” Baban gidince demek kaldı âdetâ öksüz! Onunla besleyeceksin ananla kardeşini. Bebek misin daha öğrenmedin mi sen işini?” Dedim ki ben de: - Ayol dinle annenin sözünü! Fakat çocuk bana haykırdı ekşitip yüzünü: - Sakallı, yok mu işin? Git cehennem ol şuradan! Ne dırlanıp duruyorsun sabahleyin oradan? Benim içim yanıyor: Dağ kadar babam gitti… - Baban yerinde adamdan ne istedin şimdi? Adamcağız sana, bak hâl dilince söylerken… - Bırak hanım, o çocuktur, kusûra bakmam ben… Adın nedir senin oğlum? - Hasan. - Hasan, dinle. Zararlı sen çıkacaksın bütün bu hiddetle. Benim de yandı içim anlayınca derdinizi… Fakat, baban sana ısmarlayıp da gitti sizi. O, bunca yıl çalışıp alnının teriyle seni Nasıl büyüttü? Bugün, sen de kendi kardeşini, Yetim bırakmayarak besleyip büyütmelisin. - Küfeyle öyle mi? - Hay hay! Neden bu söz lâkin? Kuzum, ayıp mı çalışmak, günah mı yük taşımak? Ayıp: Dilencilik, işlerken el, yürürken ayak. - Ne doğru söyledi! Öp oğlum amcanın elini… - Unuttun öyle mi? Bayramda komşunun gelini: “Hasan, dayım yatı mekteplerinde zâbittir; Senin de zihnin açık… Söylemiş olaydık bir… Koyardı mektebe… Dur söyleyim” demişti hani? Okutma sen de hamal yap bu yaşta şimdi beni! Söz anladım ki uzun, hem de pek uzun sürecek; Benimse vardı o gün pek çok işlerim görecek Bıraktım onları, saptım yokuşlu bir yoldan. Ne oldu şimdi aceb, kim bilir, zavallı Hasan? Bizim çocuk yaramaz, evde dinlenip durmaz; Geçende Fâtih’e çıktık ikindi üstü biraz. Kömürcüler kapısından girince biz, develer Kızın merakını celbetti , dâimâ da eder: O yamrı yumru beden, upuzun boyun, o bacak, O arkasındaki püskül ki kuyruğu olacak! Hakîkaten görecek şey değil mi ya? Derken, Dönünce arkama, baktım: Beş on adım geriden, Belinde enlice bir şal, başında âbânî , Bir orta boylu, güler yüzlü pîr-i nûrânî ; Yanında koskocaman bir küfeyle bir çocucak, Yavaş yavaş geliyorlar. Fakat tesâdüfe bak: Çocuk, benim o sabah gördüğüm zavallı yetîm… Şu var ki, yavrucağın hâli eskisinden elîm : Cılız bacaklarının dizden altı çırçıplak… Bir ince mintanın altında titriyor, donacak! Ayakta kundura yok, başta var mı fes? Ne gezer! Düğümlü, alnının üstünde sâde bir çember. Nefes değil, o soluklar, kesik kesik feryâd; Nazar değil o bakışlar, dümû’-i istimdâd . Bu bir ayaklı sefâlet ki yalnayak, baş açık; On üç yaşında buruşmuş cebîn-i sâfı, yazık! O anda mekteb-i rüşdiyyeden taburla çıkan Bir elliden mütecâviz çocuk ki, muntazaman Geçerken eylediler ihtiyârı vakfe-güzin … Hasan’la karşılaşırken bu sahne oldu hazîn: Evet, bu yavruların hepsi, pür-sürûd-i şebâb, Eder dururdu birer âşiyân-ı nûra şitâb . Birazdan oynayacak hepsi bunların, ne iyi, Fakat Hasan, babasından kalan o pis küfeyi, -Ki ezmek istedi görmekle reh-güzârında - İlel’ebed çekecek dûş-i ıztırârında ! O, yük değil, kaderin bir cezâsı ma’sûma… Yazık, günâhı nedir, bilmeyen şu mahkûma!

@kuaybeezenci1570 2 жыл бұрын

Rabbim rahmetiyle muamelede bulunsun Yûsuf abiye..

@beklenenkoleksiyon2136 5 жыл бұрын

Durmayalım Sa’dî diyor ki: “Bir gece biz kârbân ile Âheste-seyr iken yolumuz düştü bir çöle. Sür’atle tayy için o beyâbân-i vahşeti, Hep yolcular fedâ ederek istirâhati, Gitmektelerdi. Bir aralık bende meşye tâb Hiç kalmamış ki düşmüşüm artık zebûn-i hâb Âvâre bir piyâdeyi bekler mi kâfile? Nâçâr şedd-i rahl edecek tâ be-merhale . Durmuş, diyordu, bir de uyandım ki, sârban : “Kalk ey zavallı yolcu, uzaklaştı kârban! Uykum benim de yok değil amma bu deşt-zâr , Ârâmgâh olur mu ki bin türlü korku var? Ser-menzil-i merâma varır durmayıp giden; Yoktur necât ümîdi bu çöller geçilmeden. Heyhât, yolda böyle düşen uyku derdine, Hep yolcular gider de kalır kendi kendine!” Vak’a hiç bir şey değildir; haklısın, lâkin düşün. Başka bir düstûr-i hikmet var mı, insâf et, bugün? Varmak istersen -diyor Sa’dî- eğer bir maksada, Tuttuğun yollar tükenmekten muarrâ olsa da; Şedd-i rahl et, durmayıp git, yolda kalmaktan sakın! Merd-i sâhib-azm için neymiş uzak, neymiş yakın? Hangi müşkildir ki, himmet olsun, âsân olmasın? Hangi dehşettir ki insandan hirâsân olmasın? İbret al erbâb-ı ikdâmın bakıp âsârına: Dağ dayanmaz erlerin dağlar söken ısrârına. Bir münevvim ses değil yer yer hurûşan velvele : Fevc fevc akmakta insanlar bütün müstakbele. Nehr-i feyzâfeyz-i insâniyyetin âhengine. Uymadan, kâbil değildir düşmemek bir engine. Menzil-i maksûda varmazsın uyanmazsan eğer Var mı bak, yollarda hiç bîdâr olanlardan eser? İşte âtîdir o ser-menzil denen ârâmgâh; Kârbân akvâm ; çöl mâzî; atâlet sedd-i râh . Durma, mâzî bir mugaylanzâr-ı dehşetnâktir ; Git ki, âtî korkusuzdur, hem de kudsî hâktir! Çok şedâid iktihâm etmek gerektir, doğrudur… Vehleten âvâre bir seyyâhı yollar korkutur; Korku, lâkin, azmi te’yîd eylemek îcâb eder: Kurtulursun şedd-i rahl etmiş de gitmişsen eğer. Çünkü düşmüşsün hayâtın -ezkazâ - feyfâsına , Gitmen îcâb eyliyor tâ menzil-i aksâsına . Düşmemek mâdem elinden gelmemiş evvel senin, Ölmeden olsun mu, ey miskin, bu çöller medfenin ? İntihâr etmek değilse yolda durmak, gitmemek, Âsûmandan refref indirsin demektir bu melek! “Leyse li’I-insâni illâ mâ seâ” derken Hudâ: Anlamam hiç meskenetten sen ne beklersin daha; Davran artık kârbânın arkasından durma, koş! Mahvolursun bir dakîkan geçse hattâ böyle boş. Menzil almışlar da yorgun, belki senden bîmecâl ! Belki yok, elbette öyle! Sen ne etmiştin hayâl? Şöyle gözden geçse bir hilkat temâşâ-hânesi: Çıkmıyor bir zerre fa’âliyyetin bîgânesi . Âsûmânî , hâkdânî cümle mevcûdat için Kurtuluş yok sa’y-i dâimden, terakkîden bugün. Yer çalışsın, gök çalışsın, sen sıkılmazsan otur! Bunların hakkında bilmem bir bahânen var mı? Dur! Mâsivâ bir şey midir, boş durmuyor Hâlik bile: Bak tecellî eyliyor bin şe’n-i gûnâgûn ile. Ey, bütün dünyâ ve mâfihâ ayaktayken, yatan! Leş misin, davranmıyorsun? Bâri Allah’tan utan!