بشیر سمنگانی | دمبوره ی که سخن می گوید |

Рет қаралды 3,832

Күн бұрын

موسیقی
موسیقی (از عربی) یا موزیک (به فرانسوی: musique) یکی از فعالیت‌های بشری است که بُن‌مایهٔ تشکیل‌دهندهٔ آن، صدا و سکوت است. عناصر اصلی تشکیل‌دهندهٔ موسیقی شامل زیروبمی (نَواک) (تعیین‌کنندهٔ ملودی و هارمونی) و ضرب‌آهنگ (ریتم است. موسیقی را هنر بیان احساسات به وسیلهٔ آواها گفته‌اند که مهم‌ترین عوامل آن صدا و ریتم هستند و همچنین دانش ترکیب صداها به گونه‌ای که خوش‌آیند باشد و سبب انبساط و انقلاب روان گردد نیز نامیده می‌شود.
موسیقی فولکلور یا موسیقی بومی یا موسیقی محلی (به انگلیسی: Folk music) شکلی از موسیقی سنتی است که ریشه در آداب و رسوم یک قوم یا ناحیه دارد و سینه‌به‌سینه به نسل‌های بعدی می‌رسد.
دمبوره به عنوان یکی از قدیمی‌ترین سازهای خراسانی که با دوبیتی و رنج‌های اجتماعی و اشک و داغ‌های عاشقانه همراه بوده است، امروزه نیز در میان مردم از جایگاه ویژه و محبوبیت خاصی برخوردار است. تجلیل از پیشگامان حوزه موسیقی محلی رسالتی است بر عهده جامعه که از این طریق به انجام می‌رسد.
دمبوره
در سال‌های اخیر دمبوره به حیث یکی از ابزارهای اصیل موسیقی سنتی و محلی ( تاجیک ها و هزار ها ) از شهرت و مقبولیت عام در جامعه برخوردار شده است. تاجیک و هم هزاره های افغانستان احساس هم‌ذات پنداری عجیبی با این ساز خشک چوبی دارند. این جماعت هر جا که آواره شده‌اند و در هر گوشه‌ای از جهان که سکونت گزیده‌اند بی‌صدای دنگ دنگ دمبوره، نتوانسته‌اند زندگی کنند و این ساز پدری را چون یک میراث گران‌بها که همیشه با نوعی حس نوستالژیکی آمیخته بوده است، با خویش تا دورترین نقاط کشور و جهان حمل کرده‌اند. از بدخشان تا بن، و از بامیان تا بادغیس، از غزنی تا بدخشان، از مشهد ایران گرفته تا کویته پاکستان و تا استرالیا و مسکو و پکن.
اما همگان شاید بدانند که امروزه در پرتو فنّاوری و رشد ارتباطات، هنر موسیقی از سرعت پیشرفت عجیبی برخوردار است. برخی از موسیقی‌های فولکلور اکنون رنگ جهانی به خود گرفته است. روشن است که باقی ماندن دمبوره در وضعی کنونی خویش، نمی‌تواند پاسخگوی نیازهای هنری، نوجویی و تنوع‌طلبی نسل حاضر باشد.