Cassatievlog

Hoge Raad 5 juli 2024
ECLI:NL:HR:2024:1027
Dit arrest van de Hoge Raad gaat over geldleningen die zijn aangegaan door de ene echtgenoot. Is de andere echtgenoot daarvoor hoofdelijk aansprakelijk? En welke verjaringstermijn is van toepassing op vorderingen tegen die echtgenoot? Ruben de Graaff bespreekt dit arrest.
Ga naar cassatieblog.nl en schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief. Zo ben je altijd op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op het gebied van de civiele cassatierechtspraak in Nederland.
Hoge Raad 5 juli 2024
ECLI:NL:HR:2024:1027:
deeplink.recht...
Artikel 85 Burgerlijk Wetboek Boek 1:
wetten.overhei...
Artikel 306 Burgerlijk Wetboek Boek 3:
wetten.overhei...
Artikel 326 Burgerlijk Wetboek Boek 3:
wetten.overhei...
---------------------------
Welkom, mijn naam is Ruben de Graaff, advocaat in de sectie Cassatie van Pels Rijcken. De zaak die ik vandaag bespreek, gaat over geldleningen die zijn aangegaan door de ene echtgenoot. Is de andere echtgenoot daarvoor hoofdelijk aansprakelijk? En welke verjaringstermijn is van toepassing op vorderingen tegen die echtgenoot?
Een man sluit verschillende geldleningen af. Er wordt wel het nodige afgelost, maar te weinig en te laat, en op een gegeven moment niets meer. De geldverstrekkers beginnen een procedure tegen de man en zijn vrouw, met wie hij buiten gemeenschap van goederen is getrouwd. De rechtbank wijst alleen de vorderingen tegen de man toe. In hoger beroep wordt geoordeeld dat de vrouw voor sommige van deze schulden hoofdelijk aansprakelijk is.
Het hof baseert deze hoofdelijke aansprakelijkheid op art. 1:85 van het Burgerlijk Wetboek. In cassatie bevestigt de Hoge Raad dat een geldlening onder dit artikel kan vallen. Nodig is wel dat de geldverstrekker redelijkerwijs mocht aannemen dat de verbintenis werd aangegaan ten behoeve van de gewone gang van de huishouding, zoals het artikel vereist. Dat was hier volgens het hof het geval, omdat de man tegenover de geldverstrekkers had verklaard dat hij moeite had om de energie- en telefoonrekeningen te betalen, en de bedragen vervolgens op de rekening van de vrouw werden gestort. De Hoge Raad laat dit oordeel in stand.
Op de vorderingen tegen de vrouw had het hof de algemene verjaringstermijn van art. 3:306 van het Burgerlijk Wetboek toegepast. Die termijn bedraagt twintig jaar. Op de vorderingen tegen de man is de termijn van art. 3:307 van het Burgerlijk Wetboek van toepassing. Die termijn is veel korter: vijf jaar na opeisbaarheid van de vordering. Maar de termijn is niet rechtstreeks van toepassing hier, want de vrouw is geen partij bij de overeenkomsten die door haar man zijn gesloten.
Toch vernietigt de Hoge Raad het oordeel van het hof. De Hoge Raad wijst op de schakelbepaling van art. 3:326 van het Burgerlijk Wetboek. Op grond daarvan kan de kortere verjaringstermijn buiten het vermogensrecht - bijvoorbeeld in het huwelijksvermogensrecht - overeenkomstige toepassing vinden. De aard van de rechtsverhouding verzet zich daar volgens de Hoge Raad niet tegen. Het gaat hier namelijk niet om echtgenoten onderling, maar om de rechtsverhouding tussen echtgenoten en derden.
Ook de ratio van art. 1:85 BW vergt niet dat schuldeisers zich nog op de ene echtgenoot kunnen verhalen als hun vorderingen op de andere echtgenoot al zijn verjaard. Anders dan het hof had geoordeeld, is de kortere verjaringstermijn hier dus overeenkomstig van toepassing.