Χρονικά Δυστοπίας

Χρονικά Δυστοπίας - Φθορισμός

Рет қаралды 16,564

Күн бұрын

Пікірлер: 15

@Gaze1316 Жыл бұрын

Καταραμένος στη γη των αρίστων κυνηγημένος. Φως εκ του μηδενός εκπνέω το σκότος με μένος. Κλειδωμένος σ'αστικά κελιά, λίγο πριν τα λευκά, είμαι δεμένος, στον ιστό της διαμάχης παγιδευμένος. Κι όμως δεν θα γίνω τροφή για την κρατική μηχανή, είμαι γρανάζι που γυρνά, εγώ γυρίζω τη γη. Εγώ ορίζω τι θα μου συμβεί το έχω σκεφτεί πριν για μένα σκεφτεί, το οπλίζω να ακουστεί. Κι όλοι λένε ότι έχω πρόβλημα, μα όλοι μαλώνουν για ένα κόλλημα μόνιμα, θα σκάσω να ακουστεί το ποδοβόλημα, στα σπίτια τους εμβόλιμα, κι όχι να κλαίμε στα τείχη σαν Ιεροσόλυμα στη Ζ. Αν θέλεις κάτι ζήτα. Σηκώνω μαύρες σημαίες δεν νιώθω ήτα και οι νεολαίες ντυμένες στα μαύρα να 'ναι στην τσίτα. Ραντεβού στο νούμερο 11! Μπήκαμε πάλι σε τροχιά να διώξουμε τον σατανά να βάλουμε ξανά φωτιά στα Χρονικά της Δυστοπίας με άρωμα μια μαύρης συγκυρίας, σκάρτης μέχρι τούμπα να γυρίσει όλος ο χάρτης. Είπα σ’ αυτό μου το κουπλέ δε θα τσιρίξω μέσα από τα δόντια μου τις τσίτες μου θα πνίξω πρέπει να διαλέξω πού θα ρίξω την καρδιά μου ή το σαγόνι μου στο γύψο; Αράζαμε από πάντα με τσιγγάνους γι’ αυτό χαλιέμαι όταν βλέπω πολιτσμάνους, γιατί ρίχνουν στο ψαχνό σ’ όσους πονάνε κι οι ζωντανοί ρωτάμε πού πάνε όταν ξεψυχάνε. Με τον Δάντη κατεβήκαμε στον άδη, να δω έναν παλιό καλό μου φίλο κι αφού μου ‘πες ένα γράμμα να σου στείλω είναι σίγουρο το φως είν’ πιο καλό από το σκοτάδι. Πέφτω τοξίνη στο κρατικό μηχανισμό Πάνω στη πρώτη γύρα εσύ νεκρός και γω πενθω Παίρνω τα μέτρα μου από τη λήθη σας να βγω Βλέμμα δίχως κόρες στην εντροπία χτυπώ Νύχτες βλέπουμε τα τέρατα δίχως χημεία Στις στάχτες μου γεννιεμαι εκτρωμα κομμένα αστεία Μόνιμα πληγή για τη ρωγμή στην εξουσία Στα βήματα του σάπιου κοσμου ριχνω αμμωνία Δούλεψε να βγει ζωή από τη μηχανή Χάλαει το εμπόρευμα θα πέσει η τιμή Μηδέν ένα να μηδέν κίνηση κενή Καταργώ η καταστρέφω με σκέψη δυαδική Από το άπειρο μέχρι το μέλλον δεν αγγίζει Αυτό το μέρος με ταχύτητα φωτός με σκίζει Από το χώμα ως το διάστημα κραυγή βουίζει Πάτω στην άβυσσο της μάχης/ τώρα αρχίζει μας σημαδεύουν ευθύνες,τόσα μηδενικά πηγαδί,μήνες πέτα αποδημητικά και γίνε,δυνητικά κραυγή και πόλεμο,την πρώτη ήσουνα άλμη και την δεύτερη ήσουν άλμα σε ένα αμμόλοφο, ορόφους-καίω,ποιά πόλη αμελητέο,όσο να χα αφήσει ένα τραγούδι σ'Αμελί,μένει η μετάσταση,και όσο τραβιέμαι απο τις παρυφές να ανθίσει ένα δακτύλιο,δεν γίνανε πλευρά-γίναν κειμήλιο, και έχω ένα τρόπο μα μπαίνει το φως μαζί τους,μέτα κόνοι,ανοίγω μάτια κέτα-τόση σκόνη,άνοιξε πέτρα και μετά τα δέκα ρεύματα τεντώνει,τον ίδιο τον Σισύφο ποιός σηκώνει, πέρπαταν σε σπονδυλικές λες και είναι νήμα που δυό ακρά κρατάνε καθώς πιέζουν,δεν σας ξεπλένουν ούτε τα πλυντήρια μαλάκες,τα μόνα σιδερικά που παίζουν. κανείς και τίποτε σπίτι μου δεν κρεμάμε πια κορμιά κάνει η σκεπή beaute κι όλα κρέμα, μόνο σφίγγουμε θηλιές σα να 'ταν δέρμα και κερνάμε τις πληγές σα να 'χαν τέρμα σε συνεπή μοτέρ είναι σαν αποδεκτό σημείο εκκίνησης στο μεταγλωττισμένο κόσμο σας περνάω οντιστιόν συγκίνησης κι είμαι μοντέλο μόλωπα σ' υπότιτλο εδώ μόνο πας ευθεία σαν εξομολόγηση παλμογράφου εδώ μετράς υπόλοιπο σα μισός άνθρωπος μ' ίσως βουλώνω τον αναπνευστήρα φυλάξου κρατώ δυο μηνιάτικα που είμαι στ' απρόθυμα ξαπλώνω στο γεμιστήρα του μπα- κι είμαι στου μπράτσου, να πως βρήκα καλή καβάτζα εδώ κάνει λάτζα σε κάλυκα κάθε φρίκη βιώνω λες και στο κεφάλι μου ο Biggie κι ο 2pac ζουν μα κοίτα μόνο στο κεφάλι ασκείται ο έλεγχος λιποθυμώ σ' ημιαπασχόληση το πάω για στέλεχος ίσα να βγει το ένσημο κοίτα τους μαλάκες μούτρα θα βγαζα εκατομύρια αν λάνσαρα τη μπατσίλα σ' ενέσιμο αντίστροφα στο πρίσμα μυήθηκα με δυο περίστροφα σα κλισμα γεννήθηκα να δύω αντίθετα και φέρνω κύκλους δε σπάω τον πάγο φυλακίζω το φως μέσα σ' igloo απλά το νέο μου συμπαθώ φορώ σε στάση ίπτιου σήμερα Είναι Γη, ,το άστρο που ψάχνει ζωή μές τα χώματα. Αλμύρα και καύσωνας/στρώματα θάλασσας που όλο σκεπάζει ονόματα. Τι να πούμε με αυτή την υπόσταση; Έχεις να κάνεις μια πρόταση; Φέτος σε βλέπω για πρόσβαση. Σε αλλουνού την υπόθεση. Άρα! Σηκώνομαι απ' την μπάρα Θεέ μου δύναμαι να σφίξω κι άλλο τα δόντια και να μην γίνω η κατάρα στα τυφλά με πόδια άκουμε κι εσύ λιγάκι τώρα! Είμαι χαμένος στα πλήθη Μ αβύσσους.. Μ'Ανακατώστρες λύκαινες και λύκους.. Με μουλιασμένα ρούχα κουβάδες και γύψους.. Μ αναρίθμητους στίχους απ' τις οπές στους τοίχους κι είδα... μέσα μου/μας βρίσκεται η πυξίδα κι η πηγή φωτός. Εκτυφλωτικό φως! Εκτυφλωτικό.