داود پژمان بوی جوی مولیان آید همی Dawood Pazhman Bo i Jo i Molian Ayad Hami

قصیده با مطلعِ «بوی جوی مولیان آید همی» سروده‌ای مشهور از رودکی است. طبق روایتی که نظامی عروضی سمرقندی در چهار مقاله آورده‌است، این شعر برای تشویق امیر نصر بن احمد برای بازگشت به بخارا از هرات سروده شد.
نظامی ذکر می کند که امیر نصر چهار سال از مرکز حکومت خود یعنی بخارا دور بود. لذا درباریان که از نابسامانی ایجاد شده در امور سیاسی به ستوه آمده بودند، از شاعر نامدار زمانه، رودکی، خواستند که شعری نغز بسراید و امیر را به بازگشت وادارد. نظامی به هرات می‌رود و قصیده ای برای امیر می‌خواند، که در آن او را را به بخارا و «ریگ آموی» و «جوی مولیان» دعوت می‌کند. امیر چنان منقلب می‌شود که بدون کفش بر اسب تیزروی خود سوار می‌شود و به تاخت به بخارا می‌رود (خدّام شاه چند منزل دورتر به امیر می‌رسند و پای‌پوشش را به او می رسانند). درباریان هم به رودکی پنج هزار دینار پاداش می‌دهند.