Dla tych, którzy WYJECHALI

✔ SUBSKRYBUJ mój kanał! ► bit.ly/1uKTA92 ◄
⌛ Daily Vlog, odcinek 555. Dziś o części podróżowania, o której się nie mówi.
▸ Wszystkie daily vlogi - bit.ly/Gonciarz...
▸ Wesprzyj rozwój kanału! - patronite.pl/k...
▸ Mój sklep - /
✂ MONTAŻ
▸ Szymon "Hed" Liebert - / hedgamer
♫ MUZYKA
▸ MYSTXRIVL - / mystxrivl
♯ MOJE SOCIAL MEDIA
▸ / kgonciarz
▸ / kgonciarz
▸ / kgonciarz
▸ / kgonciarz
✎ FANMAIL
▸ [e-mail]
▸ Adres skrytki pocztowej:
Tofu Media LLC
3 Chome-4-2 Hiroo, Shibuya,
Tokyo 150-0012

[@WeAreGoingSomewhere]

"jak Cię nie było to gąbka odzyskała swoją sprężystość... a może to Ja się zmieniłem i nie pasuję już do tej swojej wygiętej gąbki" - świetnie podsumowuje powroty do starych miejsc, haha :) a ogólnie to kapitalny film - gratulacje!

[@mrowa5097]

Podpisuje się i dziękuję. Uderzająca mnie w serducho refleksja na temat bycia gdzieś indziej, powrotów i jednak bolesnego przemijania. Tak, zostawiając tu i teraz już nigdy tu nie wrócimy, zostając też już w pewnym momencie nie będzie można tu wrócić..

[@uberwafel1]

Dla mnie trudne jest to, że ci którzy zostali widzą, że patrzysz na dane miejsce z innej perspektywy niż oni, a kiedyś odczuwaliście wszystko bardzo podobnie. Rodzi się pewien dystans i sami traktują cię jak turystę opowiadając o mieście, którego byłeś częścią, a stałeś się obserwatorem. Nie jest to smutne, ale na pewno słodko-gorzkie

[@jakubs.6817]

bzdury

[@uberwafel1]

Mówię o swoich odczuciach. 10 lat robi różnicę, nie wiem jak u Ciebie. Nie chodzi mi o to, że jestem negatywnie odbierany. Czuć dystans. Chwalę swoje rodzinne miasto i nie są to wymuszone komplementy, ale ludzie dosyć dziwnie się czują, że chwalę coś dla nich oczywistego, a nawet słabego

[@kalafipmarpy2597]

uberwafel1 Dokładnie.

[@wielbicielka]

Dla mnie dziwne jest to, że moi znajomi, tj. ci którzy zostali, patrzą na wszystko tak, jak kiedyś, podczas gdy ja mam już inne spojrzenie... Rozmijamy się..

[@j0ntuch]

troche tez kwasnie

[@krzysztofkalinowski2736]

"Jeśli coś się kończy, to nie bądź smutny, że się skończyło, tylko ciesz się, że w ogóle się stało." - ładnie powiedziane.

[@fulminiii]

Nie wiem, czy Krzysztof czyta Gabriela Garcie Marquez, ale wygląda całkiem jak parafraza jego słów: "Nie płacz, że coś się skończyło, tylko uśmiechaj się, że ci się to przytrafiło."

[@sultankosmitov6293]

Jesteś smutny? Nie bądź smutny! Nie ma za co. :D

[@lemonsh]

To samo sobie powtarzam w kontekście rozpadu Daft Punk

[@lakarcia8027]

Tydzien temu wrocilam z Polski i wszystko to jest takie prawdziwe, ze az sie chce plakac.

[@wefoundlove00]

La Karcia mam to samo, tydzień temu byłam w Polsce..

[@SuperHomick]

Jeden z lepszych odcinków w całej serii. Naprawdę. Równie świetny jak vlogi w tonie podniosłym i motywacyjnym, a bijący w emocje totalnie przeciwne.

[@mekisiaron]

Powiało nostalgią i melancholią, ale jak to śpiewał Kazik "Są chwile kiedy wiesz wszystko, co tracisz i co zyskasz". Pozdrawiam Krzysztofie, niezmiennie robisz świetną robotę.

[@AggieSunshine]

Ten film wywolal u mnie niesamowicie silna melancholie i poczucie zalu, szczegolnie kiedy mowiles o swoich metaforycznych reflekcjach…I siedze i placze, bo moge sie niesamowicie odniesc. Opuscilam Polske majac 13 lat, wbrew swojej woli, minelo tych lat juz 10. W Polsce mialam dom, przyjaciol, rodzine i swoje codzienne zycie, bylam szczesliwa….Dzisiaj jest wszystko tak inne i ten zal, ze nigdy “nie wrocisz juz do tego samego miejsca ktore opusciles":…Jestem wdzieczna rodzicom, ze moglam wyjechac i nabrac nowych doswiadczen za granica, natomiast to bylo dla mnie ciezkie przezycie jako dorastajacy czlowiek i mam w sobie duzo bolu i zalu. Tesknie za Polska. Bardzo sie wzruszylam... Dziekuje Ci za ten film… Swietna robota Krzysiu. To nie watpliwie film do ktorego bede czesto wracac. Bardzo szanuje Twoja tworczosc i pozdrawiam ze Stanow. Agata.

[@macpoland]

Czuje się podobnie gdy przyjeżdżam do Polski. Dziwne uczucie być w miejscu ktore myslisz ze znasz a tak naprawde to tylko znałeś.

[@m_remby]

W samo sedno. Towarzyszysz mi od lat, kiedyś wymieniliśmy się życzeniami świątecznymi, jakieś wspólne zdjęcie na spotkaniu we Wrocławiu. Motywacja w ciężkich chwilach mieszkania w samochodzie w Norwegii. I ten film godzinę po zakończeniu pierwszego roku studiów za granicą. Dziękuję za wszystko.

[@KeanoMUFC1]

"To be everywhere is to be nowhere"

[@itscasper4787]

Po polsku: "Być wszędzie znaczy być nigdzie."

[@agasiema9587]

Cos w tym jest...

[@jomalj5468]

jeśli napiszesz coś w innym języku niż polskim nie nabiera to bardziej mistycznego znaczenia :P

[@WycieRaczka0]

jomal j po czesku na pewno nie brzmiało by bardziej mistycznie. :p

[@JimJakubJames]

To be everywhere is to be now, here

[@frotecka]

Krzysiek wiesz co.. dobrze to ująłeś. Jednak dodałabym coś od siebie. To nie tylko emigracja powoduje, ze świat wokół nas i stare dobre miejsca zmieniają się ...to tez pęd życia. Pośpiech i mnóstwo ciekawych rzeczy do zrobienia, które powodują, że proza życia nie jest interesująca do póki, no właśnie do póki nie najdzie nas taka właśnie refleksja. Moje 13 lat poza Polska dały dużo do myślenia, czas refleksji zawsze przychodził. Ale nie ma co zastanawiać się nad przeszłością. Historii nie cofniemy. Mój tata mówił ze „życie toczy się dalej” jako dziecko nigdy tego nie rozumiałam do póki go z nami zabrakło. Niecałe 6 mc temu zostawił po sobie złote myśli które dają ogromna siłe do życia i do cieszenia się każda chwila nie ważne gdziekolwiek by się było.

[@deyyvv]

Mogę odpowiedzieć tym co ostatnio usłyszałem od jednego z moich profesorów. Facet urodził się i wychował w Warszawie, ale 30 lat życia spędził w Paryżu. Kilka lat temu wrócił, w zasadzie na stałe i mówi, że czuje się jakby w tym rzekomo własnym mieście był po prostu na emigracji - obco, nieswojo i z dala od domu. Daje do myślenia.

[@Angie-nm4ft]

Kwestia gdzie się człowiek dobrze czuje. Moja babcia połowę a może i większość życia spędziła poza swoją rodzinną miejscowością (mimo że tylko kilkadziesiąt kilometrów dalej) i nigdy nie planowała tam wracać, ale mam wrażenie, że całe życie tylko tą swoją wioskę uważała za dom i od zawsze oczywiste było, że to w niej dziadkowie zostaną pochowani.

[@mirosawmojzeszek8376]

To się nazywa "reverse culture shock". Zjawisko często spotykane.

[@vvinterq]

11 lat juz mnie w Polsce nie ma i mam podobne odczucia. Nie poznaje swojego miasta, wiekszosc ludzi mnie nawet nie kojarzy, bo byla za mloda, jak wyjechalem. Nie czuje sie tam juz, jak u siebie. Coz, taka cena emigracji.

[@D.K1503]

Brakło klasycznego: "Kurła, kiedyś to było!"

[@Super2bad4you]

Az postanowilam po raz pierwszy rozstawic komentarz bo doskonale znam to uczucie. Po 14 latach mieszkania za granica o moim domu rodzinnym mysle coraz mniej jak o domu rodzinnym a coraz wiecej jak o mieszkaniu mojej mamy... szczegolnie ze moich rzeczy (tych pamiatek ktore ty jeszcze masz w szafkach) tam juz generalnie nie ma, jakby mnie tam nigdy nie bylo.

[@melmermer6051]

Hej Krzysiu, 100% prawdy. Po 10 latach juz korzenie sa gdzieindziej. Znajomi sami zmienili miejsce-kraj zamieszkania. Rodzina sie wykruszyla. Stare miejscowki under new management. Pozostaje cieszyc sie wspomnieniami. Zmienia sie perespektywa, stajemy sie bogatsi w doswiadeczenia. Nie wiem jak ty, ale ja lubie odkrywac nowe miejsca i nieznane tradycje, ludzi. Pewnie wszedzie nie dotre, gdzie bym chciala, ale tez podrozuje Z yt wybierajac przyszle kierunki. Ciesze sie z zycia. Tak po prostu. Pozdrowienia

[@mirabout]

Wzruszyłem się... Piękny film. Mimo, że ja mieszkam stosunkowo blisko swojego miasta (Ty na drugim końcu świata), to utożsamiam się z tym co powiedziałeś. Z każdym zdaniem. Piękny film, bardzo nostalgiczny i sensualny. Było przyjemnością obejrzeć go

[@marekhyra8004]

Lecz w jednym zdaniu się nie zgodzę, nie mam pojęcia czy to ja czy może to co mnie łączy z moim miastem, ale od kiedy wyjechałem do Holandii (na studia) to cały czas jest ta jedna myśl. Krzysztof wypowiedział jedno piękne zdanie, mianowicie "jak Cię nie było to gąbka odzyskała swoją sprężystość... a może to Ja się zmieniłem i nie pasuję już do tej swojej wygiętej gąbki".. Zdanie piękne, ale dalej czuje się jak bym chciał uformować się do swojego materaca. Siedzę tutaj już 5 lat, a cały czas czekam aż wrócę do swojego łóżka..

[@MizuMiss]

Marek Hyra Myśle, ze bardzo dużo zależy od tego z jakiego powodu się wyjechało. Inaczej odczuwa się wyjazd na studia z zamiarem powrotu, inaczej, gdy nie ma się zamiaru wrócić, a jeszcze inaczej gdy wyjechało się by stworzyć w danym miejscu nowe życie..

[@uuy545]

Jeszcze gorzej... Marek Hyra już nie wróci do "swojego" łóżka. Ono już będzie inne.

[@marekhyra8004]

Adam Zasadziński jak najbardziej, będzie inne, ale dalej będzie moję i w końcu wtedy mogę poczuć się w domu

[@patka2570]

Od 2 lat mieszkam za granicą i muszę przyznać Ci rację 😔 w moim mieście czuje się jak turysta. Szybkie zakupy, krótki spacer po rynku, cmentarz, zapalenie znicza i odwiedziny wszystkich bliskich na ciasto kawę i ich ciągle marudzenie dlaczego na tak krótko? 😔 zobaczę jak będzie za 10 lat.

[@melmermer6051]

Po 10 latach jest tak samo z ta roznica, ze mniej znajomych dalej tam mieszka bo sami wyjechali. Rodzina sie wykruszyla I korzenie masz juz gdzieindziej. Pozdrowienia

[@m_glow5007]

My też dwa lata za granicą. W naszym przypadku najgorsza jest ta szarpanina "wracać, nie wracać. Jak wracać to do czego?" Nie czuję się tutaj dobrze, ale boje się że w Polsce też będzie mi czegoś brakowało. Ale mamy motywację do powrotu - nasza 3 miesięczną córeczkę. Chcemy żeby wychowywała się w Polsce. Ale to kwestia jeszcze z 5 lat tutaj. Pozdrawiam wszystkich na emigracji ;)

[@dawidjozwiak9502]

Patrycja Podgórska kurła jakbym samego siebie czytał...

[@michaelave2149]

ja ostatni raz w swym rodzinnym miescie bylem chyba 9 lat temu.wogule do niego nie jezdze bo nie ma tam nikogo nawet rodziny bo wszyscy tez sie wyniesli,nic tam nawet nie ma i miasto to wiocha i upadnie kiedys Ostrowiec swietokrzyski.

[@KamilNikodem]

To coś dla tego Gonciarza co wyjechał do Japonii!!!

[@kolemsietoczyy]

No to się zaczęło dronowanie nad dachami. Lubię :)

[@MultiKarola]

Ja wrocilam i zaluje bo juz nie jest tak samo.jest gorzej.

[@agnieszkawilk2600]

Krzysiu ja wróciłam do kochanego Krakowa po 15 latach za granicą. Wciąż mnie zachwyca i wciąż jestem niezmiernie dumna że tu się urodziłam. Podróże czy emigracja zmieniają nas, ale zmienia się też świat i miasto które zostawiamy za sobą. Najważniejsze to dostrzegać te zmiany, doceniać doświadczenia i podchodzić do wszystkiego z ciekawością dziecka bo tyle jest jeszcze do odkrycia 😉pozdrawiam i Kasię 👐

[@KasAle96]

Dziękuję Ci Krzysiu za ten odcinek, nie mieszkam już w Krakowie (Zabłocie

[@Blazej_Kar]

Świetny film ponadprzeciętny!

[@lothbrok8493]

Jak tak Krzysiu mówisz o tym że nie da się wrócić do miejsca z którego się raz wyjechało to od razu na myśl przychodzi mi Władca pierścieni, tam Frodo czy Bilbo wyruszyli w dalekie podróże które ich zmieniły, a kiedy już wrócili shire nie było dla nich tym samym miejscem, nie czuli się tak jak kiedyś, aż w końcu odpłynęli jednym z elfickich statków w nieznane, dawno już władcy pierścieni nie oglądałem, ale pamiętam że nie lubię kończyć bo przy zakończeniu zaczynam płakać.

[@isthisronnie]

Staram sie wracać do Warszawy z UK przynajmniej raz w roku i kompletnie sie zgadzam z każdym słowem powiedzianym w tym filmie. Jestem tutaj w tej chwili i wszystko czuje sie obce i nowe. Tak jakbym przyjechała tu zwiedzać, tak jak sie jedzie na wakacje, bardziej niż do domu czy rodziny. Jak wróciłam do UK po 6 miesiącach w Azji to tez sie czułam podobnie ale po paru tygodniach to takie ‚nieswoje’ uczucie prawie całkiem minęło. Najwyraźniej to kwestia przyzwyczajenia. Ale z drugiej strony nie wiem czy chciałabym sie przyzwyczajać jeszcze raz do życia w Polsce. Dzięki mieszkaniu za granica na pewno bardziej doceniam czas spędzany z rodzina, No i w sumie fajnie tak czasami dowiedzieć sie różnych ciekawostek i zainteresować sie bardziej swoim miastem rodzinnym. To chyba tyle. Dzięki za super film! 😁

[@dominika7389]

Bardzo potrzebowałam dzisiaj tego filmu. Ciężko jest podróżować właściwie to od domu, do domu. Dziękuję, Krzysiu za tak proste i dokładne podsumowanie tego, co czujemy my wszyscy, kiedy wracamy do kraju.

[@Sebko1987]

9 lat z dala od Polski i jest dokładnie tak jak mówisz... Nie ma już tego świata, z którego się wyjechało, wszystko podążyło do przodu swoimi ścieżkami.

[@koprolity]

Jako człowiek, który nigdzie nie wyjeżdża zdradzę, że miejsca zmieniają się także, kiedy człowiek w nich zostaje.

[@jakubs.6817]

a ja jako człowiek, który dużo podróżuje i mieszka za granicą, rok w Monachium, 2 lata w Mediolanie, w zeszłym roku byłem 2 tygodnie w Japonii, mogę stwierdzić, że jak człowiek jest za granicą to docenia, to co w domu i za każdym razem z co raz większą przyjemnością wracam do Warszawy. Nie wiem.. Może Warszawa jest fajniejsza od Krakowa? :) Za rok planuje wrócić już na stałe, także Gonciarz powinien podkreślić, że to jego osobiste zdanie a nie narzucać innym swoje, bo oglądając tego typu filmy można wyciągnąć wniosek - Jak już gdzieś wyjedzicie to dom nigdy nie będzie domem a miasto z którego pochodzicie zmieni się w zaścianek.. No cmon!

Miejsca się zmieniają, ale jak się nie uczestniczy na bieżąco w tych zmianach to jakoś bardziej te zmiany są widoczne.

[@weronikal6985]

Jakub S. Wiadomo, ze to jest zdanie Krzysia, bo to jego film i jego kanał ;) Jaki sens mialby przy kazdej wypowiedzi wspominanie "ale to tylko moje zdanie"? :D

[@jakubs.6817]

no nie wiem, to chyba nie aż taki problem, jakoś inni tak robią, uśmiechną się i od razu jest inny wydźwięk :)

[@patrykeczycki342]

Owszem, jadnak gdy nie ma cię w domu lub twoim mieście przez dłuższy czas to wracając wszystko do okoła cie "gwałci" . Wszystko jest inne, i trzeba czasu by przywyknąć do tego niegdyś normalnego życia. :)

[@Skaffim]

Opisałeś w tym filmie moje odczucia jakie towarzyszą mi od ponad roku kiedy to przeniosłem się do innego miasta i teraz za każdym razem mam słodko-gorzkie wrażenia jak odwiedzam moje miasto rodzinne... Pięknie ubrałeś w słowa to co sam czuję prawie za każdym razem. Dzięki!

[@swiatopoblond]

To takie prawdziwe. CUDOWNY FILM.

[@wiktoriaklamut906]

Boże Krzysztof! Ten film i Twoje przemyślenia bardzo mnie wzruszył, a ja jako człowiek bardzo wrażliwy mam bardzo dużo myśli w głowie. I choć pewnie tego nie przeczytasz, to chcę Ci podziękować za wszystko, bo zawsze mnie motywujesz do treningów, do nauki japońskiego i do wielu innych rzeczy. Takim moim autorytetem trochę jesteś i dziękuję Ci za to z całego serca. Pozdrawiam. 😊

[@atsydorap]

*GDYBYM NIGDY STĄD NIE ODSZEDŁ TO NIGDY BYM TUTAJ NIE WRÓCIŁ* tudududum tudududum *NO - STAL -GIA*

[@TULA777]

Krzysiek, ale masz ciekawe życie. Bardzo częste vlogi, a na nich zawsze robisz coś ciekawego. Niesamowite.

[@wikiwiki5083]

ojtam ojtam

[@kasiailjuczonek2515]

Dzisiaj mijaja 4 lata odkad przeprowadzilam sie do Budapesztu i totalnie przypadkiem trafilam na Twoj film. Dziekuje Ci Krzysiu za ubranie w slowach tych wszystkich uczuc ktore czuje kiedy wracam do domu. Pozdrawiam serdecznie!

[@Kitkuland]

Miałam podobne po wyjeździe na studia. 3 lata- niby nie tak długo, ale z niektórymi ludźmi już się nie dogadujesz, ktoś wyjechał, ktoś się zmienił... Miasto się zmieniło i ja też. Po studiach wróciłam do rodzinnego miasta, bo dostałam w nim pracę i poczułam, że muszę się uczyć w nim żyć na nowo. W pewnym sensie jest to dla mnie bardzo miłe

[@SuperTymS]

Idealne na rozkminy przy kapiącym deszczu!

[@veracu9176]

Ja 30 lat za granicą...na stałe... Do któregoś momentu była nieustanna nostalgia , za rodziną, przyjaciółmi, miejscami z dzieciństwa... teraz to jest już tak dalekie, znane miejsca , znajomi a nawet rodzina, że chcąc czy nie chcąc dzieli to jakaś dziwna pustka , pozostały tylko wspomnienia. Czasem się zastanawiam, czy jechać do Polski, czy "odgrzebywać" na nowo uczucia , a potem na nowo tęsknić , uczucia które były na początku kiedy wyjechałam.. czasem się boję że ich wcale nie będzie, czy też ból, że nie spotkam tam już ludzi których kochałam, miejsc takich samych które zostawiłam.... wiem jedno kocham Polskę i kochać nie przestanę, choć ojczyzną mą jakby dwa kraje. Krzysztof , zapraszam do Grecji ☺

[@kokobeszamel3912]

Spoczko film. Rzeczywiście jest jak mówisz - z kazdym powrotem na chwilę wszystko się oddala w dziwnej perspektywie. W zasadzie u wielu ludzi można wyróżnić po jakimś czasie zaburzenie - sami nie wiedza gdzie jest dom.

[@patipati2948]

Dziękuję Ci :) Właśnie to teraz czuję, gdy muszę się przenieść na studia bliżej domu i zastanawiam się jakie teraz będą moje relacje z ludźmi, których tak dawno temu opuściłam i z tymi, których właśnie opuszczam. I na prawdę się boję, ale dzięki temu, co powiedziałeś boję się mniej

[@mariagunia2512]

Dopiero teraz odkryłam ten film ale te emocje nie są mi obce. Wróciłam tydzień temu z Polski, z Torunia. Miasto się zmieniło a w sercu zadra. Ja, która znałam te ceglane mury, opowiadałam turystom o historii, piernikach i Koperniku, czułam się obco. To szczególnie bolesne teraz gdy zaczyna się wiosna i specyficzny zapach w powietrzu, który przypomina mi ukochany Toruń. Przed oczami mam zielony brzeg Wisły podczas gdy pod stopami niemiecka ziemia. Czuję się wyrwana ale bez możliwości powrotu.

[@j.t2548]

Dokładnie tak jest Krzysiu. Mieszkałem w Azji 16 miesięcy, po powrocie na jakiś czas jestem totalnie rozmontowany i nie mogę się przystosować. W moim mieście nie mam już żadnych znajomych, wszyscy wyjechali, a cała Polska wydaje się obcym krajem który zwiedzam. Długo tu chyba nie wysiedzę. "Poprzednie życie" to dobre określenie. "Niskolevelowa lokacja" też, lepiej bym tego nie ujął. To tak jakby urosnąć lub zmienić się umysłowo tak mocno, że nie potrafimy się już mentalnie wpasować do poprzedniego miejsca. Wiem co czujesz.

[@bartomiejk1784]

Już widząc tytuł można było pomyśleć, że uderzysz w nostalgiczne tony. Zdecydowanie jeden z Twoich najlepszych filmów, nie tylko warstwa wizualna jest w nich na świetnym poziomie, ale właśnie te przemyślenia które tak fajnie sprzedajesz. Z przyjemnością tu będe wracał, pozdrawiam

[@Raczyna]

"...nie da się wrócić do miejsca, które się raz opuściło.(...)...nie bądź smutny że się skończyło, tylko ciesz się, że w ogóle się stało" a to piękna definicja związku

[@dominikam9677]

Bardzo prawdziwe. Wyjechalam 4 lata temu, caly czas mialam w glowie, ze chce wracac. Teraz po ostatniej wizycie w Polace....nie wiem. Uswiadomilam sobie, ze nigdy juz nie wroce do tego samego miejsca. "W jednym miejscu cos tracisz...w drugim zyskujesz" :) Pozdrawiam!

[@martalukasik]

Bardzo prawdziwe, kiedy przyjeżdżam do rodziców i wiem, że to już nie mój dom. Chciałabym powiedzieć, że to smutne, ale w zasadzie nie jest mi smutno - po prostu zaczynasz własne życie. I ja je lubię. Natomiast bardzo szkoda mi fajnych relacji.

[@Salas100786]

Jeden z najlepszych vlogów jakie Ci w ostatnich miesiącach wyszły Krzysiu. Spędziłem za granicą prawie 3 lata, wróciłem i doskonale rozumiem Twój przekaz. Świetnie ubrałeś to w słowa, to sztuka umieć wyrazić w danej chwili swoje emocje i odczucia.

[@feminasola]

Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo to wszystko dotyczy też mnie. Oglądając ten filmik popłakałam się jak dziecko. Nie myślałam o tym nigdy w ten sposób, ale wyjeżdżając na studia też stałam się turystą w rodzinnym mieście...

[@ArletaAdamska]

Właśnie wyraziłeś tym filmem moją ostatnią rozterkę (?)... żyć i robić to co robię i tak jak robię teraz czy wrócić do "klasyki" którą uprawiają znajomi, rodzina... i dokładnie jak mówisz Ty to widzisz, oni nie bardzo mimo, że wszystko dzieje się tak czy owak, a przez to że to widzisz (piszę o sobie) masz takie rozkminy ;)

[@zuzannadeszcz2352]

Bardzo melancholijny odcinek. Miło czasem tak zastopować i rozejrzeć się wokół. Możemy wtedy uzmysłowić sobie coś co pominęliśmy.

[@shanepunk94]

Idealny filmik na moje aktualne nastroje i wspomnienia z niesamowitego zycia w Berlinie, za ktorym tesknie u progu kolejnej przeprowadzki. Like a boss, Krzysiu. Dziekuje.

[@wefoundlove00]

Zdarzyło mi się mieszkać w kilku różnych krajach, obecnie mieszkam ponad 1000km od mojego rodzinnego miasta. Co niektórzy mówią, że podziwiają za odwagę itp, niestety nikt nie widzi ile kosztuje tęsknota za tym wszystkim. Dziękuję za ten film, łzy napływają do oczu.

[@chloeline]

Wzruszyłam się bo doskonale znam to uczucie :) To zdecydowanie jeden z moich ulubionych filmów jaki kiedykolwiek zrobiłeś. Pozdrawiam!

[@monikamichalowska927]

Prawdę mówisz... Pozdrawiam z emigracji. Myślami jestem wciąż tam ale ci którzy tam zostali nie myślą już o mnie bo realnie mnie tam nie ma. Oni żyją swoim życiem. Moje życie jest teraz tu gdzie ja. Trudne są powroty bo wspólne są tylko wspomnienia. Ciężej znaleźć współne łaczniki. To trudne. Dlatego nie lubię powrotów. 2 razy już wyjeżdżałam i wszystko zmieniłam. Gonię nowe. Może nie lepsze niż to co było ale ciekawe :)

[@PoCiemkuUkryte]

Na tym polega różnica pomiędzy teraźniejszością i wiecznością. Żyjąc tu i teraz widzisz przemijanie wszystkiego wokół Ciebie. Aż w końcu i Ty przeminiesz. Jak płatek śniegu w promieniach wiosennego słońca. Stąd też nasz pęd ku wieczności. Nie wchodząc w dyskusję o tym, czy jest Bóg, czy nie (bo to kwestia wiary), czy jesteśmy wieczni czy żyjemy tylko chwilę, naturalnym dążeniem każdego człowieka jest nieśmiertelność. Jakkolwiek by ją pojąć i opisać.

[@Na6talian]

Ta seria Twoich filmów bardziej artystycznych, z narracją w tle i głębszym przesłaniem jest moja ulubiona. Ale przyznam że ten film przemówił do mnie najbardziej, aż się wzruszyłam. Pewnie dlatego że sama opuściłam Kraków i zobaczenie tych ulic i miejsc na Twoim filmie, i to jak o nich mówisz...jest piękne. Czuję ogromną nostalgię gdy myślę o Polsce, ale -jak sam powiedziałeś- nie mogę już tam wrócić. I to jest okej.

[@JoannaStrozik]

Dokładnie tak jest, jestem z Krakowa i przeniosłam się do Australii. Za każdym razem jak wracam to i miasto i ludzie, których znałam są inni, a wydaje się, ze wszystko powinno być takie samo

[@netawroc]

Ja wyjechalam..i teraz nigdzie nie jestem u siebie...a jednoczesnie w wielu juz miejscach jestem u siebie. Niesamowite poczucie wolnosci.Nie zamienilabym sie na niewyjechanie.Jestem wloczega ciekawa swiata.Mimo to, wszedzie mam ze soba moj mikro swiat..ksiazki, plyty, rytualy..tylko moje.Swietny odcinek.Pozdrawiam.. stala ogladaczka.

[@PasjaPL71]

Od 12 lat nie mieszkam we Wrocławiu i dalej wydaje mi się że to było w wczoraj. Pamiętam jak opuszczałem moje miasto, pamiętam jak opuszczałem kraj. Fajny materiał. Pozdrawiam.

[@konstancjakot5866]

To jest właśnie najciekawsze, nikt o tym nie mówi,a każdego spotyka, miałam tak samo z tym wracaniem do domu z czasem zaczyna to smucić, wiem o co chodzi, trzymaj się, pozdrawiam

[@wielbicielka]

Krzysiu, dzięki za ten odcinek. Wyjechałam z rodzinnego miasta daleko, potem jeszcze dalej, a teraz wróciłam... Czuję się zagubiona jak nigdy. Tęsknota to moje podstawoe uczucie w życiu. Czy się odnajdę?

[@jagodak5815]

też jestem z Krakowa, też wyjechałam, ale dopiero co zaczęłam i też czasem tam wracam i też mam podobne odczucia tylko nie potrafiłam tego tak dobrze ująć w słowa, bardzo prawda Krzyś, choć trochę mnie to zaczyna martwić, że tak jest, ale może masz rację, że tak właśnie jest i nie ma w tym nic złego. Pozdrawiam z Nowej Zelandii, mało tu nas Polaków.

[@dorotazelga]

Szczególnie spodobał mi się ten odcinek. Mam bardzo podobne wrażenia, gdyż nie mieszam już w moim rodzinnym Wrocławiu. Wracam zawsze do tego samego miejsca, ale już do innego. Ludzie których znam w między czasie zaczęli koniec żony, mężów, dzieci. I fakt, że jestem we Wrocławiu nie jest taki oczywisty - znajomi wypytują kiedy będę, zaklepują sobie czas podczas mojej wizyty i żałują gdy już mają inne plany. Nie tak jak było zwyczajnie, gdy można było spotkać się zawsze, nawet gdy wszyscy byli zajęci. I niby wszystko jest takie same, znasz to miejsce od podszewki, ale czujesz się też jak turysta, widząc nowo wybudowane budynki, czy odwiedzając nową knajpę na rynku.

[@m.w.1546]

Trafione w punkt. Nie jesteś sam. Jak widać przechodzimy to wszyscy, my współcześni nomadzi. Dokładnie to samo czuję przechadzając się ulicami Lublina ... Tyle nowego w starych miejscach, ale już nie są to te miejsca, trzeba je na nowo oswajać, a to już wymaga procesu swego rodzaju reasymilacji miejsc z których wyrastamy. Cest la vie, co zrobić. Pozdrowienia z Lublina! Może wpadniesz i tutaj? Dawaj znać jak coś 😉

[@ewa9009]

Wyjechałam z gór nad morze kilka lat temu. Tak wiem, to nie to samo co Ty. Ale ostatnio coraz częściej pojawiają mi się podobne przemyślenia i jakiś kryzys związany z wyjazdem. Idealnie wpasowałeś się z tym filmem w moment w moim życiu. Piękne ujęcia, fajnie zmontowany. Jak zawsze zresztą :)

[@VlogKreta]

W punkt. Jeżeli jednak cofniesz się w przeszłość pamięcią, to na pewno przypomnisz sobie że twoje miasto zmieniało się nawet kiedy byłeś jego stałym mieszkańcem. Ludzie również żyli swoim życiem, mimo iż pewnie nie odczuwałeś tego tak bardzo, bo potencjalne spotkanie było kwestią SMS-a lub telefonu lub krzyku pod oknem „Sebek cho na pole/dwór ( nie wiem jak się u was mówi ;) )”. Dobrze jest być obywatelem tego świata, a nie tylko miasta z którego pochodzimy. Gdybyśmy mieli zapuszczać gdzieś korzenie, to bylibyśmy drzewami ( bla bla bla)... czy jakoś tak. Bycie turystą w swoim mieście też ma plusy, chociaż serce boli kiedy się wraca, a na miejscu ulubionej knajpy stoi Bank Chwilówka.

[@timoexe]

Trafiłeś z tematyką filmu idealnie w to czego potrzebowałem. Za 2 dni wyjeżdżam na zawsze z miasta w którym się wychowałem i bardzo bałem sie tego wyjazdu.

[@siudek87]

kurła Krzychu, święte słowa. Ja mam dokładnie tak samo. Z Łodzi wyjechałem w 2007 roku do IRL, wróciłem po 4 latach, już miałem wrażenie, że coś się zmieniło, że to już jakby nie moje miasto. Po roku od powrotu przeniosłem się do Kielc, jestem tutaj szczęśliwy, a Łódź, no cóż, jest, była i pewnie będzie gdzieś w moim sercu, ale to już zupełnie nie to, co kiedyś i też już czuję się bardziej turystą w tym mieście, niż jego rodowitym mieszkańcem. Trochę to smutne, ale coś się kończy a coś zaczyna :-) Pozdrowienia :-)

[@Asiagosik]

i mnie podobne myśli nachodzą kiedy wracam do Polski. Bardzo dziwne uczucie. Za każdym razem zaskakuje mnie jak wiele (chociaż, zarazem i niewiele) się zmieniają ludzie, miejsca i tak dalej (niby takie same, a jednak inne). Pewnie i racja, że to ja się głównie zmieniam, widzę świat z innej perspektywy i tak dalej. Nie mogę sobie wyobrazić, żebym mogła wrócić i być taką samą osobą, jaką byłam przed wyjazdem.

[@white88official]

Ja zawsze lubię wracać do swojego domu. Ważne Krzysiu żebyś zawsze lubił i kochał miejsce do którego wracasz. A to czy będziesz tam się czuł jak turysta to jest pikuś. Miejsca się zmieniają czy tego chcemy czy nie. Super Vlog dzisiaj.

[@nataliablacha7615]

Jeszcze nigdy filmik na yt nie dotknął mnie tak osobiście. Do tego stopnia ze sie wzroszylam bo to prawie jakby ktoś wreszcie zrozumiał co czuje gdy wracam. Naprawdę moim zdaniem jeden z twoich lepszych filmików.

[@adziiia1]

Niesamowite, dużo razy się przenosiłam w swoim krótkim życiu i nigdy nie usłyszałam tego od kogoś innego, MOCNE :D Dobrze jest wiedzieć że ktoś obserwuje z podobnej perspektywy ... Kiedyś bardzo pijany ale i bardzo mądry człowiek powiedział mi chcesz być bogata - PODRÓŻUJ - wtedy będziesz bogata w doświadczenia a później reszta już przyjdzie :D Dzięki za wartość ;)

[@baddogbikers]

Krzysztof - dziękuję Ci za ten odcinek - bardzo osobisty dla mnie. W swoim mieście nie mieszkam od kilkunastu lat - blisko dwudziestu. Powiedziałeś w tym filmie dokładnie wszystko co czuję. Mimo odwiedzania mojego miasta i rodziców - od dawna czuję, że to miasto jest moje już tylko z nazwy, z miejsca urodzenia w dowodzie. Posmutniałem... na chwilę. Ciekaw jestem czy masz poczucie przynależności to nowego miejsca w którym mieszkasz - Japonia. Ja chyba nie do końca jeszcze uważam moje nowe miejsce za moje - to trochę tak jakby w głębi ducha czuć się bezdomnym. Moje stare miasto to Łódź - baw się tam dobrze!

[@soadventure1061]

Pamiętam to spotkanie w Królestwie i tego fanarta i to jak mi się trzęsły ręce jak Ci go dawałam, aż miło że jednak go nie wyrzuciles i gdzieś tam się schował w jakieś szawce i nawet jest na vlogu (2.45) , aż się łezka w oku zakręciła.. :)

[@zygmuntpsr]

MEGA! jestem warszawiakiem zyjacym w UK... ten film mowi wszystko... tylko ludzie z ktorymi spotykasz sie po latach nie maja nawet pojecia jak to dziala

[@aleksandrakosciolek]

Zmienia się przede wszystkim to, że ludzie, którzy na samym początku z niecierpliwieniem czekali na nas, nagle nie mają dla nas czasu. Okazuje się, że mimo naszej nieobecności ludzie żyją dalej bez nas i też jest im dobrze. Smutna prawda.

[@ProgramistaNaWygnaniu]

Genialny film, bardzo do mnie przemówił, dzięki!

[@agatak1586]

Mieszkam za granicą i się prawie popłakałam na tym filmie ;/ Wracam do rodziców raz w roku jedyne co widzę tak napawdę to zmarszczki moich bliskich i tę moją nieobecność. A wrócić już tam nie potrafię bo nie ma już tych miejsc, które lubiłam, tych ludzi, których kochałam i tego życia, którym żyłam... I właśnie jestem emocjonalnie bezdomna bo tęsknię cały czas do rodzinnych stron a wrócić nie jestem w stanie bo tam będę tęsknić za tym co mam tutaj

[@alinaanna9547]

Ja mam za pasem 5 lat "za granico" I z kazdym rokiem coraz bardziej idealizuje w myslach swoje miasto z ktorego pochodze i coraz bardziej chce wracac do niego, chociazby raz do roku.

[@podrugiejstronieszka3167]

W trakcie oglądania wzruszyłam się. Mówisz tak prawdziwe rzeczy. Gonciu, masz rację! Mogę się swobodnie podpisać pod tym co powiedziałeś, mam identyczne odczucia - jest to smutne, z tego względu, że coś jest za nami i dawniejsze przeżycia już nie powrócą, ale tak jak powiedziałeś "cieszmy się że, się wydarzyło".

[@bartekj8271]

Fajne, już w poprzednim odcinku czuć było refleksje na temat mieszkania w Krakowie. Byłem ciekaw czy ten temat będziesz kontynuował w następnym vlogu. :)

[@karolaespanola9192]

Idealne w punkt. Mieszkam od trzech lat w Hiszpanii i mam identyczne uczucia kiedy wracam.

[@Raczyna]

to trochę tak, że wydaje nam się, że mamy jakieś swoje miejsce, taką kotwicę, bezpieczny port, do którego zawsze możemy wrócić i w którym zawsze znajdziemy wytchnienie, spokój, gdzie poukładamy się spowrotem w całość. I nic nie opisze tego tępego bólu w sercu, gdy okazuje się, że tego "naszego" miejsca nie ma. Nie dlaczego, że zniknęło- czasem wystarczy zmiana, nawet najmniejsza. I to miejsce staje się obce, jak cała reszta świata.

[@bananaberries9751]

Też wyjechałam. Rok minął od kiedy byłam w ogóle w Polsce. Mieszkam w Niemczech, później będę mieszkać znowu rok w Japonii, ale później nie wrócę ani do... domu? Do Niemiec, ani do Łodzi, tylko pewnie wyprowadzę się znowu do Irlandii. Nie wiem, czy uciekam przed sobą, czy chcę czegoś doświadczyć, czy... boję się tego, że stracę lata swojego życia... ale Twój film uświadamił mi trochę, że jednak... nie ma tej drogi powrotnej, którą myślałam, że mam. Patrzę na swoje stare zdjęcia w moim głupim pokoju i zdaję sobie sprawę, że nawet to już nie istnieje. Robi się trochę nostalgicznie.

[@Radzyn1985]

Ja urodziłem się w Warszawie, rodzice, dziadkowie i pradziadkowie także. Ale w tym roku z mojego miasta wyprowadzam się na Kujawy. Robię to dla rodziny, chcę też zobaczyć jak będę się czuł w małym mieście a zawsze mi się marzyło wybudowanie domu gdzieś na skraju lasu z dala od cywilizacji. Teraz taką szansę mam. Ale do swojego miasta jakim jest Warszawa będę pewnie co jakiś czas wracał, bo Tata zostaje w Warszawie. Ciekawy jestem czy będę się czuł tak samo jak Krzysiek jak wraca do Krakowa ;)

[@magdalenamadziewicz9410]

Racja! Wracasz do tego samego miejsca a to całkiem coś innego. Miejsce się zmienia, ludzie sie zmieniają a przede wszystkim My sie zmieniamy. Super film, mądry. Coś się skończyło to nowe się zaczyna :)

[@piterson45]

Jeżeli coś się kończy to nie bądź smutny że się skonczyło, tylko ciesz się że w ogóle się stało.... Krzysztof,te słowa, moc jaka w nich płynie... Coraz bardziej Cie szanuje, wiem że nie znamy Ciebie prawdziwego, bo jednak wizerunek w sieci jest kreowany przez samego twórcę, to i tak... Ogromny szacunek, Pozdrawiam.

[@czeslawjankruger6231]

Hey ! Swietnie rozumiem to o czym mowisz, ja wyjechalem do Niemiec 10 lat temu, moj przyjazd wyglada jak w Poklosiu ( Pociag autobus) - i nagle niespodzianki, na dworcu nie ma ukochanej piekarni, autobus do domu pojechal inaczej, rodzice niby jestes ale jestes na chwile, znajomi itp. Podpisuje sie pod tymi slowami. Komus kto zyje w wielkim miescie jak Krakow, Warszawa czy Gdansk zmiany sa ogromne. Co innego kiedy wracasz do malej wsi ( 200 mieszkancow) i przy jednej kawie mozesz strescic co sie zmienilo ...

[@volausa1521]

Szczerze mówiąc ten film jest na swój sposób wzruszający, na końcu aż miałam łzy w oczach. Kapitalnie Krzysiu

[@dominikakingarzepka5561]

wzruszyłeś Krzysztof! dziś mama namawiała mnie do powrotu do domu, a nie mieszkam w nim już 3 lata, ale boję się, że nic już nie będzie takie samo jak kiedyś - znajomi poukładali sobie życia (moje miejsce w ich życiu jest tylko na spacerze lub na kanapie przy szklance herbacie); przeżywają wspólnie chrzty, urodziny, a mnie tam nie ma - i nie chcę tam wracać, bo dla mnie to za mało, wiem, że świat jest zbyt piękny, by zostać w jednym miejscu na zawsze :( jednoczesnie czuje smutek, bo wiem, ze wszyscy się starzejemy i mamy określony czas na życie i....

[@queenofchaos2421]

Nostalgiczny odcinek :) Juz za chwileczke juz za momencik pykną 4 lata od momentu, kiedy to wyprowadzilam sie z pieknego Wroclawia do Luklsemburga. Na poczatku tesknilam, a teraz - jestem juz tylkpo turystka, nie nadazam za zmianami, były budynki-nie ma, byly knajpy i na ich miejscu sa juz komplwetnie nowe. Dolozmy do tego srednia wieku na imprezach, na ktorych bywalismy cyklicznie ze znajomymi... starosc. pieprzone panta rei. Ale, ale wyjazdu nie zaluje, a wrocic... nie ma sie co obracac za siebie tylko trzeba isc do przodu. Mam duzo pieknych wspomnien, bedzie co na starosc wnukom opowiadac ;)

[@Soph_79]

Dokładnie Krzysiu. Ja tak mam we Wrocławiu jak przyjeżdżam z Londynu. To było inne życie, eh... Cieszę się, że wyjechałam ale tamto życie było dobre też i nostalgicznie mi czasami.

[@nalewator7904]

Podpisuję się pod takimi przemyśleniami. Lata temu przeprowadziłem się z miasteczka do miasta. I miałem identycznie. Na początku kwantowe stany splątane. Później podobny początek rozjazdu kwantowego i podobny koniec. W tej chwili pojawiają się problemy z komunikacją z PRZYJACIÓŁMI z tego miasteczka. A miasteczka już nawet nie poznaję na zdjęciach. Ludzie się zmieniają, czasy się zmieniają i nawet miasteczka, jako całość się zmieniają ;) [EDIT] A co ciekawe miasto, do którego "emigrowałem" Łódź się nazywa :D

[@krzysztofkrawczyk5823]

czy tylko dla mnie Krzysiu brzmi jakby miał kryzys?

[@frotecka]

Nawet jeżeli to mu przejdzie. To tylko minuta refleksji nad życiem.

[@SolariusSan]

taki wiek... no ale w sumie w ten sposób sam przechodzę te refleksje z nim, i pewnie nie jestem jedyny, a to tylko na plus :o

[@paula3289]

Kazdy ma takie refleksje, co roku przechodze to samo wracajac do domu na chwile. :)

[@anaryst]

Myślę, że to chwilowa i niegroźna nostalgia.

[@pospolitypasozyt4223]

Widać już wąsik Krzysiu już dorasta

[@werka_2609]

aż szkoda, że nie da sie być w dwóch miejscach naraz

[@wiewioraa8]

Aż mi się przypomniały czasy jak studiowałam i mieszkałam w Krakowie. Eh wrócić do tego czasu, wykorzystać go lepiej...

[@Tochiro19666]

Właśnie jestem na moment przed przeprowadzką z Gdańska do Kopenhagi. Ciekaw jestem jak będę postrzegał Gdańsk, i całą Polskę, za kilka lat, po kolejnym przyjeździe do ... mojego kiedyś miejsca. Świetny film, jak będziesz znowu w CPH może załapię się na spotkanie ;)

[@Zer0stopni]

Dokładnie tak jest, po 3 latach za granicy, uczę się mieszkać w Polsce. Ciężko.

[@PLsk8k2]

@krzysiek, wiem co czujesz... Sam przez to przechadzę. Pracując na innym kontynencie 2 miesiące, powroty są inne, już nie takie same. Kiedyś ktoś mi powiedział, "pamiętaj, tych których nie ma, głosu nie mają". Coś w tym jest. Pozdrowienia z Afryki 🇦🇴

[@jerzyfloryda1099]

Wiem co czujesz. Też tak mam tylko z warszawą. A mieszkam w nowym jorku i zawsze jak wracam do mojego rodzinnego miasta to dokładnie to samo odczuwam jak to, o czym ty mówisz