Dood aan de Wereld

Dood aan deze wereld !
Mijn ziel zweeft door het Oneindige.
Alles is rustig en vredig.
Hier bestaat geen tijd.
Hier bestaat geen lijden.
Ik ervaar enorme Goddelijke Liefde.
Ik ben een ziel zonder lichaam.
Plots gebeurt het onverwachte.
Ik voel een enorme koude over mij heen dwarrelen.
Ik voel pijn, enorme pijn.
Ik word … geboren !
Ik werd een ziel met een lichaam.
Vanaf nu ben ik de gevangene van de Tijd
beperkt in de Ruimte.
Nieuwe gevoelens worden ontdekt,
Zoals angst, honger, koude …
In deze Lagere Kosmos,
de Kerker van het Universum,
waar zielen worden geketend
met ijzeren handboeien
omringd met onzichtbare ijzeren pinnen
die het lichaam folteren
bestaat geen vreugde.
Ik ben geboren
Elke dag voel ik deze hel,
brandend vuur dat verschroeit mijn ziel.
Hier is niets goeds te vinden.
Onvruchtbare aarde
Giftig water
Verzuurde dodelijke lucht
Wat ik tracht op te bouwen
is gelijk hoe zeer tijdelijk.
Nutteloos dus.
Alles is onderhevig aan de vernietigende Krachten
van die Andere Mens,
die wil vernietigen mijn oogst,
die jaloers is,
die liegt,
die geen Woord heeft,
die enkel van zichzelf houdt,
vervuld met haat.
Eerloos gebroed.
Mensheid noemen ze zich.
Narcisten werken samen
met een knechtend Orwelliaans systeem.
Deze aarde is een kooi
Waar niemand aan ontsnapt.
Enkel de dood werkt bevrijdend.
Hier vertoeven miljarden wezens
Die elkaar vermoorden en opvreten
Want er moet overleefd worden.
Ik ben geboren.
Elk jaar wordt dit gevierd.
Iedere keer hoor ik wensen,
Goed bedoeld maar naïef,
om hier nog langer te blijven.
Nog vele jaren.
Wees en blijf gezond, zeggen ze.
Waarom ?
Ik wil niet.
Elke dag hoop ik dat het de laatste is.
Het beste Lot
is om nooit geboren te worden.
Om nooit in deze hel te moeten vertoeven.
Dood aan deze wereld !
© Kris Ivanovitsj Roman
Geschreven op 3 oktober 2023