Dziki Wschód. Transformacja po polsku 86-93 / dr Michał Przeperski i Paweł Krysiak. SPOTKANIA Z KLIO

SPOTKANIA Z KLIO: Z dr. Michałem Przeperskim (Instytut Historii PAN) - o jego książce „Dziki Wschód. Transformacja po polsku 1986-1993" rozmawia red. Paweł Krysiak (Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN”)
Zapraszają: Pracownia Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej im. Jerzego Kłoczowskiego Ośrodka „Brama Grodzka - Teatr NN” ‪‪@BramaGrodzkaTeatrNN‬ w Lublinie oraz portal Historia bez kitu #historiabezkitu
Po więcej materiałów zajrzyjcie również na naszą stronę internetową: historiabezkit...
Zapraszamy do wsparcia naszej działalności poprzez serwisy:
Patronite.pl/historiabezkitu.pl
Buycoffee.to/historiabezkitu

[@user-dg4wm7bu5x]

Jako miłośnik polskiej transformacji z jednej strony, a opracowań klasyfikowanych jako "historia społeczna" z drugiej, na początku rozmowy bardzo się na tę książką ucieszyłem. Ale potem zamiast neutralnej wiedzy o zmianach w różnych aspektach istnienia społeczeństwa: rodzinie, pracy, szkolnictwie, służbie zdrowia, życiu religijnym, sporcie, handlu, rolnictwie, itd. itd. (niedoścignionym wzorem takiego przedmiotowego ustrukturyzowanie opracowania historii społecznej pozostaje "Historia społeczna trzeciej Rzeszy" Richard Gruneberga) dostałem kilkadziesiąt minut utyskiwania na upadek etosu pracy (wypartego jakoby przez kulturę zap...), brak szacunku dla starszych, niewrażliwości na ciężki los robotników rolnych i dworowania sobie z może naiwnej, ale szczerej i entuzjastycznej wiary sporej części społeczeństwa w kapitalizm. Finałem tego była uwaga, że propaganda neoliberalizmu z lat 90-tych i propaganda stalinizmu lat 50-tych, wyjąwszy może terror (ot, drobiazg...) były do siebie bliźniaczo podobne. I tu się już mocna zawahałem, czy zamiast rzetelnej historii społecznej nie dostanę publicystyki z diagnozami opartymi na widzimisię autora. Ktoś to może czytał "Dziki Wschód" i mógłby rozwiać lub potwierdzić moje obawy?

[@PKowalski2009]

Ja mam taką uwagę -- bo pada, że lata 90-te były czasem możliwości. Ale to nie jest tak, że każdy miał możliwości. To była też kwestia szczęścia. Ja pamiętam, jak sam wchodziłem na rynek -- z rówieśnikami mieliśmy pretensje, że trafiliśmy akurat na spowolnienie pod koniec lat 90-tych. I że nasi koledzy i koleżanki starsi o kilka lat, mieli okienko szans -- "nowoczesne myślenie" (język angielski i postawa prorynkowa) otwierały często szanse do szybkich karier i awansów (tak, bardzo to słuszne o tym rewolucyjnym myśleniu). Na pewno szła za tym praca, ale jednak była to kwestia szczęścia, skoro wystarczało się urodzić rok, czy dwa później, by trafić już na nasycony rynek i przyhamowanie wymiany kadrowej. Rówieśnicy zrobili jeszcze kariery, ale szło dużo wolniej, dużo oporniej.

[@przeperescu]

Stanowczo zgoda. Historie osób urodzonych w końcu lat 60. a tych urodzonych w połowie lat 70. są diametralnie inne. Szczęście grało ogromną rolę.

[@przeperescu]

Dzięki!

[@user-nm2fh4sj8m]

ło, mocne. wreszcie coś nowego o 1989

[@muflonik8458]

"Dwa mosty za daleko" + zasłanie studentów (na Zachód) + znikanie ludzi z nieistniejących miejsc (pegeery) + nieistniejąca;) operacja "Most"... to razem ile mostów będzie?

[@andrzejm3906]

Świetna rozmowa! Gratuluję Autorowi bardzo ciekawego pomysłu na książkę (i nieszablonowego podejścia do tzw. cezur historycznych) oraz umiejętności zainteresowania nią potencjalnego czytelnika 😉 Zaraz sprawdzę, czy jest dostępny ebook!

[@annaprzeperska-kochaniak7596]

Historia bez kitu

[@pawelsobkowiak737]

Emigracja od 2004 to w dużej mierze efekt rolowania wejścia na rynek ludzi urodzonych na początku lat 80. Pamiętam jak za czasów Buzka był nacisk żeby iść na studia. Byle jakie ale studia. Że niby potem będzie łatwiej o pracę. A chodziło o łagodzenie skutków gigantycznego bezrobocia. Efektem były masy absolwentów po absurdalnych kierunkach bez perspektyw.