Edward Stachura - Pogodzić się ze światem cz.III

Рет қаралды 8,766

Күн бұрын

Kiedyś, dawno, byłem jeszcze Edwardem Stachurą - pisał artysta w swym ostatnim utworze - pomyślałem, że człowiek za długo żyje. Że powinien żyć jeden dzień, jak niektóre motyle. Albo jeden rok, od wiosny do wiosny. Mam 42 lata, a tak się czuję, jakbym dźwigał ich 420. Ostro żyłem. Codziennie coś nowego. I mógłbym tak jeszcze długo, może aż do samej cielesnej śmierci, gdyby nie spadło, nie runęło na mnie to straszliwe nieszczęście.
Opiewana wcześniej w pięknym wierszu biała lokomotywa nie zabrała go w podróż w nieznane: zmaterializowała się w postaci elektrowozu, który poranił poetę i obciął mu palce prawej dłoni. Pisać można lewą, Stachura nauczył się tej sztuki w niedługim czasie, jaki mu jeszcze pozostał, ale obu potrzeba do gry na gitarze. Czy widział ktoś jednorękiego barda? Czterdziestodwuletniego chłopca w dżinsowym ubranku, wiecznego buntownika, wolnego jak wiatr obieżyświata zawiodło własne, okaleczone i starzejące się ciało, mamił trawiony straszną chorobą umysł, opuszczali najbliżsi. Zawiódł go wreszcie świat, ten prawdziwy, czasem wrogi i okrutny, zawsze - trywialny, jakże odmienny od przedstawianego w wierszach i prozie świata wewnętrznego, w którym "wszystko było poezją".
24 lipca 1979 roku Edward Stachura zakończył niedługą, ale tak dłużącą mu się życiową drogę z Charvein we Francji, gdzie się urodził, przez Aleksandrów Kujawski, Ciechocinek i Warszawę na szczyty literackiego Parnasu. Uznany poeta i prozaik, pieśniarz, tłumacz poezji francuskiej i latynoamerykańskiej, znawca literatur romańskiego kręgu językowego, wielbiciel Marqueza, popełnił samobójstwo. Przedtem, jedną ręką, napisał swój ostatni utwór prozatorski - "Pogodzić się ze światem". Właśnie na jego podstawie zrealizowany został monodram Jerzego Zalewskiego, wstrząsający zapis dramatycznej walki twórcy z losem, czasem, cierpieniem, zakończonej pogodzeniem się z tym, co nieuniknione. [PAT]

Пікірлер: 8

@joannamyslak350 2 жыл бұрын

Lepiej nie czuć tego, co czuł Stachura, szukać nadziei, nawet wbrew nadziei, z ranami, w ciemności. Jesteśmy wygnani że świata. Uwiązani do życia. Wysoką cenę płacimy za swoją wrażliwość., za miłość, która zawsze będzie tyko marzeniem.