Eksik olduğumuzu ararız, hem de eksik bırakandan

Рет қаралды 507

Zeynep

Күн бұрын

Пікірлер: 25

@tamamagresifsin 7 күн бұрын

Cok guzel bir hava veriyorsun

@SnZeynepz 7 күн бұрын

Ya çok teşekkür ederim 🫀

@0nlyAlone 9 күн бұрын

MERHABA YENİ TANIŞTIĞIM ABLA moralimin çok bozuk olduğu bir anda bu video keşfetime düştü videoyu başlattığımda ağlamanın eşiğindeydim ve bana o kadar iyi geldin ki anlaşışdığımı hissettim ağır bir depresyondan geçiyorum çok fazla abonen vardır bu yüzden video çekiyosun prim kastığını düşündüm ama o kadar doğal konuşuyorsun ki kendimi bulmuş gibi oldum belki bu yotum umrunda olmayacak belki görmeyeceksin bile ama karşıma çıkan şuan için en mükemmel tesadüf oldun sayende biraz daha toparlanabildim teşekkür ederim büyük takipçinim

@SnZeynepz 9 күн бұрын

@@0nlyAlone merhaba, rica ederim daha iyi olabilmene çok sevindim, birilerine iyi gelebilmek çok değerli hissettirdi. Yorumlar gerçekten umrumda çünkü sadece kendim için çekmiyorum gerçekten anlayabilmek, anlamak çok önemli şeyler hatta çoğu zaman bir başkasının acısı benim de acım oluyor çünkü benim için hepiniz değerlisiniz ve unutma yalnız değilsin, değerlisin. Şu an zor bir dönemden geçtiğini biliyorum ama bunu aşabileceğine de inanıyorum. Aşamasan bile çok güçlü olduğunu hep kendine söyle çünkü öylesin!!

@olcayvurar 10 күн бұрын

League of Legends’i çok seviyorum, Benden daha çok seven bir insan yok. League of Legends benim için sadece bir oyun değil, başka bir dünyaya açılan kapı gibi. Bu evrene her girişimde, kendimi bambaşka hikayelerin ve karakterlerin arasında buluyorum. Ionia’nın gizemli ormanlarında kaybolmak, Demacia’nın hırsla dolup taşan krallığına dalmak, ya da Bilgewater’ın karanlık sularında hayat mücadelesi veren denizcilerin yanında yer almak, sanki gerçek dünyanın stresinden uzaklaşıp tamamen bu dünyaların bir parçası haline gelmemi sağlıyor. Fakat LoL, yalnızca bir kaçış değil; aynı zamanda ruh halimi şekillendiren, bazen beni karanlık düşüncelere sürükleyen, bazen de büyük keyif ve eğlence sunan bir yolculuk. Bazı oyunlar var ki; takım arkadaşlarımla uyum içinde, sinerjiyle hareket ederken, zaferle sonuçlanan bir maçı kazanmanın keyfi paha biçilemez. Ama bazen de kaybedilen oyunlar, hatalar ve umutsuzca çırpınmalar var. Bu anlarda “yetersiz miyim?”, “neden daha iyi oynayamıyorum?” diye düşündüğüm oluyor. İşte o zaman LoL, sadece bir oyun olmaktan çıkıp, hayatımdaki bir meydan okumaya dönüşüyor. Kaybedilen oyunlar, hayal kırıklıkları ve hatalar, bazen günlük hayatımdaki motivasyonumu bile etkileyebiliyor. Bir yandan da LoL’ün karakterleri ve onların sözleri, hayatımda ilham verici bir etki bırakıyor. Mesela, Yasuo’nun “Özgürlük, rüzgarla birlikte gelir.” sözü her zaman aklımda. Bu sözü her duyduğumda, özgürlüğün aslında yalnızca fiziksel değil, zihinsel bir rahatlama olduğunu hatırlıyorum. Zed’in “Zayıflık, yetenekle karşılanmaz.” demesi de beni daha güçlü, daha disiplinli olmaya teşvik ediyor; hatalarımdan ders çıkarıp daha iyiye ulaşma arzusu uyandırıyor. Bazen kendimi Vi’nin enerjisiyle dolu hissediyorum, o cesurca “Bunu bir sonraki yumruğuma saklayacağım!” dediğinde, benim için cesareti simgeliyor. Bazen de Jinx gibi içimdeki tüm çılgınlığı dışarı vurmak, her şeyi ardımda bırakıp sadece eğlenmek istiyorum. Bu karakterlerin sözleri ve tavırları, günlük hayatımda bile bana rehber oluyor. League of Legends’in evreni, bana sanki kendimden kaçabilme fırsatı sunarken, aynı zamanda güçlü ve zayıf yönlerimi keşfetmemi sağlıyor. Belki bazı günlerde LoL, daha da kötü hissetmeme yol açıyor; hatalar yapınca ya da kaybederken, içimde bir eksiklik hissi doğuyor. Ama bunun yanında, kazandığım her zafer, öğrendiğim her yeni şey de bana özgüven veriyor. LoL bana, hayatın da LoL gibi bazen zorlayıcı ama bir o kadar da öğretici olduğunu gösteriyor. LoL, hem zaferlerin hem de yenilgilerin yalnızca bir oyun olmadığını; mücadele etmenin ve her seferinde yeniden başlamanın aslında hayatın kendisi olduğunu hatırlatıyor. Belki de bu yüzden, League of Legends bana sadece bir oyun değil; kaybetmeyi, yeniden denemeyi, dayanıklılığı ve sonunda da eğlenceyi sunan bir hayat rehberi gibi. Keşke Shaco olsam.

@SnZeynepz 9 күн бұрын

MSSŞMDEPMDEŞDL DELİ YA

@Sg7ru 6 күн бұрын

yaşantılarımız,edindiğimiz tecrübeler,aile yapılarımız ve sayamadığım birçok sebepten ötürü o kadar farklıyız ki.İnsanlar aynı olayı yaşasa bile aynı tepkiyi vermiyolar bu yüzden.Farklılıklarımıza saygı duymak,anlayıp kabullenmek yerine herkes birbirini ötekileştiriyo bazen kendisini daha iyi hissetmek için bazen de toplumsal ceza vermek için.Değerimizi belirleyen şey ne sevgilimiz ne ailemiz ne de arkadaşlarımız hiçbiri bize hak ettiğimizi düşündüğü değeri vermiyor aksine biz neyi hak ettiğimizi düşünüyorsak ve kendimize nasıl bakıyorsak bir şekilde hal ve hareketlerimiz karşı tarafa yansıyo.Bize nasıl davranacaklarını ne kadar değer biçeceğini karar veren aslında biz kendimiziz.İnsan önce kendisini sevmeli,kabullenmeli.Bu devirde çok zor dediğim gibi insanlar birbirlerini çok ötekileştiriyor ve sırf topluluğun bir parçası olmak için yalnız kalmamak için olmadıkları biriymiş gibi davranıyolar.Yalnız kalmak kötü bir şey değil,insanlardan sıyrılıp bu kişiler bana uygun değil demek kötü değil,olmadığın biriymiş gibi davranıp insanlar arasında yalnız hissedeceğimize kendimizi seçip olduğumuz gibi davranmak her zaman ilk seçenek olmalı.

@SnZeynepz 6 күн бұрын

evet gerçekten senin gibi düşünüyorum, kilitli kapıdan hırsız giremez. Sınır koymak zorundayız yoksa hepimizin bi gün yaşadığı ya da yaşayacağı gibi ağzımıza sıçılmış bi vaziyette halimize ağlarken bulabiliriz kendimizi 🥰🥰

@Sg7ru 5 күн бұрын

Ve o zaman da bizi ayağa kaldıranın bizden başka kimse olmayacağını da fark edeceğiz

@ozangzloglu 10 күн бұрын

Videonun bir yerinde ''Kendimizi en çok anlamamız gereken yerde en çok kendimizden kaçıyoruz, yaralarımızı sarması için canımızı en çok yakandan medet umarız.'' diyorsun. Bu kendimizi değersiz görmemizden ve karşıdaki insana fazla değer yüklemekten geçiyor. Onu çekici kılan şey, onun yapabildiği ama bizim yapamadığımız şeyler olmasından kaynaklanıyor olabilir. Senden daha çok bilgili olabilir, daha kültürlü ve bilgili olabilir. Ve en ufak darbesinde büyük bir çöküntüye girebiliyoruz çünkü ona zincirle bağlı hale geliyoruz. Hislerinin dışarıya bağlı olması berbat bir şey çünkü kendinin değerli olduğunu düşünmezken bir başkasının sevgisini hak ettiğimizi düşünmüyoruz. Temelimiz sağlam olmadığı için bu kişi hayatımızdan çıkar çıkmaz büyük bir karanlık çukura düştüğümüzü hissediyoruz ve bize el uzatan olsa da düşmeyi seçiyoruz. Depresyonu seçiyoruz; hüzünlü kitaplar okumayı, üzücü müzikler dinlemeyi ve yaramızı deşecek sad postlara bakmayı seçiyoruz çünkü değerimizi ve yapabileceklerimizi keşfetmiyoruz. Ayrıca tüketiciliğin hüküm sürdüğü bir dönemde yaşadığımız için zor olana ulaşmak her zaman daha zevk veriyor ama ufak şeyleri fazla tükettiğimiz için zor olana sahip olduktan sonra gözümüzde onun da değeri azalıyor ve daha fazlasını aramaya yöneliyoruz. Hepimiz küçükken hevesle almak istediğimiz o oyuncağı alıp birkaç gün oynadıktan sonra bir kenara atmadık mı? 5:12'de ''Anlatılan şey karşıdakinin anladığı kadardır.'' diyorsun ve bu cümlen çok hoşuma gitti, uzun süredir aklımda olan bir düşünceydi. Ne kadar büyük bir cümle öbeği kurarsan kur, ne kadar çok dil dökersen dök gerçekten de herkes anlamak istediği kadarını anlıyor ve yoluna devam ediyor. Dünyanın en yüce insanı olsan dahi ağzından dökülen kelimelere tepki olarak insanlar ''vay be, ne iyi söz. Bu böyle diyorsa doğrudur.'' gibi laflar kurup günlük yaşantısına devam edecektir. Konuşmak güzel şey ama günün sonunda verilen tavsiyeler kimseye dokunmayacaktır. Herkes kendiyle meşgul ve kişi bir çukura düşmüşse ona uzatılacak bir el beklemeden o çukurdan kendisi çıkması gerekiyor. Kimsenin doğrularına göre yaşamamalı ve kendi değerlerimizi oluşturmalıyız, ancak o zaman sarsılmaz bir temel inşa edebiliriz. Kişi kendi doğrularıyla yaşadığında güçlü olur. Doğruysan, güçlüsündür. Videonu çok sevdim Zeynep, iyi ki KZbin seni önermiş. Bu konuları konuşurken kurduğun her cümlenin hayatında bir yere tekabül ettiği ve hepsini deneyimlediğin ifadenden anlaşılıyor. Müzik seçimlerin de çok iyi ama sesini biraz daha kısabilirsin.

@shori69 10 күн бұрын

Yorumun çok güzel :)

@SnZeynepz 10 күн бұрын

Çok teşekkür ederim yorumun benim için çok değerli gerçekten, uzun uzun yazıp zaman harcadığın için teşekkür ederim tekrardan. Müzik sesini de farklı şeyler denemeye çalıştığımdan dolayı, telefondan aldığım ses ile bilgisayardan aldığım ses kulağıma farklı geldi ve ayarlayamadım. Tavsiyeni dikkate alacağım kesinlikle. 3. Cümlende söylediğin şeylere gerçekten katılıyorum çünkü arzuladığımız şey elimizde olan şey değil ve arzulanan şey elde edildiği an hasret biter, artık zaman geçtikçe çöp olur o nesne ya da özne. Yunancada bi terim var hypokeimenon. Hypokeimenon, yani altta yatan şey, bir dayanak anlamına gelir bu olmadan da aşk olmaz. Aşk cinsellikten doğar. Mesela eskiden aşk yoktu, insanlar sadece tatmin olmak için aşk yaşardı ve kabileler topluluklar halinde yaşarlardı. Benim yapamadığım bir şeyi o kabilede başka biri yapardı yani eksiklik dediğimiz şeyi hissetmezdi kimse. İnsanlar eksik olduklarını bir şeyleri yapamadıklarını fark ettikleri anda, o eksikliği bir başkasında arayıp onu bulduklarını düşündükleri anda ortaya aşk terimi ortaya çıktı. Yani eksiklik, aşkı doğurur ama bi başkasında olan eksikliği çok da umursamayız, dediğin gibi kendimizi değersiz görüyoruz. Depresyonu seçmek kolay, kendimize acımamızı sağlıyor ve bu şekilde yaşayınca depresyonla yüzleşirken hissettiğin şeylere nazaran, bu süreci daha sancısız hissettiğini düşündüğün bir algıya düşüyorsun, beynin daha az acı çekmen için seni kandırıyor. Çünkü insanlar seni kırarsa, inaanlardan kaçmak için bir nedenin yani depresyonun oluyor. Küçükken oynadığım hiç bi oyuncakla oynamak bana şu an zevk vermez, haz almam maalesef ki hayal gücüm yok oldu . İnsan değişmez. 20 yaşında da, 50 yaşında da olsan değişen tek şey yaş farkın olur, insan değişmediği için de, verilen nasihatlar ve tavsiyeler sadece dinlemelik çıtır çerez sanırım çoğu zaman :)

@ozangzloglu 10 күн бұрын

@@SnZeynepz O kelimeye aşina değilim ama ne anlama geldiğini anladım. Bir maddenin veya öznenin bilinen ve ona yüklenen anlamının altında yatan, onu destekleyen asıl neden. Aşk buna güzel bir örnek. Günümüzde aşk kavramından bahsettiğimizde acı, özlem, şiirler ve şarkılar akla geliyor. Yani bu kelime olduğundan farklı yansıtılıyor, bunun en büyük nedenlerinden biri filmler, hikayeler, masallar olabilir: Filmlerle büyürken aşk üzerine sürekli manipülasyona maruz kalıyoruz. Birini sevmemiz gerekiyordu ve sevdiğimiz için her şeyi yapmalıydık. Yağmur altında kapısının önünde ağlamalı, hediyeler almalı, onu kazanmak için her şeyi yapmalı hatta kendi hayatımızı tehlikeye atmalıydık. Bunu gördük. Bunu görmek bunu yavaş yavaş benimsemeye sebep oldu. Aşkı karmaşık bir oyuna çevirdik. İğrenç bir satranç tahtasında hamleler ve duygular sıra sıra döndü. Ya üzdük ya da üzüldük. Hepsini normal kabul ettik çünkü aşkın içerisinde bunların olduğunu bize aşıladılar. Buraya kadar her şey normal. Asıl sıkıntı detaylarda gizli. Birini sevmemiz söylendi ama kimi seveceğimiz konusunda hiçbir şey söylenmedi. Birisi için mücadele etmeliydik ama onun kim olduğunun önemi yoktu. Asıl hata buradaydı. Sevmek güzel bir şeydir ancak sevgi doğru insana yakışır. Filmlerin klişesi haline gelen ayrılık ve sonrasında mücadele sahnelerinde hep aynı vurgu vardı. Birisi çok acı çeker diğeri onu umursamaz. Eğer acı çeken çok çok acı çekerse, umursamaz karakter umursamaya başlar. Çektiğimiz acıyı umursamayan birine neden sevgi beslemeliyiz ki? Bize aşılanan en büyük hata buydu. Evet gerçekten birini sevmemiz gerekirdi. Evet gerçekten birisi için gereken her şeyi yapmamız gerekirdi ama onun doğru insan olup olmadığı da önemliydi. bizi kolayca silebilen ya da acınızı görmezden gelecek olan birine sevgi beslemek mücadeleden ziyade öz saygıyı kaybetmektir. Filmler bize muhteşemmiş gibi görünen toksik çiftleri örnek gösterdi ve hepimiz iğrenç insanlara ilgi duyup 'masallardaki hayatı arzuladık'. Gerçeğin yapısı farklıydı. Hepimiz bunu acı şekilde tecrübe edindik. Belki konuyu biraz uzatmış ve saptırmış olabilirim ama bu paragrafla söylemek istediğim şey bazı kavramlara çevre tarafından fazlasıyla anlam yüklendiğiydi. Üzerine çok düşünmeye ve aşırıya kaçmaya gerek yok: Senin de söylediğin gibi aşkın kaynağı cinselliktir. Neslimizin devamı için gereken sahte ve geçici bir içgüdüden ibaret. Bunu herhangi bir kişiye söylediğinde muhtemelen kendini linç yerken bulursun çünkü kimse arka planda yatan nedenlere odaklanmıyor, derinliklerine inmiyor. Günümüzde her şeye bir anlam atfedildiği için bu kadar sıkıntıda hissediyor olabilir miyiz? Çünkü söylediğin gibi eskiden insanlar sadece tatmin olmak için bir şeyler yaşarlardı, eksiklik denilen şeyi hissetmezdi kimse. Bizim için çok önemli olmayan insanların eksiklikleri bizim için önem arz etmez, vah vah deyip önümüze bakarız. Ama bazen çok bağlılık duygusu veya hoşlantı duygusu hissettiğimiz kişinin eksikliklerini kendi problemlerimizden daha çok önemseriz. Hatta kendimiz dahi uygulamadığımız çözümleri ona tavsiye ederiz. Doğru yolu gösteririz, oysa o doğruyu biz kendimiz uygulamıyoruzdur. Evet, büyüdükçe hayal gücümüz eskisi kadar aktif olmuyor, yeni şeyler öğrenmeye kapalı hale geliyoruz. Bu da bizi çocuksu halimizden uzaklaştırıyor. Yani kısaca mutsuz oluyoruz. Çünkü büyüdükçe anlam yüklüyoruz, başkaları ne yaptıysa onları yapıyoruz. Bir çocuk x duygusunu olduğu gibi yaşarken orta yaşlarda biri o duyguya olduğundan farklı bakacaktır. Özünden uzaklaşacaktır. Bana kalırsa bizi mutsuz eden şey; olaylara, nesnelere ve maddelere olduğu gibi bakmak yerine onlara olduğundan farklı bakmayı seçmemiz. Bu arada insan neden değişemesin ya da bahsi geçen değişim neyle alakalı bir değişim?

@SnZeynepz 9 күн бұрын

@@ozangzloglu" İğrenç bir satranç tahtasında duygular ve hamleler sıra sıra döndü." Ve "masallardaki hayatı arzuladık" çok güzel söylemişsin. Bazen yalnızca yalnız kalmamak için seviyoruz karşımızdakini sevdiğimiz için değil kendimiz için karşıdakini sevmeye çalışıyoruz ve bazen gerçekten sevsek de belki haketmeyeni sevdiğimizi çok geç fark ediyoruz. Tavsiye verme meselesi de çok gıcık bir konu hatta bu zamanlarda tüm Türkiye haddeni fazlaca aştı herkes, herkesin işine karışacak haddi var sanıyor kendisinde. Kendi problemimi çözemiyorsaö uğraşacak başka bir problem yaratırım ve bu karşımdakinin problemi olur. Her kusur düzeltilemez, herkes değiştirilemez ve her yaşantı bir tecrübe değildir. Evet farklı bakıyoruz çünkü asıl gerçeklikten hep kaçmaya çalıştık, gerçek olup acı verici bir şeye inanmayı neden seçelim ki, yanında daha tatminlik verici ve kendi isteğimizle değiştirebileceğimiz bit gerçeklik varken? Güçsüz iradeler çoğu zaman bu dediğim şeye kapılıyor ve yaşantılarıyla beraber sürüklenip gidiyorlar mutsuzluk çukuruna. Bahsettiğim değişim şu, olduğum kişi asla değişmeyecek, bunlar sevdiğim ya da nefret ettiğim şeyler değil de düşünce yapım gibi kalıcı etmenler. Olduğum şey, içimde yatan şey, alışkanlıklarım, yargılarım. Bazen değişir ama bunlar bir bütün olarak değişmeyecek şeyler çünkü yıllardır onların üzerinde durarak yaşıyorum ve prangalıyım, birbirimize zincirliyiz. Bu yüzden insan bir bütün olarak değişmez. Deriz ya 2 sene sonra çok farklı biri olacağım diye. Hayır, değişmeyeceğiz, algılarımız ve bakış açımız değişecek sadece.