Рет қаралды 25
เสียงอ่านไฮไลท์สำคัญที่ทางผมได้จากหนังสือ เรื่อง บทเรียนชีวิตที่จิตแพทย์อยากบอก จากหน้าที่ 133
"การที่ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยมีความรักลูกได้เฉพาะช่วงที่ลูกของเธอยังเป็นเด็กทารกที่ต้องพึ่งพาเธอ พวกเธออาจจะเป็นแม่ที่เอาใจใส่ดูแลลูกอย่างวิเศษในช่วงก่อนวัยสองขวบ แต่เมื่อเด็กเริ่มมีความตั้งใจของเขาเอง เริ่มไม่เชื่อฟัง ปฏิเสธที่จะเล่น บางครั้งไม่ยอมให้กอดรัด เริ่มสนใจคนอื่นนอกจากแม่ และอยากมีโลกของตัวเอง ความรักของแม่ประเภทนี้ก็จะเริ่มลดลง เธอเริ่มสนใจเขาน้อยลง พยายามตัดความผูกพันทางอารมณ์ออกไป มองเห็นว่าเขาเป็นเด็กที่น่ารำคาญ ขณะเดียวกันก็ปรารถนาอยากตั้งท้องอีก อยากมีลูกเล็กๆ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ อยากมี "สัตว์เลี้ยง" นั่นเอง
ผู้หญิงประเภทนี้มักนิยมการมีลูกหลายคน แต่วัฏจักรของการเลิกรักลูกที่โตขึ้นจะเกิดซ้ำซาก หรือถ้าเธอไม่มีลูกเล็กๆ อีกแล้ว เธอก็มักไปช่วยเลี้ยงเด็กเล็กๆ ของเพื่อนบ้านโดยไม่สนใจลูกของเธอซึ่งกลายเป็นเด็กโตไปแล้ว สำหรับที่มีแม่ประเภทนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะยุติวัยเด็กตั้งแต่อายุสองขวบเท่านั้น แต่ยังยุติการได้รับความรักจากแม่อีกด้วย ความรู้สึกเจ็บปวดและสูญเสียของเขาจะปรากฏให้คนอื่นๆเห็น ยกเว้นแม่ที่มัวยุ่งกับลูกคนใหม่จนไม่สนใจผลกระทบที่มีต่อลูกคนโตกว่าของเธอ เมื่อเด็กเหล่านี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ เขาจะมีโอกาสเป็นคนที่มีบุคลิกซึมเศร้า และพึ่งพาแบบเฉื่อยเนือย"
หนังสือที่เขียนโดยจิตแพทย์ผู้มากประสบการณ์ที่ผ่านการทำจิตบำบัดผู้ป่วยมาหลายพันเคส ความคิดที่นำเสนอส่วนใหญ่ในเล่มนี้ได้มาจากงานให้คำปรึกษา บำบัดคนไข้ทางจิตของผู้เขียน ซึ่งเป็นมุมมองแปลกใหม่ที่ใครอ่านได้อ่านแล้วแทบจะวางไม่ลงเลยทีเดียว หนังสือเขียนไว้ตั้งแต่ปี ค.ศ 1978
ต้องขอขอบพระคุณสำนักพิมพ์ OMG BOOKS ที่แปลหนังสือทรงคุณค่าเล่มนี้
เป็นภาษาไทยให้เราได้อ่านในปี 2010 ซึ่งเป็นหนังสือคลาสสิคอีกเล่มหนึ่ง
สำหรับท่านที่ต้องการค้นหาความหมายของชีวิต เล่มนี้ไม่ควรพลาด