Рет қаралды 51,922
“นี่...” พรานทักขึ้น
“ว๊ากก!!” ชายหนุ่มที่นั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่ก่อนหน้านี้ เงยหน้ามากรีดร้องใส่ เสียงคนทักงุนงง ได้แต่กดไหล่ชายหนุ่มไว้แล้วเอ่ยอย่างใจเย็น
“เฮ้ย... ใจเย็นไอ้หนุ่ม ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเอ็งเลย” พรานพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่ม ไม่แข็งกร้าว ไม่กดดัน ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังสติกแตก สงบลงได้อย่างน่ายินดี “เอ็งเข้ามาทำอะไรที่นี่ แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้วะ” พรานถามอย่างงุนงง ปกติคนในหมู่บ้านจะไม่เข้าป่ามาลึกขนาดนี้ แม้ไม่ใช่เขตป่าลึก แต่ก็ยังมีอันตรายได้อยู่ดี
“ฉะ ฉันหลงทางน่ะจ้ะ พี่พาฉันกลับไปหมู่บ้านทีได้มั้ย” ชายหนุ่มพูดกับคนอายุมากกว่าอย่างขลาดกลัว น้ำเสียงสั่นระริกเสียงจนพรานชมวดคิ้ว
“เอ็งไปหนีอะไรมากัน ถึงมานั่งตัวสั่นอย่างนี้ หืม...” พรานถาม แต่ชยหนุ่มไม่ได้ตอบ เอาแต่พึมพำไม่ได้ศัพท์ พรานสามารถจับใจความได้แค่ ‘เสียงนั่น’ กับ ‘เด็กคนนั้น’ ที่เหลือไม่เข้าใจเลยสักกะผีกหนึ่ง ....... “ไอ้สิน! แกหายไปไหนมาตั้งแต่เมื่อวานวะ พวกฉันหากันให้ขวัก คิดว่าเอ็งโดนเสือคาบไปเสียแล้ว” ชายที่ดูจะเป็นเพื่อนกับชายหนุ่มที่พรานพาออกมาจากป่า เข้ามาสำรวจตัวเพื่อน พลางบ่นด้วยคำพูดที่ฟังดูไม่ดีนัก แต่น้ำเสียงและแววตาของเขาบ่งบอกว่า เขาเป็นห่วงเพื่อนมากเลยทีเดียว
“...เอ็งเจอเพื่อนแล้ว ข้าก็ไปล่ะ อย่าไปเดินหลงในป่าช่วงนั้นอีกล่ะไอ้หนุ่ม ไม่ใช่ทุกวันจะไม่มีอันตรายแบบนี้หรอกนะ” พรานบอกกล่าวกับชายหนุ่ม .....
#กกนิฐ #เรื่องสั้น #นิยายเสียง
เรื่องเล่า นิยาย เรื่องสั้นต่างๆ แฝงข้อคิดบ้างบางส่วนที่แต่งขึ้นและเรียบเรียง จาก ก.กนิฐ ขอสวงนสิทธิ์ ขอให้ทุกท่านเพลิดเพลิน และ สำราญ ในการรับฟังค่ะ ก.กนิฐ ขอขอบคุณทุกคำติชม และทุกคนที่ติดตาม มา ณ ที่นี้ค่ะ หากผิดพลาดไปต้องขออภัยด้วยค่ะ