Fail

Öğrenci tiradım için hiçbir kâr amacı gütmeden uyarlamış olduğum, Yiğit Sertdemir'in Gezi Parkı için mektup olarak yayınladığı, Fail-i Müşterek adlı oyunun son bölümü.
MEKTUP:
Beni yemeğe bekleme anne, ben bugün öleceğim.
Akşam vakti belki, ya da çocuklar okul yolundayken, belli olmaz bir ihtimal ikindi okunurken...
Issız bir yol kenarında, yahut kafamda bir torba ile götürüldüğüm tek ışıklı odada, olmaz ya, belki
de herkesin ortasında...
Anne, boşuna ısıtma yemeği, ben bugün öleceğim.
Bir göçük altında kalacağım belki, belki bir maşanın ucuna sürülen kurşunun kanadında ya da
tanıdık tanımadık insanlarla, insanlarımla yanyana, göz göze, göz göre göre.
Ben bugün öleceğim annem, yat artık bekleme.
Sanma ki kendimi öldüreceğim. Yok annem, yaşamayı benden çok seven yok. Ama neyleyim...
Düşüncemi söylemekle koymuş olacağım tabureyi altıma...
O gün orada bulunmakla bağlamış olacağım boynuma ipi...
Vazgeçmediğim için, sırf kendim olmaktan vazgeçmediğim için, vurmuş olacağım tekmeyi...
Bilmiyorum nerede, nasıl, ne nedenle... Ama ben bugün öleceğim, hadi kapa ışığı, bekleme
anne...
Ama...
Umut bu ya annem...
Bir bakmışsın... Becermişiz ipi birbirimizin boynundan almayı...
Bir bakmışsın... Başarmışız bir arada durmayı...
Bir bakmışsın... Seyretmeyi bırakmış, seyre katılmışız...
Bir bakmışsın... Utanmışız...
Bir bakmışsın... Uyanmışız...
Bir bakmışsın... Çoğalmışız...
Bir de bakmışsın ki... Kalabalığız...
Herkes aynı sofrada... Dimdik... Yan yana... Gururla... Huzurla... Umut bu ya annem... Umut bu
ya...
İşte o zaman... Bekle beni anne, ben döneceğim... Dönmeyenlerin... dönemeyenlerin anısına...
Ama, ip boynumda şimdilik...
Bekliyorum...
Herkesin on beş dakikalığına insan olacağı o günü...
Biliyorum....
O güne kadar...
Tüm fiiller...
Müşterek...