Рет қаралды 10,418
فولش به ایستگاه ۴۰ رسید و سال ۱۴۰۲ با این قسمت تموم میشه و اوضاع موسیقی ایران هم مثل بقیه چیزهای ایران روز به روز بدتر میشه. اگه از امیدهای خرافاتی عبور کنیم، امیدواریم دوره سختی در این مملکت تموم بشه و رنگ و بوی آزادی پدیدار بشه. هیچ راهی جز آگاهی بیشتر و نقد کردن و دوری از خرافات وجود نداره.
یکی از این آگاهی ها در موسیقی کنار گذاشتن همین استاد استاد بستن به چهارتا خواننده معمولیه. حالا ما اینجا در این قسمت فولش اتفاقا داریم کسایی رو نشون میدیم که در کار خودشون واقعا ماهر هستن. اما این روزا مد شده به علیرضا قربانی و سالار عقیلی و محمد معتمدی و ... هم میگن استاد. حالا معین و ابی و گوگوش و داریوش و سیاوش قمیشی و حبیب و امثالهم که واقعا قسمتی از دوره خوب موسیقی پاپ ایران هستند ولی خب کلا فاز استاد استاد کردن همیشه مانع پیشرفت و نقد بوده. دیگه کار به جایی رسیده که به یه آدم نوآور و خلاقی که ضد این جریان استاد پروری بوده هم میگن استاد و خودش به یه خالتوری که اتفاقا در کار خودش خوبه میگه استاد! منظور محسن نامجوئه که بیدلیل هی بنزین میریخت توی آتیش چهارشنبه سوری.
نکته بعدی تقلید و ادا در آوردنه... آقا شبیه خودتون باشید چرا دوست دارید بشید فریدون فرخزاد چرا دوست دارید بشید شجریان چرا خودت یه چیز خفنی نمیسازی که بعدا ازت به عنوان یک الگو یاد بشه؟! بدل داریوش و ابی در نهایت میشه خشایار اعتمادی و قاسم افشار که شاید یه مدت دوام بیاره و بعد تاریخش تموم میشه ولی ابی با این همه اشتباه و فالش خوانی بازم مورد احترامه چون خودش بوده... در نهایت سعی کنید از زدن هنگ درام در سال جدید پرهیز کنید و دیجریدوهای خودتون رو آتیش بزنید و به جاش کالیمبا بخرید. کاسه تبتی هم فراموش نشه. پاپکیها رو ول کنید چون در نهایت همین الان بهترین آثار همین گرشا رضایی و طلیسچی و ناصر زینعلی و ... کپی دست چندم از همون دوره طلایی پاپ یعنی واروژان و چشم آذر و شماعی زاده است. و در نهایت رانگ.