Γιώργος Σεφέρης "Ερωτικός λόγος"

Το πνεύμα και η ενσάρκωση τού "Ερωτικού λόγου" είναι μια ερωτική ιστορία η οποία έχει τελειώσει άδοξα από καιρό. Ο ήρωας τού ποιήματος (ο ποιητής), ζει στη σκέψη, στη μνήμη και τη φαντασία, την ένταση τού αισθήματος, τις παλινδρομήσεις, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις αυτής τής ερωτικής σχέσης. Από το στίχο «Είναι το πέρασμα ….. », μέχρι το στίχο «….. τα σείστρα τού ανέμου», είναι η γυναίκα που εκφράζει τα δικά της αισθήματα γι᾿ αυτή την ερωτική περιπέτεια, μέσα από τη φαντασία τού ποιητή. Τις δικές της προσδοκίες και διαψεύσεις. Η ηχογράφηση περιλαμβάνει τα μέρη Α', Β', Γ' και Ε' τού ποιήματος. (Δεν υπάρχει το Δ'). Τα μικρά αποσπάσματα βίντεο είναι από την ταινία "The tree of life" τού Terrence Malick. (Η διαφορά ηχοχρώματος σε δύο σημεία οφείλεται, στο διαφορετικό χρόνο ηχογράφησης). Ανάλυση τού "Ερωτικού λόγου" στον σύνδεσμο:
www.erotas-thanatos.net/sefer...
"Ερωτικός λόγος"
Α᾿
Ρόδο τής μοίρας, γύρευες να βρεις να μάς πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
Τού κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ᾿ αγκάθι σου έφευγε τού δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ᾿ αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.
Β᾿
Τα μυστικά τής θάλασσας ξεχνιούνται στ᾿ ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα τού βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά τής μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν᾿ ακούσεις τ᾿ αλαφρό
ξεκίνημά της... τ᾿ άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να ᾿σουν εσύ που θα ᾿φερνες την ξεχασμένη αυγή!
Στον κάμπο τού αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν᾿ ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ᾿ ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού...
Η νύχτα να ᾿ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.
Ρόδο τού ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μάς πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.
Γ᾿
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος τής σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μού ξαναπείς
τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη·
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μἀς πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι τού φιλιού στα φύλλα τής καρδιάς.
Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ᾿ ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:
«Είναι το πέρασμα τού χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ᾿ όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.
»Με τού ματιού τ᾿ αλάφιασμα, με τού κορμιού το ρόδισμα
ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα
ανθρώπινο άγγιγμα στον κόρφο μου τ᾿ αστέρια.
​»Την ακοή μου ως να ᾿σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος
μακρινός κι αξεδιάλυτος τού κόσμου ο θρήνος
μα είναι στιγμές και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνος
ο λογισμός τού πόθου μου, μόνος εκείνος.
»Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μού χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα τού ανέμου...»
Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ᾿ ουρανού.
Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ᾿ αγκάθι
βλάστησε και φοβήθηκες τούς ίσκιους τού βουνού.
...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό τής λησμονιάς
μέσα στα βάθη τού καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...
​Δ᾿
...........................................................................
Ε᾿
Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να ᾿ναι για μάς πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;
Στην πέτρα τής υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν᾿ όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που τού δειλινού χάνουνται τ᾿ ανοιχτά
​τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο τού ανέμου και τής μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο τής νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα τής θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.
Αθήνα, Οχτώβρης ᾿ 29 - Δεκέμβρης ᾿ 30

[@Astrapi111]

Ραγισμένη η καρδιά μου ακούει τα θραύσματα και ούτε να τα παρηγορήσει δεν τολμεί.

[@nikosbardakis2073]

Και μόνο το ραγισμένο ποιητικό σου σχόλιο καταλάγιασε τούς δισταγμούς που είχα να το ανεβάσω. Σε ευχαριστώ.

[@d.mamoglou68]

Πόσο ορφανός αισθάνομαι, χωρίς πατέρα εντελώς..💧 Πώς θα διαβούμε όλα τα σκαλοπάτια δίχως φανάρια..;;