หนึ่งปีมีครั้งเดียวงดงามและวัฒนธรรมประเพณีชาวจังหวัดนครพนม

📌หนึ่งปีมีครั้งเดียวงดงามและวัฒนธรรมประเพณีชาวจังหวัดนครพนม
---------------------------
ประวัติพระติ้ว - พระเทียม
พระติ้ว - พระเทียม เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยประดิษฐานคู่กัน ภายในหอพระ มีหน้าตักกว้าง ๓๙ ซ.ม. สูง ๖๐ ซ.ม. โดยมีประวัติดังนี้
เมื่อเจ้าเมืองศรีโคตรบูรณ์ต้องการเรือไว้ใช้งานจึงให้นายช่างและ ชาวบ้านออกหาไม้จนได้พบต้นตะเคียนทวี มีลักษณะเหมาะสมจึง ได้ล้มไม้และลงมือทำเรือจนแล้วเสร็จพอจะนำเรือลงน้ำจจึงได้หาไม้ หมอนจากไม้ในป่าซองมีท่อนไม้ตอิวรวมอยดูด้วยมาวางเป็นระยะ ๆ และเมือ่อเรือเลื่อนมาถึงท่อนไม้ตตัวก็ได้กระเด็นออกมาโดยไม่ยอม ให้เรือเลื่อนมาทับ พอเจ้าเมืองทราบเรื่องจึงสองให้นำไม้ตตัว ท่อนนั้นมาสร้างเป็นองค์พระ และเรียกว่า “พระติ้ว” เพราะสร้างจาก ท่อนไม้ติ้ว เมื่อ จ.ศ.๑๔๗ ปีเป้า วันอังคาร แรม ๘ ค่ำ เดือน ๗ ปีกุน ต่อ มาเมือเกิดเหตุเภทภัยขึ้นที่ใดก็จะอัญเชิญองค์พระติ้วไปประดิษ ฐานให้ผจูงคนได้กราบไหว้บูชา จนกระทององค์พระตผิวได้ ประดิษฐานอย ที่วัดธาตุบ้านสำราญจึงเกิดไฟไหม้หอพระขึ้น บ้านเข้าใจว่าองค์พระติ้วถูกไฟไหม้ไปด้วยและถูกเจ้าเมืองจึงสั่งให้ ชาว สร้างองค์พระที่มีลักษณะเช่นเดียวกับองค์พระติ้วขึ้นมาประดิษฐานไว้แทน
ต่อมาภายหลังชาวบ้านสำราญลงไปหาปลาที่แม่น้ำโขงบริเวณ หน้าวัดธาตุและได้เห็นองค์พระติตัวลอยขึ้นมาจากน้ำในท่ามกลางเหตุ พายุฤดูร้อน จึงได้ออกเรือไปรับและนำมาประดิษฐานไว้ที่วัดธาตุดัง เดิม เมื่อเจ้าเมืองทราบเรื่องจึงเกิดศรัทธาจึงให้นายช่างบุทองคำทว ทั้งองค์ พร้อมทั้งจารึกวันเดือนปรีและนามผู้สร้างด้วยและเรียกว่า “พระ คิ้ว” ส่วนพระที่สร้างขึ้นในภายหลังนั้นว่า “พระเทียม” จึงถูกเรียกว่า พระติ้ว - พระเทรียม และประดิษฐานคู่กันตั้งแต่นั้นสืบมา
ในรัชสมัยพระบรมราชาพรหมา (พรหมาบุตรเจ้ากู่แก้ว) เป็นเจ้า ครองเมืองศรีโคตรบูรณ์ พระองค์ได้ทำการบูรณะวัดศรีบตัวบานแห่งนี้ จนแล้วเสร็จและได้อัญเชิญองค์พระติ้ว - พระเทียมมาประดิษฐานไว้ ในปี พ.ศ.๒๒๘๑ ทั้งยังสองให้หมอบ้านที่เคยกราบไหว้บูชาองค์พระ ตั๋วเปป็นบ้านข้าโอกาส พร้อมทั้งเปลี่ยนชื่อวัดจากเดิม วัดศรีบัวบาน เป็น วัดโอกาส แต่ชาวบ้านทั่วไปจะนิยมเรียกว่า วัดโอกาสศรีบัวบาน ดั่งที่ปรกฏในปัจจุบันวัดโอกาส