Hanna van Vliet, Ellie Lust, Valentijn de Hingh en anderen over LHBTI-uitgaan | Pride Talk: Uitgaan

[@annetberkhout13]

Ik vind het echt heel leuk dat jullie dit doen!! Ik vind het heel leuk en interessant om het verhaal van deze mensen te leren kennen

[@ikedus8720]

Omg dit is echt geweldig! Ik ben op vakantie en mn 4G gaat er zo hard aan!

[@princessmanitari4993]

wat minder geweldig

[@FROGGOgreen]

😂😂😂😂

[@dagmar2233]

Super leuke videos en heel leuk om alles van iedereen te horen

[@laurawe9055]

Hey! :) Could you add English subtitles? That would be dope ✌️😉

[@arjanveldhorst]

❤️❤️❤️

[@medalet]

🌈🌟🌈🌟

[@c.arlynx]

God wat is Rob Jetten hier aantrekkelijk

[@FROGGOgreen]

😂😂😂😂😂

[@DutchMolenaar]

Maak hem niet zo belachelijk

[@alfagamer1666]

Justin Hermsen praat over hoe leuk die clubs zijn maar hij is 16 haha hij komt precies niet binnen

[@Dutch3DMaster]

Er zijn ook wel eens evenementen voor jongeren, soms zelfs op dezelfde plek als voor mensen boven de 18 ;).

[@eline040]

Omg

[@kalindaravensberg7319]

Hoe zou het komen dat de één wel en de ander niet bezig is met zijn of haar geslacht. Het interesseert mij echt geen mallemoer dat ik een vrouw ben. Door die vreselijke hormonen ben ik me er wel heel erg van bewust, maar dat is eigenlijk alleen maar ellende. Ik heb met alles gespeeld in m’n leven, mijn kinderen (jongen en meisje) ook. Mijn huis is roze, maar ik heb het zelf verbouwd, inclusief de badkamer. Ik kan er op honderd verschillende manieren uit zien, heb alle gay-feesten, legaal en illegaal gezien in m’n ‘jeugd’ en mannen en vrouwen verslonden. Als ik morgen wakker word als een man zou ik dat nét zo leuk vinden. Wat mij zo opvalt is dat er wordt gevraagd naar ‘wanneer wist je het’ en dan wordt er gerefereerd aan Barbies of een t-shirt. Het beleven van je geslacht moet toch zeker over meer gaan wil je je hele uiterlijk operatief laten veranderen? Wát zorgt er voor dat je je man óf vrouw voelt? Bij mij dus alleen de narigheid. Die zwangerschappen had ik ook gráág uitbesteed.

[@Dutch3DMaster]

Hoewel ik de vraag snap, is het feit dat je niet bezig bent met die vraag wel heel kenmerkend voor de meeste mensen die in een dusdanig veilige omgeving opgroeien als ze andersgeaard zijn of zelfs een andere identiteit hebben dan die ze fysiek hebben dat die vraag niet extreem op de voorgrond hoeft te staan, en al helemaal niet als je "gewoon" hetero en tevreden met je eigen lichaam bent (ik gebruik "gewoon" hier even als benadrukking). Als ik de situatie en de vraag op mijzelf betrek: ik ben er zelf niet extreem veel mee bezig geweest, en tegelijkertijd ook weer wel: mijn ouders waren hele vrije mensen die me op het gebied van expressie behoorlijk m'n gang hebben laten gaan, vooral als kind en het was denk ik een aantal ervaringen als kind die maakten dat ik een stuk voorzichtiger werd bij het uiten van de conflicterende gevoelens die ik had als kind, toen ik nog niet wist dat ik transgender ben. Vergeleken met kinderen die er heel vroeg achter komen en vocaal genoeg zijn was ik er misschien niet heel erg mee bezig, maar dat was denk ik vooral ook omdat ik er de juiste woorden niet voor had, evenals misschien dat de omgeving van mijn eigen huis dusdanig veilig was dat ik me ook niet hoefde af te zetten tegen een bepaald verwachtingspatroon van mijn ouders. (En het hebben van een identieke tweelingbroer zal ook wel geholpen hebben om niet zo vocaal te zijn vanuit de gedachte dat iemand die zo erg op mij lijkt en waarmee ik bepaalde interesses deel zich af en toe vast wel net zoals mij zou voelen). Zeker voor transgender personen is die vraag zeer kenmerkend, en ik heb dat zelf inmiddels gemerkt in de voorlichtingslessen die ik heb gegeven, als er in de klassen (vaak scholieren 2de-jaars middelbare) een jongen zat die nog niet in de puberteit was gekomen (net zoals ik dat op die leeftijd die je meestal hebt in die klassen dat toen nog niet was) heerste er vanuit die jongen heel heftig zo'n gevoel dat het niet snel genoeg kon gaan om van die piepstem af te komen terwijl ik zelf op die leeftijd alleen maar bezig was met proberen te begrijpen waarom ik de baard in de keel niet wou (en dat, omdat ik toen nog niet wist dat er zoiets bestond als transgender zijn, ik dat toen toeschreef aan het feit dat ik dan de hoge noten niet meer kon halen met zingen, wat ik toen heel graag deed). Even zo goed merkte ik in mijn examenjaar (VMBO Theoretisch) heel erg dat ik me absoluut niet een van de jongens voelde en vanaf het moment dat ik in de jongenspuberteit kwam ongelooflijk veel tijd kwijt ben geweest met proberen te begrijpen waarom ik het niet begreep. Het feit dat je je continue loopt af te vragen waarom je je geen jongen of meisje voelt maakt het voor de meeste mensen erg onbegrijpelijk: juist de mensen die er nooit (in ieder geval niet op de aanhoudende manier waarop dat bij transgender personen kan gebeuren) bij stil hebben hoeven staan waarom ze zich géén man of vrouw voelen terwijl ze het fysiek wel zijn zullen veel moeite hebben te begrijpen waarom die vraag zo relevant kan zijn voor iemand voor wie het behoren tot een van beide geslachten (ik laat non-binair voor de snelheid even buiten beschouwing) niet zo vanzelfsprekend was als voor hun. De beleving van geslacht gaat zeker over meer dan alleen dan operaties, natuurlijk, alleen is voor sommige mensen die transgender zijn de operatie de enige mogelijkheid om in vrede te kunnen leven met het eigen lichaam. Voor mij is "de grote operatie" absoluut geen optie op dit moment, maar als ik iets zou moeten noemen als het gevoel hebben dat ik me vrouw voel, dan gebeurde dat toch al vrij snel door de ervaringen die ik door de hormonen kreeg: borstgroei (eindelijk, na 16 jaar begon daar weer iets te groeien, en dit keer waren het geen opgezwollen melkklieren die na een paar maanden weer verdwenen, zoals op m'n 14de), toch wel wat rondere vormen (niet veel, een verandering van het bekken zal ik natuurlijk niet meemaken maar de vetverdeling veranderd wel), en op dit moment het grootste compliment: voor een vrouw aangezien worden. Daarnaast veroorzaken de hormonen ook allerlei kwesties die met geur te maken hebben, op een aantal dagen in de maand verdraag ik de geur van koffiepoeder (en soms ook verse kopjes koffie) absoluut niet, en de keren dat ik op mijn werk zo ver mogelijk uit de buurt van een collega met een vers kopje koffie ging staan, resulteerde dat bij de vrouwelijke collega's met enige regelmaat in gesprekken over ongesteld zijn die ik zonder die hormonen zekerste weten nooit gehad zou hebben, evenals dat vrouwen me hun zwangerschapsperikelen toevertrouwen. Tuurlijk zit je vrouw (of man) voelen in meer dingen dan "barbies" of een t-shirt, maar als het gaat over de vraag "Wanneer wist je het?", dan antwoord ik zelf toch vooral met de ervaring die me is bijgebleven van toen ik 6 of 7 was en ik in de spiegel keek en vond "dat het niet klopte", omdat dat voor mij de eerste ervaring in relatie tot mijzelf was waarin ik me afvroeg wat er nou niet klopte aan het beeld van mij in de spiegel. De allereerste ervaring die me echter is bijgebleven is toch echt op de kleuterschool meemaken hoe mijn oude naam werd vervrouwelijkt door enkele jongetjes in mijn klas op de momenten/dagen dat mijn gedrag zonder dat ik dat zelf doorhad blijkbaar beter te associëren viel met de meisjes dan met de jongens. Hoe cru de ervaringen later in mijn leven ook zijn (en dan vooral omdat ik pas toen heel erg goed begreep hoe ontzettend scheef de hoeveelheid aandacht is), is het krijgen van aandacht van mannen ook wel een enorm grote bron van "mij vrouw voelen", met als kanttekening dat ik denk ik niet op mannen val.

[@elviravandenbosch929]

First❤

[@Marcus-gh8bh]

Sommige van deze mensen zijn echt verschrikkelijk arrogant.

[@Dutch3DMaster]

Ok, en nu?

[@ai43721]

Welke