Հրայր Ամիրբեկյան "Ինչ է նշանակում ունենալ Աստծո կարիք"

[@anaan8613]

Փառք փառք փառք Աստծւն....

[@karinesimonyan8095]

Շատ անկեղծ ու ճշմարիտ խոսք Ամեն

[@margarithovhannisyan2737]

❤❤❤Hrayr expayrs shat enq hishum zess Astvac orni @ntaniqit

[@melanyadarbinyan5786]

Հոգիտ լուսավորվի

[@JoraMaster]

Պարզ, խորը, դիպուկ ու մատչելի միջոցներով հասկանալի են դառնում Տիրոջ խոսքի վարդապետական խորհուրդները։ՍՄԵՆ։

[@S8zan27]

Տերս երախտապարտեմ Կյանքի Խոսքերի համար որ եղբոր միջոցով հասցնումես մեզ։քանի անգամ ել լսումեմ ելի եմ ուզում։

[@artenyanarmine8224]

Հրաշալի քարոզ ,փառք Հիսուսին ,Աստված օրհնի Տերը փառավորվի

[@nairasardaryan3270]

Աստված ձեզ էլ ավելի շատ օրհնի։ Շնորհակալություն ձեզ

[@S8zan27]

Ամեն Ամեն Ամեն

[@ЛусинеЧилингарян-ы7с]

Аео Ев Амэн

[@S8zan27]

Այո եվ Ամեն

[@zorodrboyan5575]

Parq HISUSIN

[@РитаСаакян-у7с]

Аствац орни Граир Ахпарес джан шат зоравор карознерн тох Ира луясн цаки мер хавар сртерум амен Терс фаравррви

[@ФранкоБарези-д6х]

Իմ նման անպետք մարդու համար խաչվել է

[@Тигран.Абаджян]

Շնորհակալություն քարոզի համար

[@ЮрийАвраменко-н3п]

Ապաշխարությունը' մեկը ջերմեռանդ աղոթքներով, մյուսը՝ առատ արցունքներով, երրորդը՝ զղջումով. իսկ վերջինս, որքան էլ փոքր լինի, անօգուտ չէ. «Ես տեսա նրա ճանապարհները,- ասում է Տերը,- և ես կբուժեմ նրան, կառաջնորդեմ և կմխիթարեմ նրան» (Ես.57:18): Այնուամենայնիվ, ընդհանուր առմամբ (սկսենք) ողորմությամբ, մերձավորների հանդեպ իրենց մեղքերը թողնելով, վիրավորանքների մոռացկոտությամբ, վրեժխնդրությունից ու վրեժխնդրությունից զերծ մնալով, դրանով իսկ խոնարհեցնելով մեր հոգիները։ Եթե ​​մենք անընդհատ հիշեինք մեր մեղքերը, ապա արտաքին առարկաներից ոչ մեկը չէր կարող հպարտություն առաջացնել մեր մեջ՝ ո՛չ հարստությունը, ո՛չ զորությունը, ո՛չ զորությունը, ո՛չ փառքը. երբ նույնիսկ մենք նստած էինք թագավորական աթոռին, և այն ժամանակ դառնորեն լաց էինք լինում։ Երանելի Դավիթը թագավոր էր, բայց նա ասաց. «Ամեն գիշեր ես լվանում եմ իմ անկողինը, թրջում եմ իմ անկողինն իմ արցունքներով» (Սաղմ. 6:7); ոչ կարմիր խալաթը, ոչ էլ բշտիկը նրան ոչ մի վնաս չպատճառեցին և հպարտություն չառաջացրին նրա վրա, որովհետև նա հասկացավ, որ ինքը տղամարդ է. նա կոտրված սիրտ ուներ, ուստի լաց էր լինում: Ի՞նչ են մարդկային գործերը: Մոխիր ու փոշի, փոշի քամու առջև, ծուխ ու ստվեր, քամուց քշված տերևներ ու ծաղիկներ, երազներ, երազներ և առակներ, օդի դատարկ տատանումներ, հեշտությամբ հուզված, փետուրը քշված, անկայուն հոսանք և այն ամենը, ինչ կարող է լինել նույնիսկ ավելի աննշան, քան սրանից: Ինչո՞ւ, ասա ինձ, այդքան շատ ես մտածում քո մասին: Ո՞ր կոչումն եք համարում մեծ: Թագավորի""նը թե կոնսուլինը,: Շատերը, իսկապես, այս կոչումից բարձր ոչինչ չգիտեն։ Բայց նույնիսկ նա, ով թագավոր կամ հյուպատոս (կոնսուլ) չէ, ամենևին էլ ավելի վատ չէ, քան նա, ով նման փայլուն և փառահեղ աստիճանի էր. երկուսն էլ նույն արժանապատվությունն ունեն, երկուսն էլ կարճ ժամանակ անց հավասարապես կդադարեն գոյություն ունենալ։ Ե՞րբ էր նա թագավոր կամ հյուպատոս (կոնսուլ), ասա, ժամը քանի"սն է։ Երկու օ"ր: Դա տեղի է ունենում նաև երազներում: Բայց ահա, դուք ասում եք, երազանք: Ինչ? Երազ չէ՞ այն, ինչ կատարվում է օրվա ընթացքում։ Ինչո՞ւ, հարց տուր ինքդ քեզ, չենք կարող սա երազանք անվանել: Ինչպես երազները դառնում են անվավեր, երբ գալիս է ցերեկը, այնպես էլ այն, ինչ կատարվում է օրվա ընթացքում, անվավեր է դառնում, երբ գալիս է գիշերը: Գիշերն ու ցերեկը շարունակվում են նույն կերպ, և ամբողջ ժամանակ հավասարապես բաժանվում են նրանց միջև: Ուստի, ինչպես ցերեկը ոչ ոք չի հիանում նրանով, ինչ տեղի է ունենում իր հետ գիշերը, այնպես էլ գիշերը հնարավոր չէ հիանալ այն ամենով, ինչ կատարվում է ցերեկը։ Դուք թագավոր կամ հյուպատոս (կոնսուլ) եղե՞լ եք։ Եվ ես էի; միայն դու՝ ցերեկը, իսկ ես՝ գիշերը: Բայց ի՞նչ կա դրա մեջ: Սրա պատճառով դու ինձնից ավել ոչինչ չունես, եթե առավելություն չհամարես թագավորի կամ հյուպատոսի (կոնսուլի) կոչումն ու միայն բառերի մեջ պարունակվող հաճույքը։ Ավելի պարզ ասեմ՝ եթե ես, օրինակ, ասում եմ՝ այսինչ թագավորը կամ հյուպատոս, (կոնսուլ) և այս անունը վերագրում եմ նրան, ապա հենց ասվում է՝ արդեն չի՞ անցել։ Այսքանը:Թագավորը կամ հյուպատոսը (կոնսուլը)՝ եկել է, և նա չկա։ Բայց ենթադրենք, որ նա մեկ տարի, երկու, երեք, չորս տարի թագավոր կամ հյուպատոս է (կոնսուլ է) է եղել. տասը տարի կամ ավելի խորհրդակցող թագավորներ, հյուպատոսներ (կոնսուլներ).... Ոչ Պողոսն այդպիսին չէ. նա միշտ փառավոր էր իր կյանքի ընթացքում, ոչ մի օր, ոչ երկու, ոչ տասը, ոչ քսան, ոչ երեսուն օր, ոչ տասը տարի, ոչ քսան կամ երեսուն; բայց նույնիսկ նրա մահից հետո արդեն անցել է հազար ինը հարյուր ութսուն հինգ տարի, (1985 տարի) և նա դեռ փառավոր է հիմա, և նույնիսկ շատ ավելի փառավոր, քան երբ կենդանի էր: Եվ այն դեռ գետնին է. իսկ սուրբերի փառքը երկնքում ո՞վ կարող է բառերով նկարագրել: Ուստի, եկեք փնտրենք այս փառքը, ձգտենք դրան հասնելու համար, որովհետև այս փառքը ճշմարիտ փառք է. և եկեք հեռանանք աշխարհիկ ամեն ինչից, որպեսզի ստանանք շնորհ և ողորմություն մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսով, որով Հորը Սուրբ Հոգով լինի փառք, զորություն, պատիվ և երկրպագություն, այժմ և հավիտյանս հավիտենից, և հավիտյանս հավիտենից: Ամեն։շ

[@gayanehakobyan8158]

Հոգիդ հանգչում է Աստծու գրկում

[@arturnahapetyan-ip5uf]

🙂

[@lidasedrakyan7236]

Naenq Hisusin Mer Havatqi Arajnordin Expaer janAprum es Astzu Xaxaxutean Erjankuyean Mej Erani zez