Η ιστορία και ο πόνος της Οιχαλίας μέσα από τους στίχους και τη μουσική του Οιχαλιώτη Δημήτρη Λόη

Χιλιάδες είναι οι Οιχαλιώτες που τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά και τώρα έλαβαν και λαμβάνουν το δρόμο για την ξενιτιά και της αναζήτησης μιας καλύτερης επαγγελματικής τύχης. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κυρίως νέοι για πολλές δεκαετίες άφησαν πίσω οικογένειες, συγγενείς, φίλους, συγχωριανούς, το γενέθλιο τόπο τους, γενικότερα, μεταναστεύοντας σε Γερμανία, Ολλανδία και λιγότερο σ’ άλλες χώρες του εξωτερικού. Γεμίζοντας τις βαλίτσες τους με όνειρα, όπως και πόνο, εγκατέλειψαν τα γενέθλια χώματα και έφυγαν για να δημιουργήσουν, χωρίς ωστόσο να ξεχνούν τον τόπο τους. Έναν τόπο που έκλαψε και πόνεσε για την απουσία των παιδιών του, έναν τόπο που ταυτόχρονα χαίρεται για την επιτυχημένη πορεία των ανθρώπων του.
Όλα αυτά τα στοιχεία που συνέθεσαν παλιότερα το τοπίο στην Οιχαλία αλλά συνεχίζουν να το συνθέτουν ακόμη και σήμερα, προσπάθησε να εντάξει στους στίχους του νέου του τραγουδιού, ένας Οιχαλιώτης. Ένας άνθρωπος που μέσα από τους στίχους που έγραψε και στη συνέχεια μελοποιήθηκαν αποτυπώνουν την κατάσταση με την οποία ήρθαν αντιμέτωποι οι Οιχαλείς.
Ο λόγος για το τραγούδι του Δημήτρη Λόη, «Μέμελα» που τιτλοφορείται, «Με παίρνει το παράπονο».
Ο ίδιος μέσα από τους στίχους του, αναφέρεται στο δικό του παράπονο, αλλά ταυτόχρονα στο παράπονο των γονιών που έμειναν πίσω στην Οιχαλία, ζώντας με τις αναμνήσεις των παιδιών, των αδελφών, των συγγενών που εγκατέλειψαν το χωριό, αναζητώντας μια καλύτερη επαγγελματική τύχη.
Παράπονο για την Οιχαλία που αρκετούς μήνες το χρόνο μένει με λιγοστούς κατοίκους και η οποία αναγεννάτε τους καλοκαιρινούς μήνες με την επιστροφή των δικών της, ανθρώπων, που ξανασμίγουν στο πλαίσιο των καλοκαιρινών διακοπών με τα δικά τους πρόσωπα.
«Με παίρνει το παράπονο μέσα στην Οιχαλία γιατί ξενιτευτήκαμε όλοι στη Γερμανία. Κανείς δεν είναι πια εδώ να βγω του μιλήσω, να θυμηθούμε τα παλιά, όλα να του θυμίσω», αναφέρει ο Οιχαλιώτης στιχουργός.
Ο ίδιος συνεχίζοντας με τους στίχους, παρομοιάζει τους Οιχαλιώτες με τα χελιδόνια, το οποία φτερουγίζουν για την Ελλάδα την άνοιξη, για να παραμείνουν ως το καλοκαίρι για να αναγκαστούν να φύγουν αμέσως μετά για άλλες χώρες. Παράλληλα μιλά για τα επιτυχημένα επαγγελματικά βήματα των συγχωριανών του, οι οποίοι δεν ξεχνούν και δεν θα ξεχάσουν τα όμορφα Τρίκαλα και το μικρό χωριό τους, κατά μεσής του κάμπου.
Στο τελευταίο κομμάτι των στίχων επικεντρώνεται στην χαρά των μεταναστών, που επιστρέφουν στην Οιχαλία για να ανταμώσουν και να χαρούν δίπλα σε δικά τους πρόσωπα στην πατρίδα του.
Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Δημήτρης Λόης, γεννήθηκε στην Οιχαλία το 1956.
Σε ηλικία 13 ετών αποφάσισε να εγκαταλείψει την Οιχαλία για να διαμείνει στην Αθήνα με τον φίλο και κοντοχωριανό του, Γιώργο Μαργαρίτη, τραγουδιστή. Ο Δημήτρης Λόης, είχε από μικρή ηλικία μια υπέροχη φωνή. Στην Αθήνα συνεργάστηκε με μεγάλους, καταξιωμένους καλλιτέχνες της εποχής σε διάφορα κέντρα. Δυστυχώς ένα πρόβλημα που ήρθε να αντιμετωπίσει με τον ρυθμό και δεν μπορούσε να διορθωθεί, όπως του είχαν επισημάνει ειδικοί, αποτέλεσε την αφορμή να μείνει στάσιμος σε συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Λίγα χρόνια αργότερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα και την πατρίδα και να πάρει το 1979 το δρόμο για την ξενιτιά για να εργαστεί στο πρώτο Ελληνικό εστιατόριο της Γερμανίας, ιδιοκτησίας του αείμνηστου Οιχαλιώτη επιχειρηματία, Απόστολου Παπαποστόλου.
Εργάστηκε σκληρά και μετά από λίγα χρόνια άνοιξε το δικό του εστιατόριο. Δεν ξέχασε το μεγάλο ευεργέτη, Απόστολο Παπαποστόλου. Μάλιστα για εκείνον, είχε γράψει στίχους και τους μελοποίησε για να τιμήσει τον δικό του άνθρωπο, τον συμπατριώτη με την μεγάλη καρδιά που βοήθησε εκατοντάδες συγχωριανούς του στα πρώτα τους βήματα.
Πριν λίγο καιρό ηχογράφησε το νέο τραγούδι με τίτλο με «Παίρνει το Παράπονο.