Jak (nie) kochać wedle filozofii E. Fromma? /

[@beatahajder9994]

świetna teoria. Mam nadzieję, że każdy doświadczy takiej miłości. Celem jednej strony powinno być szczęście drugiej i odwrotnie. Czy to utopia? to zależy od nas samych. we współczesnym świecie zdecydowanie to rzadkie, ale spotykane. Myślę, że w miłości powinna być zdrowa równowaga między dawaniem i braniem, nie mylić z wymianą. obie strony powinny czerpać radość i szczęście z dawania, a wtedy branie z obdarzania (dawania) jest naturalne).

[@pofilozofujmy]

Tak, to podejście bardzo Fromowskie. Żeby sparafrazować samego filozofa, "miłość to działanie, a nie bierne doznawanie. Czynny charakter miłości można poznac po tym, że kochać to przede wszystkim dawać, a nie brać". Jakie wnioski można wyciągnąć z tego cytatu, traktując go jako hipotezę czy tezę filozoficzną? Co on zmienia w naszym życiu? Co zyskujemy, a co tracimy? Pozdrawiam! :)

[@Obserwator11]

Mówisz chyba o zawłaszczeniu narcystycznym. Doswiadczalam tego bardzo głęboko, a tylko dlatego, że nie byłam blisko siebie i pozwoliłam by ktoś mnie nie szanował i nieświadomie zahaczał o mój skrypt. A miłość to szacunek najpierw do siebie, a co za tym idzie, akceptacja autonomii i inności drugiego człowieka z jego ułomnosciami. Ale, uważam że trzeba najpierw zbliżyć i poznać siebie. Wyjść poza ego i patrzeć na wszystko głębiej. I co to znaczy samotność? Ze sobą na pewno spędzimy resztę życia, a czy z kimkolwiek innym tego nikt nie wie. Dlatego mądrze wytworzyć w sobie szczęście bez względu na to czego doświadczamy w świecie zewnętrznym

[@pofilozofujmy]

Dzięki serdeczne za komentarz! Nic dodać nic ująć, przepiękne napisane. Ciekawym jest dla mnie, że częstokrotnie mądrość oraz pewne spojrzenie na świat wytwarza się pod wpływem pewnych ważnych doświadczeń. Jak w przypadku chociażby Victora Frankla. Niemniej dziękuję jeszcze raz i sam bym tego lepiej nie ujął 🙂