JOGAPDEJT S06E08 - Z DR EWĄ ODACHOWSKĄ O STYLACH WIĘZI I TRAUMIE RELACYJNEJ

Dziś poniekąd kontynuujemy temat z poprzedniego odcinka, czyli dotyk, ale z zupełnie innej perspektywy. Naszą gościnią jest pani doktor Ewa Odachowska - psychoterapeutka i psychotraumatolożka, która w niezwykle interesujący i przystępny sposób odpowiada na nasze (i WASZE!) pytania o traumach relacyjnych, z czego mogą wynikać problemy z dotykiem i co z tą sprawą robić. MEGA WAŻNE!!!
Słuchajcie, subskrybujcie, polecajcie innym! Piszcie [e-mail]

[@marekt5723]

o kurcze, jakby o mnie. Od samego początku. Zanim się urodziłem moi rodzice mieli dziecko, które zmarło w wieku pół roku. Po prostu w nocy. Śmierć łóżeczkowa. Wtedy to się zdarzało częściej niż dziś, na cmentarzu jest cała alejka takich małych grobów. Jak ja byłem mały to moja matka miała ciężką depresję, brała leki, do tego sytuacja rodzinna była trudna. Jeszcze kilka lat temu jakby mnie ktoś zapytał jakie miałem dzieciństwo to bym powiedział "normalne, dzieciństwo jak dzieciństwo". Pamiętam jak byłem nastolatkiem, na imieninach u rodziny jak mój kuzyn w moim wieku przytulił się do swojej mamy, dla mnie to był szok. Nie to że mnie przytulanie się kojarzyło jakoś źle, po prostu tego nie znałem. Obudziłem się w wieku jakichś 36 lat - załamaniem, atakami paniki i myślami samobójczymi. To juz było kilka lat temu. Niesamowite ile może się w człowieku nagromadzić i ile ciało może znieść zanim powie "dość". Od tego czasu powoli wracam do siebie, poczułem jak ogromne cierpienie noszę w sobie, ile cholernego ciężaru, smutku i strachu. Dotykanie tego jest jak upadek w kompletną ciemność. Stan odprężenia i relasku, o którym Pani mówi, odbieram jako coś zagrażającego, od czego trzeba uciekać. Ciągłe poczucie zimna i zagrożenia. Na szczeście nad tym wszystkim naprawdę można pracować i da się zmieniać te wzorce. Kosztuje to mnóstwo siły, czasu, uczy cierpliwości do siebie, nabierania szacunku do siebie i jak najbardziej jest możliwe. Ale myślę że nie ma uniwersalnych wzorów, każdy może potrzebować trochę czegoś innego. Nie da się całe życie uciekać. W końcu trzeba stanąć z tym twarzą w twarz, zanurzyć się w tej swojej ciemności, poczuć ją, zaakceptować i pozwolić odejść. Inaczej będziemy do końca życia to nosić i się bać. Ja przez swoje życie nosiłem żałobę mojej matki po tym dziecku nie mając o tym pojęcia. Dopiero jak pozwoliłem sobie to poczuć, zanurzyć się w tym - nieprzespane noce pełne strachu, rozpaczy, pustki, wizji umierających dzieci tak wyraźnych jakbym w tym uczestniczył. Zrozumiałem że przechodzę żałobę. Wściekłość, krzyk i dosłownie zagryzanie zębami ściany. Po jakimś czasie zamiast strachu i wściekłości zostaje zwykły smutek, potem moja zmarła siostra odeszła. To znaczy ja poczułem jakby całe życie ze mną była i odeszła dopiero jak to przeżyłem. Jak przeżyłem żałobę za moją matkę. Od tego czasu zacząłem w ogóle rozumieć i dopuszczać że ja też mam swoje uczucia i potrzeby. Tak jakby dopiero zrobiło się miejsce na to. Od tego czasu powoli odzyskuję siebie, kawałek po kawałku. Joga pomaga w tym ogromnie. Może nie trzeba od razu psychotraumatologa. Ja trafiłem na cudowną panią terapeutkę w nurcie psychodynamicznym. Dzięki temu mogę tę swoją przeszłosć przeżyć i uporządkować od nowa. A joga daje odczucie tego wszystkiego w sobie, też trzeba być gotowym, bo jak się zaczyna pracę z ciałem to dotyka się tego wszystkiego co tak strasznie boli. Ale w tych samych miejscach leży też spokój i poczucie własnej wartości. Warto.

[@joannatalarkowska92]

Kurcze naprawdę ciekawa rozmowa . Daje do myślenia. ...

[@magdalenasiwek1445]

Bardzo ważny odcinek, dziękuję tak bardzo...

[@farbenka85]

Nie mogę się doczekać aż pójdę na spacer zeby was posłuchać ❤❤❤❤