Kazimierz Wiłkomirski - POEMAT :: Reger Duo :: Krzysztof Karpeta :: Michał Rot ::

Kazmierz Wiłkomirski - POEMAT
REGER DUO:
Krzysztof Karpeta - cello
Michał Rot - piano
Spotify: open.spotify.com/artist/2jphc...
„Zrealizowano w ramach programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Kultura w sieci”
Nagrano w Sali Wrocławskich Kameralistów we Wrocławiu
Recorded at Wrocławscy Kameraliści concert hall.
Audio & Video: Przemysław Michalak, CreARTive Solutions
www.uslugimuzyczne.pl
______________________________
wiolonczelista, dyrygent, kompozytor, pedagog, współtwórca szkolnictwa muzycznego w Polsce;
Ur. 1 IX 1900 w Moskwie. Był synem skrzypka Alfreda i Anieli z d. Kułassowskiej oraz bratem Michała (skrzypek) i Marii (pianistki), a także przyrodnim bratem Wandy (skrzypaczka) i Józefa (skrzypek, dyrygent). Wychowywany był przez dziadków, Józefa i Marię z Kłopotowskich.
Grę na wiolonczeli studiował u Alfreda von Glehna w Cesarskim Konserwatorium w Moskwie (1911-1917). Lekcje kompozycji poobierał u Bolesława Jaworskiego. W latach 1917-1919 przebywał w Batumi na Kaukazie. Po przedostaniu się z rodzicami do Polski w 1919, kontynuował studia w konserwatorium warszawskim (do 1923) w klasie dyrygentury u Emila Młynarskiego oraz kompozycji u Romana Statkowskiego. Dyplom uzyskał z wyróżnieniem.
W latach 1919-1921 grał na wiolonczeli w orkiestrze Opery Warszawskiej. W czerwcu 1921 przyjechał do Kalisza, miasta, które miało odegrać szczególną rolę w jego życiu prywatnym i artystycznym. Zamieszkał przy ul. Parkowej, w pobliżu gmachu Kaliskiego Towarzystwa Muzycznego i szkoły muzycznej, którą od 1920 kierował jego ojciec, Alfred. W szkole prowadził klasę wiolonczeli i kameralistyki oraz wykładał zasady muzyki i harmonii. Był organizatorem koncertów. Udzielał się jako recenzent muzyczny w „Gazecie Kaliskiej”. Wraz z rodzeństwem, Marią i Michałem, wielokrotnie dawał koncerty w Kaliszu oraz pobliskich miejscowościach, m.in. w Opatówku, Błaszkach, Radliczycach (1926). Mimo pięcioletniego pobytu (do 1926), z Kaliszem był związany bardzo emocjonalnie aż do śmierci. Miasto odwiedzał wielokrotnie. W 1929 był gościem KTM. Występował z siostrą Marią (19 i 26 II), grając utwory Beethovena, Chopina, Lista, Różyckiego, Kreislera i Saint-Saensa. Z tego okresu pochodzi wpis do księgi pamiątkowej KTM: „Jakże mi miło powitać po 3-letniej nieobecności mury, w których lata młodości spędziłem, z któremi tyle mnie wspomnień łączy. Kazimierz Wiłkomirski. 26 II 1929”. Po wojnie wystąpił z Marią w sali Teatru Bogusławskiego, dając koncert, z którego dochód przeznaczył na pomoc dzieciom węgierskim (11 II 1957). Blisko związany z KTM koncertował z Marią z okazji reaktywacji Towarzystwa (1962) oraz podczas otwarcia nowego budynku (23 I 1975). Ponadto występował na Lipcowych Dniach Muzyki w 1968 (wraz z Marią) i z okazji otrzymania dyplomu honorowego członka Kaliskiej Orkiestry Symfonicznej (13 XII 1975). Był jednym z organizatorów i dyrektorem X Kaliskich Dni Muzyki Kameralnej (16 X 1976), podczas których dał także koncerty z Marią i Wandą. Podczas XI KDMK zagrał z towarzyszeniem Capelli Arces Varsoviensis (20 X 1977). Kaliszowi poświęcił sporo miejsca w wydanych autobiograficznych Wspomnieniach oraz artykule Wspomnienia z Kalisza („Kaliszanie w Warszawie” 5/1994). Był Honorowym Obywatelem miasta Kalisza. Z okazji sześćdziesięciolecia pracy artystycznej otrzymał brązowa odznakę „Za zasługi dla rozwoju woj. kaliskiego”.
Od 1924 współpracował jako pierwszy wiolonczelista z Orkiestrą Filharmonii Łódzkiej. W latach 1925-1929 podjął pracę pedagogiczną w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. Tu jedną z jego studentek była przyszła wybitna kompozytorka, Grażyna Bacewicz
Od 1926 do 1934 był pierwszym wiolonczelistą i dyrygentem orkiestry Filharmonii Warszawskiej. Po jednym z warszawskich koncertów pisano: „(…) Wczorajszy program Kazimierza Wiłkomirskiego odsłaniał poważną sferę jego zamierzeń i działalności odtwórczej. W wykonaniu V Suity Bacha, Sonaty Rachmaninowa i szeregu innych kompozycji zarysowały się subtelne cechy jego interpretacji, opartej na głębokim przemyśleniu rzeczy i na usunięciu wszelkich znamion jakiegoś choćby najmniejszego efekciarstwa. Środkami doskonale wypracowanej techniki wypowiada się tu traktowanie utworów szczere, proste, po szlachetnej interpretacyjnej linii idące" (Felicjan Szopski, „Kurier Warszawski" z dn. 9 XII 1929) (...)
[Andrzej Androchowicz]
więcej informacji pod adresem:
drive.google.com/file/d/1pS3Et2asd4PTqYgGCQbiPyeBXAwpPqrr/view?usp=sharing