KODAZ Ormancık Köyünün KuşBakışı görünümü ve güzide insanları HD 4K

Рет қаралды 1,422

Жыл бұрын

ORMANCIK’TA ÇOCUK OLMAK
Ormancık: Orta Toroslar' ın derinliklerinde, her yönüyle bakirliğini korumuş keşfedilmeyi bekleyen özel bir yer. Her ne kadar Adana iline bağlı , Feke ilçesinin bir köyü olsa da, Kayseri’ye daha yakın bir yer.
Zorlu bir serüvendir Ormancık’a ulaşma sevdası. Nice sıkıntılı yollar aşmanız gerekir oraya varabilmek için. Yağmur yağınca çamur ve su birikintileriyle kaplanır o daracık yollar. Tehlikeli yollardan geçerek, sarp yamaçlardan tırmanarak ulaşırsınız bu şirin köye. Sizleri sıcacık bakışlarıyla karşılar köyün olgun başlı ve sevecen insanları. Hepsi ayrı bir muhabbet dünyasıdır onların.
“Kodaz” ( kodes) dır köyün önceki adı. Yüce dağlarla çevrilmiştir dört bir yanı. Mahpus hane gibi aşılmaz, surlar gibi geçilmez dağlar… Tüm kapsama alanlarının dışında kalmış gibidir Ormancık köyü.
Kavruk yüzlü dost insanlar günün rızkını temin ile meşguldürler gün boyu. Ne, kurulan ya da yıkılan hükümetler ve ne de yükselen enflasyon fazlasıyla ilgilendirmez onları. Çünkü onlar, ekmeğini taştan çıkarıp, alın terlerini sildikleri ellerini yayla suyuyla yıkarlar.
Bir de çocuk olmak vardır Ormancık’ta. Çocukların yürekleri asırlık çınar ağaçları gibi güçlü, gözleri yıldızlar kadar parlak ve güneş kadar sıcak kollarıyla umutla sararlar bilmedikleri dünyaları. İnsanlığın özünü taşırlar toprak ve ormanın harmanlandığı avuçlarında. Bütün azalarıyla girerler hayatın içine. Yüklenirler ne varsa yükten yana. Gocunmazlar, naz etmezler bir kere. Umursamazlar omuzlarının ne kadar küçük ve çocuk olduğunu.
Sabah güneşten önce açarlar gözlerini “gül yüzlü” çocuklar. Güneşten önce okşarlar seher yelini. Gözleri doymadan uykuya büyüyüvermiştir niceleri. Onlar için bir hayat mücadelesi başlar sabah olunca. Bir bardak çayın yanında yediği yufka ekmeğin son sokumunu ağzına götürürken kalkar ayağa. Her gün olduğu gibi ivedilikle giyecektir rengi solmuş, belki yamalı, belki de yırtık ceketini. Bir de iyi dostu dağa taşa “ bana mısın” demeyen kara lastik ayakkabılarını. Zaman kaybetmeden ağıla gelip keçileri çıkarıp otlatmaya gidecektir. Onun içindir acele ediş. “Emek olmadan yemek olmaz”ı bilir Ormancık köyünün çocukları. Büyükleri gibi, alın terinin kutsallığını ve tadını çoktan keşfetmişlerdir.
Elinde küçücük bir sopa, belinde azığı . Boynuna astığı torba da da ders kitapları vardır. Umutlarını, körpe duygularını, sevdalarını, törpülenmemiş heveslerini kitaplarının üzerlerine bina etmişlerdir onlar.
Bir de okula gelirler. Birleştirilmiş ilköğretim okuludur köyün tek okulu. Ülkenin her yanında böyle olur zannederler tüm okulları. Henüz komşu köylere bile çıkmamıştır çocukların bir çoğu. Adını duydukları veya televizyondan gördükleri kimi şeyleri bir de öğretmeninden duymamak isterler meraklı bakışlarıyla. “Şehirdeki çocuklar da keçi otlatmaya gider mi? diye sormuşlardı bir keresinde. Onlar da kara lastik giyinip dağlarda dolaşırlar mı? Onların öğretmenleri de onlara kütüphane yapar mı?…. Sorular peş peşe gelir her birinden. Öğretmenini en çok seven köy çocuklarıdır bilirim. Öğretmen onlar için umuttur, ışıktır yarınlarını aydınlatan. Hayata sarılır gibi sarılırlar öğretmenlerine. O çocuklar öğretmenlerini her şeyiyle severler. Kırlardan topladıkları bir demet kır çiçeğini sunarlar orman gibi bakan gözlerini pırıl pırıl açarak. Yarım elmasıyla, birkaç yeşil biber üç beş domates ve bütün duygularını adayarak doldurdukları avuçlarını öğretmenleriyle paylaşırlar. İsterler ki köydeki okulları kapanmasın. İsterler ki köyleri ve köy çocukları okulsuz kalmasın.
Günün son ışıkları da tükenirken ufuklarda dağların başına tatlı bir kızıllık çöker. Kuşlar, börtü böcek evlerine dönerken çocuklar da okuldan eve döner. Kimi çocuklar evde kendisini bekleyen işe koyulurlar vakit kaybetmeden. Bazıları da dağdaki keçilerinin yanına giderler. Önceden ıslatılmış yufka ekmek özenle dürülür. Çocuklar dereden su getirirler neşeyle. Akşam yemeğinin ardından sunulan dağ kekiğinin berrak çayı tüm yorgunlukları alır götürür. Günün sonunda sıcacık yataklarına girer tomurcuk kokulu çocuklar. Özledikleri tüm yarınların hayali ile dalarlar rüya alemine. Hepsi okuyacaktır onların. Kimi doktor, kimi hakim , kimi mühendis, kimi öğretmen olacaktır gerçekleşmesini istedikleri düşlerinde.
0
Güneş gözlü, çiçek ruhlu çocuklar; siz varsınız tüm yarınlarda.
Korkutmasın sizleri karanlıklar.
Nice ışıklar gizlidir ufuklarda, nice yarınlar….
Sizlere öğretmen olduğum için çok mutluyum. Sizleri çok sevdim. hiç bir zaman unutmayacağım. ( Şakir KAPCI. ) 1998 -Adana ili / Feke İlçesi - Ormancık köyü.