KONFERENCJA IV - 09.08 - OSOBY ŚWIECKIE WE WSPÓLNOCIE KOŚCIOŁA

„Świeccy, jako poświęceni Chrystusowi i namaszczeni Duchem Świętym, w przedziwny sposób są powołani i przygotowani do tego, aby rodziły się w nich zawsze coraz obfitsze owoce Ducha. Wszystkie bowiem ich uczynki, modlitwy i apostolskie przedsięwzięcia, życie małżeńskie i rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli odbywają się w Duchu, a nawet utrapienia życia, jeśli cierpliwie są znoszone, stają się duchowymi ofiarami, miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa; ofiary te składane są zbożnie Ojcu w eucharystycznym obrzędzie wraz z ofiarą Ciała Pańskiego. W ten sposób i ludzie świeccy, jako zbożnie działający wszędzie czciciele Boga, sam świat Jemu poświęcają".” (KKK 901)
Ludzie świeccy są powołani do tego, aby być obecnymi i głosić Chrystusa w takich miejscach i okolicznościach, gdzie jedynie przy ich pomocy Kościół może wzrastać (zob. Konstytucja dogmatyczna o Kościele, nr 33), czyli we własnych rodzinach, miejscach pracy, środowiskach życia i wypoczynku. „Każdy wierzący człowiek świecki powinien być wobec świata świadkiem zmartwychwstania i życia Pana Jezusa i znakiem Boga żywego” - czytamy w Konstytucji dogmatycznej o Kościele (nr 38). I dalej w tym samym punkcie: „czym dusza jest w ciele, tym niech będą w świecie chrześcijanie”. Co to oznacza? Osoby świeckie są we wspólnocie Kościoła powołane do tego, aby zgodnie ze swoimi kompetencjami i odpowiedzialnością przemieniać środowiska, w których żyją.
PATRON DNIA: Św. Monika (332 - 387)
Chociaż patronami KSM-u są św. Stanisław Kostka i bł. Karolina Kózkówna, sięgamy dziś po przykład św. Moniki.
„Tutaj znalazła miejsce spokoju najbardziej oddana matka swego syna. Drugie światło świeci przez twoje zasługi - Augustyn: Ty, który jako kapłan pokoju pilnujesz nakazów nieba, dobrych obyczajów nauczasz lud, który jest tobie powierzony. Sławne czyny wzniosły pochwałę z powodu cnoty, koronują was oboje, o matko, która w swym synu jesteś błogosławioną”. ( augustianie.pl... ) Napis nagrobny św. Moniki więcej mówi o jej sławnym synu, św. Augustynie, który przysporzył jej długie lata zgryzoty. Nie wiemy ile troski włożyła w wychowanie drugiego syna i córki. Wiadomo jednak, że gdy syn przez lata zabiegał o karierę, ufając nadmiernie swemu rozumowi, ona modliła się i kochała Boga za siebie i za niego. Nie mogła zastąpić mu ojca, ale wymodliła, że zrządzeniem Opatrzności Bożej spotkał św. Ambrożego, w którym Augustyn znalazł mistrza i przyjaciela. Życie zaczęło wracać do rytmu zgodnego z Ewangelią.
W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Z ciężkim sercem zwracam się do Ciebie, umiłowana Święta Moniko i proszę o pomoc i wstawiennictwo. Błagam, byś ze swojego miejsca w niebie wstawiała się przed tronem Najwyższego za moje dziecko, które odeszło od wiary i wszystkiego, czego staraliśmy się je nauczyć. Wiem, umiłowana Moniko, że nasze dzieci nie należą do nas, ale do Boga, i że Bóg często pozwala na to błądzenie jako etap ich własnej drogi ku Niemu. Twój syn Augustyn też błądził; a w końcu odnalazł wiarę, i stał się jej prawdziwym nauczycielem. Pomóż mi zatem mieć cierpliwość i wierzyć, że wszystko - nawet to rozczarowujące odejście od wiary - służy ostatecznie dobrym Bożym celom. W trosce o duszę mojego dziecka modlę się o zrozumienie tego i o ufność. Święta Moniko, proszę, naucz mnie wytrwać w wiernej modlitwie, jak wytrwałaś Ty dla dobra swojego syna. Natchnij mnie, bym swoim zachowaniem nie sprawił, że moje dziecko będzie oddalać się jeszcze bardziej od Chrystusa, ale przyciągnij łagodnie ku Jego przedziwnej światłości. Proszę, naucz mnie tego, co wiesz o bolesnej tajemnicy rozdzielenia, i tego, jak doprowadzić do zgody i zwrócenia się naszych dzieci ku niebu. O święta Moniko, która ukochałaś Chrystusa i Jego Kościół, módl się za mnie i za moje dziecko, byśmy mogli posiąść niebo, łącząc się tam z Tobą, by z wdzięcznością na wieki chwalić Boga. Amen.